Hlynur - 15.04.1982, Qupperneq 21

því er mikið komið. í þessu felst það
meðal annars, að við verðum jafnan
að vera nógu óánægðir með okkur
sjálfa til að kunna að meta nýjung-
arnar og tillögurnar um breytta
háttu, því annað leiðir til stöðnunar
og hnignunar.
Sérstakt viðfangsefni að þessu
leyti er samstarf skólans við ríkis-
valdið. Bæði er, að við eigum til fjár-
veitingavaldsins að sækja og hitt, að
ríkisvaldið gerir vitanlega sínar kröf-
ur um námsframboð og skólaskipan.
Þessar aðstæður breytast frá ári til
árs, með fjárlögum og með öðrum
nýmælum í lögum og reglugerðum.
Þannig er nú heildarlöggjöf um fram-
haldsskólastigið í smíðum og mjög
mikilsvert fyrir skólann hvernig þeim
málum reiðir af, að hann haldi hlut
sínum og sjálfstæði.
— Er eitthvad, sem má bæta eða
breyta oghvað þá helst?
— Eg lét svo um mælt síðastliðið
haust, að ástæðulaust væri að efna til
einhverra skyndibreytinga á starfs-
háttum skólans enda væri ekki annað
að sjá en skólaskipan og starfshættir
almennt væru til prýði. Við þetta
stend ég enn, en hins vegar endurtek
ég það, sent ég sagði áðan að við
verðum jafnan að vera nógu óánægð-
ir með okur sjálfa til að geta horfst í
augu við síbreytilegar aðstæður og
kröfur.
Það hefur verið sagt, að „með nýj-
um augum“ sjáist hlutirnir best. í
vetur hefur mest verið fengist við
ýmsa innviðu, skipulagsatriði og
jafnvel bókhald. Nú í vor komast
verklegar framkvæmdir, viðhald og
viðgerðir á dagskrá svo sem verið
hefur á hverju ári, en á því sviði er
nóg að gera í gömlum húsum. Segja
má, að skólinn standi á blístri í hús-
næðismálum, en bygging íbúðarhús-
næðis og kennsluálmu er forsenda
framþróunar skólans. Ennfremur
hefur talsvert verið unnið að samn-
tngum um hitaveitu til skólans og
rannsóknum í því efni hér í nágrenn-
>nu.
I menningarstarfsemi skólans má
auðvitað alltaf gera betur, með
gestaboðum, kynningum og fyrir-
'estrum um Iistir, skáldskap og
ruenntir almennt, en þetta skiptir
miklu máli í skóla, sem svo mjög lýtur
að atvinnulífi og félagsmálum. Hins
vegar bíðum við eftir auknu húsrými
til þess að geta búið betur að bóka-
safni skólans og þeint listaverkum,
sem hann á.
— Hvernig hefur þér líkað hér í
vetur?
— Akaflega vel og betur en ég
hefði haldið. Eg veit ekki annað en
fjölskyldan hafi sömu sögu að segja.
— Hefur það kosti eða galla að
búa uppi ísveit?
— Sjálfsagt hefur það sína ókosti,
þótt ég eigi í svipinn erfitt með að
koma auga á þá. Einhverjir ókostir
fylgja öllu lífi og aðeins heimska að
vilja ekki sætta sig við það. í mínum
huga eru kostirnir yfirgnæfandi.
I þessu efni verðum við að hafa
það í huga, að bylting er orðin í öllum
samgöngum. Peir, sem búa að Bif-
röst, eða á öðrum sambærilegum
stöðum, geta notið alls þess besta,
sem höfuðborgin hefur að bjóða —
en losnað við allt hitt, sem miður fer
þar. Vitaskuld sjáum við eftir sveit-
unum, sem sjálfstæðum menningar-
og félagseiningum, en í staðinn er
landið allt orðið ein heild þar sem
hver limur styður annan, bæði í at-
vinnulífi, félagsmálum og menning-
arstarfsemi. Og þannig á þetta að
vera. Við eigum samleið sem þjóð og
eigum að Iifa hver á öðrum, styðja
hver annan og haldast í hendur.
En því er þó ekki að leyna, að
menningarlífið úti á landsbyggðinni
hefur það ótvírætt langt fram yfir
höfuðborgarsvæðið, að í byggðunum
treysta menn á sjálfan sig miklu
fremur en á sérhæfða atvinnumenn.
Það er engu líkara en allir séu með
fullar hendur og huga af listrænum
og menningarlegum verkefnum. Það
er ekki einu sinni á færi nokkurs
manns að fylgjast með öllum þessum
leiksýningum áhugahópa, öllum
þessum málverkasýningum frístunda-
málara, og hagyrðingar og skáld búa í
hverju héraði.
Þetta tekur höfuðborginni fram að
því leyti, að meira hvílir á eigin frum-
kvæði fólksins. Þetta er eiginlega nær
því sem við viljum kalla þjóðlega
menningu en hún felst í sköpun
fólksins sjálfs, fremur en að almenn-
ingur sé þögull þiggjandi.
Hvað Bifröst snertir, læt ég mer
nægja að minna á að nafnið merkir
„brúin milli himinsogjarðar". Þaðer
alltaf best að vera sem næst himnin-
um, í öllum skilningi orðanna.
— Hvernig œxlaðist það, að þú
réðst sem skólastjóri að Bifröst?
— Ég hafði ákveðið fyrir löngu að
hverfa frá fyrra starfi mínu, enda
réðst ég í það á sínum tíma til að
sinna þar tímabundnum verkefnum,
eða réttara sagt, takast á við tíma-
bundin vandamál. Við hjónin höfð-
um ákveðið að stefna út á land. Aug-
lýsing um starf skólastjóra Sam-
vinnuskólans var því eins og af himni
send, og hefur sennilega verið það.
Reyndar höfum við hjónin einkum
haft kennslustörf í huga, þar sem við
erum bæði kennarar og ég til dæmis
hafði áður tæpan áratug starfað sem
kennari á framhaldsskólastigi.
— Hvaðan ert þú sjálfur?
— Ég fæddist 23. ágúst árið 1946 í
Kollafirði á Kjalarnesi, þar sem Lax-
eldisstöð ríkisins er nú, en móðurfólk
mitt átti þá jörð. Ég er ættaður að
sunnan og vestan. Móðir mín er
Unnur Kolbeinsdóttir, kennari, en
faðir minn er Sigurður Ólason, lög-
ntaður. Þau eru búsett í Reykjavík.
Ég lauk háskólaprófi í sagnfræði
og íslensku, bókmenntum og málvís-
indum, árið 1969, en stundaði síðan
franthaldsnám með vinnu, bæði hér-
lendis og í Svíþjóð. Ég starfaði sem
kennari við menntaskóia og verslun-
arskóla, meðan ég var í háskólanum,
en árið 1970— 1972 var ég íslenskur
sendikennari við háskólann í Lundi
og Gautaborg í Svíþjóð. Eftir að við
komum aftur heim, var ég m. a. Iek-
tor við Háskóla íslands og starfaði
við bókaútgáfu, var um tveggja ára
skeið forstjóri Menningarsjóðs, en
réðst árið 1977 til Tímans og var þar
ritstjóri, þangað til í fyrra.
Eiginkona mín er Sigrún Jóhannes-
dóttir, kennari. Eins og ég á hún til
kennara að telja, svo að kennslan er
orðin nokkurs konar hefð í ættum
okkar beggja. Við eigum tvo sonu,
Óla Jón og Snorra. — M. G., S. A.
HLYNUR 21