Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1932, Blaðsíða 7

Lækningastofa vor í Uganda.
E' g vildi að pið gætuð séð Andersen kristni-
boða pegar hann er að verki í lækninga-
stofu vorri í vestur hluta Uganda. Ykkur
myndi áreiðanlega finnast mikið til um. Svo
mikla trú hefur fólkið á hjúkrun hans og
hjálp I sjúkdómstilfellum, að margir sjúkling-
ar eru bornir til hans langar leiðir í rúmum
eða hengirúmum. Vinir eða ættingjar hinna
sjúku byggja oft bráðabirgðar-kofa I nánd við
kristniboðsstöðina, og par búa sjúklingarnir
pangað til peir geta farið heilbrigðir heim til
sín aftur. Dar er fólki svo púsundum skiftir
veitt læknishjálp á hverju ári. Dó að margir
komi ekki til kristniboðans fyr en pað er orð-
ið of seint, pá eru peir og margir, sem fá
fulla heilsu, pótt peir hafi pjáðst af vondum
sjúkdómum. Margir, sem hafa haft illkynjuð
sár um allan líkamann, og sem búnir hafa
verið að missa alla von um bata, hafa farið
heim til sín með nýjum lífskrafti og nýrri von.
Dað sem vekur mesta eftirtekt manna á
pessum slóðum, er nýlendan fyrir líkprársjúk-
linga. Dar er hinn hryllilegi sjúkdómur, lík-
práin á ýmsum stigum, höfð til meðferðar.
Andlit margra sjúklinganna eru afmynduð, og
flestir peirra hafa verið búnir að missa fingur
eða tær áður en peir komu til okkar.
Dað er takmark vort í lækninga- og krist-
niboðsstarfsemi vorri, að veita sjúklingum vor-
um pekkingu á honum, sem er hinn sanni
læknir allra meina. Eilífðin ein mun leiða í
ljós, hve margir peir eru, sem hlotið hafa
lækningu á pessum stað, eigi aðeins líkam-
lega, heldur og andlega. V. E. Toppenberg,
Frá hjúkrunarstarfinu.
Nokkurir innlendir menn biðja okkur að
koma til konu I barnsnauð ungrar móður.
Deir eru alvarlegir og kvíðafullir. Skyldi nú
hvíta hjúkrunarkonan vilja fara með peim?
Deir vissu að leiðin var löng, og víða hættu-
leg. Á pvl sem mennirnir sögðu, skyldi hjúkr-
unarkonan að hér var um eitt af peim tilfell-
um að ræða, sem ekki er unt að hafa til
meðferðar nema í sjúkrahúsi. En hvar var
hið næsta sjúkrahús? Til pess að ná pangað,
yrði fyrst að bera veiku konuna tvær
dagleiðir áður en komið væri til kristniboðs-
stöðvarinnar. Svo gat verið að bíða pyrfti tvo
daga eftir járnbrautarferð til sjúkrahússins. —
Og áður en pangað væri komið, yrði dauðinn
ef til vill búinn að leysa hana frá pjáningun-
um, og pá væri öll pessi mikla fyrirhöfn til
einskis.
Degar við nálguðumst staðinn, par sem
konan lá, urðum við pess brátt vör, að eitt-
hvað óvenjulegt var á ferðum. Mikill mann-
fjöldi var par saman kominn, og enn fleiri
komu nú, pegar hvíta hjúkrunarkonan var
komin. Svo varð alt hljótt, og pað var eins
og hún gæti lesið í svip peirra pessa spurn-
ingu: „Skyldi hún geta hjálpað okkur í neyð-
inni?“ Detta var mjög alvarlegt tilfelli, og
hjúkrunarkonunni og fólkinu til mikillar sorg-
ar, varð lítið aðgert. Barnið var dáið. Skyldi
móðirin fara sömu leiðina? En á himnum er
Guð, sem á pessari stundu leit niður til pess-
arar nauðstöddu manneskju. Hann einn gat
bjargað lífi hennar. Við báðum hann hjálp-
ar — hann sem er fúsari að hjálpa, en vér
erum að biðja um hjálp. Alt í einu var sem
hjarta sjúku konunnar fyltist friði og rósemi,
eins og hún hefði sett traust sitt á hinn mikla,
Bls, 5