Feykir - 07.06.2017, Blaðsíða 8

okkar og Uni sinn, og fórum að
gera þennan leigubát út saman.
Við vorum á netum á daginn,
Uni vildi vera á trolli á nóttunni
þannig að við hlýddum því.
Þetta endaði með stærsta
landhelgisbroti sögunnar, við
vorum teknir í landhelgi 42
mílur innan við 12 mílurnar,
rétt undan Hegranesinu. Fólk
segir að þetta sé ekki hægt. Við
máttum ekki kasta trolli nema
utan við 12 mílurnar en við
vorum inni við Hegranes. Við
vorum að draga net þegar þeir
komu.“
Að þessu ævintýri loknu var
bátnum skilað til Vestmanna-
eyja og þeir félagarnir keyptu
nýjan bát í Reykjavík, Haf-
súluna, en nú er verið að gera
hana upp og á hún að verða
hvalaskoðunarbátur á Húsavík.
„Það er yndislegt að þetta skuli
vera gert.,“ segir Finnur. „Við
gerðum þann bát út í nokkur ár,
byrjuðum á djúprækju, með
fyrstu mönnum. Svo seldum
við þann bát nokkru síðar og
keyptum okkur 100 tonna bát
austur á Djúpavogi. Við gerð-
um alltaf út héðan en fórum
vestur í Ólafsvík á vetrar-
vertíðirnar og fiskuðum vel.
Svo skildu leiðir, menn fóru að
ná sér í konur og svoleiðis
vesen, þær slíta öllu,“ segir
Finnur glottandi.
„En þetta voru ævintýri. Svo
fór ég í vörubílaútgerð og var í
því í sex ár, keypti vörubíl og fór
að gera hann út. En það var nú
bara slys að ég fór í Stýri-
mannaskólann. Ég var í Hval-
firðinum í vegavinnu, þá vant-
aði stýrimann á bát héðan og ég
sló til, ef þeir redduðu undan-
þágu þá gæti ég alveg verið
stýrimaður á bátnum, sagði ég
við þá. Þetta var Hafborgin sem
skelvinnslan hérna átti. Því var
svo hafnað að gefa okkur
undanþágu á bátinn um vorið
nema ég skrifaði undir það að
ég ætlaði að fara í skólann um
haustið og ná mér í réttindi. Svo
um haustið kemur bréf frá
Stýrimannaskólanum, hvort ég
sé ekki klár, umsóknin liggi
fyrir undirrituð. Ég hugsa með
mér að ég verði bara að standa
við þetta sem ég var búinn að
skrifa undir, svo ég skelli mér í
skólann, ætlaði bara að taka
fyrri veturinn og ná mér í 200
tonna réttindi, það myndi nú
duga á þessa bátpunga. En
haustið eftir þegar annað stigið
byrjaði þá komu bara bekkjar-
félagarnir og sóttu mig, „við
klárum þetta allir“ sögðu þeir,
og ég kláraði og er búinn að
vera á togurum síðan.“
Á þessum tíma var Finnur
Finnur, sem er fæddur árið
1958, hefur búið alla sína tíð á
Hofsósi. Á þessum tæpu 60
árum hefur ýmislegt breyst
hvað frjálsræði barna og leiki
snertir. Hann segir bernsku-
árunum hafa verið varið að
mestu í fjörunni og á bryggj-
unni. „Ég var þar bara,“ segir
Finnur, „fór á morgnana og
kom heim á kvöldin. Fjaran var
bara uppeldisstöð og leikskóli.
Það var eitthvað að ef maður
kom þurr heim á kvöldin. Svo
var líka farið í kríuvarpið á
sumrin, það var svolítið gaman,
en fjaran var allt.“
Og hvenær skyldi svo sjó-
mannsferillinn hafa byrjað?
„Ég var nú 12 ára þegar ég fór
VIÐTAL
Fríða Eyjólfsdóttir
fyrst til sjós, fór eitt vor með
Una [Péturssyni], ég og æsku-
félagi minn, Steini Stebbu. Það
eru bara þrjár vikur á milli
okkar og við ólumst upp nánast
hlið við hlið, vorum skírðir
saman, fermdir saman, þó ekki
giftir saman, unnum svo saman
hjá RARIK. Uni var á netum en
við vorum með okkar eigin net
og áttum allt sem kom í þau.
Svo lögðum við aflann inn í
frystihúsinu. Þetta var á gamla
Frosta. En fyrsta skiptið sem ég
réði mig til sjós var á haustver-
tíð hjá Einari Jóa, með Hjalta
Gísla og Svenna Einars. Þetta
var 12 tonna bátur sem Einar
og Gísli Kristjánsson áttu
saman. Þá var ég í fyrsta skipti á
hlut, 14 ára gamall, ég var upp á
heilan hlut sem ég held ég hafi
ekkert unnið fyrir, við vorum
svo sjóveikir við Svenni. Ég var
alltaf öðru megin á bátnum og
það var svo mikill pústreykur
þar og ég var alltaf sjóveikur,
síðan hef ég ekki verið
sjóveikur, ekki á neinum bát.“
Finnur tók sér svo nokkurra
ára hlé frá sjómennskunni
þegar hann gerðist línumaður
hjá RARIK 17 ára gamall og var
þar í þrjú ár. „Það er besti tími
lífs míns. Þá var margt brallað
og þaðan á maður sína bestu
vini. Við komum enn saman á
fimm ára fresti, þetta eru orðin
40 ár síðan, það er eins og
ættarmót.“
Keypti fyrsta
bátinn 19 ára
Eftir árin hjá RARIK heillaði
sjómennskan aftur og nú var
Það er ekki komið að tómum kofanum þegar Finnur Sigurbjörnsson, stýrimaður
og skipstjóri á Múlaberginu á Siglufirði, er sóttur heim í þeim tilgangi að spjalla
við hann um sjómennsku enda hefur kappinn stundað sjóinn nánast allt sitt líf.
Finnur er Hofsósingur, sonur hjónanna Sigurbjörns Magnússonar rafvirkja, eða
Bubba Magg eins og hann var alltaf kallaður, og konu hans Bettýjar
Marsellíusardóttur. Kona hans er Solveig Pétursdóttir frá Hrauni í Sléttuhlíð og
eiga þau hjónin fjögur börn og þrjú barnabörn og eitt væntanlegt fljótlega.
Finnur Sigurbjörnsson á Hofsósi hefur verið sjómaður frá 12 ára aldri
„Það var eitthvað að ef maður
kom þurr heim á kvöldin“
komið að því að stofna sína
eigin útgerð ásamt tveimur
félögum, þeim Guðmundi
Hólm Svavarssyni og Steinþóri
Sigurbjörnssyni. „Við keyptum
12 tonna bát. Þarna hef ég verið
19 ára. Það gekk nú ekki vel að
kaupa fyrsta bátinn, við fórum
til Húsavíkur að skoða bát,
þeim fannst við svo ungir þar
og ekkert varð úr kaupum. Svo
fórum við til Grindavíkur að
kíkja á bát en hann sökk á
landleiðinni þannig að við
sáum hann aldrei því hann
kom aldrei heim. Svo endaði
með að við tókum leigubíl úr
Reykjavík og fórum vestur á
Bíldudal með skipasalann með
okkur. Við seldum bílana okkar
og komum siglandi á bátnum
heim. Við gerðum þann bát út í
eitt eða tvö ár.
Svo skruppum við með Una
á þjóðhátíð til Vestmannaeyja,
það var góður tími, tókum
leiguflugvél hjá Sverri Þór-
oddssyni. Svo datt okkur í hug,
þarna inni í Herjólfsdal, að taka
bát á leigu í Vestmannaeyjum
og koma bara siglandi á honum
heim, þetta var 70 tonna bátur.
Við seldum bátana okkar, við
Við gamla spilið, pakkhúsið og Hofsána var leiksvæði bernskunnar. Í baksýn, uppi á brekkunni lengst til vinstri, er æskuheimilið Ásbyrgi. MYNDIR: FE
8 22/2017