Hugur og hönd - 01.06.1984, Blaðsíða 16

1

t

Veggklœði ofið með íslenskum glitvefnaði úr jurtalituðu bandi. Unnið afnemanda Hallormsstaðaskóla 1946.
bragfræði), íslandssaga, danska, reikningur, bókfærsla,
fæðuefnafræði, fæðuefnareikningur, heilsufræði og vefnað-
arfræði. íslenska og íslenskar bókmenntir skipuðu öndveg-
ið. Þessa námsgrein kenndi frú Blöndal í báðum deildum, á
þann hátt að ógleymanlegt verður þeim er kynntust. Hæfi-
leiki hennar til að leiða nemendur sína um torfær einstigi
Eddukvæða og ljúka upp fyrir þeim leyndardómum hins
forna skáldamáls var töfrum líkastur. Undir handleiðslu
hennar urðu bókmenntatímarnir uppspretta andlegrar
nautnar.
Matreiðsla var eingöngu kennd á öðru námsári. Þá komu
nemendur í skólann 15. september. Var þá hafist handa um
berjatínslu. Ribsber, sólber og hindber voru tínd af runn-
unum í garðinum, bláber, krækiber og hrútaber úti í skógi.
Síðan voru gerðar sultur, saftir og hlaup. Heimaræktað
grænmeti var soðið niður, súrsað eða saltað og svo hófst
sláturtíðin með miklu annríki. Kennt var að búa til slátur,
lundabagga, rúllupylsur, kæfu, gera sultu úr sviðum, taka
sundur kindaskrokka, salta kj öt og útbúa til reykingar o. fl.
Fatasaumur var kenndur í yngri deild. Skyldustykki
voru: Náttkjóll, karlmannsskyrta, drengjabuxur, blússaog
pils. Þá prjónuðu yngri deildar nemar háleista, peysu o. fl.
og unnu ýmiss konar útsaum allt eftir dugnaði og getu. Eldri
deild fileraði (riðaði) hvítan dúk, mestu gersemi, orkeraði
blúndu o. fl. Þá er komið að þeirri námsgrein, sem undan-
tekningalítið var vinsælust í báðum deildum, en það var
vefnaðurinn. í Húsmæðraskólanum á Hallormsstað skipaði
hann veglegan sess. Frú Blöndal hafði kennt vefnað á nám-
skeiðum í Rangárvallasýslu og á Eiðum og að sjálfsögðu við
skólann í Mjóanesi. Það var eitt af hennar stærstu áhuga-
málum að koma heimilisiðnaðinum og þá einkum vefnað-
inum á íslandi, upp úr þeim öldudal, sem hann hafði verið
í um skeið, þegar hann var að mestu niður lagður á heimil-
um, og gamlar vefnaðargerðir s. s. eins og íslenska glitið og
togflosið voru að því komnar að glatast. Stærsta innleggið í
baráttu hennar fyrir endurreisn þessarar ævafornu hand-
iðnar, var Vefnaðarbókin, sem hún samdi en Halldóra
Bjarnadóttir gaf út með styrk frá Heimilisiðnaðarfélagi
íslands. Bókin kom út í litlum heftum sem fylgirit með Hlín
á 12 ára tímabili, en var endurprentuð í einu lagi 1948. Er
þetta fyrsta og eina íslenska vefnaðarbókin. í formála segir
höfundurm. a. áþessaleið: „. . . Það sem fyrir okkur vakir
er fyrst og fremst að létta vefnaðarkennurum og nemendum
starfið, samræma og festa vefnaðarmálið, safna gömlum ís-
16
HUGUR OG HÖND