Smári - 01.10.1929, Blaðsíða 9
S M A R I
41
urinn vceri villa ein; að Faðirinn,
Sonurinn og Andinn vœru þrjár að-
greindar persónur, — að — að“.
Lengra komst hann ekki. Honum varö
litið á kandidatinn og ófst tunga um
tönn. „Nei, en drengur, hvað er nú
þetta", hrópaði kandidatinn upp yfir
sig. „Ekki þarftu að öskra svona
ógurlega gegnum greiparlúður, dreng-
ur, því að jeg heyri ágœtlega".
Vesalings litla Alla fjellust hendur.
Hann stóð sem dauðadæmdur, móð-
ur eftir öskrin, eyðilagður yfir óför-
um sínum og alveg orðlaus. Kandi-
datinn horfði hinsvegar undrandi á
Alla og komst brátt að þeirri niður-
stöðu, að hann myndi ekki hafa heyrt
eitt einasta orð af því, sem hann
sagði seinast. Hann vildi vitanlega
bæta úr því og bjó þessvegna til
lúður úr höndum sjer, eins og AIIi
haföi gert, og öskraði svo alt hvað
af tók: „Þú þarft ekki að öskra
svona ógurlega, því að jeg heyri
ágœtlega". Þá fyrst fjekk AIli málið.
Hversvegna kallið þjer þá svona hátt?
Jeg heyri Ijómandi vel“. Kandidatinn
sat hugsandi eitt augnablik og leit
svo á Steina.------------ Loftið í stof-
unni var þrungið af niðurbældum
hlátri. Steini engdist sundur og sam-
an, eins og hann hefði kent krampa.
Og svo sprakk blaðran. — Að lítilli
stundu liðinni kvaddi kandidatinn sjer
hljóðs og sneri máli sínu til Steina:
„Jeg fyrirgef þjer þessar glettur. —
Þær voru græskulausar en hnyttileg-
ar — skaðlauser en skemtilegar. En
nú skalt þú sjálfur koma, Steini
minn, og láttu nú sjá að þú reynist
eins sniðugur í kirkjusögunni, eins
og þú ert að koma af stað skóla-
glettum".
Sumarminningar.
Lóuhreiðrið.
Vorið 1911 var jeg, ásamt nokkr-
um mönnum, við vegagerð á Hellis-
heiði við Vopnafjörð. Við tjölduðum
neðan við heiðarbrúnina og gengum
svo þaðan til vinnunnar upp á heið-
ina. Fyrsta daginn, sem við vorum
þarna, bar svo til, er við gengum
heim að tjaldinu, að jeg gekk spotta-
korn frá fjelögum mínum uppi á heið-
arbrúninni. Ætlaði jeg með því að
taka af mjer krók og veröa á undan
þeim að tjaldinu. Vissi jeg þá ekki
fyrri til, en lóa flögraði undan fótun-
um á mjer og barði sig ákaft með
vængjunum. Sá jeg strajr hverskyns
var: að hún mundi eiga þarna hreið-
ur. Fór jeg því að svipast um og
fann bráðlega hreiöur, mjög laglega
tilbúið, með 4 eggjum í. Jeg forðað-
ist að snerta eggin, en hlóð upp um
nokkrum steinum, svo að jeg gæti
með hægu móti fundið hreiðrið aft-
ur. Fór jeg svo heim að tjaldinu og
i sagði fjelögum mínum frá þessu.
j Bað jeg þá jafnframt um að snerta
ekki eggin, og því Iofuðu þeir. —
Næstu daga flögraði „eggjamamma“
af eggjum sínum með vængjaslætti
og einkennilegu tísti, líkast neyðar-
ópi, þegar við gengum þar nálægt.
Eftir stuttan tíma hætti hún því, en
flaug hinsvegar frjálslega í kringum
okkur og fylgdi okkur jafnvel æði
spöl upp á heiðina og söng yndislega.
Það var alveg eins og hún væri að
þakka okkur fyrir það, að við skyld-
um láta börnin sín í friði og skemta
okkur jafnhliða með söng sínnm.
Þegar hún hafði fylgt okkur nokkur
hundruö faðma upp á heiðina, þá
^Vazid 1jhfam á vindtin yunum!