Morgunblaðið - 22.01.2020, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 2020
✝ Magnús Ósk-arsson fæddist
á Saurum í Mýra-
sýslu 9. júlí 1927.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 28. des-
ember 2019.
Foreldrar: Ósk-
ar Eggertsson, f.
1897, d. 1978,
bóndi í Einholtum
og síðar bústjóri í
Kópavogi, og kona hans Guð-
rún Einarsdóttir, f. 1899, d.
1989.
Magnús var elstur fjögurra
bræðra, næstur honum í aldri
var Einar, f. 1930, d. 2017. Tví-
burarnir Jóhann Stefán og
Guðmundur Eggert fæddust
árið 1935, Jóhann lést 1946.
Eftirlifandi er Guðmundur sem
dvelur nú á Sunnuhlíð.
Magnús ólst upp á Mýrunum
fyrstu æviárin en upp úr 1930
flutti fjölskyldan í Kópavog
raunastjóri skólans um árabil.
Auk þess yfirkennari Bænda-
deildar 1972-1982. Hann sat í
ýmsum nefndum um landbún-
aðarmál og náttúruvernd auk
þess að eiga sæti í hreppsnefnd
Andakílshrepps í mörg ár og
sinna fleiri trúnaðarstörfum.
Eftir Magnús liggur mikið af
kennslu- og fræðsluefni um
áburðarnotkun, jarðrækt og
ekki síst garðrækt, og fólst
ævistarfið í margvíslegum til-
raunum á þeim vettvangi.
Magnús lét af störfum við
Landbúnaðarháskólann á
Hvanneyri árið 1996. Hann
annaðist þó stundakennslu við
Garðyrkjuskólann í nokkur ár
og var ráðgjafi hjá Áburðar-
verksmiðjunni meðan hún
starfaði.
Eftir að starfi á Hvanneyri
lauk fluttist Magnús í Kópavog
og bjó þar ásamt bræðrum sín-
um í Bræðratungu. Síðastliðið
vor fluttu hann og Guðmundur
í Sunnuhlíð.
Útförin verður frá Kópa-
vogskirkju í dag, 22. janúar
2020, og hefst klukkan 13.
þar sem faðir hans
gerðist bústjóri á
Kópavogsbýlinu.
Magnús varð
búfræðingur frá
Hvanneyri 1950 og
búfræðikandídat
þaðan 1953. Hélt
til Danmerkur að
loknu námi á
Hvanneyri og
starfaði við til-
raunastöðina í
Askov ásamt því að nema við
Landbúnaðarháskólann í
Kaupmannahöfn. Síðar var
hann við nám og störf á sviði
jarðræktar og tilraunafræða í
Hollandi og Noregi. Honum
buðust ýmis tækifæri til náms
og atvinnu á sínu sviði en hann
kaus að vinna í íslenskum land-
búnaði.
Hann starfaði við Bænda-
skólann á Hvanneyri frá árinu
1955. Kenndi við Bændadeild
og Búvísindadeild og var til-
Vinur minn Magnús Óskars-
son hefur lokið lífsgöngunni. Lík-
aminn þreyttur, hugurinn í
Græna landinu. Þó með hugann
við ævistarfið og Hvanneyri. Síð-
ustu skiptin sem við litum til hans
kom bros á andlitið og sama setn-
ingin: „Nei, ert þetta þú? Hvað er
að frétta af Hvanneyri? Margir
nemendur núna, eru þeir góðir?“
Magnúsi kynntist ég fyrst
haustið 1974, hann kennari, ég
nemandi. Kenndi meðal annars
efnafræði, man enn skýringarnar
á samloðunarkröftum vatnsmó-
likúlsins. Ógleymanlegt alveg!
Síðar: Áburðarfræði, fróðleikur
um grænmeti og jarðrækt og
fleira sem hann kom að, situr í
langtímaminninu.
Eftir að ég settist að á Hvann-
eyri áttum við oft stutt spjall og
hann, eins og honum einum var
lagið, „kurteisin uppmáluð“ svo
engu skeikaði. Síðar samstarfs-
kennarar búfræðinema og smám
saman varð til vinátta út fyrir
það. Ræddum allt milli himins og
jarðar og ég renni í grun að
margt af því sem rætt var hafi
hann ekki rætt á öðrum vett-
vangi.
Spurningin um hvernig það
væri að ganga með barn er eitt
dæmið. Síðar var honum mjög
hugleikið að stelpan sú fengi allar
barnasprautur sem nútíminn
býður. Barnasjúkdómar höfðu
höggvið nærri hans fjölskyldu á
árum áður.
Já Magnús var kurteis með af-
brigðum. Þegar ég bað hann að
gerast guðfaðir dótturinnar var
svarið: „Þakka þér kærlega fyr-
ir“ og auðvitað stóð hann sína
plikt. Held þau hafi varla hist án
þess hann færi í fræðaragírinn.
Sonur minn naut einnig góðs af
fræðaranum svo sem þegar hið
mikla safn National Geographic
flutti milli þeirra, þeim yngri til
mikillar ánægju.
Magnús lét af störfum á
Hvanneyri rétt fyrir aldamótin.
Það eins og annað gert af mikilli
samviskusemi. Ævistarfinu kom-
ið í annarra hendur af vandvirkni.
Í minn hlut kom áburðarfræðin
og ræktunartengdar greinar. Ég
fékk allt hans mikla safn gagna
og formlega uppáskrifað að ég
ætti allan rétt á hans ritverkum
eins og þurfa þætti. Það bréf
geymi ég og þykir vænt um. Síð-
an þá höfum við gefið eitt og ann-
að út, byggt á þessu samstarfi.
Magnús var líka húmoristi,
lífskúnstner og stórmerkileg per-
sóna. Hann hafði víða farið um
heiminn. Haldið um það dagbæk-
ur og safnað miklu af myndefni.
Hann sagði skemmtilega frá og
var margfróður um ótrúlegustu
hluti.
Hann átti til að koma verulega
á óvart, svo sem þegar hann bauð
til „erfidrykkju inniskónna“ og
þegar lagst var á stofugólfið á
Kvennaloftinu til að hlusta á tón-
list. Bendifingur á lofti og setn-
ingin „það er betra að hlusta með
öllum líkamanum“.
Eftir að hann lét af störfum
var gaman að kíkja til hans í
Kópavoginn og taka spjall. Við
komum okkur upp nokkuð reglu-
legum símtölum og ef ég klikkaði
þá hringdi hann. Svo var spurt
frétta af staðnum og skólalífinu
og e.t.v. tekin smá rispa um eitt
og annað sem betur mætti fara.
Endaði svo oft með góðlátlegri
athugasemd um að svona mætt-
um við ekki tala og hlegið örlítið.
Ég vona að vinur minn MaÓ
hafi farið eins sáttur með lífs-
starfið og hann mátti vera. Guð-
mundi bróður hans sendum við
samúðarkveðjur.
Við erum ríkari sem kynnt-
umst Magnúsi Óskarssyni og átt-
um hann að vini.
Edda Þorvaldsdóttir
og fjölskylda, Hvanneyri
Við vorum sjö sem lukum prófi
frá Framhaldsdeildinni á Hvann-
eyri vorið 1968, hópur sem gjarn-
an hefur verið nefndur Öndveg-
isdeild. Þetta var fyrsti hópurinn
til að ljúka þriggja ára fram-
haldsnámi á Hvanneyri eftir bú-
fræðipróf. Öll höfum við unnið
samfellt við landbúnað síðan, með
einum eða öðrum hætti. Flest eru
nú hætt formlegum störfum, orð-
in eldri borgarar og höfum skilað
um hálfrar aldar starfsævi til
samfélagsins hvert með sínu lagi.
Við kveðjum nú hinsta sinni
Magnús Óskarsson, kennara og
tilraunastjóra á Hvanneyri, sem
kenndi okkur öllum í fjögur til
fimm ár. Sum okkar áttu mun
lengri samleið með honum, fyrst
og fremst á Hvanneyri við marg-
háttuð verkefni og störf. En
sennilega hefur hann fylgt okkur
öllum meira og minna þótt hálf
öld sé síðan leiðir skildi við próf-
borðið.
Magnús var einhleypur alla
tíð, reglusamur og nákvæmur í
verkum sínum, þótti alvarlegur,
jafnvel hátíðlegur í daglegu fasi,
en við nánari kynni var grunnt á
spaugsemi og kímni sem ein-
kenndist af græskulausum húm-
or.
Magnús var góður og áhuga-
vekjandi fræðari sem hvatti
óspart til að láta heilafrumurnar
glíma við torleystar gátur fræð-
anna og jafnvel fáránlegar spurn-
ingar. Hann var hinn menntandi
og leitandi leiðbeinandi og vinur
sem vildi opna hug bæði nem-
enda og samborgara sinna fyrir
nýjungum og margbreytileika
heimsins.
Við Öndvegisdeildungar minn-
umst oft menningarkvölda á loft-
inu góða í íbúð hans þar sem hann
kynnti fyrir okkur klassíska tón-
list, bókmenntir og myndlist.
Stundum gefin innsýn í menn-
ingu lands eða álfu með viðeig-
andi veitingum að auki.
Okkur finnst að sú hugsýn og
forvitni um náttúru og menningu
sem hann hvatti nemendur sína
til að beita hafi fylgt og muni
fylgja okkur alla tíð.
Það er djúp þökk í huga þegar
við kveðjum þennan öldung sem
nú kveður þessa vist sem við
þekkjum.
F.h. Öndvegisdeildar,
Jóhannes Torfason.
Magnúsar Óskarssonar munu
margir minnast sem afbragðs-
kennara á sviði landbúnaðar og
búvísinda en við kennsluna nýtti
hann m.a. niðurstöður jarðrækt-
artilrauna sem hann vann lengi
að. Mér reyndist hann hollráður
og traustur samstarfsmaður á
Hvanneyri. Fyrst bar fundum
okkar saman þegar ég kom í
stutta heimsókn að Hvanneyri
1966. Þá var ég á ferð með Gunn-
ari Ólafssyni fóðurfræðingi til að
kynnast rannsóknum hans á
plöntuvali sauðfjár í Stálpastaða-
skógi í Skorradal. Gunnar átti er-
indi við Magnús og þá notaði ég
tækifærið til að spyrja hann um
Aberystwyth í Wales en ég nam
búvísindi, allt til doktorsprófs, í
landbúnaðardeild háskólans þar í
bæ frá haustinu 1966 til sumars-
ins 1972. „Það er gott að vera í
Wales“, sagði Magnús, og það
reyndust orð að sönnu. Hann
hafði dvalist þar í nokkra mánuði
árið 1961 og kynnt sér jarðrækt-
arrannsóknir í Welsh Plant
Breeding Station skammt frá
Aberystwyth.
Í starfsleit vorið 1972 bar
fundum okkar Magnúsar aftur
saman og gaf hann mér góð ráð
sem fyrr. En honum kynntist ég
betur þá um haustið þegar ég var
orðinn yfirkennari Framhalds-
deildar. Þá hófst mikil og góð
samvinna okkar Magnúsar sem
yfirkennara Bændadeildar, sem
alltaf var með ágætum þau fimm
ár sem ég og fjölskylda mín
bjuggum á Hvanneyri. Það var
veruleg gróska í skólastarfinu
þar á þessum árum, kennslubæk-
ur voru samdar hver á eftir ann-
arri og háskólanámið var í mark-
vissri mótun undir stjórn
Magnúsar B. Jónssonar skóla-
stjóra. Á meðal fyrstu verka
minna í september 1972 var að
gera stundaskrár sem við yfir-
kennararnir sáum um. Þá fund-
uðum við með Magnúsi skóla-
stjóra gjarnan á
mánudagsmorgnum og vorum
við allir í byggingarnefnd skól-
ans. Þótt Magnús skólastjóri
þekkti staðinn betur en ég, enda
fyrrverandi nemandi, kom sér oft
vel fyrir okkur nýliðana hve vel
Magnús miðlaði miklu af reynslu
sinni sem kennari þar allt frá
1955. Þótt oft væri alvara og erf-
iðleikar á ferðum var gjarnan
slegið á létta strengi og hlegið
dátt enda samkomulagið gott í
þessu tríói.
En það var ekki aðeins í mál-
efnum skólans sem leiðir okkar
Magnúsar lágu saman. Ég kunni
m.a. að meta vel hve einlægur fé-
lagshyggjumaður hann var og
bauð Magnús mér gjarnan að
koma með sér á framboðsfundi,
t.d. í Félagsheimilinu Brún í Bæj-
arsveit. Umhverfismál voru ekki
fyrirferðarmikil í þjóðmálaum-
ræðunni fyrir 40-50 árum en
Magnús var fyrr en flestir kom-
inn á fulla ferð í þeim efnum. Oft
vitnaði hann í skýrslu Rómar-
klúbbsins frá 1972, lánaði mér
hana og tókst að hafa mikil áhrif
á mig. Tuttugu árum síðar þegar
ég var að byggja upp leiðbein-
ingaþjónustu hjá Bændasamtök-
um Íslands í þágu lífræns land-
búnaðar veitti Magnús mér
kærkominn stuðning sem aftur
sýndi hve víðsýnn og framsýnn
hann var. Þá mat ég ætíð mikils
hve samskiptin við hann voru
þægileg og gefandi; allt hægt að
ræða og öllu hægt að treysta.
Mörgum þessum góðu minn-
ingum deilir Svanfríður eigin-
kona mín með mér. Við minn-
umst Magnúsar með virðingu og
þökk og aðstandendum hans
sendum við samúðarkveðjur.
Ólafur R. Dýrmundsson
Í dag er til moldar borinn og
kvaddur hinstu kveðju Magnús
Óskarsson, fyrrverandi kennari
og tilraunastjóri á Hvanneyri.
Langri ævi, miklu og farsælu
ævistarfi lokið, og hljóðlega ævi-
sólin hnigin til viðar. Hvanneyri
var hans staður. Þar hlaut hans
sína fag- og fræðimenntun og
Bændaskólanum helgaði hann
starfskrafta sína alla starfsæv-
ina. Við hittum hann fyrst sem
ungan kennara á Hvanneyri,
þegar við komum þar til náms á
sínum tíma, þá nýlega kominn til
starfa eftir framhaldsnám og
störf erlendis. Á námsárum okk-
ar kynntumst við kennaranum og
kennslu hans. Fastmótuðum
vinnubrögðum, rökfastri fram-
setningu og ástríðu hans fyrir því
að miðla og fræða. Já hann var
virtur og dáður kennari og með
sínu hógværa fasi og látlausa við-
móti ávann hann sér virðingu og
traust. Þegar námi okkar lauk
skildi leiðir og næstu árin urðu
samskiptin strjálari og þá helst á
ráðstefnum og fundum.
Magnús kom til starfa á
Hvanneyri árið 1955 sem til-
raunastjóri og tók þá þegar að
efla og styrkja tilraunastarfsemi
skólans, sem varð brátt að öflugu
og umfangsmiklu verkefni í starf-
semi skólans. Þar réð miklu elja
og færni tilraunastjórans. Á sviði
rannsókna og tilraunastarfs naut
hann ekki síður virðingar sam-
ferðamanna. Nákvæmni í vinnu-
brögðum og skilvirkni voru hans
aðalsmerki. Hann og samstarfs-
fólk hans lögðu fram rannsókn-
arniðurstöður sem mörkuðu
tímamót í ræktunarsögu okkar.
Þá var hann frumkvöðull og órag-
ur við að prófa nýjar og áður
óþekktar tegundir, einkanlega á
sviði matjurta. Hann samdi og
kennslubækur og ritaði fjölda
greina um jarðrækt og matjurta-
rækt auk erinda og fyrirlestra á
ráðstefnum landbúnaðarins.
Síðar komum við til starfa á
Hvanneyri og þá sem stjórnend-
ur og nú var Magnús samstarfs-
maður og ráðgjafi, sem hinn
reyndi starfsmaður skólans og
sem yfirkennari bændadeildar
bar hann hitann og þungann af
þróun námsins og framvindu.
Hann þekkti út í hörgul æðaslátt
skóla og staðar og skynjaði því
vel hvernig vindar blésu og lagði
sig í líma við að finna lausnir þeg-
ar vanda bar að höndum. Án efa
hefur honum stundum fundist
okkur mislagðar hendur en aldrei
skyggði það á samstarf okkar.
Magnús var fagurkeri og lagði
ríka áherslu á að prýða og fegra
og leiddi mörg verkefni á vegum
skólans, þ. á m. fegrunarátakið í
tilefni af hundrað ára afmæli
Bændaskólans og naut þess að
sjá afrakstur þeirra umbóta.
Hann var ekki maður sviðsljóss-
ins, hélt sig fremur til hlés, hvatti
og efldi samverkafólkið til dáða í
sönnum liðsanda.
Auk starfa sinna við kennslu
og rannsóknir var Magnús virkur
á sviði félagsmála bæði fyrir sam-
félag sitt og á fagsviði sínu. Hann
sat í hreppsnefnd Andakíls-
hrepps um sextán ára skeið, auk
fjölda nefnda um félagsleg og
fagleg málefni.
Á skilnaðarstund kveðja hann
Hvanneyringar nær og fjær og
minnast hans með þökk og virð-
ingu sem eins af máttarstólpum í
starfssögu Bændaskólans á
Hvanneyri og frumherja í ís-
lenskri tilrauna- og ræktunar-
sögu. Guðmundi bróður hans
sendum við hugheilar samúðar-
kveðjur.
Magnús B. Jónsson,
Steinunn Ingólfsdóttir,
Sveinn Hallgrímsson,
Gerður Guðnadóttir.
Fáir hafa lifað jafn skipulegu
lífi og öðlingurinn Magnús Ósk-
arsson. Tilviljun réð fáu um skref
hans, flest voru þau ákveðin og
undirbúin af fyrirhyggju enda
varð ævi hans afburða farsæl.
Magnús helgaði Hvanneyrar-
skóla alla starfsævi sína. Þar lauk
hann fagnámi sínu og þangað
sneri hann til starfa að fram-
haldsnámi erlendis loknu. Þeim
störfum má skipta í þrennt og
mundi hver hluti duga til sem
ævistarf meðalmanns og efni í
væna bók: kennarinn, fræðimað-
urinn og svo allt hitt.
Kennslugreinar Magnúsar
voru efnafræði og ýmsar greinar
jarðræktar. Hann var ákaflega
áhugasamur og hugkvæmur
kennari og ófáar sögur lifa um
brellur hans og kennsluhætti.
Margir búfræðingar hafa það til
dæmis enn á hreinu hvernig
vatnssameind lítur út eftir að
Magnús lét þá sem nemendur
leika hana. Námsefnið var mat-
reitt skipulega og fram borið við
hæfi þeirra er neyta skyldu en
hæfið skynjaði Magnús flestum
betur.
Magnús var um árabil til-
raunastjóri skólans og stóð þá
fyrir umfangsmikilli og fjöl-
breyttri rannsóknastarfsemi.
Hann gerði sér sérstakt far um
að fylgjast vel með á sínu fagsv-
iði, leitaði endurmenntunar og
sótti fjölþjóða ráðstefnur. Rann-
sóknaverkefnin snerust einkum
um brýn úrlausnarefni í jarð-
rækt. Með félaga sínum, Þor-
steini Þorsteinssyni lífefnafræð-
ingi, tókst honum til dæmis með
tilraunum og mælingum á nær-
ingu jarðvegs og heyja í bland við
erlenda nýþekkingu og með fag-
legri heildarsýn í samvinnu við
glögga nágrannabændur að finna
ráð til úrbóta. Líka varpaði hann
ljósi á mikilvægi fosfórs í nær-
ingu túna.
Snemma setti að Magnúsi ugg
um að ekki væri allt með felldu
hvað snerti meðferð auðlinda og
matvælaframleiðslu heimsins.
Tímamótabók Rachel Carson, Si-
lent Spring (1962), varð honum
umhugsunar- og samræðuefni. Í
glaumi daganna vöktu orð Magn-
úsar lengi vel litla athygli, urðu
jafnvel tilefni spaugs og flimt-
inga. Nú vitum við að Magnús
varð með þeim fyrstu hérlendis
til að vekja athygli á umhverfis-
málum, einkum hvað landbúnað
snerti.
Kemur þá að öllu hinu. Eitt er
að hafa völd. Annað að hafa áhrif.
Magnús hefði ekki þurft annað en
setja nafn sitt undir viðeigandi
bréf til þess að verða skólastjóri á
Hvanneyri er sú staða losnaði ár-
ið 1972. Það hvarflaði þó varla að
honum. Hógværðin varð nefni-
lega stundum að galla í fari hans.
Yfirmenn Hvanneyrarskóla á
starfstíma Magnúsar áttu honum
hins vegar afar mikið að þakka.
Hann var löngum samviska
stofnunarinnar, afskaplega næm-
ur á anda starfsumhverfisins og
ráðhollur. Svei mér ef hann var
ekki forvitri líkt og Njáll. Ráð
hans dugðu enda betur en flestra
annarra. Því urðu til þeir tímar í
starfi Hvanneyrarskóla, ekki síst
í andbyr, að Magnús var límið;
bjálkinn sem bar.
Sjálfur naut ég leiðsagnar og
liðveislu Magnúsar öll samstarfs-
ár okkar á Hvanneyri og við fjöl-
skyldan vináttu hans, hvort
tveggja markað af einstökum
heilindum og trausti. Til fárra var
betra að leita ráða og með fáum
var betra að hlæja að góðri sögu.
Nú blessum við minningu hans
og þökkum af alhug fræðandi,
hvetjandi og skemmtandi hand-
leiðslu og samfylgd.
Bjarni Guðmundsson.
Strax við fyrstu kynni geislaði
frá Magnúsi mikið traust. Þannig
var ómetanlegt að njóta hans við
að kynnast nýju umhverfi á
Hvanneyri. Það voru mín fyrstu
kynni af Magnúsi. Fyrir þessa
nær fimm áratugi vil ég þakka
með örfáum orðum.
Ævistarf Magnúsar var bund-
ið skólanum á Hvanneyri. Að
loknu lokaprófi frá framhalds-
deildinni leitaði hann frekari
þekkingar í Danmörku. Þar
kynntist hann jákvæðustu þátt-
um danskrar bændamenningar.
Ljóst að það hafði mjög mótandi
áhrif á viðhorf hans til landbún-
aðarins. Síðan kom hann til
kennslu á Hvanneyri og var
fræðastarf þar hans starfsvett-
vangur síðan. Bæði sem kennari
og tilraunastjóri í jarðrækt.
Áherslur breyttust í tímans rás. Í
byrjun var fagsviðið túnrækt
með mesta áherslu á áburða-
fræði. Á síðari hluta ferilsins
færðust áherslur meira yfir á
matjurtarækt. Hann mun hafa
verið manna mestur sérfræðing-
ur í kartöflurækt hér á landi.
Strax var ljóst að Magnús var
hornsteinn skólans á Hvanneyri.
Allir báru ótakmarkað traust til
hans. Hann hafði ákaflega gott
yfirlit um starfsemi skólans.
Skoðanir hans á hlutverki skól-
ans voru skýrar. Orð fór af
Magnúsi sem afbragðs kennara.
Hugsjón hans var að efla og
styrkja stöðu dreifðra byggða.
Magnúsi var ljóst mikilvægi þess
að senda nemendur vel nestaða
af faglegri þekkingu. Hann leit
um leið ekki síður á það sem mik-
ilvægt hlutverk skólans að efla
nemendur sem einstaklinga til að
verða virkir og dugmiklir í fé-
lagslegu starfi hinna dreifðu
byggða. Honum var flestum öðr-
um betur ljóst hve miklu skipti að
efla félagslegan styrk dreifbýlis-
ins.
Magnús sjálfur var eins og áð-
ur er nefnt einstaklingur sem
naut trausts flestra sem honum
kynntust. Fas hans og framkoma
öll var þannig að hún skapaði
slíkt viðhorf til hans strax við
fyrstu kynni. Þegar maður
kynntist honum nánar mætti
manni einstaklingur sem hafði
trausta þekkingu sem hann beitti
af mikilli yfirvegun. Magnús var
einstakur reglumaður í störfum
og athöfnum.
Auk landbúnaðar hafði hann
mikinn áhuga á t.d. þjóðfélags-
málum og bókmenntum. Um-
hverfismál voru honum strax á
árum eftir 1970 stórt áhugasvið.
Á þeim árum var hann í farar-
broddi við stofnun náttúrvernd-
arsamtaka Vesturlands. Hann
var oft fyrstur til að skynja stórar
breytingar.
Þegar starfinu á Hvanneyri
lauk settist hann að í Kópavogi
sem voru hans bernskuslóðir.
Samt taldi hann sig ætíð Mýra-
mann þar sem ættir hans voru.
Hann fylgdist af sama brennandi
áhuga sem áður með þróun land-
búnaðarins þó að hann væri ekki
lengur í hringiðunni. Átti ég þar
oft góðar stundir þar sem mál
voru krufin og þá helst þróun
landbúnaðarins. Margt í þróun
var Magnúsi ekki alveg að skapi
og þá sérstaklega hinn hratt
hnignandi félagslegi styrkur
hinna dreifðu byggða á hinni nýju
öld.
Með Magnúsi er kvaddur ein-
staklingur sem skilaði ákaflega
Magnús Óskarsson