Morgunblaðið - 11.11.2019, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. NÓVEMBER 2019
Þér fannst nú ekki leiðinlegt að
kíkja í búðirnar í Ameríkunni.
Ég man eitt skipti þegar þú vild-
ir vera eftir í Marshalls og Einar
Þór vildi vera með þér, sagðist
vera að hjálpa ömmu því hún
væri ekki eins góð í ensku eins og
hann, 5 ára strákurinn. Svo kom
ég bara og sótti ykkur eftir um-
saminn tíma.
Ég er þakklát fyrir öll skiptin
sem þú komst með Einari í
sunnudagsmat í sveitina eftir að
ég flutti í Landeyjarnar.
Ég er þakklát fyrir að þú
skyldir koma með mér í Víkina í
ágúst og við fórum á The Soup
Company hjá Möggu og fengum
okkur súpu.
Þú lagðir á þig 4ra tíma sigl-
ingu í Herjólfi í byrjun október í
snarvitlausu veðri til að vera í
skírn hjá Hákoni Þór Ísfjörð,
yngsta barnabarninu þinu. Og
varðst ekki einu sinni sjóveik.
Síðasta ferðin okkar saman
var í september, þá fórum við í
Costco og Ikea, fengum okkur
hressingu á kaffihúsinu, þú
fékkst þér súpu í brauði og öll-
ara, keyptir nokkrar jólagjafir
handa barnabarnabörnum.
Nú kveð ég þig, elsku mamma
mín, með bæn sem þú kenndir
börnunum mínum og við tengj-
um þessa bæn alltaf við þig.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Hvíl í friði, elsku mamma mín.
Þín dóttir,
Íris.
„Sæll væni.“ Svona var hún
móðir mín vön að heilsa mér
hvort sem það var í síma eða þeg-
ar ég hitti hana. Við mamma átt-
um margar gæðastundir saman
þar sem við töluðum um lífið og
tilveruna og oftast fundum við
leiðir til að vinna okkur í gegnum
þau verkefni sem lífið færði okk-
ur. Verkefnin sem hún mamma
fékk voru ekki alltaf auðveld og
ekki eitthvað sem hún valdi sér
en hún leysti þau vel. Á þessum
rúmlega fimmtíu árum sem við
mamma fengum að vera sam-
ferða söfnuðust ótrúlega margar
minningar sem gott verður að
eiga og geyma áfram. Dýrmæt-
ust er þó minningin um ógleym-
anlega konu með mikinn per-
sónuleika sem alla ævi studdi
samferðafólk sitt í lífinu.
Vertu sæl, væna.
Þinn sonur,
Einar Magni.
Sunnudagar eru bestu dagar
vikunnar. Notaleg morgun-
stund, langt símaspjall við uppá-
haldskonuna mína, hana
mömmu. Spjall um atburði líð-
andi viku og það allra skemmti-
legasta, „drauma“. Drauma sem
birtast í svefni og drauma um líf-
ið. Hún mamma var einstök
kona. Heiðarleg, réttsýn, úr-
ræðagóð, umhyggjusöm, for-
dómalaus og ástrík. Hún var
bara alveg einstaklega góð
manneskja. Aldrei hækkaði hún
röddina né talaði illa um nokkra
manneskju. Hún fór ekki endi-
lega auðveldustu leiðina í lífinu
en hún valdi leiðina sína og stóð
með sjálfri sér. Hún eignaðist
stóra fjölskyldu sem hún sinnti
af ást og alúð. Uppeldið var
frjálslegt og skemmtilegt. Hún
þurfti að vera ákveðin því systk-
inahópurinn var stór og ólíkur
en alltaf var nóg af kærleik og
umburðarlyndi. Hún trúði á ást-
ina og að hún væri á öruggum
stað í lífinu en það traust brast,
hún var svikin einu sinni enn.
Hún bar harm sinn í hljóði og ég
trúi að hún hafi tekið þá ákvörð-
un að gefa engum manni hjarta
sitt aftur. Þessi sterka einstaka
kona horfði fram á veginn og
leit, held ég, stundum til baka og
þá aðeins til að minnast og gleðj-
ast yfir því góða sem lífið hafði
fært henni, ástríka fjölskyldu,
yndislega vini og fallegar minn-
ingar. Hugurinn var skýr en lík-
aminn þreyttur, hún trúði á
sumarlandið sem næsta tilveru-
stig og ef það er til, þá er hún
þar, umkringd góðu fólki.
Þú ert gull og gersemi,
góða besta mamma mín.
Dyggðir þínar dásami,
elíflega dóttir þín.
Vandvirkni og vinnusemi,
væntumþykja úr augum skín.
Hugrekki og hugulsemi
og huggun þegar hún er brýn.
Þrautseigja og þolinmæði
kostir sem að prýða þig.
Bjölluhlátur, birtuljómi,
barlóm lætur eiga sig.
Trygglynd, trú, já algjört æði.
Takk fyrir að eiga mig.
(Anna Þóra)
Þín dóttir,
Kristín Rut.
Rannveigu Ísfjörð, tengda-
móður minni, kynntist ég árið
1974 þegar ég og Þóra mín dóttir
hennar felldum hugi saman. Mér
varð snemma ljóst að Rannveig
var afar vönduð manneskja og ég
minnist þess ekki að hafa heyrt
hana segja styggðaryrði um
nokkurn mann. Mér er nær að
halda að hún hafi verið algjörlega
fordómalaus og hún gerði sér
ævinlega far um að benda á hið
jákvæða í fari sérhvers manns ef
henni fannst á viðkomandi hall-
að. Fljótlega eftir að ég kynntist
henni varð hún fyrir þungu áfalli
sem átti eftir að marka líf hennar
upp frá því. Rannveig bar þenn-
an mikla harm sinn í hljóði og
reyndi að gæta þess að láta hann
ekki bitna á börnum sínum, né að
bera hann á torg. Ein og óstudd,
með miklum dugnaði og ósér-
hlífni, kom hún öllum börnum
sínum vel til manns. Hún bar
takmarkalausa ást og umhyggju
fyrir börnum sínum, barnabörn-
um og barnabarnabörnum enda
var hún og er elskuð og dáð af
þeim.
Nú þegar komið er að leiðar-
lokum og kveðjustund er margt
sem kemur upp í hugann. Ég
minnist þess hve heimili hennar
að Háaleitisbraut 22 stóð ævin-
lega opið fyrir alla fjölskylduna.
Þó svo að allt væri í raun yfirfullt
var alltaf pláss hjá tengda-
mömmu þegar við hjónin komum
með börnin okkar í bæinn. Ég
minnist yndislegra samveru-
stunda hjá henni þegar hún bauð
öllu sínu nánasta fólki til veislu af
mikilli rausn, um jól, áramót,
páska eða við önnur tækifæri.
Þessum sið hélt hún í mörg ár á
meðan hún hafði nokkur tök á.
Það brást heldur ekki fram á síð-
asta dag, í hvert sinn sem við
hjónin komum við hjá henni á
Selfossi, að á borð væru borin
veisluföng og öllum mótbárum
eitt á hægan og ljúfan hátt.
Ég kveð tengdamóður mína
með vinsemd og virðingu og
votta öllum þeim fjölmörgu sem
sakna hennar sárt mína dýpstu
samúð.
Þorkell Ingimarsson.
Elsku besta amma Lilla, hvar
á ég að byrja? Þú varst best, góð,
þolinmóð, forvitin og fyndin. Þú
varst einstök.
Ég er sorgmædd en um leið
ótrúlega þakklát. Hjartað mitt er
brotið og mig verkjar í því, en
mér skilst að það sé þannig þeg-
ar þú missir einhvern sem þú
elskaðir svo mikið.
Ég þekki ekki lífið án þín, mig
langar ekki í líf án þín en ég fæ
ekkert um þetta að segja. Ég
verð að vera sterk fyrir þig, fyrir
mig og Pálma, fyrir mömmu og
Gumma, fyrir Einar og Krist-
jönu, Kristínu og Hlyn, Kára og
börnin okkar og alla sem elskuðu
þig og þú elskaðir.
Ég er sú sem ég er í dag, þökk
sé þér og mömmu, þú varst hitt
foreldrið mitt, þú varst alltaf til
staðar og tilbúin að hjálpa þó ég
kannski vildi ekki alltaf aðstoð
því ég þóttist vita sumt betur,
kjáninn ég.
Ég er þakklát fyrir að hafa al-
ist upp með þig á okkar heimili
eða við á þínu, fyrir að fá svo að
flytja aftur til þín þegar ég fór í
Kvennaskólann og fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig og okkur.
Ég er þakklát fyrir hversu góð
þú varst mínum börnum og fyrir
að Íris Emma muni muna eftir
þér, ég mun halda minningu
þinni á lofti fyrir börnin mín og
systkinabörnin mín um ókomna
tíð.
Ég er svo stolt af því að bera
nafn þitt og enn stoltari að hafa
tekið upp Ísfjörð fyrir tæpum 10
árum því þá varð ég alnafna þin,
litla nabban þín.
Takk fyrir að koma til Eyja
núna í október og vera hjá okkur
í nokkra daga, það er tími sem ég
mun alltaf vera þakklát fyrir.
Þú varst svo stór partur af lífi
mínu, þú varst alltaf til staðar.
Fyrir um mánuði fór ég að
fara með bænina fyrir börnin
mín sem þú fórst alltaf með fyrir
okkur systkinin, öll þau kvöld
sem þú gistir með okkur, og auð-
vitað krossa þau fyrir svefninn
þeim til verndar eins og þú gerð-
ir. Ég mun halda því áfram og
vona og trúa að þú vakir yfir
þeim og okkur öllum.
Elsku amma, ég elska þig allt-
af og mun sakna þín þar til við
hittumst á ný.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Þín nabba
Rannveig Ísfjörð yngri.
Meistari Megas orti:
Tíminn flýgur áfram og hann
teymir mig á eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það
hvert hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi
svolítið hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til
þín.
Elsku amma mín. Húmorist-
inn og töffarinn sem varst alltaf
með svo þægilega og hlýja nær-
veru sem allir þekkja sem þig
hafa nálgast.
Hlý rödd þín, hláturinn og
meira að segja hroturnar munu
alltaf fylgja mér. Um leið mun
minning mín um þig alltaf hjálpa
mér að muna að það er betra að
brosa og halda áfram en dvelja
við hlutina.
Fyrir mér ertu alltaf hjá okk-
ur og minningar mínar um þig
halda áfram að veita mér hug-
arró. Takk fyrir það, elsku
amma.
Fyrir mig var sérstaklega gott
að koma til þín seinnipartinn í
sumar með strákana mína þar
sem við áttum saman ómetanleg-
ar síðustu stundir í frábæru veðri
úti á palli. Forðuðum okkur svo
inn þegar hitinn var orðinn
óbærilegur. Ræddum um allt og
ekkert. Ómetanleg stund fyrir
mig, elsku amma, sem ég fann að
skipti okkur öll heilmiklu máli.
Alltaf mun ég hugsa til þín
þegar ég sé „Kristjáns bíl“ eins
og ég sagði við þig tveggja ára
gamall í göngutúr okkar nærri
Háaleitisbraut forðum. Bendandi
á alla gömlu Land Roverana sem
brunuðu framhjá okkur. Nánast
eini bíllinn sem lítill patti þekkti
úr sveitinni. Oft heyrði ég þig
segja þessa sögu og það gladdi
mig hvað þú hafðir gaman af.
Þangað til næst, amma mín.
Þigg þá kjötsúpu beint úr fryst-
inum takk og já ... íspinna í eft-
irrétt. Get satt best að segja ekki
beðið.
Svo lít ég upp og sé við erum
saman þarna tvær
stjörnur á blárri festingunni sem
færast nær og nær.
Ég man þig þegar augu mín eru
opin, hverja stund.
En þegar ég nú legg þau aftur, fer
ég á þinn fund.
Hvíl í friði, elsku fallega og
duglega ofurkona. Elska þig allt-
af.
Þinn ömmustrákur,
Þorkell.
Elsku hjartans amma Lilla.
Það er sárt að komið sé að
kveðjustund, en á þessum tím-
um er mikilvægt fyrir alla að
horfa til baka og hugsa um það
góða sem þú hefur gefið og
kennt okkur í gegnum lífið.
Elsku amma, ég veit að ég má
ekki vera eigingjörn núna og ég
þarf að hugsa um það sem var
þér fyrir bestu. Amma var fyr-
irmyndin mín og fyrirmyndin
okkar allra og núna á eftir að
vera skrítið að keyra í gegnum
Selfoss án þess að kíkja í smá
heimsókn til elsku ömmu Lillu.
Amma var fordómalaus, góð-
hjörtuð og algjört hörkutól og
ég er endalaust stolt af því að
amma Lilla hafi verið amma
mín.
Minningarnar eru margar og
svo ótrúlega góðar og þær eru
það sem mér finnst gott að ylja
mér við og hugga. Ég er svo
þakklát fyrir þig, elsku amma,
allt sem þú hefur kennt mér og
allar samverustundirnar okkar.
Ég á eftir að sakna brossins þíns,
hlátursins, faðmlaganna og
hlýrrar nærveru þinnar. Fráfall
þitt gerðist svo snöggt að maður
hefur tæpast áttað sig á því að þú
sért farin. Ef ég fengi bara að
heyra röddina þína enn einu
sinni og fá eitt faðmlag í viðbót,
elsku amma mín.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima.
(Halldór Jónsson frá Gili)
Elsku hjartans amma mín, ég
á eftir að sakna þín mikið og kveð
þig með sorg í hjarta. Ég veit
samt að það á ekki að vera þann-
ig. Ég veit að þú varst orðin
þreytt. Elsku amma mín, sofðu
nú vel, ég elska þig og sakna þín
á hverjum degi.
Ávallt elskuð, aldrei gleymd,
alltaf saknað.
Þín ömmustelpa, Sísí,
Sigríður Kristjana
Þorkelsdóttir.
Ég man þegar ég fattaði það
fyrst að einn daginn myndirðu
ekki vera lengur hjá mér, amma
mín.
Ég var níu ára og þú varst ný-
farin heim til Reykjavíkur eftir
heimsókn hjá okkur á Húsavík.
Þú svafst þá alltaf með rúllur í
hárinu svo þú gætir verið með
krullað hár og þú gleymdir einni
þeirra í herberginu mínu. Ég
svaf með hana í hendi mér allar
nætur þar til ég hitti þig næst.
Ef ég horfi á jákvæðu hliðarn-
ar eins og þú gerðir alltaf þá er
þetta svona hrikalega sárt núna
vegna þess að við eigum svo mik-
ið af góðum minningum.
Amma, manstu þegar ég var 7
ára í Háteigsskóla og einn dag-
inn nennti ég ekki að fara heim
eftir skóla? Ég labbaði frekar í
hina áttina og fór niður á Háa-
leitisbraut og tróð mér inn um
gluggann í íbúðinni þinni og
hringdi síðan í skiptiborðið hjá
SÍBS og spurði hvað væri langt
þar til þú kæmir heim. Þá sagðir
þú mér að fara í ísskápinn og fá
mér Hi-C og bíða eftir þér. Ég
held það hafi liðið svona fjórir
tímar þar til þú komst heim með
strætó númer 3. Svo eldaðir þú
fyrir okkur og labbaðir með mér
heim.
Amma, manstu þegar þú bjóst
hjá okkur í Meðalholti og þú
varst með herbergi á neðri hæð-
inni? Svo fengum við loksins að
leigja herbergið við hliðina á
þínu og það varð herbergið mitt.
Mér fannst best í heimi að fá að
hafa herbergi við hliðina á þínu
en mamma hefði held ég getað
sparað peninginn þegar hún
keypti rúm handa mér því ég
vildi alltaf bara gista uppí hjá
þér.
Amma, manstu þegar ég var
einn hjá þér á páskadagsmorgun
sirka 1995 og þú varst nýbúin að
kaupa þér nýtt sjónvarp? Þetta
var að sjálfsögðu risastórt túbu-
sjónvarp og því var kassinn utan
um það engin smásmíði.
Eðlilega spurði ég hvort ég
mætti búa mér til hús úr honum,
það var sjálfsagt mál fyrir þér.
En hins vegar mátti ég bara nota
venjulegan og bitlausan hníf til
að skera út fyrir hurð og glugg-
um.
En þegar þú varst ekki að
horfa þá tók ég nýja flökunar-
hnífinn þinn því ég var stór
strákur.
Það endaði að sjálfsögðu með
ósköpum og ég skar næstum því
af mér litla puttann þegar ég
skar út fyrir hurðinni.
Ég kom öskrandi inn í íbúð og
mér fylgdi slóð af blóði alla leið
úr hjólageymslunni. Þú vafðir
hendinni minni strax í hvítt
handklæði og hringdir á leigubíl.
Við fórum saman upp á slysó þar
sem læknirinn „lagaði mig“.
Þu skammaðir mig síðan ekki
neitt. Þú passaðir bara upp á
mig.
Það var það sem allir muna
eftir þegar þeir hugsa til þín.
Aldrei reið, engir fordómar og
alltaf til í að gera allt fyrir þá
sem þú elskaðir.
Alveg sama hvað þú reyndir
að búa mig undir þennan dag þá
var ég svo langt frá því að vera
tilbúinn strax.
Það er sennilega heila málið.
Ég hefði aldrei orðið tilbúinn.
En eins skrítið og mér finnst
að segja það þá veit ég að þú
varst tilbúin.
Nú ertu farin yfir í Sumar-
landið góða og ég veit að þér líð-
ur vel. Í Sumarlandinu eru engir
verkir í öxlum eða í hnjánum og
allar sjónvarpsfjarstýringar eru
með fáum tökkum.
Takk fyrir allt, amma mín, ef
það væri ekki fyrir þig þá væri
ég einhver allt annar en ég er í
dag.
Ég elska þig, amma.
Einar Þór Ísfjörð.
Þegar ég fæddist gáfu sam-
starfskonur ömmu úr kaupfélag-
inu í Vík henni rós sem var búin
til úr rauðum nærbuxum. Ég var
elsta ömmubarnið og við grínuð-
umst stundum með það á afmæl-
isdeginum mínum að það væru
svo og svo mörg ár síðan hún
hefði byrjað að ganga í rauðum
nærbuxum. Þannig var hún
amma mín, svo skemmtileg og
fyndin alltaf.
Amma bjó yfir þeim dýrmæta
eiginleika að taka sjálfa sig ekki
of hátíðlega. Hún hafði húmor
fyrir sjálfri sér. Sem sannarlega
getur komið sér vel þegar lífið er
öðruvísi en hopp og hí. Og líf
manna er víst sjaldnast þannig.
Amma var nútímaleg kona að því
leyti að hún var laus við fordóma.
Hún var víðsýn, klár og mild og
hafði skilning á fólki. Ég veit
ekki hvort þetta voru meðfæddir
eiginleikar eða lærðir. Eflaust
blanda af báðu. Lífið hafði kennt
henni margt. Á fertugsafmælis-
daginn minn setti amma inn
kveðju til mín á Facebook: „ ...að
hugsa sér að það séu orðin svona
mörg ár síðan þú komst inn í líf
mitt sem lítill engill þegar allt
var í rúst í kringum mig.“ Já,
amma Lilla átti sínar sorgir og
þó að ég hafi ekki skilið það sem
lítil stelpa lærði ég með tímanum
að koma auga á sársaukann.
Og núna þegar amma er dáin
er eins og heil veröld fari með
henni. Við erum víst aldrei tilbú-
in að kveðja fólkið sem við elsk-
um. Ég mun alltaf sakna ömmu
og minnast með hlýju og þakk-
læti alls þess sem hún gaf mér og
fólkinu mínu. Hún var svo góð
vinkona mín og kenndi mér svo
margt um það hvernig á vera
manneskja.
Lag ljóð skáldamál
Salt spor sjávarmál
Land líf mannamál
Leikur sér
að legg og skel
á vörum mér
Eitt orð tungumál
Tvö orð þrætumál
Þrjú orð leyndarmál
Leika sér að þér og mér
Hvað viljum við?
Hvað skiljum við?
Og þögnin kom að máli við mig
þreyttan mann.
Ég fann svo vel
hvað henni þótti vænt um mig.
(Spilverk þjóðanna)
Þín ömmustúlka,
María Heba Þorkelsdóttir.
Mikið sem ég var heppinn að
giftast inn í fjölskylduna hennar
ömmu Lillu. Þessi afslappaða,
hjartahlýja kona var tengda-
amma mín og langamma
barnanna minna. Hún var samt
svo miklu meira. Það uppgötvaði
ég þegar ég kynntist henni, fyrir
hartnær 24 árum. Hún hafði ein-
stakt lag á að láta fólki líða vel í
kringum sig og hún tók mér
fagnandi strax frá byrjun. Mér
fannst hún skilja kímnigáfu
mína. Hún einhvern veginn fatt-
aði mig. Ég bjó hjá henni á Há-
leitisbrautinni hluta úr sumri á
meðan barnabarn hennar, konan
mín, sinnti leiklistinni norður í
landi. Okkur Rannveigu kom vel
saman og við spjölluðum um
heima og geima milli þess að
slaka á yfir góðri ræmu inni í
stofu. Þegar hún fluttist austur á
Selfoss urðu heimsóknir til henn-
ar fastur liður hjá okkur Maju og
langömmubörnunum. Alltaf tók
hún vel á móti okkur, knúsaði
krakkana og skellti í vöfflur. Hún
var sérstaklega indæl mann-
eskja. Ég mun sakna ömmu Lillu
og aldrei gleyma.
Þinn vinur,
Kristófer Dignus.
Fyrir handan fjöllin háu
finn ég liggja sporin þín.
Engilskæru augun bláu
aftur birtast minni sýn.
Ljúft er þá að lifa og dreyma
og líta yfir farinn veg.
Minningarnar mun ég geyma
meðan lífs ég andann dreg.
(Höf. ók.)
Þegar sorgin knýr dyra erum
við sjaldnast viðbúin og þannig
var það þegar þú, elskuleg systir
mín, kvaddir þessa jarðvist. And-
látið bar mjög brátt að, á laug-
ardagskvöldi talaði ég við hana í
síma og þá var hún hress og
sagðist öll vera miklu betri. En
hún var búin að vera lasin síðasta
hálfa mánuðinn.
Á sunnudeginum, stuttu eftir
hádegi, fékk ég símhringingu og
þá var hún dáin. Þetta kom nú
við mig en Lilla eins og hún var
yfirleitt kölluð af okkur í fjöl-
skyldunni var búin að vera léleg
til margra ára svo það var
kannski ekki skrýtið að kallið
kæmi svona skjótt. Lilla var elst
af okkur systkinunum og er hún
sú þriðja sem kveður.
Líf hennar hefur ekki alltaf
verið dans á rósum í gegnum tíð-
ina. Hún upplifði mörg áföll í líf-
inu en stóð þau af sér þótt oft
hafi það verið erfitt. Síðastliðin
20 ár hefur verið mikill samgang-
ur með okkur og ég kom oft til
hennar í Bakkann og eins á Sel-
SJÁ SÍÐU 18