Haustsöfnun til kristniboðsins (heiðingjatrúboðsins) - 15.06.1932, Blaðsíða 8

ósýnilega læknir. Guð heyrði pau andvörp, er
send voru upp í hæðirnar til hans í pessum
afskekta kofa inni á milli fjallanna í Afríku.
Skömmu seinna kom hjálpin, og lífi konunn-
ar var borgið.
Dú, sem lest petta, hugsa pá um, hve gott
pú átt, að pú skulir vera par, sem unt er að
veita sér pægindi lífsins. Sértu sjúkur, getur
pú leitað læknis, en hér deyja menn svo púsund-
um skiftir vegna pess, að peir geta ekki fengið
hjálp fyrir líkama né sál. Carentze Olsen.
Nigeria er reiðubúin að veita fagn-
aðarerindinu víðtöku.
Og hatin sendi pá út til að prédika Guðs
ríki, og lækna sjúka“
Dað gefst ekkert kröftugra meðal til aðvinna
hjörtu heiðingjanna í Afríku en lækninga-krist-
niboðsstarfsemin. Degar vér hjálpum peim í
líkamlegri neyð peirra, eru peir miklu fúsari
að hlýða á pað orð, sem getur læknað sálina.
Nýlega ferðaðist einn af kristniboðum vor-
um til bæjar eins iangt inni í landinu og
dvaldi par á aðra viku. Hann var ekki í peim
erindagerðum að stunda sjúka; en eins og
flestir aðrir kristniboðar, sem ferðast um land-
ið, hafði hann með sér mikið af umbúðum
og ýmiskonar lyfi. Hann komst brátt að raun
um að pörfin var mikil fyrir pað, er hann
hafði meðferðis. Margir voru parna bitnir af
skorkvikindi, er kallast sandfló; etur hún sig
inn í líkama manna, einkum tærnar, svo að
peir, sem hún ræðst á, verða oftast aumingj-
ar alla æfi og verða að líða sárar kvalir.
Degar skorkvikindi pessi hafa etið sig inn í
tærnar, fara pau að vaxa, og pað mjög ört,
og við pað blása tærnar upp og detta brátt
á pær stór og djúp sár. Alls konar óhreinindi
og sóttkveikjur komast svo í sárin, og á stutt-
um tíma verður allur fóturinn flakandi sár,
sem verður dýpra og dýpra unz pað er kom-
ið inn í bein; neglurnar detta af og mjög oft
líka tærnar.
Hyde kristniboði byrjaði nú að hjálpa hin-
um sjúku með peim litlu hjálpartækjum, sem
hann hafði með sér. Hann lét koma með
mikið af heitu vatni og lét svo sjúklingana
taka sér heit fótaböð, og pannig var hjúkrun-
arstarf hafið úti á miðri götu fyrir framan
kofa höfðingjans.
Venjulega líta heiðingjarnir tortryggnisaug-
um á Norðurálfumenn; peim finst hreinlæti
peirra vera hinn mesti óparfi, og á heitum
vatns bökstrum hafa peir oftast litla trú að
óreyndu. En hér fór sem oftar, að efi og tor-
tryggni urðu að víkja, er hið innlenda fólk
sá hve mikill og góður árangur varð af hin-
um tiltölulega einföldu ráðum. Margir, sem
ekki hafði komið dúr á auga í heila viku
vegna óstjórnlegra kvala, fundu brátt að praut-
ir peirra linuðust. Aðsóknin varð meiri
og meiri, og voru peir nálægt hundraði, er
komu tvisvar á dag til kristniboðans til pess
að fá hjálp í sjúkdómstilfellum. Vinir og kunn-
ingjar sumra hjálpuðu peim til að komast á
staðinn; aðrir komust með pví að ganga við
hækjur eða stafi. Gamall kennari (Múhameðs-
trúarmaður), sem gat ekki gengið, par eð hann
ekki aðeins hafði pessar sandflær í tám og
iljum, heldur og stór sár á fótleggjunum, kom
skríðandi. Dað var hryggileg sjón.
Kristniboði vor verður bráðlega að yfirgefa
petta fólk, en seint mun pað gleyma góðgirni
hans og hjálpfýsi. Fregnin um pað er hann
hafði gert, barst einnig til eyrna einum vold-
ugasta stjórnenda landsins, og lét hann einn
af embættismönnum landsins færa honum
pakklæti sitt. Heiðingjunum í pessu héraði er
mikið áhugamál, að fá oss til að byrja læk-
ninga- og kristniboðsstarfsemi hjá sér. Hér er
tækifæri, sem vér megum ekki láta oss úr
greipum ganga. Fólkið parna er pess albúið
að veita viðtöku, ekki einungis lækningastarf-
seminni, heldur og peim „smyrslum í Gíliað“,
sem spámaðurinn talar um, og sem veita sái-
um lækningu.
Bls. 6