Morgunblaðið - 16.09.2019, Blaðsíða 17

alltaf tilhlökkunarefni þegar Ella
og Bjössi komu í heimsókn í sveit-
ina til okkar eða þegar við komum
í heimsókn til þeirra í Bjarma-
landið. Það var gott að ganga að
Bjössa hjá Tryggingu hf. vantaði
mann ráðleggingar vegna trygg-
inga þegar maður var að stíga sín
fyrstu skref sem fullorðinn
maður. Bjössi tók manni vel og
ráðlagði manni heilt enda gegn-
heill maður sem hafði gert völund-
arhús trygginga að lífsstarfi sínu.
Það kom ekki á óvart þegar ég
kynntist enskum tryggingamiðl-
urum hjá Lloyd’s í London að
heyra hvað þeir báru mikla virð-
ingu fyrir Bjössa, sem þeir höfðu
kynnst á sameiginlegum vett-
vangi. Þó að samgangur verði
minni með árunum við þá sem
maður getur kallað yndisfólk
æsku sinnar, eins og Ellu og
Bjössa, þá er væntumþykjan og
kærleikurinn ávallt til staðar og
við drúpum höfði nú þegar við
kveðjum Björn Jensson.
Við Björk vottum Ellu frænku,
Guðrúnu, Arndísi, Jens og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Helgi Magnús Hermannsson.
Sannur heiðursmaður og ljúf-
menni hefur kvatt.
Söknuður, samhliða þakklæti
fyrir góða vináttu og hlýju í garð
minnar litlu fjölskyldu og móður
minnar heitinnar, er mér efst í
huga á þessari stundu.
Fyrir margt löngu kynntist ég
Birni og Elínu þegar bróðir minn
og mágkona giftu sig. Við Björn
vorum svaramenn þeirra á þeim
góða degi og fór vel á með okkur
þá og alla tíð síðan. Þar eignaðist
bróðir minn ekki aðeins yndislega
tengdaforeldra, heldur eignuð-
umst við móðir mín og stelpurnar
mínar þar einnig mjög góða vini.
Á mínu heimili voru þau aldrei
kölluð neitt annað en amma E og
afi B.
Björn, Elín og móðir mín bund-
ust þarna miklum vinar- og
tryggðarböndum. Þau urðu vinir,
sem styrktu og studdu hvert ann-
að alla tíð, enda var mikill sam-
gangur þessara tveggja fjöl-
skyldna.
Björn var alla tíð hægur og
hlýr. Hann naut þess að ferðast
þangað sem sólin skín og hlýja er í
lofti. Þau Elín fóru ávallt til heit-
ari landa á meðan heilsan leyfði
hjá Birni. Hann hafði gaman af
því að segja frá og eru mér of-
arlega í huga ævintýri hans og
vina á yngri árum, sér í lagi þegar
þeir ferðuðust um bæinn á reið-
hjólinu, stundum með séniverinn í
buxnavasanum. Hann sagði einn-
ig sögur úr fluginu, en hann átti
lengi litla flugvél og bauð gjarnan
Elínu sinni, börnunum og barna-
börnunum með í flugferðir um
loftin blá. Hann hafði gaman af
góðum mat og félagsskap og naut
sín þegar Siggi og Arndís buðu
þeim í mat. Þá stríddi hann gjarn-
an dóttur sinni, með glampa í aug-
unum, og þakkaði sérstaklega fyr-
ir það hve lánsamur hann væri að
eiga Sigga fyrir tengdason, hann
eldaði svo góðan mat. Við vissum
auðvitað öll að mikið jafnræði er
með þeim hjónum í þeim efnum.
Björn glímdi við heilsubrest
síðastliðin ár. Lengst af bjuggu
þau Elín saman á fallega heim-
ilinu sínu í Bjarmalandi og síðar á
Kirkjusandi, þar sem Elín býr
enn. Þar annaðist Elín og öll fjöl-
skyldan hann af mikilli ást og um-
hyggju. Þegar halla tók verulega
undan fæti flutti hann fyrst á
Sjúkrahúsið á Akranesi og síðan á
hjúkrunarheimilið Sóltún.
Við mæðgurnar eigum minn-
ingu um góðan mann. Við búum
að hinum bætandi og jákvæðu
áhrifum sem hann hafði með nær-
veru sinni.
Ég veit að það eru erfið sporin
hennar Elínar þegar hún kveðjur
nú Björn sinn eftir öll þessi ár í
farsælu og góðu hjónabandi.
Elsku Elín, Arndís, Guðrún,
Jens og fjölskyldur, innilegar
samúðarkveðjur.
Erna Einarsdóttir.
MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. SEPTEMBER 2019
✝ Ólöf SvanaSamúelsdóttir
fæddist 9. maí 1944
á Hrafnabjörgum í
Laugardal, Ísafjarð-
ardjúpi. Hún lést á
Kvennadeild Land-
spítalans 6. sept-
ember 2019.
Foreldrar Svönu
voru Hildur Hjalta-
dóttir, ljósmóðir, f.
22.7. 1909, d. 29.8.
1981, og Samúel Guðmundsson,
bóndi á Hrafnabjörgum, f. 9.7.
1906, d. 30.9. 1958.
Svana var fimmta í röðinni af
átta systkinum, elstur var Sig-
urjón, f. 6.2. 1936, d. 4.8. 2017,
svo Helgi Guðjón, f. 17.2. 1937,
Guðmundur, f. 4.4. 1941, Sig-
urbjörn, f. 28.4. 1943, Hjalti, f.
29.8. 1945, Hrafnhildur, f. 25.6.
eitt ár sem þjónustustúlka.
Haustið 1965 hóf hún störf hjá
Landsbanka Íslands og vann þar
óslitið í tæp 40 ár. Eftir að hún
flutti til höfuðborgarinnar bjó
hún fyrst með móður sinni í
Reykjavík en svo lengst af í
Furugrund 40, Kópavogi (1982-
2011). Síðustu árin bjó hún á
Strikinu 2 í Garðabæ.
Svana tók mikinn þátt í skák-
starfi kvenna á árunum 1975-80
og svo áfram næstu ár með Tafl-
félagi Reykjavíkur. Hún keppti
um skeið með kvennalandsliði Ís-
lands og tók m.a. þátt á ólympíu-
mótinu í Argentínu árið 1978.
Hún varð Reykjavíkurmeistari í
kvennaflokki 1979. Svana var
virk í starfi Oddfellow-reglunnar
og einnig starfaði hún með Fé-
lagi eldri borgara í Garðabæ.
Naut hún þess að ferðast, bæði
innanlands og utan, stunda fjall-
göngur og almenna útivist. Hafði
hún einnig mikla ánægju af brids
og annarri spilamennsku.
Útför Svönu fer fram frá Ví-
dalínskirkju í Garðabæ í dag, 16.
september 2019, klukkan 15.
1947, og yngst er
Ásdís, f. 9.2. 1950.
Sonur Svönu er
Samúel Krist-
jánsson, f. 1.6. 1981,
faðir hans er Krist-
ján Bjarndal Jóns-
son, f. 8.8. 1946.
Systkini Samúels
samfeðra eru Lena
Björk, f. 7.5. 1980,
Heiða Ösp, f. 16.7.
1981, Bjarki Rafn, f.
11.12. 1983, Kristjana, f. 17.5.
1990, og yngstur er Ívar Örn, f.
24.8. 1995.
Svana ólst upp á Hrafna-
björgum og lauk gagnfræðaprófi
frá Héraðsskólanum í Reykjanesi
1961. Að því loknu fluttist hún til
Ísafjarðar og vann þar hin ýmsu
störf. Árið 1964 sigldi hún til
Kaupmannahafnar og vann þar í
Elsku mamma. Lauf þitt er
nú fallið af lífsins tré.
Hinn 9. maí síðastliðinn,
þennan fallega sólskinsdag,
héldum við upp á 75 ára afmælið
þitt. Ég átti þá hraustustu
mömmu landsins, komna á átt-
ræðisaldurinn.
Við áttum svo yndislegan dag
í byrjun júlí og ferðuðumst um
Snæfellsnesið, skoðuðum margt
en merktum líka staði og göngu-
leiðir sem við ætluðum að kanna
betur síðar, því það var svo mik-
ill tími til stefnu – ótal sumur
fram undan.
Þú fórst í Fljótavíkina til
Hrafnhildar systur þinnar og
gekkst þar á fjöll með Gyðu.
Við fórum svo á ættarmót á
Hrafnabjörgum undir lok júlí og
þar, á æskuheimilinu, borðað-
irðu síðustu alvörumáltíðina,
lambalæri með öllu tilheyrandi,
og fræddir afkomendur systk-
ina þinna um lífið í sveitinni.
Þessa helgi lékstu á als oddi,
dróst okkur yngra fólkið á Ög-
urball og dansaðir og skemmtir
þér sem enginn væri morgun-
dagurinn.
Viku síðar fórum við upp á
spítala. Rússíbaninn var settur í
gang. Í honum keyrðum við
hring eftir hring, steyptumst
upp og niður, á hvolf og aftur-
ábak í rúman mánuð. Það hægð-
ist á þínum vagni 2. september
og hann stöðvaðist svo nokkrum
dögum síðar. Ég hélt í höndina
á þér þegar þú kvaddir í full-
komnum friði. Þú hafðir svo
mikla ást að gefa, allt til enda.
Mín rússíbanareið endar svo í
dag. Eftir situr tómlætið og
söknuðurinn.
Haustið er rétt hafið en vet-
urinn tók þig alltof snemma.
Við fæðumst ekki með nein
verðmæti úr að spila önnur en
þann tíma sem okkur er úthlut-
að. Við getum breytt þessum
tíma í veraldleg verðmæti, við
getum deilt honum með öðrum
og við getum gefið hann ástvin-
um.
Ég fæddist í forréttinda-
stöðu. Að eiga þig sem móður,
þig sem gafst mér tímann, gafst
mér allt sem þú áttir að gefa.
Hve mikið þú ferðaðist með
mér um landið okkar, allt frá
Hornströndum til Þórsmerkur
og lengst austur á firði. Allan
tímann sem við sátum og kub-
buðum; Dísuhús og Úllublokk.
Allar bækurnar sem við lásum
og spilin sem við spiluðum.
Sælar minningar eru úr æsku
frá ferðunum vestur á firði,
hlustandi á Stjórnina og borð-
andi Góu-kúlur meðan við
hlykkjuðumst malarvegina sem
þú trúðir ekki að fengju malbik
á þinni lífstíð.
Alla tíð fylgdumst við að,
héldum áfram að skapa góðar
minningar. Í áratug unnum við
svo saman meðan þú fylgdir
mér í mínum ævintýrum.
Þegar ég svo ákvað að hafa
vetursetu í Afríku varstu áfram
með mér alla daga. Ekkert varð
raunverulegt fyrr en ég var bú-
inn að segja þér frá.
Eftirminnilegust er ferðin
okkar þegar þú komst til mín
árið 2017. Af öllum þeim stór-
kostlegu ferðalögum sem þú
hefur lagst í um ævina sagðirðu
þennan leiðangur standa upp
úr. Við ferðuðumst í mánuð um
endilanga Suður-Afríku,
eyðimerkursanda Namibíu, inn í
frumskóga Bótsvana og alla leið
að Viktoríufossum.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
átt meirihluta ævi þinnar með
þér.
Þú kenndir mér og öllum í
kringum þig mikilvægustu gildi
lífsins.
Skynsemi þín, fagmennska,
nægjusemi, lífsgleði og góð-
mennska mun lifa með okkur og
kenna allt til okkar síðasta dags.
Þig geymir mitt hjarta, alla
daga, allar stundir.
Þinn eilíflega þakkláti sonur,
Samúel Kristjánsson.
Það grunaði engan þegar
Svana gekk á Kögur á Horn-
ströndum í sumar að hún gengi
með mein það sem átti eftir að
draga hana til dauða á nokkrum
vikum. Hún var í heimsókn hjá
okkur í Fljótavík þar sem við
nutum þess að vera saman, spila
á spil, hlusta á sögur og njóta
lífsins.
Á kveðjustund kemur margt
upp í hugann og þegar leitað er
orða til að lýsa Svönu þá kemur
strax upp hversu ljúf og hjálp-
söm hún var, ætíð reiðubúin og
alltaf hægt að treysta á hana
þegar á reyndi. Hún var hinn
þögli leiðtogi og virkaði sem
klettur í lífi fjölskyldunnar.
Persónuleiki Svönu kom vel í
ljós þegar hún tókst á við sín
erfiðu veikindi af æðruleysi og
styrk.
Samverustundirnar eins og
spilakvöldin, ferðalögin, matar-
boðin, afmælin og hátíðarstund-
ir í fjölskyldunni lifa sterkt í
minningunni.
Samband okkar systranna
þriggja var mjög náið, elsta
barn mitt var fætt á tvítugsaf-
mælisdegi Svönu og sonur
hennar var fæddur á tíu ára af-
mælisdegi sonar míns. Þau bæði
áttu svo eftir að búa hjá henni í
lengri tíma og hefur Sigríður
dóttir mín litið á hana sem sína
aðra móður. Þá hefur oft verið
talað um börn systranna og
Svana var amma barna-
barnanna okkar allra, alltaf
hægt að leita til hennar með
pössun og hún fylgdist vel með
hvað þau voru að gera. Tengslin
sjást mjög vel með því að Svana
var kölluð vara-mamma og
vara-amma af afkomendum
okkar systranna.
Það hefur því verið höggvið
stórt skarð í fjölskylduna við
fráfall Svönu okkar, en minn-
ingin um frábæra konu og góðar
stundir mun fylgja alla tíð.
Elsku Samúel okkar, þú munt
alltaf vera hluti af okkar fjöl-
skyldu og við munum hjálpast
að við að halda minningu
mömmu þinnar á lofti.
Hrafnhildur, Jósef, Sigríður,
Ómar, Vernharður,
Svava, Ingibjörg, Bjarki,
börn og barnabörn.
Elskuleg systir og mágkona
var hrifin á brott eftir skamm-
vinn veikindi. Hún sem ávallt
var svo hraust og heilbrigð í öllu
líferni. Gengum saman um
Hornstrandir og var hún kölluð
fjallageitin í okkar hópi. Vel til
forystu fallin hvar sem var, vin-
mörg og ættrækin.
Á yngri árum hélt hún til Kö-
ben og gerðist „stuepige“ hjá
Storr-hjónunum. Í skákinni náði
hún langt og var í fyrstu ólymp-
íusveit kvenna. Þegar hún kom
heim frá Brasilíu færði hún Kol-
beini okkar belti og hann stærði
sig af því að á því væru argent-
ínskir þúsundkallar. Börnin
okkar og barnabörn hafa átt
hana sem aðra móður og ömmu.
Við mágarnir sögðum gjarnan
að við ættum þrjár konur til
samans.
Starfsvettvangur hennar var
lengst af í Landsbankanum.
Hefðu allir verið jafn trúir og
samviskusamir í starfi og hún er
óvíst að fjármálakerfið hefði
farið jafn illa. Ráðdeild og sam-
viskusemi var henni í blóð bor-
in.
Stóri happdrættisvinningur
hennar í lífinu var að eignast
hann Samúel. Hún var klettur-
inn bak við hann í frumkvöðla-
starfi hans að setja upp Frost-
rósir og gleðja stóran hluta
þjóðarinnar um jól í tólf ár. Sá
stóri hópur listafólks og starfs-
manna sem tók þátt elskaði
hana og dáði. Frostrósamamma
var sko betri en engin.
Gæfuspor hennar var að
ganga í Oddfellow-regluna í
október 2002 þar sem systur
hennar og mágur voru fyrir. Í
Rbst. nr. 10, Soffíu, tók hún
virkan þátt og eignaðist margar
traustar vinkonur.
Lengi bjó hún í Furugrund í
Kópavogi en var svo lánsöm að
eignast fallega íbúð á Strikinu 2
í Garðabæ fyrir átta árum. Þar
stjórnaði hún spilavist og brids í
Jónshúsi, stundaði gönguferðir
um nágrennið og undi hag sín-
um vel. Enginn hvatti okkur
hjónin eins mikið til að flytja í
nýja húsið okkar að Unnar-
grund 25 við Arnarnesvoginn
eins og hún. Sá fyrir sér að rölta
yfir til okkar á síðkvöldum, taka
einn eða tvo trémanna og svo
eina sjöu í lokin.
En það fór svo að hún náði að
strjúka af eldhúsborðinu þegar
við undirbjuggum flutninginn
en ekki meir. Með sárum sökn-
uði lítum við yfir til Sjálandsins
en um leið þökkum við fyrir
trygglyndi og umhyggju sem
Svana ávallt sýndi okkur.
Það var fastmælum bundið
milli systranna að ef eitthvað
bæri út af, yrðum við áfram ein
fjölskylda eins og verið hefur.
Samúel á athvarf hjá okkur um
alla framtíð.
Ásdís og Össur.
Við fráfall Svönu myndaðist
stórt skarð í fjölskyldu okkar.
Svana var engin venjuleg móð-
ursystir fyrir okkur. Við töluð-
um oft um hana sem „vara-
mömmu“ og börnunum var hún
sem amma. Hún tók þátt í nán-
ast öllu sem við fjölskyldan
gerðum sameiginlega, svo sem
ferðalögum innanlands og utan,
afmælis-, jóla- og áramótaboð-
um og mörgu öðru skemmti-
legu. Það var alltaf spennandi
að koma til hennar um áramót
því veisluföngin voru oft fram-
andi. Oft var samt boðið upp á
kræsingar sem hún hafði kynnst
þegar hún bjó í Danmörku.
Í minningunni var ég fyrst
bænheyrður er ég var ungur í
pössun hjá Svönu. Þannig var
að mig langaði einstaklega mik-
ið á heimilissýningu í Laugar-
dalshöll. Ég sat aftur í Toyot-
unni hennar og bað þess að við
færum á sýninguna. Viti menn,
að sjálfsögðu fórum við á sýn-
inguna.
Svana var mikil skákmann-
eskja og fór meðal annars fyrir
Íslands hönd á ólympíuskákmót
í Argentínu. Þegar hún kom
heim færði hún mér forláta belti
með argentínskum peningum á.
Mér þótti afar vænt um beltið
og þótti það mjög merkilegt.
Hún kenndi mér og krökkunum
mannganginn og oft var teflt.
Hún sleppti drottningunni og
hrókunum en það dugði ekki til,
ávallt vann hún.
Ég held ég geti sagt að Svana
átti sér enga óvini og átti ekkert
óuppgert við menn né málefni.
Mikið getum við sem eftir erum
tekið það okkur til fyrirmyndar.
Minning um einstaka konu og
góða fyrirmynd mun lifa. Megi
góður guð styrkja Samúel okkar
í gegnum þessa erfiðu tíma.
Kolbeinn, Lára,
Ásdís Rán og
Kjartan Páll.
Elsku hjartans Svana okkar.
Það er sárt að kveðja. Söknuð-
urinn er mikill en allar minning-
arnar svo góðar og fallegar. Það
er svo óraunverulegt að setjast
niður og skrifa um þig minning-
argrein. Svo ótrúlega stutt síð-
an við vorum að hlæja og
skemmta okkur. Veikindin voru
strembin en stutt, ekki nema
rúmur mánuður. Svo stutt síðan
við vorum saman í göngutúr að
njóta góða veðursins, já og
skemmtilega fjölskylduferðin á
Hrafnabjörg og dansandi á Ög-
urballi.
Þú hefur alltaf verið mér sem
önnur mamma og amma gull-
molanna okkar. Alltaf verið til
staðar fyrir okkur hvort sem
var að passa börnin eða bara
ljúfar stundir með prjóna og
kaffibolla. Þú varst svo áhuga-
söm um tómstundir barnanna
og misstir sjaldan af danssýn-
ingum, tónleikum eða ömmu-
kaffi á leikskólanum. Þið Kristín
Hekla áttuð svo margar góðar
stundir, t.d. þegar hún var í 1.
bekk og þú sóttir hana alltaf í
skólann einn dag í viku. Þá
kenndir þú henni að tefla og þið
spiluðuð saman. Þegar þú mætt-
ir í grímubúningi í afmæli And-
reu og Össurar Antons á ösku-
daginn. Örvar Gauti á eftir að
sakna þess að koma í heimsókn
á Strikið og fá að leika með alla
bílana.
Það er margs að minnast úr
æskunni. Við Kolbeinn bróðir
eigum svo margar góðar æsku-
minningar, t.d. þegar við feng-
um að fara með þér á jólaböllin í
Landsbankanum. Þegar þú
prjónaðir á mig fallegu peysuna
og aðra alveg eins á dúkkuna
mína; það sem ég var hamingju-
söm með okkur dúkkuna alveg
eins. Já og fallegi rauði kjóllinn
sem þú saumaðir á mig fyrir af-
mælið hennar Hildar ömmu.
Þú hefur alltaf verið klettur í
fjölskyldunni. Alltaf svo réttsýn
og rétt öðrum hjálparhönd,
fórst vel með alla hluti. Þú hafð-
ir svo mikla ánægju af ferðalög-
um og útivist, bæði hér heima
og erlendis. Ferðin ykkar Gyðu
til Suður-Afríku að heimsækja
Samúel var ævintýri líkust og
þar sköpuðuð þið minningar
sem nú eru svo dýrmætar. Við
fjölskyldan munum halda þétt
utan um elsku Samúel nú á erf-
iðum tíma og halda áfram að
búa til góðar minningar alveg
eins og þú kenndir okkur.
Þú tókst á við veikindin af svo
miklu æðruleysi og styrk. Hug-
rekki þitt var einstakt þegar þú
kvaddir okkur öll með svo fal-
legum orðum síðustu dagana
þína. Minningarnar eru dýr-
mætar og ástin og kærleikurinn
mun ávallt varðveitast í hjörtum
okkar. Með einlægri þökk fyrir
allt, elsku Svana okkar.
Guðrún Árdís Össurardóttir
Örvar Þór Ólafsson.
Minningin um góða vinkonu
er dýrmæt. Söknuður er mikill
er leiðir skilur. Svana var mjög
tryggur vinur. Hún vann í
Landsbankanum í yfir 40 ár.
Var fljót að vinna sig upp í
ábyrgðarstöður enda afburðavel
gefin. Hún var sterkur skák-
maður, spilaði bridge, frábær
móðir, systir og vinkona. Við
Svana ferðuðumst mikið saman
innan- og utanlands. Við fórum í
námsferð til London árið 1988 í
fjóra mánuði með drengina okk-
ar Samúel og Þorlák sjö ára
gamla, leigðum okkur íbúð í
Beckenham. Það var yndislegur
tími. Núna í maí 30 árum seinna
með dagskrárlista frá Samúel
fórum við að upplifa þennan
tíma aftur. Listinn góði reyndist
okkur vel. Ég þakka Svönu fyrir
vináttu og tryggð í gegnum ár-
in. Fjölskyldu Samúels og ást-
vinum öllum votta ég innileg-
ustu samúð. Drottinn blessi
minningu Svönu. Hvíldu í friði,
elsku vinkona.
Gyða Thorsteinsson.
Kveðja frá gönguhópnum
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Í dag kveðjum við með sökn-
uði eina úr gönguhópnum okkar
og samstarfskonu sumra af okk-
ur til margra ára, Svönu Sam-
úelsdóttur, sem kvaddi þetta líf
allt of fljótt eftir stutt og alvar-
leg veikindi. Það lýsti henni vel,
æðruleysi hennar og bjartsýni
síðasta mánuðinn sem hún lifði
fárveik á sjúkrahúsi. Svana var
alla tíð góður félagi. Hún lifði
góðu lífi, stundaði göngur, sund,
brids og skák og hafði alltaf nóg
að gera. Hún var svo lánsöm að
vera vinmörg og eiga góða sam-
heldna fjölskyldu. Og sólar-
geislann sinn hann Samúel, sem
hún annaðist alla tíð af ást og
umhyggju.
Það er alltaf tilhlökkunarefni
að hittast í göngunni og ef illa
viðrar er bara að galla sig og
leggja í hann. Þegar við hitt-
umst byrjar samkoman með
lýðræðislegri kosningu hvert
skuli gengið, áður en lagt er af
stað. Við viljum þakka allar
góðu stundirnar og sporin okk-
ar, sem við áttum saman. Vott-
um fjölskyldu og ástvinum
hennar okkar dýpstu samúð.
Margrét Sigurðardóttir,
Erla, Guðbjörg, María,
Steinunn og Sigrún.
Ólöf Svana
Samúelsdóttir