Morgunblaðið - 24.07.2019, Blaðsíða 19

alltaf eiga stað í hjarta mínu. Þeg-
ar ég minnist þín mun ég hugsa
um allar skemmtilegu sögurnar
og uppátækin þín. Blessuð sé
minning þín.
Þinn sonur,
Tryggvi Þorsteinsson.
Til elsku móður minnar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Blessuð sé minning þín.
Aðalheiður Þorsteinsdóttir.
Elsku amma okkar, eða
„amma gull“ eins og við kusum að
kalla þig þar sem þú varst alltaf
skreytt miklu gulli.
Við erum svo óendanlega
þakklát fyrir allar gleðistundirn-
ar sem við áttum með þér, það var
alltaf stutt í grínið og þú gast
heldur betur komið okkur í hlát-
urskast með þínum einstöku og
skemmtilegu lýsingum.
Það gátu ekki allir borið það að
klæðast pels úr heilum birni, en
amma gull gerði það eins og sann-
kölluð drottning. Það gleymist
seint þegar þú mættir í boð í pels-
inum og við öll fjögur barnabörn-
in þurftum að hjálpast að við að
hengja blessað „dýrið“ upp því
hann var svo þungur.
Næturgistingarnar í Fanna-
foldinni verða ofarlega í minn-
ingabankanum þar sem þú bjóst
til þínar eigin sögur fyrir svefn-
inn, útilegurnar í campernum og
harmonikkuböllin sem við feng-
um að koma með ykkur á og
dansa. Það má ekki gleyma Bláa
lóns-ferðinni þar sem þú fórst
heldur betur á kostum og endaðir
daginn á þessum orðum: „Guð
blessi ykkur og Bláa lónið.“
Þú hvattir okkur áfram, þú
vildir okkur allt það besta í lífinu
og það er sama hvaða hindranir
urðu á okkar vegi, þú varst alltaf
til staðar og hafðir fulla trú á okk-
ur.
Langömmubörnin þín voru svo
heppin með þig, og þau fengu ald-
eilis að finna hvað þú elskaðir þau
mikið … ó elsku amma, bara ef
þau hefðu fengið að kynnast þér
örlítið lengur.
Elsku amma, söknuðurinn er
mikill en minning þín mun aldrei
hverfa úr hjörtum okkar.
Við elskum þig amma.
Þín barnabörn,
Hrafnkell, Anna Stína, Þóra
Steina og Kristín.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. JÚLÍ 2019
✝ SigurlaugGröndal, eða
Silla eins og hún
var oftast kölluð,
fæddist í Reykja-
vík 27. febrúar
1945. Hún lést eft-
ir skamma en
harða sjúkdóms-
legu á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 13. júlí
2019.
Foreldrar hennar voru Jór-
unn Ásta Steingrímsdóttir, f.
20.2. 1920, d. 23.6. 1998, og
Gunnlaugur Þorvaldur Grön-
dal, f. 25.9. 1915, d. 3.8. 1982.
Silla ólst upp í Nökkvavogi 19
ásamt bræðrum sínum þeim
Steingrími Gröndal viðskipta-
fræðingi, f. 9.10. 1946, Bene-
dikt Gröndal flugumferðar-
stjóra, f. 13.3. 1953, og Ólafi
Gröndal rafiðnfræðingi, f. 19.9.
1958.
Eftirlifandi eiginmaður Sillu
er Hörður Arason, f. 8.10.
1932, foreldrar hans voru Guð-
rún Jónsdóttir, f. 1.5. 1905, d.
13.9. 2000, og Ari Markússon,
verkstjóri, f. 31.5. 1900, d. 18.3.
1972, frá Vestmannaeyjum.
Silla ólst upp í Vogahverfi,
gekk í Langholtsskóla og síðar
Vogaskóla. Að grunnnámi
loknu starfaði Silla á Hótel
in en fluttu 1964 til Grindavík-
ur, en einnig hafa þau síðustu
25 árin dvalist mikið í sum-
arhúsi sínu í Grímsnesi.
Börn Sillu og Harðar eru
þau Ásta G. Harðardóttir
Gröndal hagfræðingur, f. 10.7.
1962, og Gunnar Ari Harð-
arson, sem lengst af hefur rek-
ið útgerð, f. 4.2. 1965. Fyrir
átti Hörður tvo börn, þau Jó-
hönnu Sigurbjörgu, sem er
sjálfstæður atvinnurekandi, f.
30.11. 1953, og Skúla Eyfeld,
rafvirkjameistara, f. 29.10.
1955.
Dóttir Ástu er Tinna Ösp
Ragnarsdóttir fatahönnuður, f.
18.4. 1979. Maður hennar er
Kjartan M. Berndsen Sigur-
geirsson f. 29.12. 1977, börn
þeirra eru Viktor Blær, f. 14.6.
2005, Óliver Hrafn, f. 17.11.
2009, og Adrian Norr, f. 8.9.
2016. Eiginkona Gunnars Ara
er Hulda Kristín Smáradóttir,
f. 3.5. 1968. Börn hans eru
Hörður Ari kerfisráðgjafi, f.
24.4. 1987, Þorgerður Anna
blaðakona, f. 23.9. 1994, Þórey
Ragna nemi, f. 6.11. 2002, og
Rakel Rán nemi, f. 28.7. 2003.
Auk þess á Gunnar þrjár stjúp-
dætur, þær Elínu Björk, f. 13.8.
1985, Brynju Ýri, f. 15.12.
1989, og Valdísi Fjólu, f. 16.9.
1991.
Útför Sigurlaugar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag,
24. júlí 2019, og hefst hún kl.
13.
Valhöll, en þaðan
lá leiðin í Iðnskól-
ann og í kjölfarið á
samning hjá Carita
kjóla- og kápu-
saum á Grettisgöt-
unni.
Silla og Hörður
hófu búskap sinn í
Hafnarfirði en
fluttu til Grinda-
víkur þegar tæki-
færi gafst á verk-
stæðiskaupum þar sem Hörður
stofnaði alhliða bifreiðaþjón-
ustu. Síðar tóku þau við um-
boði Olíufélagsins Esso í
Grindavík sem þjónustaði stór-
an hluta fiskiflotans í Grinda-
vík, og Sigurlaug sá alla tíð um
bókhald fyrirtækisins. Auk
þess rak hún lengi vefnaðar-
vöruverslunina Rún, í félagi
við Agnesi Jónsdóttur. Þrátt
fyrir síðari áform um að draga
sig í hlé frá vinnumarkaðinum
átti Silla erfitt með að stimpla
út og hóf þá að sækja vinnu til
Reykjavíkur, og starfaði í fleiri
ár í bútasaumsdeild vefnaðar-
vöruverslunarinnar Virku. Og
síðasti vinnustaður Sillu var
Pfaff þar sem hún starfaði við
sölu og kennslu á saumavélar.
Silla og Hörður gengu í
hjónaband 21.12. 1962 og
bjuggu í Hafnarfirði fyrstu ár-
Elsku mamma, en hvað lífið
getur verið hverfult.
Aldrei grunaði mig að við ætt-
um eftir svona stuttan tíma saman
eftir að þú veiktist. Ég minnist
þess frá blautu barnsbeini hvað
þú varst alltaf mikið að sauma,
bæði fatnað á okkur krakkana og
svo seinna meir bútasaumurinn
og svo ýmsar aðrar hannyrðir sem
þú hafðir yndi af.
Það voru margar ánægjustund-
irnar sem við áttum saman og ber
að nefna allar útilegurnar sem við
fórum í saman og svo jólin og allar
aðrar gleðistundirnar okkar.
Þú varst alltaf dugleg að hjálpa
til með barnabörnin enda þótti
þeim afskaplega vænt um þig.
Ég hugsa til þín með hlýju og
söknuði og mun ég ávallt varð-
veita minningu þína í hjarta mínu.
Hvíl í friði elsku mamma.
Þinn sonur,
Gunnar.
Elsku mamma, okkur skilur
að um tíma dauðans hönd.
Þó að hvíld sé þreyttum blessun,
og þægur byr að ljóssins strönd.
Þó er jafnan þungt að skilja.
Þokast nær mörg fögur mynd,
þegar hugur krýpur klökkur,
kær við minninganna lind.
Sérhvert barn á mætri móður
margt að þakka, er samvist dvín.
Yfir brautir æskubreka
okkur leiddi höndin þín.
Því við bindum þöglum huga,
þýtt, með hlýrri vinamund
þakkarkrans, sem tregatárin
tállaus vökva á kveðjustund.
Vertu blessuð, elsku amma,
okkar hugsun með þér fer
yfir hafið hinum megin
horfnir vinir fagna þér.
Þó við dóminn skapa ei skiljum,
skýrist margt við kærleiks yl.
Lítil barnssál líka getur
leitað, saknað, fundið til.
Vinakveðja okkar allra
er hér borin fram í dag,
kærleikshlý við hvílu þína,
er klukkur leika sorgarlag.
Fögur samstarfsmanna minning
mestur dýrðarsjóður er.
Blítt á leiði blómum vaggar
blærinn, sem um dalinn fer.
(Höf. ók.)
Elsku mamma, ég vildi óska að
við hefðum fengið meiri tíma sam-
an en þín er sárt saknað. Minning
þín mun lifa í hjörtum okkar.
Þín dóttir,
Ásta.
Elsku Silla, ekki óraði mig fyrir
því þegar þú veiktist að við ættum
eftir svona stuttan tíma með þér.
Lífið er stundum svo ósanngjarnt.
En minningarnar streyma
fram um allt sem við gerðum sam-
an. Útilegurnar okkar þegar við
eltum sólina og fórum þvers og
kruss um landið, samverustund-
irnar okkar á jólunum sem ég er
svo ánægð með að Rakel hafi
fengið að njóta og eins ferðirnar
okkar saman til Boston.
Þú varst mikil hannyrðakona
og ef þú varst ekki að sauma þá
var eitthvað spennandi á prjónun-
um hjá þér og það verður ekki af
þér tekið að fallegra handverk er
erfitt að finna. Bútasaumurinn
var þín ástríða en ég deildi nú ekki
því áhugamáli með þér en þér
tókst samt að lokka mig til að gera
nokkur stykki undir styrkri leið-
sögn þinni sem ég ætla að varð-
veita ásamt öllu því fallega hand-
verki sem þú gafst okkur í
gegnum árin.
En nú er komið að kveðjustund
og við treystum því að nú sértu
komin á betri stað.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Hvíl í friði elsku Silla.
Þín tengdadóttir,
Hulda.
Hver hefði trúað því að í lok
maí væri síðasti dagurinn sem
Silla kæmi og væri með mér á
saumadegi í Pfaff en þá buðum
við nokkrum fastakúnnum í vor-
fagnað í tilefni af 90 ára afmæli
fyrirtækisins. Aldrei hefði ég
trúað öðru en að Silla yrði að
minnsta kosti 90 ára miðað við
hve ung hún var í anda og alltaf
hress og skemmtileg að tala við
um allt sem viðkom hannyrðum,
þó sérstaklega hvað hægt væri
að gera í þessum ótrúlegu
saumavélum sem við vorum að
selja.
Ég byrjaði í Pfaff 2007 og var
Silla þá að vinna þar að kenna á
saumavélar, við smullum strax
saman og urðum góðar vinkonur
og vinnufélagar. Þó svo Silla hafi
hætt að vinna fyrir um sex árum
hætti hún nú aldrei alveg því
alltaf þegar það voru einhverjar
uppákomur í saumavéladeildinni
í Pfaff var hún þar með mér.
Alltaf var eins og hún hefði aldr-
ei stigið til hliðar því hún var
með allt á hreinu og tileinkaði
sér allar nýjungar í saumavéla-
heiminum. Engri mannesku
hefði ég treyst betur en Sillu til
að stíga inn fyrir mig í haust þeg-
ar tengdamamma mín dó snögg-
lega daginn fyrir stóran sauma-
vélakynningardag og gat ég
skilið allt eftir í hennar höndum
þegar ég þurfti að vera fjarver-
andi.
Silla hringdi í mig um daginn
og sagðist hafa uppgvötvað að
næst þegar hún ætti afmæli yrði
hún 75 ára og að henni fyndist
það bara frekar fáránlegt því
henni liði alls ekki þannig. Ég
leit nú frekar á Sillu mína sem
næstum jafnaldra minn og ég að
verða 50 ára, en aldur er afstæð-
ur og Silla var ung í anda. En
Silla mín náði aldrei að verða 75
ára og ekki heldur 90 ára eins og
maður hefði búist við og það var
svo margt sem við áttum eftir að
framkvæma.
Við reyndum að fara reglu-
lega saman í hádegismat eftir að
Silla hætti að vinna og þá völdum
við alltaf hollustustaði og
Krúska var okkar staður. Ég
mun halda áfram að fara þangað
og mun minnast Sillu í hvert
sinn.
Ég mun sakna Sillu minnar
mikið enda var hún mér afar kær
vinkona. Innilegar samúðarkeðj-
ur til ykkar allra í fjölskyldunni
Hörður, Ásta, Gunnar, Tinna og
aðrir aðstandendur.
Selma Gísladóttir.
Ein mesta gæfa Pfaff í gegn-
um tíðina hefur verið frábært
starfsfólk og þar var Silla sko
engin undantekning.
Silla hóf störf hjá okkur árið
2005 er hún tók að sér kennslu á
nýjum saumavélum og reyndist
hún hvers manns hugljúfi. Ekki
einungis hafði hún mikla þekk-
ingu á því sem hún var að gera
heldur hafði hún þolinmæði, ein-
staklega þægilega nærveru og
áhuga á því að miðla sinni þekk-
ingu.
Fyrir nokkrum árum var
ákveðið að breyta fyrirkomulagi
saumavélakennslunnar og
leggja niður stóran hluta ein-
staklingskennslunnar en gera
þess í stað kennslumyndbönd
sem yrðu aðgengileg á netinu.
Aldrei var vafi í okkar huga að
nokkur gæti miðlað efninu betur
á þessum myndböndum en Silla.
Fumlaus vinnubrögð og þægileg
rödd Sillu gera það að verkum að
þessi myndbönd eru fjársjóður.
Eftir að Silla hætti í fastri
vinnu hjá okkur var hún hins
vegar sú fyrsta sem kallað var til
þegar við þurftum aukahendur
þegar stórir viðburðir voru í
saumavéladeildinni. Það var erf-
itt að sjá hvor var ánægðari þeg-
ar Silla kom til okkar – við eða
hún. Silla kom seinast til okkar á
vorhátíð saumavéladeildarinnar
í lok maí og þá grunaði engan
þau erfiðu veikindi sem biðu
handan við hornið – veikindi sem
hún laut í lægra haldi fyrir á
nokkrum vikum.
Um leið og við sendum fjöl-
skyldu Sillu okkar dýpstu sam-
úðarkveðju þá sendum við Sillu
ljóssins kveðjur í þeirri vissu að
dvalargestir í Sumarlandinu
hafa fengið einstakan liðsauka.
F.h. starfsmanna PFAFF
Margrét Kristmannsdóttir.
Sigurlaug Gröndal HINSTA KVEÐJA
Elsku amma, það er svo
skrýtið að hafa þig ekki
lengur hjá okkur, fá aldrei
að hitta þig né sjá aftur.
Ég hugsa mikið til þín
og finnst það svo ósann-
gjarnt hvað þú fórst fljótt
frá okkur.
Hvíldu í friði elsku
amma mín.
Ég sakna þín.
Þín,
Rakel Rán.
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
júní þegar við vorum litlar
stelpur. Þá var lengi árleg hefð
að öll fjölskyldan labbaði saman
af skemmtun í Hafnarfirði og
beint í kaffi til ömmu og afa á
Miðvangi. Þegar þangað var
komið var amma búin að setja
upp dýrindis veislu og baka
vöfflur sem voru algerlega á
heimsmælikvarða.
Amma hugsaði svo vel um
alla í kringum sig og var alltaf
að passa upp á að öllum liði vel.
Þegar við vorum yngri átti hún
til dæmis alltaf bingókúlur inni
í skáp sem hún kallaði gleðikúl-
ur og þegar einhver var leiður í
heimsókn hjá henni fékk hann
gleðikúlu með því skilyrði að
hann myndi brosa og vera glað-
ur. Það virkaði alltaf.
Elsku amma Auður, þín verð-
ur sárt saknað og síðustu dagar
hafa verið erfiðir. Við erum svo
þakklátar fyrir alla þá ást og
umhyggju sem þú gafst okkur
og allar þær frábæru minningar
sem við eigum um þig.
Takk fyrir allt, elsku amma,
við sjáumst síðar.
Þínar ömmustelpur
Ásta Björk, Auður Ýr,
Andrea Helga, Re-
bekka og Helga Sif.
Við Auður ólumst upp í sama
hverfi, en kynntumst ekki fyrr
en í 10 ára bekk í Miðbæjar-
skólanum. Þar áttum við ynd-
isleg ár. Við stelpurnar höfum
haldið áfram að hittast og kenn-
um okkur við 11 ára bekkinn,
„Ellefu ára E“. Þau verða sterk
fyrstu vináttuböndin þó að til-
viljun ráði hverjar verða bekkj-
arsystur í barnaskóla.
Þegar skólagöngu lauk störf-
uðum við báðar á skrifstofum.
Einn samstarfsmanna Auðar
gerðist fararstjóri í öræfaferð-
um á sumrin. Við Auður nýttum
okkur það og fórum í margar
ævintýraferðir með honum sem
fararstjóra. Oft var farið um
vegleysur og ekið yfir óbrúaðar
ár og á moldarvegum sem
gömlu rúturnar réðu varla við
og þá lögðust allir á kaðlana og
drógu rúturnar áfram. En þetta
voru samt „lúxusferðir“ þó að á
sérstakan hátt væri. Umhverfið
og félagsskapurinn mótuðu
ferðirnar og minningarnar sem
við Auður ræddum oft um. Við
klifum fjöll í vaðstígvélum og
fannst við bara nokkuð flottar,
minnisstæðust er ferðin á
Herðubreið. Við ókum að
Herðubreiðarlindum þar sem
tjaldað var í þoku og sudda. Við
töldum kjark í hvor aðra, við
vissum að næsta morgun var
framundan ganga um úfið
hraun að Herðubreið, löng
ganga og ef til vill í þoku. En á
Herðubreið skyldum við fara
hvenær sem það yrði. Þokunni
létti næsta morgun og við okk-
ur blasti einstök og tignarleg
fjallasýn. Við klifum á endanum
upp á Herðubreið og nutum
einstakrar veðurblíðu. Útsýnið
var stórkostlegt, við sáum yfir
stóran hluta hálendisins og
langt út á haf. Þetta var stund
sem aldrei gleymist. Við glödd-
umst báðar yfir að hafa náð
settu marki. Gleði Auðar var
aldrei hávær heldur einlæg og
þægileg.
Undir þrítugt lágu leiðir okk-
ar sitt til hvorrar heimsálfunn-
ar með eiginmönnum okkar
sem voru að fara í nám. Þegar
heim var komið eftir langa dvöl
erlendis hittumst við æskuvin-
konurnar aftur og fórum á ný
að ferðast saman og nú með
eiginmönnum okkar. Við fórum
með Auði og Gunnari suður á
Spán í göngur í Pýreneafjöll-
unum. Þetta voru góðar dag-
leiðir á fjöllum og nú voru engir
sárfættir enda öll vel skóuð.
Þetta endurtókum við svo á
Nýja-Sjálandi sem um margt
minnti okkur Auði á ferðir okk-
ar á Íslandi. Saman fórum við
margar ferðir til fjarlægra
landa: Egyptalands, Ekvadors,
Taílands og víðar.
Þessar minningar voru okkur
Auði ofarlega í huga þegar við
hittumst í veikindum hennar.
Brosið var alltaf til staðar og
hennar hógværa gleði og raun-
sæi. Í heimsókn til Auðar á
spítalann tveim dögum áður en
hún lést áttum við langa stund
saman. Auður sagði mér að nú
væri ekki um frekari meðferð
að ræða en svona væri lífið. Við
fundum báðar að þetta var okk-
ar kveðjustund.
Það er mikil gæfa að hafa átt
Auði fyrir vinkonu. Við Sigurð-
ur samhryggjumst Gunnari,
dætrum þeirra, tengdasonum
og afkomendum. Það er mikill
missir að Auði. Við erum þakk-
lát fyrir að hafa átt hana að
vini, hún gaf okkur öllum mikið
og við þökkum samferðina.
Jóna Þorleifsdóttir
Sigurður E. Þorvaldsson.