Morgunblaðið - 08.07.2019, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. JÚLÍ 2019
Sálm. 10.14
biblian.is
Þú gefur gaum að
mæðu og böli og
tekur það í hönd
þér. Hinn bágstaddi
felur þér málefni
sitt, þér sem hjálpar
munaðarlausum.
✝ ArnheiðurHelgadóttir
fæddist 21. sept-
ember 1928 í Ey V-
Landeyjum. Hún
lést 30. júní 2019 á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Fossheimum, Sel-
fossi.
Foreldrar hnnar
voru Helgi Pálsson
og Margrét Árna-
dóttir. Systkini hennar: Kristín,
f. 1918, Ásta, f. 1920, d. 2012,
Guðfinna, f. 1922, d. 2004, Helgi,
f. 1937.
Maki Arnheiðar var Þorvald-
ur Þorleifsson, f. 1925, d. 1955.
Synir þeirra eru Helgi, f. 1954,
maki Einar Logi Sigurgeirsson.
Börn: a) Kristín Eva, maki Sig-
urður Kristmundsson. Eiga þau
dótturina Elmu Katrínu. b) Sól-
veig Arna, c) Ragnheiður Björk
og d) Þorvaldur Logi. 2) Karl
Þór, f. 1975, maki Ósk Sveins-
dóttir og dóttir þeirra er Karen
Eva. Karl Þór á einnig Matthías
Hrafn með Örnu Halldórsdóttir.
3) Katrín, f. 1988, maki Egill Jó-
hannsson. Eiga þau dótturina
Ronju Kristínu.
Arnheiður lifði tvo sambýlis-
menn: Gunnar Guðmundsson, d.
1983, og Böðvar Stefánsson, d.
2015. Hún sótti menntun í hús-
mæðraskólann á Laugarvatni
og sinnti ýmsum störfum um
ævina, en vann lengst af í vefn-
aðarvörudeild Kaupfélags Ár-
nesinga uns hún lét af störfum
fyrir aldurs sakir.
Arnheiður verður jarðsungin
frá Selfosskirkju í dag, 8. júlí
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
og Þorvaldur, f.
1955.
Maki Helga er
Þórey Hilmars-
dóttir, f. 1956. Syn-
ir Helga og Arndís-
ar
Guðmundsdóttur,
d. 2002, eru: 1) Þór-
ir, f. 1982, maki Vil-
borg Gísladóttir og
eiga þau dæturnar
Heklu og Bríeti.
Þórir á einnig Arndísi Öldu með
Margréti Kristjánsdóttur. 2)
Þorvaldur Páll, f. 1989, maki
Rosemary Erin Haskell.
Maki Þorvaldar er Erlín
Kristín, f. 1955. Börn þeirra eru:
1) Arnheiður Sigríður, f. 1973,
Elsku amma, amma Lyngó. Það
er hlý og góð tilfinning að hugsa
um þig og söknuðurinn er mikill.
Kleinur, Lukex, kandís, blóm, jóla-
kaka og saumaskapur er eitthvað
sem minnir okkur svo á þig, allt
bragðaðist einstaklega vel hjá þér,
ristaða brauðið, te-ið og kisufisk-
urinn hennar Flixu sem Kalla
fannst svo góður. Þú varst svo fal-
leg, með snjóhvíta hárið þitt. Allar
minningar um þig eru einstaklega
góðar, hlýjar og skemmtilegar. Þú
varst svo góð amma, það var alltaf
nóg að gera og þú varst alltaf tilbú-
in að vera með okkur í leik eða að
„vinna“ í garðinum eða öðru. Þú
hjálpaðir okkur að skapa og búa til
eitt og annað, að gera hugmyndir
okkar að veruleika, til dæmis ef
einhverja dúkkuna vantaði ný föt
þá varst þú strax farin að finna efni
og klippa og sníða föt á dúkkurnar,
ekki lengi gert! Mörg handverk
eftir þig liggja hjá allri fjölskyld-
unni því þú vildir að öllum væri
hlýtt og því eiga allir sokka, vett-
linga og peysur úr ull. Við nutum
góðs af því hversu dugleg og klár
þú varst að sauma. Það voru ófá
sparidressin sem voru saumuð af
þér við ýmis tilefni, hugmyndir að
kjólum sem við stelpurnar lýstum
fyrir þér urðu að alvörukjólum! Á
Lyngheiðinni og síðar á Suður-
enginu var yfirleitt mikið af blóm-
um og plöntum og garðurinn þinn
alltaf svo fallegur og þú gast sagt
frá öllum blóma- og plöntunöfnum
hvort sem það var úti í göngu í
náttúrunni eða í garðinum þínum.
Í minningunni er ákveðinn ævin-
týraljómi yfir öllu sem við gerðum
með þér. En við kynntumst því líka
þegar við urðum eldri og aðeins
farin að hafa meiri skoðanir á hlut-
unum í lífinu að þú hafðir sterkar
skoðanir á mörgum málefnum,
daglegu lífi, pólitík og ýmsum mál-
efnum. Við vorum þó ekki alltaf al-
veg sammála um allt en það var
mjög gaman og fróðlegt að spjalla.
Við erum svo þakklát að börnin
okkar fengu að kynnast þér. Þeim
fannst mjög gaman að fara til
Ömmu Löngu eins og þau kalla
þig. Þú náðir alltaf svo vel til
barna, alltaf tilbúin að syngja,
leika og dansa. Svo átti nú Amma
Langa alltaf góðgæti handa öllum.
Takk fyrir allt elsku amma. Við
vitum að þér líður vel og þú ert bú-
in að hitta marga sem þér þykir
svo vænt um. Við munum sakna
þín og geyma minningar um þig í
hjörtum okkar og við munum
halda minningu þinni á lofti með
sögum af þér, því þú varst frábær
fyrirmynd! Þar til næst, fingur-
koss!
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín
Arnheiður (Adda Sigga),
Karl Þór (Kalli Þór),
Katrín (Kata) og
fjölskyldur.
Þegar dagarnir eru langir og
sumarið skartar sínu fegursta
kvaddi Adda frænka langa og fal-
lega ævi. Óhætt er að segja að lífið
hafi ekki alltaf farið um hana blíð-
um höndum en alltaf stóð hún upp
aftur með sínu hæga fallega fasi og
hélt áfram sinni lífsgöngu, stund-
um bognaði Adda mín en brotnaði
aldrei. Ung að árum, rétt að hefja
lífið, varð hún fyrir því mikla áfalli
að missa manninn sinn frá drengj-
unum sínum tveimur, öðrum barn-
ungum og hinum rétt ófæddum. Í
kjölfarið flutti mamma með mig til
systur sinnar og saman bjuggu
þær sér heimili og hjálpuðust að
með börnin sín. Við urðum fjöl-
skyldan Adda, Stína og börnin og
áttum farsæla og ljúfa æsku.
Þannig varð Adda mér miklu
meira en venjuleg móðursystir.
Hún var hin mamman mín þegar
ég var að alast upp. Hún var
heima fyrstu árin og sá meira um
okkur krakkana, heimilið og mat-
seld en mamma var útivinnandi.
Adda var húsmæðraskólagengin
eins og það hét þá og allt lék í
höndum hennar hvort sem það var
matseld, bakstur, saumaskapur
eða prjón. Þær voru ófáar flíkurn-
ar sem hún sneið og saumaði á
okkur. Hún hélt því áfram nánast
alla ævi að sauma og prjóna á af-
komendur sína. Allt svo fallegt og
vandað. Þegar ég var unglingur og
ekki voru til miklir peningar til að
kaupa föt var nú gott að eiga Öddu
að. Hún kenndi mér á saumavélina
sína og leiðbeindi en oft held ég
hún hafi nú gert þetta að mestu og
látið mig halda að ég hafi gert allt
sjálf. Að minnsta kosti urðu til fal-
legir kjólar, buxur, jakkar og
fleira sem kom sér vel og var mik-
ið notað. Þær systur voru nánar og
gerðu margt saman, ferðuðust og
nutu lífsins. Seinna eignuðust þær
svo sambýlismenn og fluttu í
sundur þegar við krakkarnir vor-
um vaxin úr grasi en alltaf hefur
verið einstakt samband í litlu fjöl-
skyldunni okkar sem aldrei hefur
rofnað. Nú kveður mamma Öddu
systur sína með þakklæti fyrir allt
sem þær áttu saman. Ég vil að lok-
um þakka fyrir allt sem Adda var
mér og mínum í lífinu, það var
ómetanlegt.
Blessuð sé minning hennar.
Anna Þóra Einarsdóttir.
24 ár eru liðin síðan ég kynntist
henni Öddu. Þá kom hún upp í
Reykholt í heimsókn til okkar
Stefáns, með Böðvari tengda-
pabba mínum. Þau höfðu kynnst í
Hörpukórnum hér á Selfossi, kór
heldri borgara. Hann stóð fyrir
aftan hana í kórnum og dáðist að
hárinu hennar, þessu hvíta, þykka
hári. Þau rugluðu saman reytum
sínum og bjuggu fyrst í Suðureng-
inu og síðan í Grænumörkinni.
Mjög vel fór á með þeim. Þau
höfðu lík áhugamál; söng, lestur
góðra bóka, dans og ferðalög, bæði
innanlands sem og utan og oftar
en ekki á fáfarnar slóðir. Eftir að
þau keyptu húsbílinn sinn voru
þau mjög dugleg að ferðast.
Eftir andlát Böðvars flutti hún
svo í fyrra á hjúkrunarheimilið
Fossheima hér á Selfossi.
Adda var hlédræg kona, það fór
ekki mikið fyrir henni. Hún tók
okkur í fjölskyldunni vel og von-
andi fann hún slíkt hið sama frá
okkur. Hjálpleg var hún og eru
þær ófáar lopapeysurnar sem hún
hjálpaði mér með þegar setja
þurfti rennilás. Allt var svo sjálf-
sagt.
Ég og börnin mín þökkum
Öddu fyrir samfylgdina.
Helgi, Þórey, Þorvaldur og Erl-
ín og fjölskyldur: Innilegar sam-
úðarkveðjur.
Anna Björg Þorláks-
dóttir og fjölskylda.
Arnheiður
Helgadóttir
✝ Einar ÞórJónsson fædd-
ist á Ísafirði 13. júlí
1963. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 24.
júní 2019.
Foreldrar hans
voru Jón Guð-
laugur Borgfjörð
Þórðarson, f. 19.
mars 1931, og Ingi-
björg Þórunn Jó-
hannsdóttir, f. 28. apríl 1933, d.
10. september 2012. Einar Þór
var næstyngstur sex systkina.
Systkini hans eru Sigríður, f.
1951, Þórður Guðjón, f. 1953,
Árni Guðlaugur, f. 1955, Sig-
urður Albert, f. 1958, d. 1960,
Sverrir Atli, f.
1961, og Jóhann
Sigurgeir, f. 1965,
d. 2015.
Börn Einars
Þórs og fyrrver-
andi eiginkonu
hans Kristínar
Þóru Gunn-
arsdóttur, f. 1962,
eru Gunnar Þór, f.
14. janúar 1985,
sambýliskona Se-
rena Chan, og Kolbrún Þóra, f.
11. mars 1986, eiginmaður
Kristinn Már Gíslason.
Einar Þór verður jarðsunginn
frá Lindakirkju í dag, 8. júlí
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
Elsku pabbi og tengdapabbi.
Við sitjum hér og tárin leka nið-
ur vanga okkar þegar allar minn-
ingarnar streyma fram um þá
yndislegu tíma sem við áttum
saman. Þú varst faðir minn og vin-
ur, ráðgjafi og verndari. Að missa
þig var það sársaukafyllsta sem
ég hef gengið í gegnum. Þú barð-
ist hetjulega árum saman í gegn-
um veikindi og mótlæti sem mörg-
um hefðu þótt óyfirstíganleg.
Hin fjölmörgu slys rændu þig
líkamsburðunum, en þau unnu
ekkert á glaðleikanum og elsku-
legheitunum sem þú barst með
þér. Þú varst ævintýragjarn og
úrræðagóður, góður hlustandi og
aldrei langt undan ef eitthvað
bjátaði á.
Að fara í bílferðir með þér var
ógleymanlegt því yndislegri
ferðafélaga var ekki hægt að
ímynda sér og eru mér sértaklega
í minni eyðibílaferðirnar okkar
þar sem við ferðuðumst um vopn-
uð bók, myndavél og pepsi max.
Minningar sem þessar eru mér
ómetanlegar og hjálpa mér í
gegnum sorgina vegna ótímabærs
fráfalls þíns.
Af lifandi gleði var lund þín
hlaðin,
svo loftið í kringum þig hló,
en þegar síðast á banabeði
brosið á vörum þér dó,
þá sóttu skuggar að sálu minni
og sviptu hana gleði og ró.
En seinna skildi ég: Hér áttirðu
ekki
að eiga langa töf.
Frá drottni allsherjar ómaði
kallið
yfir hin miklu höf:
Hann þurfti bros þín sem birtu-
gjafa
bak við dauða og gröf.
(Grétar Ó. Fells.)
Við kveðjum þig með þínum
eigin orðum:
„Elska þig meira en orð fá
lýst.“
Þín dóttir og tengdasonur,
Kolbrún og Kristinn.
Það er enn erfitt að sætta sig
við það að Einsi bróðir sé dáinn.
Vissulega var vitað að hann yrði
ekki allra karla elstur, en samt
kom andlát hans okkur á óvart.
Hann var löngum sá sem hélt
uppi lífi og fjöri í fjölskyldunni,
var alltaf kátur og sá til þess að
engum leiddist. Það var hasar í
Pólgötunni á Ísafirði, enda margir
strákar á sama aldri sem þar
bjuggu. Í þá daga ríkti algjört
frelsi hjá yngstu kynslóðinni og
reglur um útiveru ekki teknar há-
tíðlega. Strákarnir voru alls stað-
ar; uppi á þökum, niðri í fjöru, á
götunni eða að nappa rabarbara
úr Jennýjargarði. Einsi lét sig
aldrei vanta og var potturinn og
pannan í flestum uppátækjum.
Í fjölskyldunni gleymum við því
ekki þegar hann var næstum bú-
inn að sprengja ekki bara sjálfan
sig heldur bæinn allan í loft upp.
Það var þannig að faðir okkar gaf
þeim bræðrum hvellhettubyssu
og þeir gengu um bæinn skjótandi
sér til ánægju. Þeir gengu fram
hjá bensínstöðinni á Torfnesi, en
þar var verið að koma með bensín
á tankana. Einsi var ekki mikið að
spá í það og skaut af byssunni rétt
við tankana og við það gaus upp
mikill eldur. Bílstjórinn var
snöggur til og gat slökkt áður en
slys urðu, en eldtungurnar náðu
samt að „grilla“ Einsa og sviðn-
uðu föt og augabrúnir. Einsi tók
þessu með mesta jafnaðargeði og
hafði bara áhyggjur af að nýja
peysan hans hefði sviðnað.
Væntanlega hefur þetta tekið á
þolinmæði móður okkar, en Einsi
var svo jákvæður og kátur að það
þýddi ekkert að skamma hann eða
tala til, hann var snöggur að slá öll
vopn úr höndum þeirra eldri.
Hann vann ýmis verkamanna-
störf og var lengi í Hagkaupum
þar sem hann hafði meðal annars
eftirlit með „kerrukrökkunum“.
Hann kynntist vel Pálma heitnum
og hann reyndist Einsa vel, enda
var hann duglegur við alls kyns
útréttingar og alveg til í að taka
allt að sér.
Veikindi og slys settu fljótt
strik í líf hans, en einhvern veginn
voru krankleikar hans ekki teknir
nógu alvarlega. Það tók til dæmis
nokkur ár að uppgötva að hann
var með nokkra brotna hryggjar-
liði og þurfti að spengja á honum
bakið. Sá krankleiki angraði hann
mikið og hélt honum frá vinnu.
Þegar hann sá fram á að hann
gæti ekki séð að fullu um sig sjálf-
ur fluttist hann í Ás í Hveragerði
og þar fór mjög vel um hann og
hann var sáttur við allt og alla.
Þrátt fyrir að hann væri lang-
yngstur á svæðinu kynntist hann
vel mörgum nágranna sinna og
gerði margt til að aðstoða þá.
Nokkrar eldri frúr kallaði hann
mömmur sínar og fór með þær á
föstudögum í BBB-túr, sem sagt á
bókasafnið, í Bónus og síðan í
bjór, þær fengu bjór en ekki hann
því hann var bindindismaður alla
sína ævi.
Það munu allir vera sammála
því að Einsi hafi verið góður
drengur og ekki síður góður mað-
ur. Hann var allra vinur og vildi
allt fyrir alla gera. Við systkinin
og pabbi munum sakna Einsa alla
tíð, því hver vill ekki hafa í kring-
um sig mann sem alltaf er jákvæð-
ur, alltaf í góðu skapi og kvartar
aldrei undan því sem honum var
gefið.
Innilegustu samúðarkveðjur til
barna hans og tengdabarna. Bless
Einsi og takk fyrir allt.
Árni G. Jónsson.
Einar Þór Jónsson
Allar minningar
á einum stað
MINNINGAR er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni
mbl.is/minningar.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa
frá árinu 2000 til dagsins í dag.
Elsku Inga. Inga er dáin
segir Helgi snemma morguns í
símann. Ég horfi á bókina á
náttborðinu mínu, „Ég græt að
Ingibjörg Jóna
Árnadóttir
✝ Ingibjörg JónaÁrnadóttir
fæddist 23. maí
1949. Hú lést 14.
júní 2019.
Foreldrar hennar
voru Árni Guð-
mundsson, f. 11.
september 1919, d.
28. janúar 1992, og
Halldóra Auður
Jónsdóttir, f. 20. júlí
1924, d. 23. apríl
2005.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey frá Langholtskirkju 27. júní
2019.
morgni“, og ég
grét þennan
morgun. Er ég sá
Ingu fyrst, systur
Helga, varð ég dá-
leidd af henni,
hvað hún var fín.
Ljóshærð og
geislandi. Lipur
og létt á fæti á
hælaskónum
hlaupandi upp og
niður stigann í
Skeiðarvogi. Glæsileg á allan
máta. Við urðum strax góðar
vinkonur og varð hún mér afar
kær, ég nýkomin til borgarinn-
ar, sveitastúlkan að norðan.
Lánaði mér föt og gaf mér góð
ráð varðandi tískustrauma. Við
gátum hlegið að alls konar vit-
leysu saman. Inga hló oft.
Ætíð fylgdist hún með stelp-
unum mínum, systrum og móð-
ur minni. Aldrei sagði hún
styggðaryrði um nokkurn
mann.
Er ég kom úr aðgerð sl.
mars var hún mætt með stóran
blómvönd og súkkulaði, sjálf þá
nýkomin heim af spítala og
mikið veik. Ætíð trygg og trú.
Eins og flestir naut Inga ekki
alltaf sólar í lífi sínu. Ég á eftir
að sakna þeirrar hlýju er hún
sýndi mér alla tíð og ég þakka
henni það sem hún var. Síðasta
skipti okkar Ingu var viku fyr-
ir andlát hennar er við Helgi
fórum til hennar einn sólardag-
inn og færðum henni hvítan
hörkjól sem hún fór strax í og
brosti eins og sól í heiði og ætl-
aði aldrei úr honum.
Þannig mun ég minnast
hennar, alltaf svo þakklát og
hlý.
Í dag komu öll blóm
æskunnar til mín og brostu í dag
Í dag
og ég sveif léttum hlæjandi skrefum
yfir allar
útgrátnar slóðir
í dag
(Nína Björk Árnadóttir)
Elsku Inga, hvað ég á eftir
að sakna þín og allra okkar
símtala, sem voru mörg ansi
mörg í seinni tíð. Vertu Guðs
krafti falin.
Þín mágkona,
Ingibjörg.