Fréttablaðið - 09.11.2019, Page 24

Lífið hefur fært Dovelyn R annveig u Mendoza f r á fát æk r a hver f u m Maníla til Amsterdam með viðkomu á Íslandi og í Bandaríkjunum.
Hún starfar sem sérfræðingur á
sviði fólksf lutninga og hefur því í
rauninni atvinnu af því að rann-
saka eigið líf. Dovelyn var stödd
hérlendis á dögunum þar sem hún
tók þátt í pallborðsumræðum um
erlent vinnuafl á Íslandi á Þjóðar-
speglinum.
Þegar blaðamaður hitti Dovelyn
var hún í óðaönn að lesa um nýj-
ustu rannsóknir og fréttir af stöðu
erlends vinnuaf ls á Íslandi, hóps
sem hún tilheyrði einu sinni sjálf.
Nú starfar hún við ráðgjöf á sviði
stefnumótunar um fólksflutninga.
Dovelyn var spennt fyrir því að
eyða nokkrum dögum ásamt eigin-
manni sínum í gamla heimalandinu
áður en hún héldi í næstu fundar-
ferð sem að þessu sinni er til Víet-
nams.
Tengsl Dovelyn við Ísland má
rekja til þess að frænka hennar
f luttist til Íslands seint á áttunda
áratugnum. „Hún giftist Íslendingi
en á þessum tíma bjuggu mjög fáir
Filippseyingar hér. Með hennar
hjálp fluttu margir ættingjar okkar
líka til Íslands.“
Svo fór að móðir Dovelyn ákvað
að slást í þennan stækkandi hóp Fil-
ippseyinga sem freistaði gæfunnar
á Íslandi, í tæplega ellefu þúsund
kílómetra fjarlægð. „Mamma kom
til mín og sagðist ætla að f lytja til
Íslands. Ég hafði aldrei heyrt um
landið áður. Hún vildi búa okkur
betra líf og á Íslandi gat hún aflað
meiri peninga.“ Dovelyn og pabbi
hennar urðu eftir í Maníla þar sem
þau bjuggu í einu af fátækrahverf-
um borgarinnar. Þegar mamma
hennar fór til Íslands voru tvær
vikur í níu ára afmæli Dovelyn.
Saknaði mömmu
En hvernig var það fyrir unga stúlku
að vera svona fjarri mömmu sinni?
„Það var mjög erfitt. Pabbi ól mig
í rauninni upp og við urðum mjög
náin. Við mamma fjarlægðumst
hins vegar þótt við héldum sam-
bandi í gegnum bréfaskriftir. Ég
man að hún breyttist mikið eftir
að hún f lutti til Íslands. Auðvitað
saknaði ég hennar mjög mikið en
ég veit það núna að án peninganna
sem hún sendi okkur hefði líf okkar
í Maníla orðið mjög erfitt.“
Dovelyn fann einnig til öfundar
í garð mömmu sinnar, til dæmis
þegar hún sá myndir af henni á
ferðalögum um Evrópu og í hópi
ættingja á Íslandi. „Mér leið eins
hún lifði lífi sem ég væri ekki hluti
af.“
Peningarnir sem mamma Dove-
lyn sendi heim til Filippseyja gerðu
feðginunum kleift að lifa ágætu lífi í
Maníla. Á þessum árum voru börn á
Filippseyjum sex ár í grunnskóla og
svo tók við fjögurra ára framhalds-
skólanám. Þegar Dovelyn var sex-
tán ára og hafði lokið þessu námi
hvatti mamma hennar hana til að
koma líka til Íslands. Ef hún kæmi
hingað áður en hún yrði átján ára
gæti hún fengið íslenskan ríkisborg-
ararétt. Úr varð að Dovelyn flutti til
Íslands en hún hafði þá aðeins hitt
mömmu sína tvisvar sinnum allan
þann tíma sem þær bjuggu hvor í
sinni heimsálfunni. Þetta var árið
1995 en Dovelyn fékk svo íslenskan
ríkisborgararétt ári síðar og tók upp
millinafnið Rannveig.
„Við gengum í gegnum erfiðan
tíma þarna strax eftir að við sam-
einuðumst á ný. Ég þurfti í rauninni
að kynnast mömmu upp á nýtt. Það
tók sinn tíma en ég get í dag verið
þakklát fyrir að við eigum mjög fal-
legt samband.“
Dovelyn hafði hug á því að halda
námi sínu áfram á Íslandi og hélt
hún gæti farið í háskóla. Hún komst
hins vegar að því að fyrst þyrfti hún
að klára íslenskan menntaskóla og í
Vinnur við að
rannsaka eigið líf
Dovelyn Rannveig Mendoza starfar sem sérfræðingur á sviði
fólksflutninga. Sjálf fluttist hún til Íslands frá Filippseyjum þegar
hún var sextán ára eftir langan aðskilnað frá mömmu sinni. Hún
þekkir því af eigin raun þann heim sem bíður erlends vinnuafls.
Dovelyn Rannveig Mendoza segir að bakgrunnur sinn nýtist vel í starfi þar sem mjög fáir sem rannsaki fólksflutninga hafi persónulega reynslu af því. FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
Sighvatur
Arnmundsson
sighvatur@frettabladid.is
staðinn fékk hún vinnu í niðursuðu-
verksmiðju Ora.
Góðar minningar frá Ora
Hvernig minnist hún tímans í verk-
smiðjunni?
„Ég vann þarna í eitt og hálft ár.
Um helgar hjálpaði ég svo mömmu
við að þrífa heima hjá fólki til að
drýgja tekjurnar. Mér leið vel hjá
Ora. Ég átti góða vinnufélaga og
mér fannst mér alls ekki mismunað
að neinu leyti. Sérstaklega minnist
ég Kristjáns, yfirmanns míns, sem
skutlaði okkur heim ef það var vont
veður. Einu sinni man ég eftir því
að hafa næstum því eyðilagt eina
vélina í verksmiðjunni. Ég var bara
sextán ára unglingur og unglingar
gera oft heimskulega hluti. Krist-
ján leit á mig og spurði hvað ég væri
9 . N Ó V E M B E R 2 0 1 9 L A U G A R D A G U R24 H E L G I N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð
0
9
-1
1
-2
0
1
9

0
4
:5
9
F
B
1
0
4
s
_
P
0
8
1
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
0
4
s
_
P
0
8
0
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
0
4
s
_
P
0
2
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
1
0
4
s
_
P
0
2
5
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
2
4
3
3
-3
3
5
4
2
4
3
3
-3
2
1
8
2
4
3
3
-3
0
D
C
2
4
3
3
-2
F
A
0
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
8
B

F
B
1
0
4
s
_
8
_
1
1
_
2
0
1
9
C
M
Y
K