Morgunblaðið - 22.01.2020, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 2020
✝ Júlíus Gestssonrafvirkjameist-
ari fæddist í
Reykjavík 13. júlí
1928. Hann lést á
Landspítalanum
hinn 8. janúar
2020.
Júlíus var yngst-
ur barna hjónanna
Gests Pálssonar
sjómanns og verka-
manns, f. 24. febr-
úar 1877, d. 7. janúar 1963, og
Sigríðar Júlíusdóttur klæðskera
og húsmóður, f. 19. ágúst 1894,
d. 28. mars 1976. Systkini Júl-
íusar voru: Inga, f. 14. ágúst
1918, d. 30. október 2009, maki
Jón G.S. Jónsson; Rósa, f. 24.
júlí 1920, d. 19. janúar 2001,
maki Jónas Halldórsson; Guðný,
f. 9. september 1922, d. 24. febr-
1961, kvæntur Þórdísi Klöru
Bridde, börn: Jóhanna, Júlíus
Bjarni, Guðný Klara, Sigurjón
Bjarni og Hafþór Bjarni; 5)
Hrönn, f. 28. júní 1962, gift Ár-
sæli Hreiðarssyni, börn: Hall-
dóra, Guðbjörg Erla og Júlía
Ýr; 6) Sigríður Rut, f. 3. apríl
1975, gift Hjalta Má Björnssyni,
börn: Áslaug, Þórey, Halldóra
og Hrönn.
Júlíus ólst upp í Reykjavík og
lærði þar rafvirkjun hjá Jó-
hanni Rönning. Hann fékk
meistararéttindi í rafvirkjun
1952. Hann fluttist árið 1958 til
Grundarfjarðar, þar sem hann
starfaði sem rafvirkjameistari í
yfir þrjátíu ár auk þess sem
hann kom að útgerð báta,
rækjuvinnslu og fiskvinnslu.
Þau hjónin fluttust á höfuðborg-
arsvæðið 1986 og bjuggu síðast
í Safamýri 50 í Reykjavík.
Júlíus verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag, 22. janúar
2019, klukkan 13.
úar 2015, maki
Bjarni Gíslason; og
Róbert Freeland, f.
5. maí 1924, d. 25.
febrúar 2009, maki
Ingveldur Einars-
dóttir.
Júlíus kvæntist
hinn 21. maí 1963
Halldóru Guð-
mundsdóttur, f. í
Stykkishólmi 30.
maí 1937. Fyrir átti
Júlíus börnin: 1) Jón, f. 30. maí
1950, synir Bjarni og Friðrik; 2)
Sigríði Sigurlaugu, f. 9. maí
1951, dætur Laila Sif og Nína
og 3) Helgu, f. 5. júní 1952, eig-
inmaður Arnfinnur Róbert Ein-
arsson, börn Alba Solis, Hró-
bjartur, Álfur Tumi og Kolbrún
Soffía. Börn Júlíusar og Hall-
dóru eru: 4) Bjarni, f. 3. apríl
Í dag kveðjum við pabba, Júl-
íus Gestsson rafvirkjameistara.
Kominn á tíræðisaldur þegar
hann kvaddi og enn í fullu fjöri.
Ekki beint með arnarsjón en
keyrði samt eins og herforingi út
síðasta ár. Hann fylgdist alla tíð
vel með þjóðmálum og var ekki
par sáttur við stöðuna í dag. Hon-
um þótti heldur halla á þá sem
minna mega sín. Alltaf tók hann
málstað þeirra, sennilega arfur
úr föðurhúsum en faðir hans,
Gestur Pálsson, var einn af stofn-
endum gamla Alþýðuflokksins.
Þau voru fimm systkinin, öll
einstaklega vel gerð. Hugur
þeirra allra stefndi til mennta en
á tímum kreppunnar miklu var
menntun einfaldlega forréttindi
sem heimilið hafði ekki efni á.
Einungis var unnt að senda eina
dótturina í framhaldsnám, hana
Rósu. Hún varð síðar lands-
þekktur frönskukennari í Verzl-
unarskóla Íslands. Drengirnir,
þeir pabbi og Róbert, fóru í iðn-
nám. Báðir urðu þeir afburða-
menn á sínu sviði, Róbert varð
málarameistari en pabbi fór í raf-
magnið. Systurnar sem ekki
fengu þetta tækifæri, þær Inga
og Lilla, hefðu svo sannarlega
getað náð langt líka. Mér finnst
það hafi alltaf setið í pabba að
hafa ekki átt kost á frekari
menntun og alla tíð lagði hann of-
uráherslu á að við systkinin
gengjum menntaveginn eins
langt og við vildum og gætum.
Það er nokkuð sem ég hef svo
sannarlega lagt áherslu á hjá
mínum börnum.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá tækifæri til framhalds-
náms og einmitt á sviði sem pabbi
þekkti vel til. Oft fórum við yfir
ýmis flókin tæknimál og alveg
fram á síðustu ár saltaði sá gamli
mig í hagnýtri rafmagnsfræði.
Ég gat heildað og diffrað raf-
magnsjöfnur sem lýstu flóknum
rásum, það kunni hann ekki,
hann þurfti þess ekki, hafði þetta
bara í puttunum.
Hann pabbi var skemmtilegur
maður og sá gleðina í flestum
hlutum. Hér áður fyrr gengu þeir
vinirnir stundum helst til hratt
um gleðinnar dyr, eins og ungir
menn eiga til að gera. Til er góð
saga af þeim gamla, sem lýsir
þessum árum og karakternum
vel. Þarna var hann, ungur mað-
ur að skemmta sér í Officera-
klúbbnum uppi á velli en þar
vann hann sem rafvirki eftir
stríðið. Þegar gleðin stóð sem
hæst stökk hann upp á borð og
kallaði hátt yfir salinn: „All Yan-
kees are Idiots.“ Það sló þögn á
mannskapinn. Tveggja metra
bandarískur sjóliði úr sérsveitun-
um, og massaður eftir því, stóð
keikur upp og hrópaði til baka yf-
ir salinn: „Are you serious?“
Pabbi sá að þetta myndi aldrei
fara vel og svaraði um hæl: „No,
I’m Julius.“ Salurinn sprakk úr
hlátri og menn féllust í faðma.
Málinu var lokið og gleðin hélt
áfram. Þetta var hann pabbi!
Nú er komið að kveðjustund,
svo ótrúlegt sem það er. Þrátt
fyrir háan aldur var hann einfald-
lega ódauðlegur og ítrekað búinn
að sýna fram á það. Elsku pabbi,
takk fyrir samfylgdina og fyrir
alla hvatninguna og áskorunina í
gegnum lífið. Við áttum góðar
stundir saman. Ég hlakka til að
hitta þig síðar meir. Ég ætla að
undirbúa mig vel fyrir endur-
fundinn og mun sanka að mér
erfiðum spurningum um jafn-
straumsmótora, ykkur Edison
fannst nefnilega báðum jafn-
straumurinn vanmetinn.
Bjarni (Baddi).
Júlíus Gestsson var pabbi
minn. Hann og mamma voru trú-
lofuð og áttu saman tvær dætur,
Lottu systur og mig. Þeirra leiðir
skildu. Ég man fyrst eftir pabba
á Hverfisgötunni þar sem hann
vann á rafvirkjaverkstæði í kjall-
aranum á númer 50 en ég bjó með
mömmu hinum megin við götuna.
Ég var kannski 5 til 6 ára og mjög
forvitin um þennan mann sem
var pabbi minn og heimsótti eins
oft og ég gat og hann tók mér vel.
Sambandið við pabba var þó
mjög slitrótt lengi vel og man ég
bara eftir því að hafa hitt hann
hjá ömmu Sigríði í einhver ár á
eftir. Lotta systir ólst upp hjá
ömmu og hringdi þegar von var á
honum í bæinn en hann vann þá
út á landi. Júlíus var þá ólofaður
og fannst gott að fá sér neðan í
því þegar hann kom til borgar-
innar. Ég man að hann hossaði
mér aðeins á hné sér og gaf síðan
50 kall sem var töluvert og þá átti
maður hverfið með hjálp sjopp-
unnar á Bræðraborgarstíg.
Skömmu seinna kynntist hann
Dóru sinni sem var honum ávallt
stoð og stytta og það má segja að
öll okkar samskipti síðan ég var
tíu ára séu henni að þakka. Þvílík
kostakona. Ég kom oft til Grund-
arfjarðar þegar þau bjuggu þar.
Vann við járnabindingar þegar
pabbi byggði rækjuvinnsluhús og
seinna í rækjuvinnslunni sem
hann rak. Júlíus var alltaf opinn
fyrir nýjum tækifærum og lét
ekkert stöðva sig. Hann var líka
vinnusamur með eindæmum. Oft
sagði hann skemmtilegar sögur
af mönnum og málefnum við mat-
arborðið. Júlli var sjarmerandi
maður sem ávallt sýndi skap sitt
hvort sem hann var heillandi kát-
ur eða viðskotaillur. Við þrösuð-
um oft um pólitík og Dóra hló og
sagði að við værum alveg eins.
Ég kom stundum með vini til
Grundarfjarðar og unnum við í
rækjuvinnslunni hvort sem það
var einn dagur eða fleiri, ekkert
mál, alltaf velkomin. Seinna fór
ég stundum og passaði systkini
mín Badda og Hrönn þegar pabbi
og Dóra skruppu í bæinn, þá var
flogið með Vængjum á Rif.
Systkinum mínum fannst allt
vont sem ég eldaði, enda góðu
vön, en átu matinn með hótunum
um að það yrði aftur á borðum í
næsta mál. Seinna eignuðust þau
Rut litlu systur og var ég þá hjá
þeim hluta úr vetri, þá orðin full-
orðin. Ég heyrði hann segja í
símann að hann hefði verið orð-
inn leiður á að bíða eftir barna-
börnum svo hann hefði bara drif-
ið í þessu sjálfur fimmtugur
maðurinn.
Ég kveð pabba með góðum
hug og endurtek kveðju hans
„farðu varlega elskan“.
Helga Júlíusdóttir.
Það var um haustið 1991 sem
ég kynntist Júlla fyrst. Þá var ég
að slá mér upp með Bjarna
(Badda) syni hans. Júlli var fyrst
um sinn frekar þögull gagnvart
mér sem var ólíkt honum því að
hann var glaðvær og ræðinn og
hafði oftast frá mörgu að segja.
Það var eins og hann væri að taka
mig út áður en sonur hans myndi
nú gera einhver mistök og falla
fyrir þessari stúlku. Júlli var raf-
virkjameistari og eins og iðnaðar-
menn á þeim tíma var hann oftast
klæddur í ljósar kakíbuxur og
köflótta skyrtu. En daginn sem
við Bjarni giftum okkur var Júlli
tilbúinn að klæðast smóking og
þótti það kraftaverki næst að fá
hann til þess. Mér fannst hann
sýna þarna að ég væri velkomin í
fjölskylduna. Þegar hann kom í
heimsókn heilsaði hann mér allt-
af með orðunum „sæl Dísa mín“
og þótti mér vænt um það.
Júlla þótti ekkert skemmti-
legra en að vera með stórfjöl-
skyldu sinni og áttum við margar
og skemmtilegar stundir við veið-
ar og útiveru. Seinni árin þótti
þeim Dóru yndislegt að geta
komið til okkur vestur í Árholt
sem er á Skógarstöndinni. Þar
nutu þau þess að fara niður í
Stykkishólm og keyra um Snæ-
fellsnesið, enda Snæfellsnes og
Grundarfjörður stór hluti af
þeirra lífi.
Júlli var sérstaklega hrifinn af
litlu börnunum og þau af honum.
Síðan þegar þau uxu úr grasi
þótti honum skemmtilegt að
segja þeim hinar og þessar sögur
sem höfðu á daga hans drifið í
gegnum ævina og mikið var hleg-
ið.
Ég vil þakka Júlla fyrir sam-
verustundirnar í gegnum árin og
ég veit að hann mun njóta sín á
þeim stað sem hann er á í dag við
sögusagnir, veiðar og annað sem
honum þótti skemmtilegt.
Kveðja,
Þórdís Klara.
Elsku afi, fyrir okkur varstu
ekki aðeins yndislegur afi heldur
frábær fyrirmynd. Við eigum
óteljandi minningar. Allar heim-
sóknirnar og allir kaffibollarnir
sem þú drakkst með okkur.
Endalausar skemmtilegar sögur
af þeim frábæru lífsviðburðum
sem þú hefur upplifað.
Það var þetta með Willys-
jeppa hersins, þegar þú vannst
upp á velli eftir stríðið og þér
fannst allir herjepparnir svo
hreinir. Það var út af einhverju
sérstöku bóni sem hvergi annars
staðar var að finna í heiminum.
Mörgum árum síðar aðstoðuðum
við þig við þrífa bílinn þinn og þá
hafðir þú auðvitað útvegað sama
bónið frá hernum þegar þú varst
aftur farinn að vinna þar og það
virkaði alveg jafn vel þá og það
gerði í gamla daga. Við bónuðum
svo bílinn þinn reglulega með
þessu undraefni.
Afi var mikill húmoristi og
hafði alltaf spennandi sögur að
segja. Hann þurfti aldrei að
krydda, bæta við eða breyta
neinu, því hann hafði upplifað svo
ótrúlega magnaða hluti að það
var engin þörf á ýkjum.
Þegar afi varð áttræður vorum
við það heppin að fá að eyða af-
mælinu saman með honum og
ömmu og stórfjölskyldunni í
London. Það er ein allra eftir-
minnilegasta ferð sem við mun-
um eftir. Skemmtilegast var þeg-
ar við fórum á herminjasafn um
seinni heimsstyrjöldina og afi há-
aldraður að okkur fannst, hopp-
aði um safnið eins og táningur og
gat frætt okkur um hvern og einn
einasta hlut.
Afa fannst alltaf gott að vera í
faðmi fjölskyldunnar og þegar
hann varð níræður fyrir tæpum
tveimur árum var haldið gott teiti
í hans nafni á þeim stað sem hann
unni mest en það var Snæfells-
nesið. Hann keyrði þangað sjálf-
ur með ömmu. Þá kom öll stór-
fjölskyldan saman og það var
sungið og hlegið langt fram eftir
nóttu.
Afi var einstaklega geðgóður
maður, húmoristi, skemmtilegur
og fróður og erum við systkinin
virkilega þakklát fyrir að hafa
fengið að upplifa allar þessar
yndislegu stundir með honum og
að eiga þessar minningar saman.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Guðný Klara, Sigurjón
Bjarni, Hafþór Bjarni.
Júlíus Gestsson rafvirkja-
meistari, félagi okkar í Kaffi-
vagninum til áratuga, hefur kvatt
okkur félaga eftir hugsanlega níu
þúsund kaffiferðir á undanförn-
um árum. Sama hvernig viðraði
úti þá var Júlíus mættur manna
fyrstur af okkur öllum. Sat á
sama stað til æviloka þar sem
gæði lífsins skipta okkur félaga
hans miklu máli. Í vináttunni
finnur maður sjálfan sig í hópi
vina sem virka eins og hlekkur í
keðjunni í kaffispjalli manna á
milli á hverjum degi.
Það hafa ætíð verið sterkar
skoðanir á þjóðmálum í Kaffi-
vagninum þegar félagar okkar
tóku nokkrar snarpar rispur um
þjóðmálin. Þá var mikið fjör, mik-
ið gaman manna á milli, ekki
neinum hlíft við flokksskoðunum.
Júlli brosti að þessum hávaða í
félögum sínum, honum fannst
ekki neitt tilefni að vera æsa sig
út af ýmsum málum. Hann var
stundum glettinn, stríðinn þegar
leikar stóðu sem hæst, með bros
á vör enda hjartahlýr, helja-
menni, skemmtilegur persónu-
leiki, með sterka réttlætiskennd,
félagslega sinnaður, hjálpsamur,
ráðagóður í fjármálum.
Vinir Júlíusar komu ekki að
tómum kofanum varðandi raf-
magnfræðina, þá var hann boðinn
og búinn að hjálpa fólki í vanda.
Þó búið væri að dæma ákveðinn
hluti ónýtan af fagmönnum þá
brást þúsundþjalasmiðurinn Júl-
íus við og sagði viðkomandi að
setja hlutinn í skottið á bílnum
sínum eða hann fór heim til fólks-
ins að redda málunum. Hann
kom til baka stuttu síðar, þá var
hann spurður hvernig hefði geng-
ið. Svar sem vinir hans fengu:
„Smá bilun,“ sagði Júlli, „ég fór í
varahlutaverslun og fékk það
sem vantaði.“ Já, það lék allt í
höndunum á honum, sama hver
hluturinn var.
Kaffi og góðgæti, pönnukökur
með rjóma á afmælisdögum fé-
laganna hefur verið hefð í Kaffi-
vagninum í áratugi og ekki má
gleyma súkkulaðinu á nammi-
dögum frá Geira flugvélstjóra, þá
brosti Júlíus okkar.
Það má í raun segja að Júlli
vinur okkar hafi aðlagast öllu
sem til féll , gerði allt sem var
hollt að hans mati, þess vegna
lifði hann svona lengi. Þrátt fyrir
það voru félagarnir Kaffivagninn
efstir á blaði. Yndislegu dætur
hans sáu um keyra hann á
morgnana þar til fór að draga
verulega úr kröftum hans, hann
hafði það á orði að þær vildu að
honum liði vel og ekkert mál að
keyra hann.
Júlíus Gestsson gekk óstuddur
alla tíð.
Eftir stendur skipun á borðs-
hefðir og sætaskipun í Kaffivagn-
inum, ekkert Morgunblað, ekki
vinir til röfla við eða taka þátt í
umræðum.
Það hefur verið tómlegt í
Kaffivagninum að undaförnu síð-
an þú tókst þér far og hélst á vit
nýrra ævintýra á nýjum stað.
Hugur þinn mun svífa yfir okkur
öllum á meðan við sem eftir erum
lifum. Eftir stendur vinátta, kær-
leikur í áratugi.
Við, félagar þínir í Kaffivagn-
inum, þökkum þér fyrir yndisleg-
ar samverustundir í tugi ára. Guð
blessi og varveiti frú Halldóru
Guðmundsdóttur, börn, og fjöl-
skyldu.
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Jóhann Páll Símonarson og
félagar í Kaffivagninum.
Júlíus Gestssonfarsælu ævistarfi. Með því skilaðihann mörgum góðu veganesti. Á
fjölmörgum fleiri sviðum skilur
hann eftir sig jákvæð spor.
Guðmundi bróður hans færi ég
innilegar samúðarkveðjur vegna
fráfalls þessa góða drengs.
Jón Viðar Jónmundsson.
Fyrstu kynni mín af Magnúsi
Óskarssyni voru þegar ég byrjaði
að vinna á Hvanneyri haustið
1963. Þar voru meðal annarra
tveir Guðmundar, skólastjóri og
ráðsmaður, sem höfðu verið þar
lengur en flestir mundu en
Magnús fannst maður að hefði
alltaf verið þar.
Veturinn eftir var hann svo
kennarinn. Í þann tíma hófust
kennslustundir með því að nem-
andinn mundaði blýant eða
penna til að skrifa niður eftir
lærifeðrunum. Áburðarfræðin
var í samningu og talsverðan
hluta hennar skrifuðum við upp
eftir honum. Í efnafræðinni lagði
hann á sig margvíslegar tilraunir
til að fá okkur til að skilja fram-
andi efni. Í vinnufræðinni lærð-
um við að lyfta mjólkurbrúsum
án þess að eyðileggja bakið. Og
eftirminnilegt hvernig hægt var
að mæla þreytu með títuprjónum
og reglustiku. Ekkert spilaði
hann af fingrum fram heldur var
allt nákvæmlega undirbúið.
Ég varð svo þeirrar gæfu að-
njótandi að stíga mín fyrstu spor
sem tilraunamaður með Magn-
úsi. Þar var nákvæmnin í fyrir-
rúmi, bæði við skipulag tilrauna
og alla framkvæmd. Og alltaf er
mér minnisstætt heilræði (eða
sannindi) um verkstjórn við
rannsóknir; aldrei að skamma
vinnumanninn því þá þorir hann
ekki að segja frá mistökum. „Æ,
æ, ég hefði átt að segja þér betur
til“ vað það lengsta sem hann
gekk í að vanda um við menn.
Magnúsi voru umhverfismál
mjög hugleikin. Honum, eins og
svo mörgum öðrum, varð bók
Rachel Carson „Raddir vorsins
þagna“ eins konar hugljómun um
samhengi hlutanna í náttúru
heimsins. En hann sá líka vel að
án þess að nýta tiltæka þekkingu
um áburðarnotkun og varnarefni
við plöntuframleiðslu lendir
mannkynið uppi á skeri. En allt
með gætni og vakandi auga á
hliðarverkunum.
Bók Rómarklúbbsins „Endi-
mörk vaxtar“ var honum einnig
hugleikin; að allt eyðist sem af er
tekið. Og kannski skiptir ekki
máli hvort nýtanlegar birgðir fos-
fórs endast í 30, 50 eða 500 ár,
heldur hversu langt við hugsum.
Gróðurhúsaáhrifin vöfðust
heldur ekki fyrir honum. Magnús
gantaðist raunar með að Hvann-
eyrarkinnin verði með tímanum
úrvals land fyrir ávaxtarækt.
Eftir langt lífsstarf með fóð-
urjurtir söðlaði Magnús um og
beindi áhuga sínum að matjurta-
rækt svo að reiturinn innan elstu
skjólbeltanna varð, með ötulli
umsjón Rögnu Hróbjartsdóttur,
einhver glæsilegasti matjurta-
garður landsins.
Það er svo í fullu samræmi við
skaphöfn Magnúsar að hann var
framsóknarmaður. Engar öfgar í
neina hátt heldur sanngirni. Og
ég held að hann hafi alltaf átt
auðvelt að setja sig inn í hugs-
unarhátt manna með aðrar skoð-
anir. En hann varaði við að trúa
þeim sem hafa mikið rétt fyrir
sér, „þeir eru hættulegir“, sagði
hann.
Njáll á Berþórshvoli lét aka
skarna á tún svo betur sprytti. Í
mörgu mætti líkja Magnúsi við
þennan forvera sinn í áburðar-
fræðinni. Mér kemur þó frekar í
hug bróðir Njáls, Holta-Þórir. Í
brúðkaupi Gunnars og Hallgerð-
ar á Hlíðarenda er nákvæmlega
lýst hvernig raðað var til borðs
eftir mannvirðingum. Holta-Þóri
hefði borið að sitja ofarlega, en
hann kaus að sitja ystur „því þá
þótti hverjum gott þar sem sat“.
Þannig var Magnús Óskars-
son.
Ríkharð Brynjólfsson.
Ástkær pabbi okkar, sonur, bróðir og vinur,
FRANCIS STEINAR BAKER
lést á Landspítalanum 13. janúar.
Útförin fer fram í Maríukirkju fimmtudaginn
23. janúar klukkan 15.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
hlýhug og samúð.
Thomas S. Baker
Adam B. Baker Daniel S. Baker
Teresa Rós Baker Rögnvaldur Örn Baker
Anný Guðsteinsdóttir Joan Baker
Denice Baker Diane Grabill
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar