Freyja - 22.03.1929, Qupperneq 11

FREYJA
11
nxaahjuAMvri^^
(Frh.)
„Þeir fundu ekkert,“ sagði hann. „Eg hafði
tíma til þess að fela skammbyssuna undir
legubekknum. Jafnvel Orford sá það ekki.“
„Þeir leituðu í handtöskunni minni, en þar
var ekkert að finna. Arthur, hann er hér um
borð!“
„Auðvitað er hann hér!“ sagði Dorban
gramur. „Þú heldur víst ekki, að þeir mundu
fara svona að ráði sínu, ef hann væri hér
ekki! Þú varst asni, að fara upp á skipið.
Við gengum blindandi í lélega gildru —“.
En Cynthia hlustaði ekki á ávitanir hans.
Það, sem henni kom mest á óvart, var það,
að Penelope Pitt skyldi vera á skipinu. Hún
hafði verið sannfærð um það, að Penelope
væri dauð, og þegar hún sá hana hér bráð-
lifandi og sennilega í sambandi við þann
eina mann, sem hún mátti ekki hitta, sam-
kvæmt ráðagerðum Cynthiu, lá henni við
yfirliði.
„Hvað er hún að gera hér'?“ spurði Art-
hur Dorban.
„Guð má vita!“ svaraði hún. „Það er sú
djöfullegasta tilviljun!“
Arthur strauk yfirskeggið. „Heldurðu að
hún viti nokkuð?“
„Heldur þú, að þeir hefðu verið að flýja
okkur, ef hún hefði ekki vitað alt?“ svaraði
kona hans byrst. „Og það er ekkert leynd-
armál, hvernig hún komst um borð; þeir
hafa fundið hana í vélbátnum. Og nú er
það skiljanlegra, hvers vegna báturinn var
tómur, þegar hann fanst.“
Cynthia sat á legubekknum með knén und-
ir hökunni, og spenti greipar yfir þeim.
Hún ygldi sig, og var í djúpum hugsunum.
„Eg held, að þetta sé það besta, sem gat
komið fyrir.“
Arthur Dorban var að opna ferðakistu
sína, og leit við undrandi. „Hvað áttu við?“
spurði hann.
„Þetta, að við skulum vera hér á skipinu
með Penelope og þessum manni. Bobby Mills
er hér auðvitað; en hver er feiti maðurinn?“
Skyndilega rétti Dorban úr sér, leit á hana
og blístraði. „Hollin!“ sagði hann. „Hann
hlýtur auðvitað að vera hér. Manstu hvað
okkur var sagt í Lundúnum um Hollin? Ef
það er satt —“
Hún kinkaði kolli. „Mér datt Hollin í
hug,“ sagði hún hægt. „Skilurðu það ekki,
Arthur, ef Hollin er þess konar maður, sein
sagt er, hvað það gæti verið heppilegt —?
Hvar settirðu skammbyssuna?"
Hann tók hana undan legubekknuin, og
hún tók við henni, lyfti upp pilsinu, og setti
hana i vasa á nærkjólnum.
„Já, þetta er alt til blessunar," sagði hún.
13. KAPÍTULI.
Hollin er tekinn fastur.
Hollin skemti sér ágætlega. Hann hafði
byrjað daginn vel, þegar hann fann veski
Orfords niðri í káetu. Meðan verið var að
varpa akkerum og Orford var á þilfari,
áhyggjufullur út af landgöngu Penelope,
hafði Hollin rannsakað káetu feita manns-
ins, og árangurinn hafði verið mjög gleði-
legur, því að i veskinu voru tuttugu fimm-
punda seðlar. Smábátur lá við skipshliðina,
og honum stal Hollin. Hann skifti tuttugu
pundum í spænska seðla, og varð þar af
leiðandi helsti maðurinn i Vigo. Einu sinni
hafði hann séð John og stúlkuna aka fram
hjá sér, og þá hafði hann falið sig.
Klukkan tvö um daginn var Hollin orðinn
útúrdrukkinn, og var að sofa úr sér áryeig-
ina í lítilli kytru bak við vínbúð. Eigand-
anum þótti það ekki síður, að hafa í húsi
sínu mann, sem var auðsjáanlega bæði vell-