Varnarmál - 01.06.1931, Side 10

10
gamlatestamentisins, var í sjálfu sér viðburður sem illa var
hægt að sleppa fram hjá sér þegjandi. Það varð því að hafa
augu og eyru opin fyrir öllu.
Eitthvað um sama leyti þetta kvöld, höfðu eftirlitsmenn
með vegi, eða vegum, að austan komið til þorpsins og sögðu
að þeir hefðu séð stjörnu í austri. Nú gat hér verið um margt
að ræða. Ferðamenn gátu hafa kveikt eld eða borið blys aust-
ur með veginum, sem svo gat gefið mönnum þessum hug-
myndina um stjörnu, eða þá hitt, að þeir hafi verið nógu
kænir til þess að taka hugmyndina upp hjá sjálfum sér, er
þeir heyrðu um fæðing þessa sveins. Enginn maður, samtímis
atburðunum, hvað þá aðrir, getur sagt með vissu hvernig
svona sögur myndast, en nokkuð var það að úr þessari sögu
varð hin alkunna stjarna til, og veggæzlumennirnir urðu
sjálfir vitringarnir frá Austurlöndum.
Sjaldan er ein bára stök segja menn, og svo var enn. Það
hafði verið venja að skíra áður en móðirin var heil heilsu
eftir barns-fæðinguna. Því fyr sem það var gert þess betra.
Svö hafði og önnur siðvenja átt sér stað í sambandi við
skírnina, en hún var sú að fara með barnið út og gefa því
nafn undir beru lofti. Hvortveggju þessu hafði verið fullnægt
í þessu tilfelli. Nú langaði móðurina, Maríu, til að sjá og
heyra barnið sitt skírt. Fór hún því út fáklædd, vafin laus-
lega í flíkum, og kom þar er hópur manna stóð saman við
skírnina. Hafði vindur blásið um fólkið, og því eitthvað af
hinum lauslega klæðnaði Maríu blaktað svo til í vindinum,
að þar höfðu einhverjir átt að sjá dúfur, eða vængi þeirra.
í sömu svipan, meðan á þessari stuttu athöfn stóð, rifnuðu
hin svörtu ský í loftinu svo sást í heiðríkan blett. Þetta var
svo kallað, að himininn hefði opnast.
Ekki eru æfinlega stórvægileg atriðin þau, sem lögð eru til
grundvallar fyrir heilum skáldsögum. Gátu því svona löguð
sögu-atriði orðið fégjörnum Gyðingum hið mesta hagræði síð-
ar, með því að laga alt vel til í hendi sinni. Fyrst er að reka
hið fáfróða og auðtrúa fólk út í öfgar ímyndananna, og sjá
hvernig það kemst fram úr þeim; svo er að látast berja alt
niður til að herða á sögunum og síðast að koma þeim í nokk-
urt samræmi og setja á þær helgiblæ. Ná þær þá viðurkenn-
ingu, og skoðast sem áreiðanlegt tákn um það, er síðar muni
koma fram, eða hafi komið fram, þegar alt skáldverkið er
fullkomnað.