Feykir - 07.06.2017, Blaðsíða 13

Þetta byrjaði allt með
afmælisveislu. Þetta
var svosem ekki nein
afbrigðilega sérstök
afmælisveisla. Unnustinn
átti 27 ára afmæli og var
ákveðið að bjóða nokkrum
vel völdum í smá öl og snakk
yfir sjónvarpinu....því jú,
afmælisgleðin var haldin á
hátíðisdeginum 13. maí og
yrði þá öll þjóðin að horfa á
Eurovision, þar á meðal við
og gestir okkar.
Ég og unnustinn höfðum
farið og keypt gott magn af
öli sem við áætluðum að
myndi duga kvöldið, margar
gerðir af snakki og ídýfu og
síðast en ekki síst nokkrar
gosflöskur, svo að fólk gæti
nú blandað sér sterkt ef það
skyldi ekki vilja ölið. En allt
var orðið klárt, íbúðin hrein
og fín, veitingar komnar
á borð, við vel greidd og
klædd og biðum við bara
eftir að fólk myndi mæta.
Og þá mætti fyrsti gestur,
hann var vel klæddur, vel
lyktandi og yfirhöfuð vel
til hafður. En þessi gestur
mætti þó ekki einungis með
góða skapið, ónei...hann
mætti með afmælisgjöf.
Auðvitað, hugsar þú ef til
vill með þér, auðvitað gefur
gesturinn afmælisbarninu
afmælisgjöf, jújú kannski,
en gjöfin var gullfiskur.
GULLFISKUR! Lifandi,
spriklandi, glansandi
gullfiskur í poka.
Þetta veitti mér, því miður,
ekki gleði. Í sannleika sagt
þá varð ég bara helvíti pirruð
og fúl útí þennan gest. Það
að hafa gefið unnustanum
gullfisk þýddi einungis eitt,
vesen.
Til bráðabirgða þurftum
við að geyma grey fiskinn í
vatnskönnu, því ekki áttum
við búr handa greyinu og
ekki áttum við fiskafóður svo
að fiskurinn þurfti bara að
gjöra svo vel að lifa næstu
daga af, á meðan leitin að
fiskabúri og fiskafóðri stóð
yfir.
Leitin bar árangur og innan
fárra daga vorum við komin
með búr, dælu, og allt
sem fiskahaldi fylgir og
auðvitað það sem skipti
fiskinn kannski mestu
máli, fiskafóður. Ég sá um
að koma fiskinum vel fyrir
á nýja heimilinu sínu, og
tók ég því verkefni mjög
alvarlega. Ég var meira að
segja farin að nota google í
að lesa mér til um fiskahald
og ég var bara fljótlega
komin með dellu fyrir fiskum.
Ég áttaði mig líka fljótt á því
að fiskurinn var jú bara einn
og sennilegast einmana. Ég
fann til með grey fiskinum,
ég vorkenndi honum að
þurfa að synda um í nýja
búrinu einn og yfirgefinn,
svo það var bara eitt til ráða,
fiskurinn þurfti að fá vini.
Í dag á afmælisgjafar-
gullfiskurinn tvo vini og
hefur það gott. Og það sem
áður var óþarfi og ekkert
nema vesen var núna orðið
þvílíkt gleðiefni. Já, eftir allt
saman þá var þessi gjöf ekki
svo slæm, og er ég jafnvel
að spá í að fá mér stærra
búr og fleiri fiska, en ekki
segja unnustanum... hann
er ekki alveg jafn hrifinn af
fiskunum og ég.
- - - - - -
Ég skora á kollega minn,
Daníel Þór Gunnarsson
að koma með
næsta pistil.
Herdís Harðardóttir frá Hvammstanga
Afmælisgjöfin
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN palli@feykir.is
Sennilega eru ekki til fleiri
sögur af nokkrum Íslendingi
en Lása kokki. Hér koma
nokkrar af honum í lokin:
Lási var kokkur á skipi sem var
einhvers staðar úti á rúmsjó
þegar skipun var gefin um að allir
ættu að fara í björgunarbátinn
því að skipið væri að sökkva.
Þá sagði Lási: „Guð minn
góður, skipið að sökkva og ég er
ekki búinn að vaska upp.“
* * * * *
Sumarið 1947 hélt mótorbát-
urinn Sídon frá Vestmannaeyj-
um til síldveiða fyrir Norðurlandi.
Alls voru sextán manns í
áhöfninni og matsveinninn var
enginn annar en Lási kokkur.
Í einni landlegunni, í ónefndu
bæjarfélagi, ákváðu nokkrir af
skipverjunum að bregða sér
saman í verslun. Þeir þekktu þar
aðeins til og vissu að afgreiðslu-
maðurinn hafði hlotið viður-
nefnið „þjófur“.
Lási vildi fara með þeim og
var það auðsótt mál. Þeir sögðu
honum hvað afgreiðslumað-
urinn væri stundum kallaður, en
lögðu jafnframt á það ríka
áherslu, að þjófsnafnið mætti
alls ekki nefna í búðinni.
En Lási var gleyminn og um
leið og þeir skipsfélagar koma í
búðina gengur hann rakleitt að
afgreiðslumanninum og segir
glaðhlakkalega: „Góðan daginn,
þjófabófi minn.“
* * * * *
Einu sinni réði Lási kokkur sig
sem matsvein á bát frá Hafnar-
firði. Fyrsta daginn sem hann var
um borð byrjaði hann að þrífa allt
hátt og lágt, enda kattþrifinn og
vildi ávallt hafa snyrtilegt í
kringum sig.
Síðla dags hafði Lási nánast
lokið hreingerningunni, nema
hvað hann átti eftir að þrífa gólfið
undir lúkarsniðurganginum og
var þar hálfboginn þegar stigið
var á bakið á honum.
Lása bregður við og segir:
„Andskotans, djöfulsins, helvítis,
andskotans, bölv ...“
Þá segir sá sem kemur niður:
„Svona, svona, veistu ekki við
hvern þú ert að tala? Ég er
skipstjórinn.“
„Ég sagði þetta nú bara til
þess að segja eitthvað,“ svaraði
Lási.
Híf opp!
Fleiri sjóarasögur...
22/2017 13
Rúnar Kristjánsson frá Skagaströnd
Mannlífið er mikið undur!
Í vor kom aldurhniginn höfðingi á tré-
smíðaverkstæði Helga Gunnarssonar til að
sækja sér efni til húsasmíða á varplands-
slóðum. Kvað ég af því tilefni:
Svein á Tjörn – þann sómamann,
sannir kostir prýða.
Æðarkolluhúsin hann
hamast við að smíða.
Og ástæða þótti mér til að mæra frekar
manngildið og orti:
Hálfníræður björg til bús
bóndinn Sveinn í öllu styður.
Eins og jafnan eljufús,
æðarkolluhúsasmiður!
Fyrir nokkru varð þessi vísa til í miðjum
fréttatíma sjónvarpsins:
Eykur fárið lýðs og lands
leikur grár hins hvassa brands.
Þreyta sáran þrautadans
Þorsteinn Már og nafni hans!
Ekki virðist enn lát á verkum víða um heim
sem drýgð eru af svo mikilli mannvonsku að
flesta setur hljóða. Eftir fjöldamorðið í
Manchester varð mér að orði:
Hryðjuverka hundingjar
höggva í lífið skörðin.
Blóðug, limlest, brunnin þar,
börn sín - grætur jörðin!
Minnst var á gamla konu sem hafði á sínum
tíma aldrei verið við karlmann kennd, að því
er menn töldu. Nokkuð hafði hún að jafnaði
þótt hörð í dómum og sérstaklega gagnvart
karlpeningnum. Vildi hún víst meina að þeir
væru flestir ef ekki allir dónar. Hafði hún
líklega snemma kosið að hafa sitt á hreinu
gagnvart þeim söfnuði. Kvað ég þá þessa vísu:
Oftast sat hún ein á fold
yfir sínum prjónum.
Sýndi í öllu að hennar hold
hafði ei lyst á dónum!
Félagshyggja og samfélagshugsun hefur átt í
vök að verjast hérlendis um nokkurt skeið þar
sem sjálfshyggjan hefur verið svo afgerandi í
fyrirrúmi. Þetta hefur sett mark sitt á mjög
margt í okkar þjóðfélagi og ekki til góðs:
Finna má um víðan völl
villurúnir kunnar.
Réttarstaða raskast öll
í ríki sérgæskunnar!
Margt virðist nú orðið með öðrum brag en
áður var vestur í Washington:
Í Vesturheimi vera kvað,
vottar fréttasálin,
forseti sem fæst við það
að fræða Rússa um málin!