Feykir - 05.04.2017, Blaðsíða 6

gekk alltaf með þann draum í
maganum að fara í íþrótta-
kennaranámið en lagði ekki
almennilega í það af því að ég
vissi að þetta væri mikið kennt
á ensku og erfitt nám sem
hræddi mig svolítið af því að ég
er mjög lesblind. Svo var það
haustið 2011 sem mamma
sagði við mig: „Heyrðu, ég átti
nú kannski ekki að gera þetta
en ég skráði þig í Íþrótta-
kennaraskólann.“ Ég vissi
ekkert um það og varð frekar
örg fyrst, eiginlega alveg brjál-
uð, en ákvað svo að drífa mig
og prófa. Það var náttúrulega
búið að borga skólagjöldin. Svo
ég fór bara og kláraði dæmið,
þessi fimm ár, mér leiddist nú
ekki þarna, þetta var mjög
gaman.“
Hver sá þá um búskapinn á
meðan?
„Magga systir og mágur minn
voru hér á þessum tíma og sáu
þá um að gefa og gera verkin.
Ég keyrði heim allar helgar, var
í skólanum frá mánudegi til
fimmtudags og kom svo heim
og var um helgina. Fjarnám var
ekki í boði, það er 80% mæt-
ingaskylda í verklega tíma, en
þetta gekk allt upp. Þetta var
auðvitað mikil vinna. Ég er
náttúrulega þrjóskari en flestir
sem ég þekki, að undanskilinni
móður minni, hún er líklega
þrjóskari en ég. Ég ætlaði mér
að klára þetta og gerði það bara.
Það var auðvitað mikil vinna í
kringum það en það stóð bara
ekkert annað til en að standa
sig.“
Og varstu ekki þakklát mömmu
þinni þegar upp var staðið?
„Jú, jú, auðvitað. En svo lenti
reyndar mikið á henni að
hjálpa mér í gegnum námið því
það er mikið um ritgerðaskrif
og hún þurfti að fara yfir hverja
einustu blaðsíðu sem ég skilaði
af mér. Þegar ég skrifa vantar
inn orð og þess háttar þannig
að það er ekki hægt að senda
það þannig frá sér. Þó maður
reyni allt til að skrifa rétt og lesi
yfir sjálfur þá er alltaf eitthvað
eftir. Hún er erfið þessi les-
blinda.“
Finnst þér skólakerfið þurfa að
standa sig betur gagnvart þeim
sem eru lesblindir?
„Já, kannski að mörgu leyti.
Maður þarf svolítið að berjast
fyrir þessu sjálfur. Ég fékk
greiningu snemma, það er
líklega því að þakka að mamma
vissi hvað var í gangi því hún á
bróður sem er lesblindur og var
eiginlega útskúfað úr skóla sem
heimskum og lötum en hann
var þá bara lesblindur og gat
Þórunn er 33 ára, nýútskrifaður
íþróttakennari. Hún kennir við
Grunnskólann austan Vatna og
er jafnframt bóndi á Starra-
stöðum þar sem hún býr með
sauðfé og nokkra hesta. Á
bænum stundar móðir hennar
einnig blómarækt og sér
Skagfirðingum og Akureyr-
ingum fyrir sérlega fallegum
rósum. Á jörðinni hefur líka
systir hennar, Margrét, ásamt
manni sínum, byggt sér hús
sem þau nefna Lækjargerði og
búa þar ásamt börnum sínum
tveimur. Þórunn var ung að
aldri þegar hún tók þá ákvörðun
að verða bóndi.
VIÐTAL
Fríða Eyjólfsdóttir
„Það kom þannig til að
pabbi minn, Eyjólfur Pálsson,
dó úr krabbameini þegar ég var
16 ára gömul. Hann fékk
greiningu í september og dó 25.
janúar. Hann var að vísu búinn
að vera veikur um tíma en var
einn af þeim sem eru ekkert að
fara til læknis þó eitthvað sé að.
Þegar hann fékk svo greiningu
var meinið komið í vélinda,
maga og lifur og lítið sem
ekkert hægt að gera. Á þeim
tíma voru hér 20-30 mjólkandi
kýr og einhverjar kindur með.
Þann vetur var ég í 10. bekk og
þá kom föðurbróðir minn alltaf
af Króknum og mjólkaði á
morgnana en svo sáum við hin
um þetta á kvöldin. Upp úr því
voru kýrnar seldar en kind-
urnar urðu eftir og ég tók svo
hægt og rólega við þeim.“
Það hlýtur að hafa verið mjög
erfið ákvörðun fyrir 16 ára ungling
að ákveða að verða bóndi?
„Já og nei. Ég hafði alltaf
brennandi áhuga á þessu
þannig að þetta var ekkert
rosalega erfið ákvörðun. Mig
hefur alltaf langað að búa í sveit
og þá var bara annað hvort að
gera þetta eða ekki. Það kom til
tals að flytja burt en ég vildi það
alls ekki, ég sagði bara þvert
nei, og upp úr þessu spratt
þetta. Fjárstofninn var svo sem
lítill í fyrstu, svona 50-70
kindur en eru 400 í dag. Svo
voru auðvitað einhver hross
eins og er líklega á flestum
bæjum í Skagafirði.“
Þegar ekið er sem leið liggur fram Skagafjörð, í átt til dala, blasir við manni
hið tignarlega fjall, Mælifellshnjúkur. Hann var að vísu þoku hulinn síðasta
föstudag þegar ég brá mér í heimsókn á bæ einn undir hnjúknum til fundar
við unga konu, Þórunni Eyjólfsdóttur á Starrastöðum, sem þar býr ásamt
móður sinni, Maríu Reykdal sálfræðingi, og yngri systur, Stefaníu.
Þórunn Eyjólfsdóttir á Starrastöðum
Verður óþolandi af
því að sitja aðgerðalaus
Þórunn fór svo í Fjölbrauta-
skólann á Sauðárkróki og var
þar í tvo vetur en eftir það
settist hún á skólabekk í
Bændaskólanum á Hvanneyri.
Að því loknu fór hún aftur í
skólann á Króknum þaðan sem
hún útskrifaðist sem stúdent
frá náttúrufræðibraut, íþrótta-
stíg.
„Fyrstu tvo veturna var ég
alltaf með annan fótinn hér
heima, ég var á Króknum virka
daga en fór heim um helgar og
þá sáu aðrir í fjölskyldunni um
þetta sem var hér. Svo fór ég á
Hvanneyri og fór upp úr því að
bæta við bústofninn. Í seinna
skiptið sem ég var á Króknum
keyrði ég á milli.“
Innrituð í skóla án
þess að vita af því
Þú tókst svo hlé frá námi, hvað
varð til þess að þú ákvaðst að
hella þér út í meira nám?
„Já, það er nú saga að segja frá
því. Það var nú þannig að ég
Þórunn og hundurinn Pjakkur. MYND: FE
6 14/2017