Íþróttablaðið - 01.12.1935, Blaðsíða 8

6
ÍÞRÓTTABLAÐIÐ
þá getur hann, orSið hægur eins og malandi köttur,
þegar hann er kominn úr augsýn áhorfendanna,
Innan um ókunnuga er hann þögull og fáskiftinn,
og á jafnvel til aö roöna, ef hann vekur eftirtekt
á sér. Þessir eiginleikar viröast þó hafa horfiö meS
hinurn vaxandi sigrum hans. Hann er daufgerður
og ekki eins snar í hugsunum eins og hreyfingum.
Höggin eru sem elding en heilinn starfar hægt.
Harin er seinn til, þegar um nýmæli er aö, ræöa, en
þegar hann á annaö borö hefir lært eitthvaö, þá
gleymir hann því aldrei.
Og einmitt í þessu liggur ástæöan fyrir sigr-
um hans. Þaö sem þjálfkennari hans, negrinn Jack
Blackburn, hefir kent honum, er óafmáanlegt úr
huga hans.
Maður, sem getur bariö eins og hann, þarf ekki
aö leggja sig niður viö smámuni. Þannig var einn-
ig Jack Dempsey.
Eg sat og rabbaöi við Joe Louis, og nú datt mér
í hug hvað Max Baer hafði sagt um þenna tilvon-
andi keppinaut sinn. Hann sagöist vera sannfærður
um að Joe væri mikill leikari, og að hinn óbreytan-
„P R I M U S“
SUÐUVÉLAR
eru bestar til feröalaga.
Gætið þess að nafnið
„PRÍMUS“ sé á vélinni,
það tryggir gæðin og
endinguna.
legi svipur hans væri ekki í samræmi við það, sem
hann byggi yfir. —- Það er stríðsgríma — sagði
Baer, — og hún getur verið hættuleg þeim, sem
ekki sér í gegnum hana.
Eg lagði fjölda spurninga fyrir Joe: — Kemur
aldrei fát á þig? Gætirðu ekki hoppað í loft upp
af kæti, þegar þú hefir unnið? Heldurðu að fá-
tæktin í uppvextinum og stritið fyrir daglegum
þörfum, hafi haft nokkur áhrif á þitt andlega líf ?
Hvernig ferð þú að þvi að vera svona kaldur og
rólegur, þegar hendi þinni er lyft upp eftir unnin
leik ? Hvernig stendur á því að þú lítur ávalt út
eins og ógæfusamur maður, þrátt fyrir það, að í
kynflokki þínum virðast vera eintómir hamingju-
samir menn?
Ollum þessum spurningum svaraði hann aðeins
með einu svari. — Eg er ánægður þegar eg vinn,
en ég fylgi ráðum kappleikastjóra míns og þjálf-
ara um að láta sigurvímuna aldrei stíga mér til
höfuðs. Þá fyrst þegar ég er kominn heim, nýt ég
þess nð hafa unnið.
ÞjUtarinn Blackburn grípur fram í:
— Þetta er rétt. Við höfum óskað að Joe kæmi
vel fram og kurteislega, og höfum lagt ríkt á við
hann að hafa allan hugann við að boxa, en ekki á
að heilsa til beggja handa, til að skapa sér hylli á
þann hátt. Og hann hefir farið að ráðum okkar.
Hann er enginn hávaðamaður, en auðvitað gleðst
hann yfir sigrum sínum, þótt hann ekki hrópi um
það í gjallarhornin.
Næsta dag komst eg að raun um að þessi orð
voru sönn. Eg hafði leigt mér lierbergi í húsi, sem
var rétt við hliðina á þjálfstaðnum.
Úr glugganum hafði ég útsýni yfir staðinn, þar
sem Joe hafði útiæfingar sínar. Kl. 7 um morgun-
inn þegar ég var að byrja að klæða mig, heyrði
ég hlátur og sköll fyrir neðan gluggann minn, og
þegar ég leit út, sá ég hvernig þessir svörtu ná-
ungar haga sér, þegar þeir halda að enginn sjái
til þeirra.
Maðurinn með „steingervings-andlitið“ var lifið
og sálin í hópnum. Hann boxaði út í loftið, hljóp
og dansaði um leið og hann flautaði af fullum hálsi.
Hið l)arnslega eðli hans kom glögt fram, þegar hann
tók til fótanna. í staðinn fyrir að lyfta þeim upp
eins og venja er til, þá dró hann þá gegn um