Hugur og hönd - 01.06.1974, Blaðsíða 26

Se/ve/ðí
Ég hef verið beðinn að gera hér nokkra grein fyrir því,
á hvern hátt þau hlunnindi, sem selveiði nefnast, væru
helzt hagnýtt. Bæði mcð tilliti til þess, að fáir lesendur
þessa rits væru þeim hlutum kunnugir af eigin reynd, og
einnig ef varðveita mætti nokkurn fróðleik, frá fyrri og
síðari tímum, um þetta efni. Ég sé mér ekki fært að fara
það nákvæmlega í þessi mál að setja hér fram ákveðnar
mataruppskriftir né lyfseðil fyrir hæfilega blandaðan
þvottalög.
Eru þó bæði þessi atriði, matreiðslan á því, sem til
matvæla getur talist, og þvotturinn á skinnunum, það
snarir þættir í hagnýtingu þessara hlunninda, að á hvor-
ugan má bresta, ef vel á að fara.
Þó má segja að á þessu hafi orðið nokkur breyting frá
fyrri tímum, t. d. var um s.l. aldamót lögð aðaláherzla
á að hagnýta matvælin. Var þá jafnvel ekki veitt öllu
meira en þurfti að nota til matar og skófatnaðar á ári
hverju. Nú eru það hinsvegar skinnin, sem einkum er
sótzt eftir, eins og allir vita. Enda ekki undrunarefni,
þegar það er haft í huga, að um hundrað sinnum fleiri
krónur fengust fyrir eitt kópsskinn s.l. sumar, en fyrir
35—40 árum. Af því, sem hér hefur sagt verið, má
það Ijóst vera að aðalverðmæti selaafurða, eru kópa-
skinnin, þessvegna skiptir það höfuðmáli að verkun þeirra
takist sem bezt. En til þess að svo megi verða, þarf að
vanda alla meðferð þeirra frá byrjun, þ.e.a.s. að hugsa
fyrir verkuninni þegar í veiðiferðinni. T. d. má blóð-
skurðurinn ekki vera of aftarlega á hálsi dýrsins. Einnig
26
HUGXJR OG HÖND