Smári - 01.10.1929, Blaðsíða 6

38
S M A R I
öflin, býr ótæmandi fegurð. En hvað
er þá að segja um okkar eigið líf?
Býr fegurðin einnig þar? Já, vissu-
lega, en þar er þó ennþá rykið, sem
hylur okkur fegurðina hið ytra og
innra. Óhreinu hugsanirnar, hvatirn-
ar, orðin og verkin er rykið, sem sest
á rúðuna, svo okkur sýnist alt ljótt
og óhreint í kringum okkur. Þegar
við ætlum öðrum eitthvaðilt að ástæðu-
lausu, er eitthvað ilt í okkur sjálf-
um, — ryk, sem sest á rúðuna. —
Ungir drengir og stúlkur, sem venja
sig á að hugsa ijótt, fara von bráð-
ar að tala Ijótt, og þar næst að
gjöra það, sem Ijótt er, og þá finna
þau ekki sjáif hvað er ljótt eða fag-
urt. Þau hafa vanrœkt að þurka ryk-
ið af rúðunni jafnóðum og það
kom.
„Sagði jeg þjer ekki, að efþútryð-
ir, mundir þú sjá guðs dýrð“, sagði
Kristur við Afaríu frá Betoníu. Ef við
göngum út í lífið með þeim ásetn-
ingi, að finna aðeins hið fara og í
þeirri trú, að hið góða og fagra sje
máttugra hinu vonda og ófagra, mun-
um við sjá þá dýrð, sem Kristur tal-
aði um. Það er ekki til neins að
leyna því, að til er margt ljótt, en ef
við göngum öll móti því takmarki,
að taka aðeins hið fagra í þjónustu
lífsins, þá mun hitt hverfa eins og
skuggarnir úr fjallahlíðunum, þegar
sólin kemur upp fyrir fjallsbrúnina,
því hið illa er aðeins til fyrir þá sök,
að mennirnir hafa það enn í þjón-
ustu sinni.
Þið skuluð verja lífi ykkar til að
þurka þaö ryk burtu, — þá veröur
lífið fagurt.
Hannes J. Magnússon.
Sparaðir aurar —
græddir aurar.
Siggi var 8 ára og Fríða systir
hans á 7. ári. Siggi var oröinn vel
læs og hafði gaman af að lesa. Einn
daginn rakst hann á bókina „Farsæld".
eftir O. S. Marden. Fyrsta málsgrein-
in, sem hann las, var þessi: „Eyðsiu-
semi er kvilli, sem erfitt er að Iækna“.
Hann las áfram, og hugsaði um það,
sem hann las. Um kvöldið sagði hann
viö Fríðu litlu systur sína:
„Jeg skal segja þjer nokkuð, Fríða!
Jeg las það í góðri bók í dag, að við
höfum bæði kvilla, sem er erfitt að
lækna. En það þarf að lækna hann“.
„Þurfum við bá að fara til læknis-
ins?“ spurði Fríða hálf-skelkuð.
„Nei. Við getum læknað hann sjálf.
En þá verðum við líka að gera það
bœði og hjálpa hvort öðru til þess.
Þú veist að við fáum stundum aura,
sem okkur eru gefnir. Oftast kaupum
við sælgæti fyrir aurana, og stundum
einhver bráðónýt barnagull. Nú skul-
um við aldrei kaupa sælgæti í sum-
ar, en geyma alla aurana, sem við
fáum, og vita, hvað það verður orð-
iö mikið í haust. Við fáum nógan og
góðan mat, og þurfum ekki að vera
að eta sælgæti. Jeg get smíðað okk-
ur báta, trjehesta, trjekarla o. fl., sem
við getum leikið okkur að, svo við
þurfum ekki að vera að kaupa okk-
ur ónýt barnagull í búðunum. Þetta
skulum við nú gera, Fríða min! Við
skulum ekki eyða nokkrum eyri til
óþarfakaupa í sumar“. i
Aumingja Fríðu hraus hálfgert hug-
ur við þessari ráðagerð. Það var svo
sem ekkert fagnaöarerindi, sem bróð-
ir hennar flutti þarna: Aldrei að