Skessuhorn - 13.02.2019, Blaðsíða 12

MIÐVIKUDAGUR 13. FEBRÚAR 201912
Einar Ólafsson keypti Söðulsholt
á Snæfellsnesi árið 1998 og fluttist
þangað alfarið skömmu eftir alda-
mótin. Hann var þá búinn að vinna
erlendis á fjórða áratug og langaði
að flytja heim til Íslands. Eftir heim-
komuna endurnýjaði hann kynnin af
hestamennskunni, sem hafði blund-
að í honum allt frá barnsaldri en ekki
fengið að njóta sín að ráði síðan. Nú
rekur hann umfangsmikla hrossa-
rækt í Söðulsholti, auk þess að bjóða
ferðamönnum gistingu og útreiðat-
úra. Skessuhorn sótti Einar heim á
dögunum og ræddi við hann um líf-
ið og tilveruna, hestamennskuna og
starfsemina í Söðulsholti.
„Ég keypti hér 1998 og var hingað
alfluttur rétt eftir aldamótin,“ segir
Einar í samtali við Skessuhorn. „Þá
var ég búinn að vinna í nær 40 ár er-
lendis. Konan mín, Ingibjörg Jóns-
dóttir, var með heilabilun og var
mikið veik á þessum tíma. Hún fékk
heilablóðfall árið 1996 og tókst nú
að jafna sig á því að mestu en fékk
síðan annað 1997. Hún varð aldrei
söm eftir það. Hún lést fyrir fjórum
árum síðan. Þá höfðum við verið
gift í 55 ár og höfðum eignast fjögur
börn,“ segir Einar. „Þegar við kom-
um heim frá útlöndum þá var hún að
glíma við veikindin. Við gátum ekki
gert mikið saman og okkur leiddist,
vantaði að hafa eitthvað fyrir stafni.
Þannig að ég byrjaði á því að kaupa
hesta. Síðan vantaði hesthús og svo
hey fyrir hrossin þannig að ég ákvað
að kaupa bara bóndabæ,“ segir hann.
„Þá var hér gamall prestsbústaður,
byggður 1927 en Söðulsholt hafði
þó aldrei verið kirkjustaður. Eftir að
ég keypti þá kveikti ég í gamla íbúð-
arhúsinu, braut það niður og byggði
nýtt sem ég bý í núna,“ segir Einar
og brosir. „Hlaðan og fjárhúsin voru
þar sem reiðhöllin er núna. Þau hús
voru rifin og reiðhöllin var klár-
uð í janúar 2007. Refa- og minka-
húsið var að mestu rifið og byggð
ný vélaskemma með litlu hesthúsi
í endanum árið eftir. Þannig að frá
því ég kom hingað fyrst hef ég verið
að endurnýja húsakostinn og reyna
að gera huggulegt hérna á bænum.
Í samstarfi við Vesturlandsskóga er
síðan búið að planta um 100 þúsund
trjáplöntum síðan ég flutti hingað.“
Hundrað hross
á fóðrum
Töluverð starfsemi hefur verið í
Söðulsholti undanfarin ár og hefur
farið vaxandi. Nú er svo komið að
þrír fastráðnir starfsmenn vinna við
tamningu og þrif allt árið um kring
og fleiri bætast í hópinn á sumrin.
„Ég hef verið í samstarfi við austur-
rískan framhaldsskóla og tek á móti
tveimur stelpum þaðan sem koma
hingað í 14 vikur í senn yfir sumarið
í verknám. Yfirleitt berast í kringum
tíu umsóknir á hverju ári. Ég reyni
að velja stelpur sem hafa reynslu af
hestamennsku og margar sem hafa
komið eru mjög góðir hestamenn,“
segir Einar. „Það hefur gengið vel
og er kærkomin aðstoð yfir sumar-
tímann. Hér er tamið allan ársins
hring. Núna erum við með 29 hesta
í tamningu og 35 á húsi og allt í allt
erum við að fóðra um eitt hundr-
að hross. Til þess þarf í kringum
fimm hundruð rúllur á ári. Oftast
hef ég nú átt afgang sem ég hef sent
dóttur minni, sem er með hesthús
í Hafnarfirði. Þetta er mikið fóður
og þessu til viðbótar fórum við út í
það árið 2005 að rækta bygg. Yfir-
leitt höfum við sáð í kringum 20.
maí og svo þreskt í lok september,
byrjun október. Það hefur almennt
gengið ágætlega en því miður feng-
um við ekki uppskeru í fyrra vegna
tíðafarsins. Það var of blautt og
kalt fyrir byggið,“ segir hann. „Síð-
an erum við auðvitað með hesta-
leigu fyrir þá sem gista í bústöð-
unum. Alltaf eru nokkrir hestar á
járnum og tilbúnir ef fólk vill fara á
bak. Það er þó mest á sumrin en við
bjóðum fólki líka að fara á bak í reið-
höllinni yfir veturinn,“ segir Einar.
Hann kveðst reikna með að færa út
starfsemi hestaleigunnar á komandi
sumri. „Stefnan er að hestaleigan
standi svo öllum til boða og þá verði
farnar áætlanaferðir á föstum tímum
yfir daginn, niður á Löngufjörur og
víðar, en enn er verið að vinna í út-
færslu á þessu. Þá bjóðum við upp
á „date with a horse“ eða stefnumót
við hestana, fyrir fólk sem vill fá að
koma og klappa hestunum, skoða sig
um og taka myndir en ekkert endi-
lega fara á bak,“ útskýrir Einar.
Gisting í fjórum
bústöðum
Fyrir fjórum árum síðan var gist-
ingu bætt við reksturinn í Söðuls-
holti. Reistir hafa verið fjórir bú-
staðir sem leigðir eru út til gist-
ingar. „Ég lét reisa tvo bústaði árið
2015 og síðan aðra tvo árið 2016,“
segir Einar og bætir því við að það
hafi verið gert til að skapa starf-
seminni frekari tekjur. „Hrossa-
ræktin borgaði sig ekki. Ég hafði
borgað stórfé með þessu í tólf ár.
Þannig að ég settist niður og sá að
það var annað hvort að hætta þessu
bara eða spýta í lófana og bæta við
utanáliggjandi rekstri,“ segir hann.
Það varð úr að bæta við gistingu
og segir Einar það hafa gefist vel.
„Það hefur gengið ljómandi vel að
leigja bústaðina út. Einkum eru
það erlendir ferðamenn sem koma
í gistingu og mest yfir sumarið,
eins og gengur. Aðeins einstöku
sinnum gista Íslendingar hjá okk-
ur. Flestir gestirnir eru Bandaríkja-
menn, Þjóðverjar og Bretar, þetta
eru langstærstu hóparnir. Oftast er
þetta fólk sem langar líka að fara á
hestbak en alls ekki alltaf. Reynslan
af hrossum er mismikil hjá þessu
fólki. Sumir eru þaulvanir og góð-
ir hestamenn en aðrir alveg blaut-
ir á bakvið eyrun og allt þar á milli,
eins og gengur. Reiðtúrar byrja
alltaf inn í reiðhöll þar sem farið er
yfir helstu öryggisatriði og fólk fær
kennslu í grunn ábendingum áður
en farið er af stað.“
Alltaf haft gaman
af hestum
Aðspurður segir Einar að hestaá-
huginn hafi alltaf blundað í hon-
um. „Ég hafði alltaf ógurlega gam-
an af hestum sem krakki. Ég var
í sveit á Brennistöðum í Borgar-
firði þegar ég var strákur. Þar voru
hestar og mér fannst það agalega
skemmtilegt,“ segir hann. „Seinna,
á háskólaárunum mínum, þá vann
ég við að byggja súrheysturna,
mikið á Suðurlandi og hér á Vest-
urlandi, einkum í Borgarfirðin-
um. Þá þurftum við alltaf að bíða í
meira en 24 tíma á meðan steypan
þornaði. Þegar búið var að steypa
athugaði ég alltaf hvort bændurnir
ættu hesta. Á stöku stað voru góð
hross og stundum fékk ég að ríða
út á meðan beðið var eftir að steyp-
an þornaði. Það fannst mér alveg
dásamlegt,“ segir hann. „Þannig að
ég hef alltaf haft gaman af hross-
um, en lagði hestamennskuna nán-
ast alveg á hilluna á fullorðinsár-
um. Ég var að vinna hjá Loftleið-
um og þaðan var ég sendur til Lúx-
emborgar og vann fyrir fyrirtækið
að stofnun flutningafyrirtækisins
Cargolux. Eftir stofnun félagsins
var ég síðan fyrsti forstjóri Cargo-
lux og gegndi því starfi í 13 ár. Eft-
ir það fór ég til Ameríku og starfaði
hjá írsku fjármálafyrirtæki og hafði
ekki mikið rúm til að sinna áhuga-
málinu. Yngsta dóttir mín var hins
vegar hestamaður í Ameríku og
keppti í hindrunarhlaupi. Hæst
komst hún í annað sæti á stórri
sýningu í New York. Svo veiktist
hesturinn og þurfti að lóga hon-
um. Hún fór aldrei á bak aftur eft-
ir það. Ekki löngu síðar dó dóttir
mín í slysi úti í Ameríku. Hún var
svo ung að hún hafði aldrei búið á
Íslandi,“ segir Einar.
Gaman að taka þátt í
uppgangi Cargolux
Þegar Einar lítur til baka segist
hann sjá að hestamennskan hafi
alltaf togað í hann. Þrátt fyrir að
hafa ekkert sinnt henni í fjóra ára-
tugi á erlendri grundu blundaði
hún alltaf í honum. En það er ekki
að heyra neina eftirsjá á honum fyr-
ir að hafa valið sér þessa leið í líf-
inu. Hann minnist starfsins á er-
lendri grundu vel og einkum þyk-
ir honum ánægjulegt að hafa feng-
ið að taka þátt í uppgangi Cargolux
á sínum tíma. „Félagið var stofn-
að árið 1970 og stofnféð sem hlut-
hafarnir lögðu til var að mig minn-
ir 50 þúsund dollarar. Þannig að
þetta var bara lítið félag, byrjaði
með eina gamla fraktflugvél en óx
fljótlega fiskur um hrygg, bætti við
sig öðrum sams konar flutninga-
vélum. Árið 1979 keypti fyrirtæk-
ið fyrstu Boeing 747 flutningaþot-
una og svo annan fraktara í septem-
ber 1980. Þá skall á fjármálakrísa og
vextir ruku upp úr öllu valdi. Fyr-
irtækið rambaði á barmi gjaldþrots
en var bjargað og er í dag stærsta
flutningafyrirtæki í heimi,“ seg-
ir Einar. „Ég hef stundum sagt frá
því að hefði verið gerið viðskipta-
áætlun áður en fyrirtækið var stofn-
að, þá hefði það aldrei verið stofn-
að, því það var ekkert í Lúxemborg
á þessum tíma. Við sóttum vörurn-
ar til Belgíu, Frakklands og Þýska-
lands, settum upp trukkaferðir til
að safna vörunum saman og fljúga
með frá Lúxemborg. Hong Kong
og Japan voru stærstu viðskiptavin-
irnir,“ segir hann.
Ævintýri á erlendri
grundu
„Ég var aldrei flugmaður, var bara
svona „paper pusher“ sem kallað
er, sá um pappírana,“ segir Einar
og brosir. „Mitt starf fólst mikið í
því að semja um lendingarleyfi og
fá leyfi til að fljúga yfir hin og þessi
lönd ásamt því að annast dagleg-
an rekstur fyrirtækisins. Flugleið-
in frá Lúxemborg til Hong Kong,
til dæmis, liggur yfir fjölda landa
og það þurfti að fá leyfi hjá hverju
og einu einasta áður en hægt var
að leggja af stað,“ segir hann. „Til
„Algjör kúvending að flytja heim
til Íslands og gerast hrossabóndi“
- segir Einar Ólafsson í Söðulsholti í Eyja- og Miklaholtshreppi
Einar Ólafsson í Söðulsholti á Snæfellsnesi.
Einar klappar einum af hestunum sínum í hesthúsinu á bænum.