Feykir - 05.04.2017, Blaðsíða 9

Ég þakka Hallbirni fyrir
að skora á mig og ég tek
þeirri áskorun fagnandi.
En, jú það er rétt, ég er
brottfluttur Húnvetningur,
fæddur á Blönduósi 21.
apríl 1971, einn af þremur
sem fæddust þennan dag.
Handritin komu einnig
til Íslands frá Danmörku
þennan dag. Sagan segir að
ráðsmaðurinn á sjúkrahúsinu
á Blönduósi hafi flaggað
íslenska fánanum þennan
dag. Hjúkkurnar spurðu
ráðsmanninn af hverju
hann væri að flagga.
„Nú, strákurinn!“ en
ráðsmaðurinn var pabbi
minn.

Ég er sonur Kristínar
Ágústsdóttur, kölluð Stína
á pósthúsinu, og Vals
Snorrasonar (ráðsmaðurinn)
en hann lést árið 1994 eftir
nokkurra ára veikindi. Ég á
þrjú systkini, tvær eldri systur
og einn yngri bróður.
Eftir grunnskólann fór ég til
Exter á Englandi til að læra
ensku í fjóra mánuði, og
í framhaldi af því flutti ég
á Selfoss og hóf nám við
Fjölbrautaskólann þar í bæ.
Í grunnskóla var ég spurður
að því hvað ég ætlaði að
verða þegar ég yrði stór,
„rafvirkri eins og pabbi
minn“. Á Selfossi byrjaði það,
grunndeild rafiðna og svo
beint í Iðnskólann í Reykjavík.
Ég kláraði meiraprófið 1994
og fór að keyra rútur á sumrin.
Eftir fjögur sumur, ellefu
hringferðir með tjaldhópa
á hálendi Íslands var ég
heillaður af ferðaþjónustunni.
Ég starfaði hjá Orkuvirki
þegar Blönduvirkjun var
í uppbyggingu. Þar voru
frábærir fagmenn á sínu
sviði, þar á meðal starfsmenn
Landsvirkjunar. Guðmundur
Hagalín stöðvarstjóri var einn
þeirra. Hann sagði mér að
fara til Álaborgar og læra
verkfræði. Viti menn, ég hlýddi
manninum.
Í Tækniskólanum árið 1996
lauk ég tæknistúdent og eftir
það flutti ég til Álaborgar
og hóf nám í verkfærði. Ég
kláraði fyrsta árið en tók smá
U-beygju í náminu. Ég var á
labbi í miðborg Álaborgar og
sá þar skrifstofu sem var með
allar upplýsingar um nám í
Danmörku. Ég labbaði þar inn
og spurði: „Ertu með eitthvað
sem tengist ferðaþjónustu?“
Ég fór í það nám árið 1999.
Sorry, Guðmundur Hagalín!
Ferðamálafræðin var í
Danmörku og Englandi
og var byggð þannig upp
að skólinn var fyrstu sex
mánuðina í Englandi, vinna
í sex mánuði, og svo 2x 6
mánuðir í Danmörku. Eftir
ferðamálafræðina í byrjun
árs 2002 fór ég í ellefu vikna
ferðlag, Singapur, Ástralíu,
Nýja Sjálands og Fiji. Það þarf
annan þátt í þá sögu.
Í janúar 2005 fór ég í
Háskólann á Akureyri og
kláraði þar BS í viðskiptafræði
með áherslu á markaðs-
og ferðaþjónustu. Ég hef
starfað í skemmtilegum
störfum í ferðaþjónustunni,
markaðsstjóri, hótelstjóri,
verkefnastjóri, keyrt ferðamenn
á breyttum jeppa á hálendi
Íslands og margt fleira. Í dag
bý ég í Hafnarfirði, giftur Ölmu
Jónsdóttur fjármálastjóra, við
eigum þrjá stráka, Áka Val 9
ára, Andra Jón 7 ára og Ágúst
Daða 4 ára. Ég hef starfað hjá
Fasteignasölunni Bæ í fimm
og hálft ár og stunda nám í
löggildingu til fasteignasala
sem lýkur í desember 2017.
Ég er stoltur af að vera
Húnvetningur og hafa fengið
frábært uppeldi á Blönduósi.
Það er alltaf gaman að
koma heim, en mamma
á jörð í Vatnsdalnum þar
sem fjölskyldan hittist alltaf
reglulega og við njótum þess
að vera saman.
- - - - - -
Ágúst skorar á æskuvin sinn
Ómar Árnason að koma með
pistil.
Ágúst Valsson er brottfluttur Blönduósingur
Sorry, Guðmundur Hagalín!
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN palli@feykir.is
Sæmundur SK 1
Steinar Skarphéðinsson skrifar um gamla báta
Lýsing samkvæmt fyrstu
skipaskrá: Lengd 20,22 metrar.
Breidd 5,21m.
Dýpt 2,20m.
Stærð rúmlestir
53 brúttó. Tala
þilfara 1, siglna
(mastur) 2,
lóðrétt stefni og
sporbaugslagað
hekk. Skrokkur-
inn með sléttsúð
(plankabyggður)
úr eik og innsúð
talin fullkomin.
Þá er í afturskipi
káeta fyrir yfir-
menn, lúkar í
framskipi fyrir háseta og þar
var einnig eldunaraðstaða. Þá
var einnig kortaklefi (bestikk)
aftast í stýrishúsi með koju fyrir
skipstjóra. Í bátnum var aðalvél
af gerðinni Polar Diesel 170
hestöfl smíðuð árið 1946 með
tilheyrandi skrúfubúnaði. Ekki
var um ljósavélar í
bátum af þessari
stærð að ræða á
þessum tíma held-
ur rafall reimdrif-
inn frá aðalvél,
oftast 32 volta
spenna.
Búnaður á þilf-
ari var spil með
tveimur tromlum
og koppum sitt
hvoru megin.
Öxuldrifið frá
aðalvél notað sem
snurpuspil á síld-
veiðum en togspil væri bátur-
inn á togveiðum. Þá var einnig
svokallað línuspil framarlega á
þilfarinu nærri stjórnborðs-
lunningu og var það notað við
línu og netadrátt en algengt var
að bátar frá Norðurlandi færu
suður á vetrarvertíð á þessum
tímum.
Í stýrishúsi var ekki mikill
tækjabúnaður fyrir utan stjórn-
tæki fyrir vél og áttaviti. Í besta
falli dýptarmælir og þá oftast
Kelvin Huges neistamælir sem
virkaði nú ekki alltaf. Þá var að
sjálfsögðu stýri í stýrishúsinu og
var tegund þess svokallað
keðjustýri þar sem keðja lá í
keðjuhjóli framan við stýrishjól
og þaðan í rörum ofandekks
þar til hún tengdist stýrisás í
skut bátsins. Ekki eru til heim-
ildir um heimsiglingu bátsins
en fyrsta lögskráning fer fram
hjá Sýslumannsembætti Skaga-
fjarðarsýslu þann 26. júní 1946.
Skipstjóri var Finnbogi
Halldórsson frá Siglufirði, stýri-
maður Helgi Einarsson frá
Akranesi, síðar Sauðárkróki og
fyrsti vélstjóri Ásgeir Ágústsson
frá Eskifirði. Báturinn var í eigu
Útgerðarfélags Sauðárkróks til
ársins 1955 er hann var seldur
til Keflavíkur og er afsal til
handa Steindóri Péturssyni
dagsett 3/11 ´55.
Meðan báturinn var í eigu
ÚS (hins fyrra) var hann á síld á
sumrin og gekk vel og var hann
oft með aflahærri síldarbátum.
Þess utan var hann á togveiðum
og þá aðallega hér innfjarða á
Skagafirði, þó mátti hann ekki
vera fyrir innan eyjar þó ef til
vill hafi verið misbrestur á því.
Þeir eru nú ekki margir
eftirlifandi sem voru skipverjar
á Sæmundi á þessum tíma en
einn af þeim er Sigurfinnur
Jónsson frá Steini á Reykja-
strönd og man hann vel þessa
tíma. Finnbogi Halldórsson var
skipstjóri á Sæmundi þar til í
júlí 1947 að hann tekur við
skipstjórn á vélbátnum Eiríki
SK 2 sem var í eigu sama félags.
En við skipstjórn á Sæmundi
SK 1 tók Stefán Sigurðsson,
Sauðárkróki en einnig var Jón
Guðjónsson, frá Siglufirði, skip-
stjóri með bátinn á síldveiðum.
Eftir komuna til Keflavíkur
hélt hann sama nafni en skipt
var um vél í bátnum árið 1955
og sett var í hann Mannheim
vél 280 hestöfl. Áfram var
báturinn í Keflavík en fékk síðar
nafnið Gunnfaxi KE 9. Endalok
bátsins urðu svo þau að 16.
mars 1964 sökk hann og er þess
getið að mannbjörg hafi orðið.
Sauðárkróki 15. mars 2017.
H. Steinar Skarphéðinsson
Sæmundur SK 1. MYND: ÚR EINKASAFNI
Vélbáturinn Sæmundur SK 1, einkennisbókstafir TFOQ, var
smíðaður hjá skipasmíðastöð í bænum Hällevikstrand í Svíþjóð
árið 1946. Báturinn var smíðaður að tilstuðlan Ríkissjóðs
Íslands. Þjóðernis og eignayfirlýsing gefin út í Goteborg, dags 9.
maí árið 1946. Báturinn var keyptur nýr til Sauðárkróks og var
kaupandinn Útgerðarfélag Sauðárkróks sem stofnað hafði
verið árið 1945 og eru samþykktir þess félags dagsettar 8. júní
1945. Stjórn félagsins skipuðu: Formaður Haraldur Júlíusson
kaupmaður, Magnús Bjarnason kennari, Guðmundur Sveinsson
fulltrúi, Gísli Vilhjálmsson útgerðarmaður og Kristófer
Eggertsson skipstjóri, allir búsettir á Sauðárkróki.
UMSJÓN
Páll Friðriksson
Steini Skarp.
14/2017 9