Morgunblaðið - 24.10.2019, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 24. OKTÓBER 2019
✝ GuðbjörgGísladóttir
fæddist á Laugum
í Hraungerðis-
hreppi 25. ágúst
1928. Hún lést 8.
október 2019 á
hjúkrunarheim-
ilinu Ljósheimum
á Selfossi.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Gísli Illugason frá
Laugum, f. 15. september
1887, d. 6. janúar 1930, smiður
og bóndi, og Guðrún Bjarna-
dóttir frá Túni í Hraungerð-
ishreppi, f. 3. október 1886, d.
8. október 1967, húsfreyja og
bóndi. Guðbjörg var einkabarn
þeirra hjóna.
Þann 24. desember 1955
giftist Guðbjörg Skúla Magn-
allt þar til hún flutti á Ljós-
heima á Selfossi síðla árs
2017.
Einkasonur Guðbjargar og
Skúla er Gísli Skúlason, f. 21.
júní 1956, framhaldsskóla-
kennari. Eiginkona hans er El-
ísabet Valtýsdóttir, f. 22. ágúst
1952, fv. framhaldsskólakenn-
ari. Synir þeirra eru: a) Skúli
Gíslason, f. 27. mars 1990, tón-
listarmaður og –kennari. Dæt-
ur hans eru Berglind Emilía
Ben Skúladóttir, f. 2011, og
Adríana Andrá Ben Skúladótt-
ir, f. 2012. b) Hákon Gíslason,
f. 18. mars 1995, háskólanemi.
Fyrir átti Elísabet Kára
Hrafn Kjartansson, f. 10. mars
1972, lögfræðing, maki Guð-
rún Valdimarsdóttir, f. 17. júlí
1972, sameindalíffræðingur.
Börn þeirra eru Arnhildur
Káradóttir, f. 2006, Oddný
Káradóttir, f. 2009, og Bergur
Einir Kárason, f. 2012.
Útför Guðbjargar fer fram
frá Selfosskirkju í dag, 24.
október 2019, og hefst athöfn-
in klukkan 14.
ússyni járnsmið
frá Skúfslæk í
Villingaholts-
hreppi, f. 22. júlí
1923, d. 4. ágúst
2013. Foreldrar
hans voru hjónin
Magnús Eiríksson
frá Votumýri á
Skeiðum, f. 6. júlí
1894, d. 2. október
1992, bóndi, og
Guðríður Ingi-
björg Gísladóttir frá Kluftum í
Hrunamannahreppi, f. 31. des-
ember 1899, d. 9. júní 1973,
húsfreyja. Guðbjörg og Skúli
hófu búskap sinn í Ártúni 13 á
Selfossi haustið 1954 en fluttu
1957 í nýbyggt hús sitt í Mið-
túni 12 og bjuggu þar allan
sinn búskap síðan. Guðbjörg
bjó ein í húsinu eftir lát Skúla
Tengdamamma tók mér af
varfærni þegar ég var kynnt fyrir
þeim hjónum, Guðbjörgu og
Skúla, eftir nokkurra ára tilhuga-
líf okkar Gísla, einkasonar þeirra.
Fyrir Guðbjörgu var það ekki
sjálfgefið að henni yrði vel til vina
við ókunnugt fólk, hún vildi kynn-
ast því fyrst áður en það var tekið
gott og gilt. En okkur samdi
strax vel og höfum átt margar
góðir stundir saman gegnum ár-
in, þær allra bestu þegar við ferð-
uðumst með þeim Skúla þegar
strákarnir okkar Gísla voru
yngri. Við fórum meðal annars í
útilegur hér innanlands og utan,
og svo á stóra húsbílnum eftir að
við keyptum hann í sameiningu.
Samveran í þessum ferðum hefur
skapað margar ógleymanlegar
minningar fyrir okkur öll og mér
skilst að ferðirnar okkar saman
hafi verið mestu ánægjustundirn-
ar í lífi þeirra hjóna fyrr og síðar.
Hin síðari ár vorum við farin að
fara saman til Tenerife, m.a. við
Guðbjörg tvær einar, þar sem við
vorum laus við hálku og snjó.
Guðbjörg var fædd að Laugum
í Hraungerðishreppi, einkabarn
foreldra sinna. Föður sinn missti
hún 1930.
Guðbjörg ólst upp við að leggja
sitt af mörkum til að þær mæðg-
ur hefðu í sig og á og það hefur án
efa mótað hana, en hún hafði alla
tíð í heiðri gömlu gildin vinnu-
semi, nýtni, sparsemi og nægju-
semi.
Guðbjörg var bráðskörp og
stálminnug þar til hin síðari ár
þegar hún fór að verða gleymin.
Ef hún hefði fæðst um 30 árum
síðar hefði þótt sjálfsagt að svona
vel gefin og fróðleiksfús mann-
eskja færi í langskólanám. En
þegar hún var að alast upp þurftu
stúlkurnar auk námshæfileika að
vera komnar af efnuðu fólki til að
hægt væri að láta slíka drauma
rætast. Stúlkum þess tíma var
ætlað að búa sig undir að ganga í
hjónaband og reka heimili. Guð-
björg fór í húsmæðraskólann að
Laugum í Reykjadal til að búa sig
undir framtíð sína. Hún starfaði
svo um tíma á saumastofu í
Reykjavík og sem kaupakona hjá
frændfólki sínu á Litla-Ármóti.
Þegar hún kynntist Skúla vann
hún í Gildaskálanum á Selfossi
þar sem hann var kostgangari.
Þau Skúli byggðu sér þrílyft
einbýlishús „fyrir utan á“ á Sel-
fossi. Þar var verkaskipting
hjónanna skýr eins og hefðin var
á þeim tíma. Skúli vann utan
heimilis til að afla tekna, og Guð-
björg vann á heimilinu og drýgði
tekjurnar af útsjónarsemi. Hún
tók slátur, bakaði, sultaði, saum-
aði föt á fjölskylduna og var svo
dugleg að þrífa að það vakti at-
hygli nágranna.
Hún klifraði upp í stiga til að
þvo sjálf alla glugga að utan í
þessu þriggja hæða húsi, því
henni fannst karlarnir ekki gera
það nógu vel. Orðin áttræð lagði
hún án allrar hjálpar stétt með-
fram vesturhlið hússins og fann
ekki fyrir því.
Guðbjörg var dagmamma fyrir
báða strákana okkar Gísla og
þeir hafa notið góðs af því að hún
talaði algjört gullaldarmál. Nú
eru þau bæði horfin á braut, afi
og amma í Miðtúni. Því miður
náði Guðbjörg ekki að sjá breyt-
ingarnar sem við Gísli erum búin
að gera á Miðtúninu áður en hún
dó. Það er reyndar ekki víst að
henni hefði líkað við það allt. Ég
þakka tengdamömmu minni sam-
fylgdina síðustu þrjátíu árin.
Blessuð sé minning hennar.
Elísabet.
Þegar við minnumst ömmu
okkar eru ýmsar minningar sem
standa upp úr. Þar má nefna jóla-
boðin sem hún hélt fyrir fjöl-
skylduna, sem settu mikinn svip
á hátíðarnar og voru mikið til-
hlökkunarefni fyrir okkur á
hverju ári. Amma og afi komu
líka alltaf með í okkar fjölmörgu
ferðalög, bæði innanlands og ut-
an.
Við erum mjög þakklátir fyrir
að hafa eytt heilu sumrunum með
ömmu og afa, en það er alls ekki
sjálfsagt. Amma tjáði sig ekki um
mikið svo við munum, heldur
kaus hún yfirleitt að njóta þagn-
arinnar eða umhverfisins, en hún
skaut síðan reglulega inn hnytt-
inni sögu hér og þar þegar við
átti. Samveru ömmu verður sárt
saknað.
Hákon og Skúli.
Guðbjörg
Gísladóttir
✝ Timo SakariKarlsson fædd-
ist í Helsingfors 7.
desember 1954.
Hann andaðist þar
30. júlí 2019.
Hann var MA í
móðurmáli sínu,
finnsku, og kennari
að ævistarfi í
heimalandinu og er-
lendis. Á Íslandi var
Timo sendikennari í
finnsku 1985-1992, í
Alta í Noregi 1993-
1997 og í München
1997-2002, en upp frá
því til æviloka
finnskukennari inn-
flytjenda í Amma-
tillinen aikuiskoulutu-
skeskus í Helsingfors.
Þar fór útför hans
fram 22. ágúst 2019.
Hann var ókvæntur
og barnlaus.
Á miðju sumri andaðist í Hels-
ingfors Timo Sakari Karlsson sem
eignaðist hér á landi nemendur og
vini meðan hann var kennari í
móðurmáli sínu í Háskóla Íslands.
Hann varð bráðkvaddur við
starfslok og hugði á ferð til Nor-
egs til fundar og ferðalaga þar
með vini og starfsbróður þegar
hann lést. Timo kynntist ég fyrst
síðsumars 1985. Þá var hann ný-
kominn til starfa og áhugi minn á
sögu, máli og menningu Norður-
landa og góð kynni af Finnum sem
ég hafði kynnst starfa minna
vegna urðu til þess að ég innrit-
aðist í finnskunám undir leiðsögn
hans.
Fljótt varð auðfundinn heimil-
islegur andi í skrifstofu Timos í
Norræna húsinu þar sem kennsl-
an fór langoftast fram og nándin
flýtti fyrir góðum kynnum. Kenn-
arinn var ágætlega menntaður til
starfa síns, ungur og áhugasamur,
kennsla hans skýr og skipuleg og
vingjarnlegt viðmót hans og öll
framkoma til þess fallin að vekja
áhuga nemenda og beina þeim
áfram veginn. Nemendahópurinn
var ekki ýkja stór og fljótt á litið
talsvert sundurleitur. Það sem því
olli var að hvatinn til námsins og
tilgangurinn eða markmiðin með
því áttu sér ólíkar rætur hjá okkur
hverju og einu eftir aldri, aðstæð-
um og þjóðerni, því að útlendir
ríkisborgarar voru þó nokkrir í
hópnum. Þeir voru tengdir há-
skólanum vegna náms eða starfs í
öðrum námsgreinum, en bættu
við sig finnsku þar sem tækifærið
bauðst. Einn þeirra var Oskar
Vistdal sem var hér sendikennari í
norsku meðan Timo dvaldist á Ís-
landi. Síðar varð Oskar m.a.
sendikennari í Finnlandi.
Finnska lektornum var ekki að-
eins ætluð kennsla í tungumálinu
sjálfu, heldur einnig að flétta inn í
námið þekkingu á bókmenntum,
sögu, menningu og þjóðlífi Finna í
víðum skilningi. Það kom sér því
vel að við hlið sér hafði hann Tuo-
mas Järvelä sem gaf um þá hluti
rækilegt yfirlit í fyrirlestrum og
frjálslegu spjalli þar sem farið var
um víðan völl. Í félagi tóku hann
og Timo saman íslensk-finnskt og
finnsk-íslenskt orðakver til nota
við nám og kennslu.
Timo Karlsson var mikill mála-
maður og lærði íslensku svo vel að
aðdáun vakti, samdi hér og flutti
erindi um finnskar bókmenntir og
fleira í útvarp og víðar og þýddi
nokkrar íslenskar smásögur á
finnsku. Hann var og einn af höf-
undum finnskrar kennslubókar í
íslensku og ég hef fyrir satt að á
henni hafi hann haft mest dálæti
af erlendum tungum sem hann
lærði. Handa Norðmönnum
samdi hann tvær bækur, fyrstu
finnsku bókmenntasöguna á
norsku og kennslubók í finnskri
málfræði.
Timo var geðþekkur maður og
drengur góður og bjart yfir hon-
um hið ytra og innra. Hann var
reglumaður, gæddur notalegri
kímni og lifði „heilbrigðu lífi“.
Hann var mikið náttúrubarn og
náttúruunnandi, kunni vel
norrænu vetrarloftslagi, stundaði
göngur og útivist og þarfnaðist
síst neinnar óhollustu til að örva
lífsgleðina. Því fremur er nem-
endum og vinum Timos Karlssons
óvænt fráfall hans harms efni og
undrunar. Okkur finnst að hann
hefði getað átt svo mikið eftir.
Þakklæti fyrir samfylgdina og
söknuður er okkur í hug, en undir
niðri mildar hann ylur minning-
anna.
Hjörtur Pálsson.
Meira: mbl.is/andlat
Timo Sakari Karlsson
Elsku Dandý
æskuvinkona er
fallin frá langt fyrir
aldur fram. Dandý
var hlý, trygglynd,
gegnheil og einstaklega vönduð
og góð manneskja. Hún var hlé-
dræg og feimin í uppvextinum
en þegar við lékum okkur sam-
an var húmorinn ekki langt
undan. Það áttum við eflaust
sameiginlegt. Við kynntumst
þegar við vorum fjögurra ára í
Árbænum. Ég þá nýflutt og í
fyrsta könnunarleiðangrinum
um nágrennið rakst ég á Dandý
á þríhjólinu sínu. Hún bauð
mér strax að prófa hjólið sitt og
eftir það urðum við bestu vin-
konur.
Við brölluðum ýmislegt sam-
an. Ég dáðist alltaf að því hvað
hún væri góð í „frönsku“ þegar
við vorum litlar. Já við lékum
okkur stundum að því að þykj-
ast vera útlenskar konur,
klæddar í einhverja múnder-
Svanfríður Clausen
✝ SvanfríðurClausen fæddist
16. júní 1964. Hún
lést 7. október 2019.
Svanfríður var
jarðsungin 14. októ-
ber 2019.
ingu talandi „er-
lend tungumál“.
Við vorum seint
kallaðar prakkarar
en eitt sinn er ég
fékk að gista hjá
henni þá vöknuð-
um við langt á
undan heimilis-
fólkinu og úti var
glampandi sól og
hiti. Við byrjuðum
á að setjast út á
tröppur í náttfötunum en færð-
um okkur síðan upp á skaftið
með því að stelast í að hjóla
hring um sofandi hverfið á nátt-
fötunum og fannst við svakaleg-
ir óþekktarangar, auðvitað með
hjartað í buxunum yfir að upp
um kæmist enda vorum við
seinar til vandræða alla jafna.
Þegar heim var komið var
krúttið hún Dóris vöknuð og við
leyfðum henni að fara út á
tröppur með okkur á bleyjunni
einni fata. Einhverra hluta
vegna er þetta ein af mínum
uppáhaldsminningum um hana.
Við áttum auðvitað bú úti í
móa þar sem við skreyttum
drullukökur með blómum.
Rigningardagar gátu verið sér-
staklega skemmtilegir er við
stukkum í regngöllum í polla
vopnaðar Hreinol-brúsum fyllt-
um með vatni. Eitt sinn er ég
kom í heimsókn þá mátti hún til
að sýna mér stórmerkilega nýj-
ung. Hún náði í furðuhlutinn í
frystikistuna og sýndi mér að
því er virtist þríhyrnt spjald.
Þetta fyrirbæri hafði Axel stóri
bróðir hennar komið með heim
og gefið þeim að smakka kvöld-
ið áður.
Það liðu nokkur ár eftir þetta
áður en ég smakkaði pizzu í
fyrsta sinn. Það voru ófá skipt-
in sem við söfnuðum okkur fyr-
ir Polo-gosflösku sem við síðan
drukkum úr dýrindiseggjabik-
urum sem til voru heima hjá
henni. Ef ekki vildi betur til
fengum við okkur sykurvatn í
þessum fínu bikurum á meðan
við lékum okkur í Barbý og
ræddum um lífið og tilveruna
eða hlógum okkur máttlausar.
Æskan varð ríkari fyrir vin-
áttu okkar, uppátæki og mál-
lýskur. Þegar við eltumst skildi
leiðir þegar ég flutti til útlanda
til náms um tvítugt en ég verð
henni ævinlega þakklát fyrir
samfylgdina og dýrmætar
æskuminningar. Með sorg í
hjarta kveð ég hana og þakka
fyrir allt og allt.
Ég votta syni hennar Axel
Inga, Doris, systkinum hennar,
fjölskyldu og vinum mína inni-
legustu samúð.
Brynja Baldursdóttir.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn.
Minningargreinar
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Jón G. Bjarnason,
umsjón útfara
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Vesturhlíð 2, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
HANNA AÐALSTEINSDÓTTIR,
áður til heimilis í Hlégerði 37,
lést 13. október og verður jarðsungin frá
Kópavogskirkju miðvikudaginn 30. október
klukkan 13.
Þór Fannar Guðrún Markúsdóttir
Heimir Fannar Cheryl Fannar
Valur Fannar Guðlaug Tryggvadóttir
Hanna Mjöll Fannar
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
HALLDÓR NIELSEN EIRÍKSSON
bakarameistari,
lést þriðjudaginn 15. október.
Útför hans fer fram frá Kópavogskirkju
þriðjudaginn 29. október klukkan 13.
Blóm og kransar afþakkaðir, þeim sem vilja minnast hans er
bent á Píeta samtökin.
Finnbogi Halldórsson
Þórey Björk Halldórsdóttir
Nökkvi Nielsen
og fjölskyldur