Smári - 01.10.1929, Blaðsíða 11

SMARl
43
aðdáun, heyrir hann tóna svo fagra
úr turninum, að Iíkast var sem þús-
undir lævirkja væri að flytja sólunni
og vorinu fagnaðaróð sinn. „En sem
jeg er lifandi maður“, segir hann við
sjálfan sig, „þá þekki jeg þessa
hljóma. Þeir eru ekki lævirkjaljóð,
heldur hljómlist bræðra minna. Hjer
eru þeir þá niðurkomnir. Sjálfsagt
hefir einhver ógæfa hent þá, svo að
þeir hafa lent í hallarfangelsið, sem
er í turninum. Verð jeg nú að duga
þeim eftir beztu getu“. Með þessum
ummælum teygir Lengstur úr sjerog
lítur inn um glugga á höllinni. En
svo var hann hár, að glugginn, sem
hann leit inn um, var á þriðju hæð
og á sjáifum hásætissalnum. Þar inni
sat konungurinn og öll hirð hans,
afarmerkileg á svipinn. ÞegarLengst-
ur Ieit inn um gluggann, varð kon-
ungi svo mikið um, að hann var rjett
að segja búinn aö missa veldissprot-
ann og ríkiseplið. „Nei, nú: gengur
fram af mjer“, mælti konungur.
„Þennan náunga hefi jeg sjeð há-
va.*nastan, og hjelt jeg þó, að áður
hefði jeg þá sæmilega Ianga litið. En
hvað heitir þú og hvert er erindið?"
„Lengstur er jeg nefndur og vil yður
feginn þjóna, herra konungur!“ mælti
þá Lengstur. Konungur kvað hann
nafn bera meö rjettu og vist skyldi
honum heimil í höllinni, fyrst um
sinn til eins árs. Kvaðst konungur
honum mundu fá það starf, sem hon-
um mundi best láta, og það var að
halda hallarþakinu glóandi fögru, en
það var úr kopar. Samkvæmt því
skyldi embættisheiti hans vera kon-
uvglegur hallarþaks-fœgimeistari.—
Lengstur kvað konung alla hluti vel
til sín gera og þakkaði honum með
mörgum fög-rum orðum. Eina ósk
kvaðsi hann þó til konungs eiga, en
hún væri sú, aö konungur gæfi
bræðrum sínum að árinu liðnu frelsi
og fararleyfi, því nú væri karlinum,
föður þeirra, farið að lengja eftir
þeim. Þessu lofaði konungur. Vissi
hann sem var, að samkvæmt > kon-
unglegu orði sínu átti hann nú að
sleppa þeim strax. en þótti hinsveg-
ar gott hvað gekk. Er svo ekki að
orðlengja það, að nú tekur Lengstur
til starfa og var nú bæði stórvirkur
og vandvirkur. Leið nú eigi á löngu,
áður en turnspírurnar og hrllarþök-
in Ijómuðu sem úr gulli væru, enda
var konungurinn hinn ánægðasti og
kvað slíkan ágætismann auka veg
sinn og virðingu. Og svo líður árið.
Einn dag um þær mundir var Lengst-
ur að þurka af hæstu turnspírunni,
því að lítillega haföi á hana fállið.
Heyrir hann þá sárt gráthljóð, og
sjer hvar ein frammistöðustúlkan í
höllinni húkir samanhnipruð á hallar-
svölunum, öll útgrátin, með þungan
ekka. „Hví grætur þú, ljúfan mín
ljósa?“ spyr þá Lengstur. „Æ, herra
fægimeistari, eigi má jeg gráti verj-
ast. Frá morgni til kvölds, sýknt og
heilagt, er jeg á hlaupum um höll-
ina og ann mjer naumast svefns nje
matar. Þó myndi jeg eigi yfir því
kvarta, væri drottningin esigi eins.og
hún er. Hún lætur skömmunum aldrei
linna, og í morgun, er jeg bað hana
um kaup mitt, barði hún mig og
kvaðst mjer ekkert kaup greiða, enda
heföi jeg eigi íyrir nokkru kaupi unn-
ið“. Ljet nú Lengstur brýr síga og
gerðist állófrýnn. „Jæja, er hún þá
svona, þessi drottning?" mælti Lengst-
ur.. „Jeg skal kenna henni betri síöu,
svo sannarlega sem jeg heiti Lengstur
og er konunglegur hállarþaka-fægi-
GVex.id Kvú :>&nf3í>in9in^u 1júúazl