Morgunblaðið - 06.01.2020, Blaðsíða 21

tengdapabbi var traustur maður
og góður. Það var gott að bera
undir hann mál sem óneitanlega
fylgja lífinu. Hann var ráðagóður
og raunsær, sagði skemmtilega
frá og var einstaklega fróður um
ættir sínar og sinna nánustu. Ég
heyrði hann aldrei tala illa um
aðra né gera lítið úr öðrum.
Ég skynjaði það sterkt þegar
við Eggert minn, Eggert yngri,
fluttum í Laugarborg, félags-
heimili Eyjafjarðarsveitar, hve
vel hann fann sig í þessu stóra og
mikla húsi. Það minnti hann á
ánægjuleg bernskuárin á Pat-
reksfirði þar sem fjölskyldan bjó
þá á símstöðinni.
Nú er tengdapabbi búinn að
taka sín síðustu spor í þessu lífi.
Hann er kominn í Sumarlandið,
glettinn og glaður, laus við verki
og veikindi. Ég veit að hann bíður
þar rólegur eftir Lillý sinni.
Harmur hennar er mikill enda
sárt að sjá á eftir maka sínum eft-
ir áratuga langa lífsgöngu saman.
Þessi jól hafa ekki verið lík nein-
um öðrum jólum, hvorki hjá henni
Lillý, né okkur hinum sem elskum
hans og söknum. Mér þykir leitt
að geta ekki fylgt honum síðustu
sporin vegna eigin veikinda. Það
verður skrítið að fara suður og
hitta hann ekki. En Lillý verður
enn á sínum stað á Sléttuvegin-
um.
Minning tengdapabba lifir
áfram í hjörtum okkar þar til við
hittum hann aftur hinumegin.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Dagrún Þorsteinsdóttir.
Elsku afi. Nú hefur þú kvatt
þennan heim og við trúum því að
það sé eitthvað gott sem tekur á
móti þér. Við munum sakna þín
alveg óhemju mikið en á sama
tíma erum við þér ótrúlega þakk-
lát fyrir allar þær yndislegu
stundir sem hvert og eitt okkar
hefur átt með þér, sitt í hvoru lagi
eða öll saman. Þú hafðir þann eig-
inleika að lesa vel í aðstæður
hverju sinni, vissir nákvæmlega
hvenær rétti tíminn væri til að
stríða, fíflast, hrósa eða spjalla á
aðeins alvarlegri nótum. Það fór
aldrei framhjá þér hvernig líðan
okkar var hverju sinni og þú tækl-
aðir aðstæður eftir því. Það sem
er okkur efst í huga er hversu
áhugasamur þú varst um fram-
göngu okkar í lífinu, þú hlustaðir
og sýndir okkur alltaf athygli.
Sem litlum krökkum þótti okk-
ur það alltaf spennandi að fara að
heimsækja ykkur ömmu á Húsa-
vík eða í Stykkishólm. Svo margt
til að tala um, njóta nærveru
hvort annars, sögustundanna og
vöfflulyktarinnar úr eldhúsinu.
Við fundum gleðina þegar við
mættum, því það var augljóst að
þér þótti nærvera okkar góð og
þú naust þess að fá að vera barn á
ný í kringum okkur. Heimleiðin
var síðan erfiðari, tár á vanga og
söknuður. Síðar á lífsleiðinni átt-
um við svo mörg skemmtileg og
sum aðeins alvarlegri samtöl um
lífið og tilveruna.
Nú er komið að leiðarlokum og
við syrgjum þig en góðu minning-
arnar og þakklætið eru sorginni
yfirsterkari. Þú varst okkar eini
afi og algjörlega einstakur í okkar
augum. Takk fyrir samveruna,
umhyggjuna og hlýjuna sem þú
veittir okkur.
Við munum ávallt elska þig.
Tinna, Þórarinn og Jóhannes.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. JANÚAR 2020
✝ Magnús JónBjörgvinsson
fæddist 5. nóv-
ember 1935 í
Klausturhólum í
Grímsnesi. Hann
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 19. desember
2019. Magnús var
sonur hjónanna
Björgvins Magnús-
sonar, bónda í
Klausturhólum í Grímsnesi, f.
1889 á Steinum í Austur-
Eyjafjallahr., d. 1964, og Guð-
nýjar Friðbjörnsdóttur, f. 1902
á Kaðalstöðum í Fjörðum, d.
1984.
Systkini Magnúsar eru Sig-
ríður Rósa, f. 1932, d. 2016,
Guðrún Ingibjörg, f. 1934 og
Björn Óskar, f. 1947.
Eiginkona Magnúsar var Jón-
ína Brynja Kristinsdóttir, f. 11.
júní 1935, d. 12. febrúar 1987.
Foreldrar hennar voru Kristinn
Helgason, f. 1910, d. 1976 og
Höskuldsson, f. 25. maí 1966.
Börn Erlu eru: a) Hjalti, f. 1989,
b) Bjarki, f. 1994 og fósturdóttir
er Guðný Þóra, f. 1997. Lang-
afabörn Magnúsar eru 18 tals-
ins.
Sambýliskona Magnúsar til
19 ára var Guðrún Ingeborg
Mogensen, f. 1940, d. 2007.
Magnús ólst upp á býli for-
eldra sinna, Klausturhólum í
Grímsnesi. Að loknu námi í bú-
fræðum á Hvanneyri tók hann
við búi foreldra sinna og stund-
aði búskap þar til ársins 1964.
Þá flutti hann með fjölskylduna
til Reykjavíkur og hóf störf hjá
Flugmálastjórn. Framan af var
Magnús við flugvallaeftirlit en
síðar varðstjóri í slökkviliði
Reykjavíkurflugvallar. Gríms-
nesið var Magnúsi kært og
byggði hann ásamt konu sinni
sumarhús þar 1985. Um árabil
sat Magnús í samninganefndum
BSRB og á síðari árum var
hann virkur félagi í Lionshreyf-
ingunni.
Magnús dvaldi síðasta árið á
hjúkrunarheimilinu Ísafold í
Garðabæ.
Útför Magnúsar fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 6. janúar
2020, og hefst athöfnin klukk-
an. 13.
Ólafía Margrét
Brynjólfsdóttir, f.
1908, d. 1941.
Magnús og Jón-
ína giftust 22.
ágúst 1956 og þau
eignuðust fjögur
börn. 1) Björgvin, f.
11. september
1955, maki Björk
Tryggvadóttir, f.
27. ágúst 1955.
Börn þeirra eru: a)
Tryggvi, f. 1982, b) Magnús, f.
1987, og c) Berglind, f. 1990. 2)
Ólafía Margrét, f. 24. janúar
1957, maki Sæmundur Pálsson,
f. 25. desember 1955. Börn
þeirra eru: a) Guðni Páll, f.
1978, b) Andri, f. 1984, c) Brynj-
ar, f. 1987 og d) Hlynur, f. 1990.
3) Guðný Rósa, f. 8. desember
1960, maki Gunnar Guðjónsson,
f. 26. nóvember 1950. Börn
þeirra eru: a) Magnús Brynjar,
f. 1978, b) Jónína Erna, f. 1987,
c) Harpa, f. 1989. 4) Erla, f. 13.
nóvember 1963, maki Þórður
Elsku pabbi hefur kvatt
þennan heim og nú lít ég um öxl
með söknuði á sama tíma og
minningabrot úr fortíðinni leita
á hugann.
Á uppvaxtarárum mínum var
hann oft mikið að heiman vegna
vinnu og því voru samveru-
stundir okkar færri en ella. En
veiðiferðirnar eru mér minnis-
stæðar og pabbi var alltaf tilbú-
inn til að rétta hjálparhönd þeg-
ar á þurfti að halda og heimili
foreldra minna stóð öllum opið.
Pabbi hélt alltaf sterkum
tengslum við átthagana í Gríms-
nesi og þar reistu hann og
mamma sitt sumarhús. Eftir að
heilsu pabba hrakaði var honum
mikið í mun að einhver tæki við
og nú eigum við systkinin okkar
skika í Hólum og þar lifir minn-
ingin um hann.
Pabbi kunni ógrynni af söng-
textum og vísum en einnig orti
hann nokkuð sjálfur. Hér læt ég
eina flakka sem hann setti sam-
an þegar pípunni var lagt.
Að kveðja þig ég klökkur fer,
kæra pípan fína
í geði mínu grátur er
ég geymi minning þína.
Þú hefur lengi þjónað mér
og þvælst í vasa mínum
ég ekki framar ylja mér
á ástarblossa þínum.
Þér ég góðar þakkir flyt
það ég harma ekki
að þú fylltir öll mín vit,
oft með reykjarmekki.
Ég tók mér rögg og tæmdi þig
og tóbakspunginn líka
en líðan minni langar mig
lítið til að flíka.
Ef angur lífsins eltir mig
og eitthvað miður gengi
er trúi ég best að taka þig
og totta fast og lengi.
(MJB.)
Hvíl í friði, elsku pabbi – nú
hefur þú fengið hvíldina og ég
er nokkuð viss um að mamma
hefur tekið vel á móti þér með
Campari og sóda.
Þín
Erla.
Það er með söknuði sem ég
kveð Magnús tengdaföður minn.
Okkar fyrstu kynni hófust
sumarið 1974 þegar við Ólafía
elsta dóttir hans byrjuðum sam-
an. Strax í upphafi var mér tek-
ið opnum örmum af honum og
Nínu tengdamóður minni. Fljót-
lega flutti ég síðan inn á heimili
þeirra í Njörvasundi, en Magn-
ús var þá nýlega búinn að
hækka húsið um eina hæð.
Hann sá að mestu um þær
framkvæmdir enda var hann
einstaklega laghentur maður.
Bóndinn frá Klausturhólum í
Grímsnesi sem fluttist til
Reykjavíkur með fjölskyldu sína
snemma á sjöunda áratugnum.
Við Ólafía bjuggum þrjú ár í
kvistíbúðinni fyrir ofan heimili
þeirra hjóna. Samverustunda
okkar Magnúsar minnist ég
með hlýhug. Ég var nýbyrjaður
í tannlæknadeildinni og las mik-
ið heima í Njörvasundinu.
Magnús var þá í vaktavinnu hjá
Slökkviliði Reykjavíkurflugvall-
ar og var því oft heima að degi
til þegar ég var að lesa. Þá sát-
um við oft í eldhúsinu og rædd-
um hin ýmsu mál. Oftar en ekki
varð pólitík til umræðu hjá okk-
ur, enda við á öndverðum meiði
þar. Þótt umræðan yrði oft
beitt, skildum við ávallt í bróð-
erni enda Magnús yfirvegaður
maður og lítið fyrir að æsa sig.
Eftir að við fluttum úr Njörva-
sundinu fækkaði samverustund-
unum aðeins, en við vorum þó
ávallt í nánu sambandi við
Magnús og Nínu og þá sérstak-
lega á jólum þar sem við nutum
góðs af gestrisni þeirra hjóna.
Það vildi svo vel til að rjúpa var
aðaljólamaturinn eins og ég
hafði alist upp við. Á haustin var
síðan ávallt farið í leiðangur til
að veiða fuglinn. Minnist ég sér-
staklega fyrstu ferðarinnar sem
ég fór með honum á Lyngdals-
heiðina. Við veiddum ekki mikið
í þeirri ferð en í stað þess var
afskaplega ánægjulegt að vera
með Magnúsi og læra af honum
enda var þetta mín fyrsta veiði-
ferð. Fastur liður síðar var að
hamfletta rjúpurnar rétt fyrir
jól í skúrnum hjá Dúdda,
kannski með smá jólaglögg eða
portvín í glasi. Þessar samveru-
stundir héldust óslitnar þar til
heilsu Magnúsar fór að hraka.
Ánægjulegar samverustundir
áttum við einnig með Magnúsi
og Nínu, þegar hennar naut við
í sumarbústaðalandi þeirra í
Grímsnesinu, en þegar hann
seldi Klausturhólana hélt hann
eftir nokkuð stóru landi sem
hann síðan af rausnarskap sín-
um skipti milli systkina sinna og
barna.
Síðustu þrjár vikurnar í lífi
Magnúsar voru erfiðar en hann
tók þeim með ró og yfirvegun.
Húmorinn var heldur aldrei
langt undan.
Nú hvílir þú loks aftur við
hlið Nínu þinnar, en það var
þung þrautin þegar hún lést
langt um aldur fram árið 1987.
Að heilsast og kveðjast það
er lífsins saga. Með þakklæti
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig og mína kveð ég þig að lok-
um.
Þinn tengdasonur,
Sæmundur Pálsson.
Það er mikið af Magga afa í
sjálfum mér – sem ég fattaði
ekki fyrr en í seinni tíð. Áður
fyrr sá ég afa fyrir mér eins og
gestinn á Hótel Jörð sem situr
við hótelgluggann og bíður. Svo
áttaði ég mig betur á því þegar
ég heimsótti hann á mánudögum
og borðaði með honum kvöldmat
að svo var ekki heldur vorum við
tveir í raun afskaplega svipaðir.
Það var lítið um óþarft spjall í
þessum vikulegu heimsóknum:
Við ræddum saman um það sem
við báðir höfðum áhuga á. Þess á
milli gátum við setið sáttir í
þögninni og notið þess að vera
saman án þess að segja neitt.
Við deildum dálæti á innrænni
lífsánægju: þrautum, bókum og
duldum orðahúmor. Við höfðum
sömuleiðis svipað lundarfar:
Hann var sjálfum sér nægur en
alltaf tilbúinn að vera til staðar
og aðstoða aðra. Hann gat notið
þess að sitja þögull innan um
aðra en líka verið hrókur alls
fagnaðar. Í afa fann maður
hvorki fyrir tilætlunarsemi né
tilgerð, heldur einkenndu hann
nægjusemi og rólyndi. Þessi lík-
indi okkar þýða að afi verður
alltaf til staðar í sjálfum mér.
Maður sem líkist mér á svo
margan hátt og hefur fylgt mér
á lífsleiðinni skilur óneitanlega
eftir sig minningar í hversdags-
leikanum. Litlir efnislegir hlutir
eins og ísblóm í eftirrétt, brúnn
bangsi, ljóða- og fræðibækur,
gestaþrautir og pizzur á Þor-
láksmessu munu minna mig á
afa. Sterkari verða samt minn-
ingarnar tengdar manneinkenn-
um eins og fróðleiksfýsn, orð-
heppni, stundvísi og þægilegri
nærveru.
Minningar um afa minn;
mánudagsmatargestur,
blómaís og bangsaskinn,
bóka- og ljóðalestur.
Sátt í þögn og skötuboð,
snemmbúin veisluheimför.
Gestaþrautir, gátuhnoð,
glettin og hnyttin tilsvör.
Afi nægði sjálfum sér
en sagt verður með sanni:
Stundvís stóð með mér og þér,
sannkallað gull af manni.
Tryggvi Björgvinsson.
Bróðir og kær félagi er fall-
inn frá. Við Magnús bróðir minn
vorum góðir vinir svo lengi sem
ég man eftir mér. Þó að tólf ára
aldursmunur væri á okkur
bræðrum var alla tíð mikill kær-
leikur á milli okkar.
Mér eru minnisstæð bréfin
sem ég fékk frá honum þegar
hann var á Hvanneyri fyrir um
65 árum, þar sem hann sagði
mér frá námi sínu þar. Á
Hvanneyri kynntist hann einnig
konunni sinni, henni Nínu. Þau
fluttu bæði heim í Klausturhóla
að námi hans á Hvanneyri loknu
og hófu fljótlega búskap þar
ásamt foreldrum okkar. Þá ætl-
uðum við báðir að verða bændur
í Grímsnesinu, sem fór svo allt á
annan veg.
Við enduðum báðir „á möl-
inni“, en áttum okkur afdrep í
sveitinni okkar góðu, þar sem
við byggðum okkur bústaði,
gróðursettum tré og ræktuðum
kartöflur. Margar skemmtilegar
stundir áttum við í bílskúrnum
hans í Njörvasundinu, þar sem
við gerðum við bílana okkar, svo
og margar gleðistundir með
honum og Nínu. Á góðum
stundum var oft tekið lagið,
hvort sem það var heima eða í
bústaðnum fyrir austan, já eða
jafnvel á ferðalagi einhvers
staðar úti í náttúrunni.
Það má segja að þau Nína
hafi tekið þátt í uppeldi mínu,
en þó að aldursmunur væri á
okkur bræðrum sótti ég mikið í
samneyti við þau og tóku þau
því vel og aðstoðuðu mig við
hvaðeina sem til þurfti á
unglingsárunum og er ég afar
þakklátur fyrir það. Nína lést
langt um aldur fram árið 1987.
Stuttu síðar hóf Magnús sam-
búð með Guðrúnu Mogensen,
sem dó árið 2007. Eftir það bjó
bróðir minn einn og ég held að
þau ár hafi verið honum erfið og
einmanaleiki sótt að.
Nú er þessari jarðvist hans
lokið og hann hefur haldið í sína
síðustu ferð. Þakklæti til hans
og kærleikur okkar á milli er
mér efst í huga, nú þegar ég
kveð kæran bróður og vin. Við
Sólveig vottum börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum
samúð á erfiðri stund.
Björn Ó. Björgvinsson.
Magnús Jón
Björgvinsson
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Jón Björgvinsson
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
sama tíma koma með réttmætar
og leiðbeinandi athugasemdir,
réttlætið og heiðarleikinn ávallt í
fyrirrúmi og oftar en ekki fylgdi
brosið sem aldrei var langt undan.
Þú kenndir mér svo mikið, enda
varstu kennari af Guðs náð og
heppnir voru þeir sem nutu leið-
sagnar þinnar innan fjölskyldu
sem utan.
Að mega búa hjá ykkur varð
líka til þess að ég fékk að kynnast
Kolla mínum sem þið Bjarni og
fjölskyldan öll tókuð opnum örm-
um og gerðust svo góðir vinir okk-
ar beggja. Þakklát er ég fyrir
heimsóknirnar til okkar Kolla í
Noregi, alla hjálpina, gleðina,
samtölin og hláturinn sem við
fengum að upplifa saman.
Mamma mín, systir þín hún
Sigga sem flutti til Noregs meðan
þú varst ung, var svo montin af
þér. „Hún Alla systir mín er alveg
sérstök manneskja!“ sagði hún
alltaf, og það held ég að allir geti
svo sannarlega tekið undir!
Takk fyrir allt, elsku Alla mín.
Þú munt ávallt fylgja mér ásamt
öllum góðu minningunum þér
tengdum sem ég geymi í hjarta
mínu.
Guð geymi þig.
Unnur Astrid Wilhelmsen.
Lítillát, ljúf og kát – kemur mér
í hug nú þegar hún Þóra mín Al-
berta er kvödd.
Leiðir okkar lágu tvívegis sam-
an á lífsgöngunni, hið fyrra sinn
þegar hún var kennari eldri dóttur
minnar og það síðara þegar ég var
svo lánsöm að kenna með henni
sama árgangi í Hlíðaskóla. Á sinn
hægláta og fallega hátt vann hún
störf sín af elju og trúmennsku og
ávann sér virðingu og væntum-
þykju nemenda sinna sem og sam-
starfsfólks. Sem eldri og reyndari
kennari studdi hún mig og þakka
ég það heilshugar. Að leiðarlokum
votta ég eiginmanni hennar, son-
um og fjölskyldunni allri innilega
samúð mína.
Blessuð sé minning Þóru.
Anna Agnarsdóttir.
Í dag kveðjum við Þóru, góðan
félaga úr litla gönguhópnum okk-
ar. Þóra og Bjarni voru meðal
stofnenda hópsins. Þóra var góður
ferðafélagi með einstaklega þægi-
lega nærveru sem sagði skemmti-
legar og fræðandi sögur um land
og þjóð, þótt Vestfirðir væru
henni sérstaklega hjartfólgnir.
Hún fræddi okkur stöðugt um
blóm og annan gróður landsins,
hvar sem við fórum. Nú er lífsins
göngu lokið en vonandi verður
hún með okkur í anda í komandi
ferðum hópsins.
Ég þakka Guði löngu liðinn dag
sem lét mig eignast þig að ævivin.
Og öll þau blóm sem uxu á þinni leið
með ilm og fegurð hresstu og glöddu mig.
Og birtan sem þú breiddir yfir allt
sló bjarma á lífið allt í kringum þig.
(Oddný Kristjánsdóttir)
Gönguhópurinn Rétti púlsinn
kveður Þóru með þakklæti fyrir
allar samverustundirnar og færir
Bjarna, sonum þeirra og fjölskyld-
um innilegar samúðarkveðjur.
F.h. gönguhópsins Rétti púls-
inn,
Ágúst Benediktsson.
 Fleiri minningargreinar
um Þóru Albertu Guðmunds-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
HELGA SELJAN,
fyrrv. alþingismanns,
Kleppsvegi 14, Reykjavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk A-7 á
Landspítala, Fossvogi, fyrir einstaka
umönnun, virðingu og hlýju.
Jóhanna Þóroddsdóttir
Helga Björk Helgadóttir
Þóroddur Helgason Hildur Magnúsdóttir
Jóhann Sæberg Helgason Ingunn K. Indriðadóttir
Magnús Hilmar Helgason Sólveig Baldursdóttir
Anna Árdís Helgadóttir Indriði Indriðason
barnabörn og barnabarnabörn