Morgunblaðið - 13.07.2019, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JÚLÍ 2019
✝ GuðmundurHreiðar Guð-
jónsson (Mummi)
fæddist á Akra-
nesi 11. mars
1991. Hann lést af
slysförum 30. júní
2019.
Foreldrar
Mumma eru Elín
Þóra Guðmunds-
dóttir, f. 15. jan-
úar 1973, og Mar-
teinn Þórarinsson, f. 11. ágúst
1971, þau slitu samvistum.
Núverandi maki Elínar er
Kjartan Kjartansson, f. 15.
nóvember 1962, sambýliskona
Marteins er Sigurveig Guð-
mundsdóttir, f. 15. febrúar
1972. Systir Mumma er Katr-
ín Ingibjörg Guðjónsdóttir, f.
6. febrúar 1993, maki hennar
Einnig lætur Mummi eftir
sig unnustuna Söru Dögg Al-
freðsdóttur, f. 17. febrúar
1983, foreldrar hennar eru
Alfreð G. Maríusson, f. 7.
mars 1962, og Þórdís Geirs-
dóttir, f. 1. febrúar 1961.
Mummi flutti í Skaft-
árhrepp fimm ára gamall
með fjölskyldu sinni og ólst
upp á Eystra-Hrauni í ná-
grenni við móðurömmu og
afa. Hann vann hin ýmsu
störf í gegnum tíðina vítt og
breitt um landið og þótti lag-
hentur. Hann flutti til Hafn-
arfjarðar árið 2015 þegar
hann og Sara Dögg hófu sam-
búð. Hin síðustu ár vann
hann í Púkanum í Mörkinni.
Mótorhjól voru hans aðal-
áhugamál og þá sérstaklega
Harley Davidson og tónlist.
Hann var mikið í að dytta að
mótorhjólum, bæði fyrir sjálf-
an sig og aðra.
Útför Mumma fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
í dag, 13. júlí 2019, klukkan
13.
er Einar Ágúst
Magnússon, f. 21.
júní 1987, og eiga
þau þrjú börn.
Bróðir Mumma
samfeðra er Þór-
arinn Fannar
Steinunnarson, f.
30. janúar 1990,
sambýliskona
hans er Karolina
Bielecka, f. 7. júlí
1992. Systur
Mumma sammæðra eru Re-
bekka Margrét D. Ágústs-
dóttir, f. 15. júlí 1997, og
Guðdís Hera Elínardóttir, f.
15. september 1999.
Mummi lætur eftir sig dótt-
ur, Hildi Heiðu Guðmunds-
dóttur, f. 5. apríl 2012, móðir
hennar er Guðbjörg Helga-
dóttir, f. 17. apríl 1992.
Ég mun aldrei gleyma okkar
fyrstu kynnum og þegar augu
okkar mættust í fyrsta sinn. Bros
þitt var svo blítt og gat ég ekki
annað en dregist að þér frá fyrstu
stund. Ég er svo þakklát fyrir þau
öfl sem fengu mig til að ganga
upp að þér og kynna mig, en eftir
það var ekki aftur snúið. Þú lýstir
upp veröld mína og ekki síður
þegar ég fékk að hitta litlu fallegu
stelpuna þína sem ég tók strax
ástfóstri við. Ekki leið á löngu
þangað til við bjuggum okkur til
heimili saman og hélt ég að ég
gæti aldrei orðið hamingjusam-
ari. Við gengum í gegnum svo
margt á þeim stutta tíma sem við
fengum saman en það styrkti
okkur enn frekar og var engin
hindrun á vegi okkar sem við ekki
gátum yfirstigið saman. Ég datt
svo sannarlega í lukkupottinn
þegar þú komst inn í líf mitt. Ég
hafði fundið ástina í lífi mínu og
hjarta mitt sprakk úr gleði þegar
þú skelltir þér á skeljarnar í
Portúgal og baðst um hönd mína.
Ég gæti talað endalaust um allar
minningarnar og stundirnar sem
áttum við saman og mun ég ávallt
varðveita þær í hjarta mínu. Ég
verð ævinlega þakklát fyrir þann
tíma sem áttum við saman og er
hjarta mitt brostið yfir því að þær
verði ekki fleiri. Þú munt ávallt
eiga stað í hjarta mínu. Með sökn-
uð í hjarta, góða nótt ástin mín.
Ég elska þig. Þín að eilífu,
Sara.
Þegar ljósin í lífinu slokkna
verður allt myrkt og dimmt, svo
gægjast þau fram eins og stjörn-
ur á himni, ljósin sem hann
kveikti í hjarta ömmu sinnar.
Þegar höggið ríður yfir, andar-
drátturinn stöðvast, hjartað ham-
ast í brjóstinu, vitið hverfur, orðin
svíkja, veruleikinn hrynur þá eru
það aðeins þessi tindrandi ljós á
himni sem geta vakið lífslöng-
unina aftur hjá einni elskandi
ömmu.
Ég man fæðingu Guðmundar
einsog hún hafi gerst í gær, hann
fæddist rétt fyrir miðnætti, hríð-
irnar dottnar niður, ekkert að
gerast, ljósmóðirin skrapp fram,
mömmu hans ráðlagt að fá sér
kaffi, allt í rólegheitunum, og þá
bang, drengurinn fæðist í einum
hvelli. Hann grét ekki svo læknir
var kallaður til, bankaði í hann en
ekki fékkst barnið til að gráta en
glotti svona prakkaralega. Það
var þetta prakkaralega glott sem
einkenndi Mumma, eins og hann
var kallaður, alla tíð. Og eftir það
lá honum alltaf á. Þó hafði hann í
sér mikla ró.
Hann þurfti aldrei að vingast
við neinn, fólk sogaðist að honum.
Í búðinni þar sem hann vann
spurðu kúnnarnir eftir honum.
Er Mummi hérna? Nei, hann
skrapp aðeins. Ég bíð þá bara eft-
ir honum. En hann vann auðvitað
í mótorhjólabúð.
Mummi var sólargeislinn minn
og Þórarins afa síns og var mikið
hjá okkur fyrstu tvö árin. Hlakk-
aði til að koma eins og við hlökk-
uðum til að fá hann. Hann stríddi
stundum ömmu sinni, einu sinni
sem oftar fórum við í ísrúnt,
drengurinn sat aftur í og fylgdist
með umferðarljósum. Mér varð á
að fara yfir á rauðu og hann til-
kynnti mömmu sinni það hátt og
snjallt. Amma fór yfir á rauðu. Við
fórum samt aftur í ísrúnt. Mummi
hafði gaman af því að telja tösk-
urnar mínar og spurði gjarnan:
Amma, ertu ekki örugglega með
alla búslóðina með þér? Þegar
hann stækkaði þá hringdi hann
ekki, hann kom í heimsókn, bank-
aði upp á, tjáði væntumþykju,
spurði frétta, sagði yndislegar
sögur af litlu dóttur sinni henni
Hullu. Börn löðuðust að honum,
og hann var alltaf besti frændinn í
fjölskyldunni einsog Tommi föð-
urbróðir hans var uppáhalds-
frændi hans. Mummi var auðvitað
töffari, mótorhjólatöffari, mótor-
hjólalífið var hans líf, hans lífsstíll.
Mótorhjólaklúbbur hans heitir
Sturlungar sem gerðu sér lítið
fyrir og skreyttu handföngin á
kistunni hans úr skiptilyklum.
Harley Davidson-skjöldur prýðir
kistulokið.
Þegar hann kom í hópinn staf-
aði geislum frá honum. Vildi öll-
um gott gera, þúsundþjalasmiður
sem hafði unun af því að hjálpa og
redda vinum sínum og sínum nán-
ustu, en fyrst og síðast að smíða
eitthvað fallegt á heimilinu til að
gleðja Söru ástina sína sem á
kvöldin kembdi skeggið hans.
Mummi var öllum kær.
Hundurinn hans grætur með
ekka, það er staðfest að dýr gráta
og syrgja. Þegar ég kvaddi ömm-
ustrákinn minn við kistulagn-
inguna þá var eins og það losnaði
stór grjóthnullungur úr brjósti
mínu. Þá varð til meira pláss.
Sorgin og áfallið höfðu þrengt svo
að en nú gat ég sleppt takinu,
Mummi fékk að fara sína leið, eft-
ir varð plássið þar sem ég geymi
minningarnar.
Og það eru þessar stjörnur
sem fylla hjartað eins og hann
fyllti líf ömmu sinnar. Lífsfyll-
inguna sem fylgir barnabörnum
er ekki hægt að skilgreina, en það
er hún sem sefar sorg elskandi
ömmu og fyllir tómið á nýjan leik.
Guð blessi Mumma okkar og
minningu hans.
Henný Níelssen,
Tómas Ingi Þórarinsson.
Þau komu eins og hlýir sólar-
geislar inn í líf okkar fyrir fjórum
árum, Mummi og dóttir hans
Hildur Heiða þegar þau Sara
Dögg, dóttir/systir okkar, og
Mummi fóru að draga sig saman.
Frá fyrsta degi var eins og við
hefðum alltaf þekkt þau.
Mummi hafði einstaka nær-
veru og með miklu eldri sál en ár-
in sögðu til um. Honum fylgdi ró,
en var jafnframt stríðinn og með
góða kímnigáfu.
Mummi og Sara Dögg áttu ein-
staklega fallegt samband og tók-
ust á við áskoranir sem lífið henti
í þau, samstiga og með einstöku
jafnaðargeði. Þau kvöddust alltaf
innilega hvort sem var í eigin per-
sónu eða síma, þó að stutt væri í
að þau hittust eða heyrðust aftur.
Það gerðu þau líka í sinni síðustu
kveðjustund og gerðu viðstaddir
góðlátlegt grín að þeim, enda átti
enginn von á því sem varð.
Það eru margar góðar minn-
ingar tengdar Mumma sem er og
verður gott að ylja sér við.
Fjölskyldan á lítið sumarhús
þar sem honum þótti ekki síður
en okkur gott að vera og tók virk-
an þátt í uppbyggingu. Hann á til
dæmis mjög stóran þátt í útisóf-
anum sem var byggður á verönd-
inni, þar sem við áttum margar
góðar og notalegar stundir. Hann
hafði líka einstaklega gaman að
því að koma með hugmyndir sem
hann grunaði að kvenfólkið í fjöl-
skyldunni væri ekki alveg að falla
fyrir, svo sem eins og eldstæði úr
felgum og fleira í þeim dúr. Hann
fékk reyndar góðan stuðning frá
tengdapabba, en þeir virtust hafa
sama smekk þegar kom að þessu.
Eins er ógleymanleg ferðin
okkar til Madeira, jól og áramót
2017/2018. Hann bað formlega
um hönd Söru Daggar áður en
lagt var í hann og var það meira
en auðsótt mál. Eins talaði hann
líka við bræðurna og þeir á sama
máli. Hann lét þá nú samt vita
eftir á að hann hefði nú ekki látið
þá stoppa sig. Hann fékk Hildi
Heiðu í lið með sér þegar sjálft
bónorðið fór fram og öll fjölskyld-
an viðstödd, sem sýnir hversu
mikill fjölskyldumaður hann var.
Hann byrjaði flesta morgna á
Madeira á því að fara út með
kaffibollann og spila sama lagið
með Zac Brown Band, sem við er-
um búin að hlusta mikið á und-
anfarið. Við látum fylgja með
fyrsta versið, sem okkur finnst
lýsandi fyrir Mumma að því leyti
að kunna að slaka á og njóta
augnabliksins.
Tásurnar í sjónum, rassinn í sandinum.
Engar áhyggjur og einn kaldur í hendi.
Þetta er góður dagur.
(Zac Brown / Shawn Eric Mullins
/ Wyatt Durrette)
Við vildum að þú hefðir verið
samferða okkur lengur en raunin
er. Þín er og verður alltaf sárt
saknað, en minningin mun ylja
okkur þó sár sé núna.
Við gerum það sem við getum
til að halda utan um stelpurnar
þínar, þær Söru Dögg, Hildi
Heiðu og Miss Foxy Brown.
Tengdafjölskyldan þín,
Alfreð G. Maríusson,
Þórdís Geirsdóttir,
Andri Freyr Alfreðsson,
Egill Fannar Alfreðsson.
Elsku Mummi.
Við sáum þig fyrst alveg glæ-
nýjan og þú ert bæði bróðursonur
minn og systursonur Finns. Þeg-
ar þú ert skírður fáum við Finnur
þann heiður að verða guðforeldr-
ar þínir og seinna allra systra
þinna líka. ’92 flytjið þið fjölskyld-
an í kjallarann hjá okkur í Króka-
túni. Þar uppgötvaðir þú að best
væri að klifra upp búrstigann á
hverju kvöldi, banka og spyrja
hvað væri í matinn, þá gastu
ákveðið hvort þú ættir að borða
hjá mömmu eða frænku. Mér
skilst að þú hafir svo haldið þessu
áfram þegar þið fluttuð í sveitina,
við hliðina á afa og ömmu og þá
athugað hvort væri betra í mat-
inn hjá mömmu eða ömmu. Einn
vordag þegar við Finnur reistum
lítið sandkassahús í garðinum
handa þér þá varðst þú svo glaður
því nú gætir þú sótt kálfinn þinn í
sveitina því nú ættir þú fjós! Þú
fékkst reyndar ekki að sækja
kálfinn, afi og amma geymdu
hann áfram í sveitinni.
Haustið 2007 byrjaðir þú í
Borgarholtsskóla og fluttir inn til
okkar á Kristnibrautina, Guðný
Lára flutti inn á sama tíma og í
sama tilgangi. Þá var enn meira
fjör á heimilinu. Það var sjaldan
lognmolla og hávaðinn eftir því,
þú með nokkra rafmagnsgítara
og bassa. Össi einnig á gítar, svo
fór Krissi að læra á píanó og á það
gastu glamrað í hvert sinn sem þú
komst í heimsókn.
Á skírdagsmorgun 2012 hring-
ir þú í mig, dóttir er fædd. Þú
veist að við ætlum í sveitina eins
og alla páska og vilt að við kíkjum
á ykkur áður en við förum. Við
viljum að þið Gugga fáið hvíld þar
sem þið hafið verið upptekin alla
nóttina. Þú hringir aftur, jújú,
Mummi minn, við komum. Ég
man ekki hvort þú hringdir á end-
anum þrisvar eða fjórum sinnum,
þú varst orðinn verulega óþolin-
móður sem er nú ekki þér líkt.
Við komum inn á stofuna ykkar,
þú skellir þessari nákvæmu eft-
irlíkingu af sjálfum þér í fangið á
mér, horfir á mig dást að henni og
tilkynnir þá að hún eigi að vera
kölluð Hulla. Það tók svo yfir
mánuð að gefa henni nafnið Hild-
ur Heiða og Tóti okkar fékk að
vera guðforeldri hennar. Össi og
Krissi hafa ávallt litið upp til
„stóru bræðra sinna“ og frænda
Tóta og Mumma, þeir munu
sakna þín mikið.
Það kom svo að því einn daginn
að þú kynntir hana Söru fyrir
okkur, þið áttuð svo vel saman.
Loksins snemma í vor fenguð þið
hvolpinn ykkar Brownie. Síðustu
ár hefur þú dafnað sem aldrei
fyrr á öllum vígstöðvum, verið
svo hamingjusamur í fjölskyldu-
lífinu, í starfinu þínu og náð að
sinna áhugamálinu mótorhjólum
með unnustu þinni, þið hafið
keypt íbúð og bíl.
Slysin gera ekki boð á undan
sér og á einu augabragði ert þú
horfinn okkur öllum. Við minn-
umst þín sem frá fyrsta andar-
drætti varst lífsglaður, brosmild-
ur og allra ljúfasti drengurinn í
allri veröldinni. Með þessa góðu
kosti fórstu í gegnum lífið á alltof
skömmum tíma. Við munum líta
eftir Söru þinni, Hullu, Brownie,
mömmu, pabba, systrum þínum
og systurbörnum. Við sendum að-
standendum öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þuríður (Hulla), Finnur,
Örn, Kristvin og Helena.
Elsku Mummi.
Það var alveg ótrúlegt hvað þú
smellpassaðir inn í fjölskylduna
okkar. Bara eins og þú hefðir allt-
af verið hluti af henni. Ég hitti þig
oftast í sveitinni þar sem litla
dúllan þín hún Hildur Heiða undi
sér mjög vel. Hún hljóp á eftir
Alla út um allt og átti allt sem í
sveitinni var, held ég.
Ég man eftir því í fyrra þegar
ég var uppfrá með hjólhýsið mitt
og Sóley Ósk var með mér og þið
komuð til okkar í heimsókn um
kvöldið. Þá var farið að tala um
skiptinám og Sóley vildi fara til
Bandaríkjanna en ég þvertók fyr-
ir það að fara að senda barnið eitt
til Bandaríkjanna. Skötuhjúun-
um fannst ég nú eitthvað þröng-
sýn og sátu langt fram eftir nóttu
að rökræða við mig, en nú er hún
að fara þangað í næsta mánuði.
Ekki má heldur gleyma jóla-
pakkaleiknum sem er árlega hjá
Þórdísi. Þá var ekki leiðinlegt að
fleiri bættust í hópinn og eru
þetta ógleymanlegar stundir.
Mikið hefði ég viljað hafa þig
lengur hjá okkur en því miður
ráðum við engu um það.
Elsku Sara Dögg, þinn missir
er mikill, þið voruð ótrúlega sam-
hent og flott par.
Elsku fjölskyldur, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Hvíldu í friði.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Stefanía Geirsdóttir.
Elsku Mummi.
Ég trúði ekki þeim orðum sem
ég heyrði þegar hringt var í mig
sunnudaginn 30. júní og mér sagt
að þú værir farinn frá okkur, að
þú hefðir lent í mótorhjólaslysi
og látist. Ég fann fyrir algjöru
varnar- og vonleysi, öll vopn voru
slegin úr höndum mínum á svip-
stundu, þetta hlaut að vera
draumur, martröð, en það var
ekki. Blákaldur veruleikinn
blasti við eftir að ég lagði á, þetta
gerðist og það á svipstundu og
ekkert sem ég gat/get gert til að
breyta því, ég fór í það erfiða
verkefni að færa Púkafjölskyld-
unni (einu af öðru) þessa hræði-
legu frétt.
Í Mumma átti ég tvö sambönd,
annars vegar sem vin og hins
vegar samstarfsmann. Mig lang-
ar fyrst að minnast hans sem vin-
ar. Mummi var virkilega traustur
vinur, vinur vina sinna og þar var
ég engin undantekning, ég fékk
að fylgja þessum öðlingi í tæp
þrjú ár og mikill vinskapur var á
milli okkar; sögur, stríðni, sorg,
ást, traust og allt sem gott vina-
samband geymir. Ég minnist
þess sérstaklega hversu mikið
Mummi var ástfanginn af Söru
sinni og Hildur dóttir hans var
honum allt. Hann hafði mikla
ástríðu fyrir mótorhjólum og
ekki síður þeim góða félagsskap
sem er í kringum þau, sem hann
svo sannarlega fann og naut sín í
hjá Sturlungum. Vinasamband
okkar hófst þegar Mummi kom
galvaskur í Púkann og sótti um
starf sem við vorum að auglýsa,
en þess var óskað að umsóknum
væri skilað á email. Ég man vel
eftir þessu viðtali, drengurinn
var ákaflega áhugasamur, flott
týpa og hann var nánast ráðinn á
staðnum þó það væri ekki nema
bara út af þessum hrikalega góða
augnsvip sem hann bar. Mummi
byrjaði af krafti og var virkilega
móttækilegur fyrir nýjum verk-
efnum, sölustarfið varð honum
auðveldara og auðveldara eftir að
hann fattaði að það eina sem
hann þyrfti að gera væri að segja
fólki frá hvað hann vissi um vör-
una sem hann var að selja og í því
var hann virkilega góður! Minnið
hans minnti okkur samstarfsfólk
helst á Rainman og fékk hann því
starfsviðurnefnið Fíllinn, við
grófum oft eftir upplýsingum frá
honum og alveg niður í strika-
merki á sumum vörum. Mummi
fékk það verkefni að sjá um verk-
stæðið fyrir fjallahjólin, sér í lagi
vegna hæfni sinnar með skrúf-
lykla og lesskilning, bara svo við
höfum það á hreinu þá var
Mummi mótorhjólakarl og að sjá
hann á reiðhjóli var svipað og að
sjá olíu blandast vatni, „passar
ekki“ en þvílíkur snillingur sem
drengurinn var við að setja sam-
an, bilanagreina, gera við og út-
skýra kosti/galla fjallahjóla var
hrein unun. Svo mikil var þekk-
ing hans orðin að nokkrir af
fremstu fjallahjólurum landsins
leituðu ráða hjá honum. En þann-
ig var Mummi, hann tók verkefn-
in föstum tökum, afgreiddi þau af
sinni einstöku útsjónarsemi og
þolinmæði.
Mummi og Sara voru svo sann-
arlega orðin stór hluti af Púka-
fjölskyldunni, það verður erfitt að
fylla í hans skarð og við eigum
eftir að sakna og minnast
Mumma svo mikið en í gegnum
minninguna finnum við sterkt
fyrir honum.
Fyrir hönd Púkafjölskyldunn-
ar vil ég votta Söru, Hildi, allri
fjölskyldu Mumma og Sturlung-
um okkar innilegustu samúð.
Hvíldu í friði, elsku vinur.
Friðrik Arilíusson (Frikki).
Elsku drengurinn okkar.
Orð fá því ekki lýst hversu
djúp sárin eru og sorgin mikil. En
þá ylja minningarnar og hugga.
Takk fyrir allt brallið og bauk-
ið, aðstoð, föndur, ferðalög og frá-
bærar stundir, skrúf, spjall og
spökuleringar um framtíðina, líf-
ið, tónlist, mótorhjól og fleira.
Hlökkum til að taka upp þráð-
inn þar sem frá var horfið og
hlusta á þig tala um hvernig off-
set sprocket hjól á ’89 Sportster
skilaði betra upptaki, en í ’90
Sportster þegar undirlyfturnar
voru færðar ofar og knastspindl-
arnir juku hestöflin. Eða var það
’91 árgerðin? Æi, þú segir okkur
það næst og við skiljum það jafn
illa og áður.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til fjölskyldu, ástvina,
bræðra, systra og annarra sem
fráfall hans snerti og eru í sárum
og sorg.
Við höfum auga með stelpun-
um þínum.
Farvel bróðir.
Ást og friður.
Rokk, ról og mótorhjól.
Íris Sigurðardóttir og
Mikael Jón Jónsson
(Íris og Mikkó).
Okkur bræður hans Mumma í
Sturlungum MC langaði að setja
niður nokkur orð á blað til að
minnast hans.
Hvernig skrifar maður minn-
ingargrein um ungan mann sem
stoppaði allt of stutt, var kippt frá
okkur í blóma lífsins með framtíð-
ina fyrir sér?
Jú, maður hellir sér út í góðu
minningarnar og orðin streyma
fram.
Hann lét ekki mikið yfir sér
strákguttinn sem bankaði upp á
hjá okkur fyrir nokkrum árum, í
kuldagalla, með límband á skón-
um, hor út á kinn, á pínulitlu mót-
orhjóli og spurði svo hvort hann
mætti nú ekki hjóla með okkur
strákunum. Eitthvað sáu menn
sérstakt við þennan strák strax í
upphafi og tókum við það gæfu-
spor fyrir okkur að leyfa guttan-
um að vera með og sjá hvað hann
entist.
Á næstu árum fengum við að
sjá þennan dreng blómstra og
breytast í þann eðalmann sem við
þurfum nú að kveðja í hinsta sinn.
Bræðralag og sönn vinátta eru
hlutir sem þú þvingar ekki fram
né verða til yfir nótt. Þetta skildi
Mummi mjög vel og lagði hann
sig fram við að tengjast og rækta
þessa hluti við alla meðlimi og
maka.
Brosmildur, hjartahlýr, ein-
lægur, greiðvikinn, skrúfuglaður
og góður vinur eru hlutir sem
koma upp í hugann þegar hugsað
er um hann Mumma. Ástríða
hans fyrir mótorhjólum og þá
sérstaklega HD Sportster var
aðdáunarverð og ekki skemmdi
fyrir að hann var ótrúlega lag-
hentur, úrlausnasamur, rólegur
og þolinmóður. „Ef þið sjáið mig
hlaupa er eins gott að þið hlaupið
líka, því það er þá rík ástæða til,“
sagði hann stundum og brosti.
Sportsterinn hans Mumma er
mjög gott dæmi um hversu frum-
legur í hugsun hann var.
Þegar fyrrverandi eigandi
hjólsins sá það niðri í húsi hjá
okkur um daginn og reif í hár sitt
og sagði við Mumma „hvað ertu
búinn að gera við hjólið?“ brosti
Mummi bara sínu blíðasta og
Guðmundur
Hreiðar Guðjónsson