Feykir - 07.06.2017, Blaðsíða 9

mannlegi þátturinn er hafður í
hávegum hjá þeim, það er
ómetanlegt.“
Tvívegis stórtjón
á sama bátnum
En varla hefur allur þessi tími
liðið án þess að eitthvað hafi
komið upp á?
„Jú, ég var hjá Dögun á rækju,
þar voru svaka uppákomur. Við
fengum á okkur brot og allt í
klessu, rúðurnar úr og allt
fylltist af sjó og við höfðum
ekkert til að sigla eftir nema
bara sigla undan vindi. Það var
alveg foráttuveður. Svo tók þrjár
vikur að gera við og þá fórum
við út aftur, þá kviknaði í
bátnum, þegar nýbúið var að
setja allt nýtt í hann. Það lá svo
mikið á að koma honum af stað
aftur að það var ekki búið að
hreinsa sjóinn sem var milli
þilja og hann fór í einhverja
rafmagnstöflu svo það kviknaði
í út frá því. Við vorum komnir á
veiðar og vorum bara dregnir í
land. Við vorum alveg klárir að
yfirgefa bátinn, gátum ekkert
verið inni, fórum bara frammá
og tókum með okkur einn
uppblásinn gúmmíbát. Það er
nú svona það versta sem maður
lendir í, það er bruni til sjós,
sérstaklega ef það er vont veður
en við vorum heppnir, það var
gott veður þegar þetta gerðist.
Þessi bátur hét Hilmir II en var
svo skírður Röst þegar hann
kom á Krókinn.“
Já, árin á sjónum eru orðin
mörg og samverkamennirnir
hljóta að vera ansi margir og
trúlega einhverjir eftirminni-
legri en aðrir. Finnur segir að
þar standi Friðvin Jónsson í Ár-
bakka upp úr, sá alskemmti-
legasti sem hann hafi verið
með, alltaf svo léttur og kátur og
hafi bara komið syngjandi eftir
göngunum þegar búið var að
ræsa. „Raggi Hvata á Króknum
er líka einn snillingurinn. Ein-
hverju sinni var ég að toga og
kallaði niður í borðsal að hífa.
Það var svo lítill fiskur í að það
var svo létt að hífa upp rennuna
að þetta fór langt fram á dekk.
Þá sagði Raggi „Hann er svo
ánægður með þetta að hann
ætlar bara að hífa þetta upp í
brú sko.“ Af því að það var
ekkert í þessu.
Einhverju sinni vorum við
að koma úr siglingu frá Þýska-
landi. Það var alltaf spenningur
að fara að sjá land. Við vorum
staddir langt sunnan við
Færeyjar þegar einhver kemur
upp í brú og spyr hvort við
sjáum nokkuð til lands. „Jú, jú,“
segir Raggi, „og heilu hrein-
dýrahjarðirnar.“ Samt vorum
við staddir langt suður af
Færeyjum en þá sá hann aust-
firsku hreindýrin. Einu sinni
vorum við að koma af einni
kránni, líklega á Fáskrúðsfirði.
Það voru tveir stigar af efri
hæðinni niður á svona milli-
gang og svo sá þriðji niður í
borðsal en Raggi dettur í efstu
tröppunni á leiðinni niður í
borðsal, stendur svo upp og
segir. „Ég vissi ég gleymdi
einhverju“, þá mundi hann eftir
að stigarnir voru þrír en ekki
tveir.
En það gerist ekkert lengur,
það vantar alla þessa sérstöku
kalla í dag, ég held þeir séu allir
komnir á lyf, búið að gefa þeim
ritalín eða eitthvað, menn eru
bara drepnir niður ef þeir eru
eitthvað skrítnir sko,“ bætir
Finnur kankvíslega við.
„En þeir voru auðvitað
margir góðir, eins og hann Lilli
Sveins, það var magnað þegar
við vorum saman á Skafta, þá
kemur skipstjórinn niður og
öskrar, maður fyrir borð. Ég var
nú svo snöggur í buxur og bol að
ég tók fram úr skipstjóranum í
stiganum á leiðinni upp í brú, og
í flotgallann og aftur á að gera
mig kláran til að bjarga kallinum.
Hann hafði aldrei komið í
sundlaug, alveg ósyndur, en
hann náði að grípa í eitthvað og
hékk svona aftan á skipinu í
einhverjum keðjum. Hann hafði
það nú á orði þegar hann kom
upp að við hefðum aldrei átt að
henda öllum þessum djöfulsins
björgunarhringjum í hann, þeir
voru svo harðir og vont að fá þá í
sig. En það var hrikalega þungt
að draga kallinn upp, hann var
rosalega stór og þungur, í úlpu
og stígvélin full af sjó. Það er
auðvitað það leiðinlegasta sem
maður lendir í að missa mann
fyrir borð, það hefur því miður
komið fyrir.“
Finnur var á Drangeynni
þegar Smugudeilan stóð og
segir það hafa verið lífsreynslu.
„Það var svakalegt, þá átti bara
að keyra okkur niður sko, það
var bara gert í því. Það var mjög
hörð deila. Við komum þarna
einhvern tímann í maí, fengum
tvo þrjá hlýra í fyrsta hollinu,
það var bara enginn fiskur.
Okkur leist ekkert á þetta, búnir
að sigla í fimm sólarhringa og
fengum þrjá hlýra, þá var bara
drepið á og látið reka í þrjá
daga. Það voru Færeyingar
þarna sem sögðu okkur bara að
vera rólegir, hann kæmi í júlí,
þetta var í maí, þannig að þá
fóru menn bara að fara þarna út
um allt í trássi við Norðmenn
og allir fengu fisk.“
Sótti einkunnirnar í
lopapeysu og bússum
Talið berst að áhugamálunum
og því að Finnur hefur gert
talsvert af því að safna gömlum
myndum og setja saman til
sýningar. Ég spyr hann hvernig
sá áhugi hafi kviknað. „Ég
byrjaði með að taka saman
útgerðarsöguna hérna á Hofs-
ósi, setti upp myndasýningu
með öllum bátum sem hafa
verið gerðir út hér og sýndi á
sjómannadaginn. Svo byrjuðu
Jónsmessuhátíðirnar og þá var
ég beðinn að sýna þetta og bætti
þá við nokkrum mannlífs-
myndum inn á milli. Það var
bara svo gaman að þessu að
einhvern veginn vatt þetta upp
á sig. Svo hef ég verið að safna
mannlífsmyndum, ætlaði að
vera með sýningu núna á
Jónsmessuhátíð en ég er að bíða
eftir myndum sem ég á von á
þannig að ég ætla að bíða í ár.
Það er miklu skemmtilegra að
vera með gamlar myndir, það er
ekkert varið í þesar nýju, ekki
enn. Ég á svo margar myndir
sem eru bara gullmolar, t.d. af
gömlu köllunum niðri í fjöru
og svona.“
Það væri líklega hægt að
spjalla við Finn allan daginn
um það sem á dagana hefur
drifið frá því að hann sem
smápolli hóf sjómannsferilinn.
„Mér finnst eins og þegar ég
byrjaði þarna með Una, að þetta
hafi verið svona svipað og sagan
sem Gulli Ara skrifaði, Pela-
stikk, það var aðalmálið að
kaupa bússurnar og að það væri
nógu mikið af hreistri á
bússunum. Ég get sagt þér að ég
man enn handartakið hjá
Garðari skólastjóra þegar við
mættum ekki á skólaslitin, við
fórum frekar á sjó. Það voru
próf annan hvern dag, svo átti
að lesa undir próf á milli en við
fórum á sjóinn þegar við áttum
að vera að lesa. Svo fórum við í
prófin en slepptum skólaslit-
unum. Við mættum svo í lopa-
peysum og bússum þegar
skólaslitin voru búin, bara til að
ná í einkunnirnar, því við
vorum komnir það snemma í
land þennan dag. Ég finn enn
fyrir handartakinu hjá Garðari
skólastjóra, hann var mjög
ósáttur, reglulega vondur,
maður sá það hvergi en hann
tók fast, ég finn enn til,“ segir
Finnur að lokum en segist
líklega mundu gera það sama
aftur ef hann stæði í sömu
sporum í dag.
farinn að búa og þau hjónin
höfðu eignast tvö börn. „Það
liðu 17 ár frá því að ég kláraði
skólann hérna og þar til ég fór í
skóla aftur, það var dálítið erfitt
að sitja fyrst. En það var gagn-
legt að fá réttindin og þau eru
búin að skila töluverðu. En ég
átti vörubílinn áfram meðan ég
var í skólanum, leigði hann út
til að borga námið. Svo þegar ég
kom úr skólanum var náttúru-
lega búið að selja bátinn sem ég
fór í skólann til að vera á. Þá fór
ég á togara, á Drangeyna og var
á henni í mörg ár, þar til hún var
seld. Svo fór ég til Grindavíkur á
línu, á beitningavélabát, en
þegar það urðu breytingar á
Skafta hringdi Kristján Helga-
son í mig og bað mig að koma
norður og hætta þessu djöf-
ulsins rugli í Grindavík. Ég kom
norður og þegar hann hætti tók
ég við skipinu og var á því þar til
það var selt. Svo fór ég í Siglu-
fjörð eftir það, líklega 2003-4 og
er búinn að vera á þremur
skipum þar, á Múlaberginu
síðan 2005. Við förum viku
túra, erum á bolfiski á veturna
og á rækju á sumrin. Það hefur
gengið vel og það er mjög gott
að vera hjá Rammanum,
Á sjómannadegi með Hjalta Gíslasyni og Jóni Guðmundssyni sem sæmdir voru
heiðursmerki sjómannadagsins.
Fjölskyldan saman á útskriftardegi Sjafnar Finnsdóttur. MYNDIR: UR EINKASAFNI
Múlabergið sem Finnur starfar á í dag.
Hafsúlan RE 77, annar báturinn í eigiin útgerð.
22/2017 9