Morgunblaðið - 02.03.2020, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. MARS 2020
✝ Anna Guðrúnfæddist á
Eskifirði 25. júlí
1924. Hún lést á
Grund við Hring-
braut 18. febrúar
2020.
Hún var dóttir
hjónanna Árna
Jónssonar, kaup-
manns í Laufási, f.
1886, d. 1966, og
Guðrúnar Ein-
arsdóttur, f. 1887, d. 1971.
Systkini hennar voru Jón Þór-
ir, f. 1917, d. 1997, Malmfreð
Jónas, f. 1921, d. 1994, og Val-
borg Oddný, f. 1926, d. 2014.
Tvö systkinanna létust ung en
þau voru Valgerður Þórsteina,
f. 1922, d. 1926, og Einar Odd-
geir, f. 1922, d. 1923. Anna fór
að heiman á unglingsárum til
Vestmannaeyja til að vinna á
vertíð. Eftir það lá leiðin til
Akureyrar í húsmæðraskólann
þar í bæ. Eftir það vann hún
við verslunarstörf, m.a. í
Guðríði Pétursdóttur, sem eru
Gunnar Pétur, f. 1969, og
Anna Sigríður, f. 1980.
Barnabörn Árna eru 4. Börn
Ingibjargar eru Örvar, f.
1975, og Hildur, f. 1981, Ru-
dólfsbörn og 3 barnabörn.
2) Kristinn, f. 1951, d. 2017.
Hann á 4 syni, Sigurð Inga, f.
1978, með Elísabetu Sæ-
mundsdóttur, dóttir Elísabet-
ar er Guðrún Arna, Benedikt,
f. 1987, Kristin, f. 1989, og
Bjarna Jens, f. 1991, með
Hildi Agnarsdóttur. Barna-
börn Kristins eru þrjú.
3) Anton, f. 1955, giftur
Hjördísi Vilhjálmsdóttur, f.
1965. Hann á 4 börn, Halldór,
f. 1973, með Helgu Sóleyju
Halldórsdóttur, og Guðnýju
Hrönn, f. 1988, Selmu, f.
1992, og Önnu, f. 1997, með
Gígju Karlsdóttur, sonur
Gígju er Marinó Guðmunds-
son, f. 1982. Barnabörn Ant-
ons eru 5 og eitt langafabarn.
Börn Hjördísar eru Fannar
og Viktor Eyjólfssynir, f.
1986, og 4 barnabörn.
Einnig lætur Anna Guðrún
eftir sig stjúpbarna-
barnabörn.
Einnig dvaldi á Akureyri
hjá Önnu Guðrúnu og Sigurði,
Timothy Gerbracht, f. 1950,
frá Indiana í Bandaríkjunum
og var alltaf kært með honum
og hans íslensku foreldrum og
fjölskyldu og er hann nú hér á
landi að kveðja Önnu ásamt
eiginkonu sinni Ellen.
1974 fluttu þau á Seltjarn-
arnes en þá voru allir synirnir
búsettir á höfuðborgarsvæðinu
og Sigurður flutti sig á BSR
og ók þar í 14 ár eða þar til
hann lést 1988 tæplega 62 ára.
Anna vann ýmis störf eftir
flutninginn suður en síðustu
20 ár á Hrafnistu í matsal eða
til 70 ára er hún fór á eft-
irlaun.
Þau hjón fóru að ferðast
eftir að þau komu suður, mest
til sólarlanda, en Sigurður lést
í einni slíkri ferð. Anna hélt
áfram að fara og njóta þessara
ferðalaga , m.a. með systur
sinni og vinkonum. Anna
kynntist Árna Stefánssyni lög-
manni 1990 og ferðaðist hún
mikið með honum, bæði innan-
lands og utan. Hann lést 2016.
Anna var heima og sá um sig
sjálf við góða heilsu til 92 ára
aldurs er hún fór á Grund.
Útför hennar fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 2.
mars 2020, klukkan 11.
Brauns-verslun.
Anna giftist Sig-
urði Sigur-
steinssyni, f. á Ak-
ureyri 15. sept.
1926, d. 31. ágúst
1988, þann 3. nóv.
1946 en hann var
Akureyringur og
starfaði sem bif-
reiðarstjóri alla
sína starfstíð á
Akureyri og síðar
Reykjavík. Foreldrar hans
voru Sigursteinn Gunn-
laugsson, sjómaður og kyndari
frá Akureyri, og Kristín Jó-
hannesdóttir frá Nolli í Höfða-
hverfi. Bjuggu þau á Norður-
götu 6b. Systkini hans voru
Vernharð, f. 1929, d. 2012, og
Auðbjörg María, f. 1931, d.
2016.
Anna og Sigurður eignuðust
þrjá syni: 1) Árni Gunnar, f.
1949, giftur Ingibjörgu H. Elí-
asdóttur, f. 1954. Hann á 2
börn með fyrri konu sinni,
Nú er mamma búin að kveðja
eftir rúmlega 64 ára samfylgd,
orðin rúmlega 95 og 1/2 árs göm-
ul. Það er langur tími og margs
að minnast og þakka fyrir. Hún
stóð alltaf með mér og studdi,
sama á hverju bjátaði í lífinu og
tók ávallt öllu með miklu jafn-
aðargeði og æðruleysi. Ég er
yngstur af þremur bræðrum og
alla tíð var ég „lillinn hennar
mömmu“. Hún hugsaði mjög vel
um heimilið og hélt vel utan um
alla fjölskylduna og tók Tim fóst-
urbróður mínum frá Indiana sem
fjórða syni sínum. Hún sýndi
mér og lífi mínu ávallt mikinn
áhuga og fylgdist vel með öllu.
Hún var nú ekkert sérlega hrifin
af því að ég væri að þeytast upp
um fjöll og firnindi á torfærumó-
torhjóli, hvorki þegar ég var
unglingur né nú kominn á sjö-
tugsaldurinn. Ég minnist þess
eitt skipti þegar ég slasaðist í
einni ferðinni, þá sagði hún í stað
þess að þusa „það er nú eins gott
að þú hafir nú haft gaman af
þessu“. Það var henni huggun að
ég hefði skemmt mér vel og að
þetta var og er með því skemmti-
legasta í lífinu. Hún tók eftir öllu,
vissi allt og mundi allt. Minni
hennar var sérlega gott og traust
fram á síðustu stundir. Það var
alltaf gaman og gott að ræða við
hana um alls konar mál. Hún var
hafsjór af fróðleik og ekki síst
vissi hún allt um alla í fjölskyld-
unni, vinahópnum og ættinni
allri. Það þýddi oft lítið að ætla
að færa henni fréttir, hún var
nær alltaf fyrri til, jafnvel þó að
hún hefði aðeins Rás 1 til að
fylgjast með málefnum líðandi
stundar og dánarfregnum síð-
ustu árin á Grund. Heimurinn
væri betri ef fleiri hefðu eins
áberandi gott skap eins og
mamma mín hafði og væru eins
góðir við alla eins og hún var.
Ég mun sakna þín, elsku
mamma mín, og minnast þín af
hlýhug og með ómældri virðingu
og þakklæti fyrir allt sem þú hef-
ur gert fyrir mig og fjölskyldu
mína og kennt okkur. Þinn son-
ur,
Anton.
Í dag kveð ég með þakklæti
fyrir góð kynni síðustu rúm 7 ár,
elsku tengdamömmu mína. Anna
var einstök kona, með lág-
stemmda rödd en um leið
ákveðna. Skapbetri manneskju
hef ég aldrei vitað um, né kynnst.
Hún var mjög hlý og góð kona
sem tók mér mjög vel frá allra
fyrstu kynnum í nóvember 2012
og það var mjög auðvelt að tala
við hana frá fyrstu tíð, aldrei
neitt þvingað eða óþægilegt. Hún
sýndi börnum mínum, barna-
börnum og fjölskyldu áhuga frá
upphafi og sem dæmi prjónaði
hún peysu í fæðingargjöf fyrir
barnabarn mitt, hana Ísabellu
Nótt, sem fæddist rúmum mán-
uði eftir að sonur hennar og ég
tókum saman. Það þótti mér
ótrúlega mikið vænt um. Og svo
gaf hún mér náttbuxur sem hún
saumaði á mig í jólagjöf sama ár.
Það þótti mér yndislegt af henni.
Hún tók eftir öllu í kringum sig,
ef ég eða Anton minn vorum í
einhverri nýrri flík eða jafnvel ef
ég var með hálsmen sem hún
hafði ekki séð áður, þá tók hún
strax eftir því og alveg fram und-
ir það síðasta talaði hún um og
hrósaði óspart, enda hafði hún
gaman af að klæðast fallega og
var sjálf ávallt vel tilhöfð og
klæddi sig upp alla daga og lét
laga á sér hárið vikulega öll árin
á Grund og geri aðrir yngri bet-
ur. Hún vakti áhuga minn á að
annast um garða og blóm og
framtíðin mun svara því hversu
vel ég hef lært og ég mun gera
mitt besta í að hugsa vel um leið-
ið hennar og passa að hafa þar
blóm sem voru henni svo mik-
ilvæg og kær og ekki síst sum-
arblómin litríku, stjúpurnar.
Hún var ótrúlega dugleg og tók
mjög virkan þátt í lífinu og var
þó að nálgast nírætt þegar ég
kynntist henni. Hún fór í
mjaðmaskiptaaðgerð 92 ára
gömul og var snögg að ná að geta
gengið með göngugrind. Ég
minnist þess með bros á vör eitt
sinn í heimsókn á LSH, þegar
hún var að æfa sig að ganga. Þá
var þar sjúklingur talsvert mikið
yngri en hún, sem einnig var að
æfa sig að ganga eftir aðgerð.
Eitthvað þótti henni hann fara
hægt um og hún nennti ekki að
drattast á eftir honum og sagði:
„ég tek nú bara fram úr þessum“
og brunaði áfram með göngu-
grindina!
Dauðinn er mér mjög erfiður
og það vissi hún en örlögin
stýrðu því þannig að ég var hjá
henni og horfði á hana taka sinn
síðasta andardrátt og sá hennar
sterka og fallega hjarta hætta að
slá. Hjarta sem ég hélt að myndi
slá að eilífu. Ég er sannfærð um
að með því vildi hún kenna mér
að dauðinn er eðlilegur hluti af
lífinu hjá þeim sem hafa lifað vel
og lengi og ekki eins erfiður og
ég hélt, þó sár sé. Ég hef aldrei
heimsótt nokkra manneskju eins
oft og mikið og hana og það
fylgdi því ávallt vellíðan. Það
mun taka tíma að venjast því að
heimsóknum okkar Antons míns
til hennar er nú lokið og ég mun
minnast hennar af djúpri virð-
ingu með söknuði.
Takk, elsku Anna mín, fyrir
allar stundir okkar saman, öll
símtölin frá þér meðan þú bjóst
úti á Seltjarnarnesi og takk fyrir
góðmennsku þína í minn garð og
umhyggjusemi þína til mín og
fjölskyldu minnar allrar. Takk
fyrir langlífi þitt því annars hefði
mér ekki auðnast sú gæfa að
hafa kynnst þér. Hvíldu í friði
milli eiginmanns þíns og sonar,
sem þú syrgðir sárt. Bless, elsku
krúttaði hnoðrinn minn. Þín
Hjördís.
Elskuleg tengdamóðir mín er
látin og skilur eftir sig ljúfar
minningar. Hún var minnug og
fylgdist vel með sínu fólki og
þjóðmálum. Með sonum sínum
rifjaði hún oft upp gömul málefni
og atburði. Þau nutu þess að tala
saman, um allt og ekkert. Í síð-
asta alvöru samtalinu okkar
snemma í febrúar spurði hún um
mitt fólk „er hún ekki altalandi?“
„er hann ekki orðinn stór?“ „búa
þau þar?“ „er hún komin heim?“
Anna var létt í lundu, vinsæl
og félagslynd. Þegar hún talaði í
símann við vinkonur, systur,
mágkonur og svilkonu var eins
og þær væru að drekka úr sömu
uppáhellingunni. Hún tók þátt í
félagsstarfi aldraðra á Nesinu og
reyndi að taka þátt í morgun-
stundum og öðru félagsstarfi
sem bauðst á Grund. Hún deildi
áhuga sona sinna á gömlum am-
erískum bílum og fór stundum á
rúntinn með Fornbílaklúbbnum
Krúsers meðan hún gat.
Hún var fagurkeri og ekki
ríkti nútíma mínimalismi á Vall-
arbrautinni. Ég spurði hvort
ekki væri erfitt að halda öllu
þessu í röð og reglu? Hún hélt nú
ekki, umhugsun um svo fallega
hluti væri skemmtileg. Með Lísu
vinkonu sinni endurskapaði hún
fallegu og notalegu stofuna
hennar í litlu herbergi á Grund.
Hillusamstæðan með kristal og
postulíni og myndir af ástvinum.
Hún naut þess að horfa á hlutina
og tók strax eftir ef uppröðun
breyttist.
Anna unni hannyrðum og var
afar vandvirk. Hún saumaði sín
eigin föt og breytti eftir þörfum.
Hún var stolt af sínum verkum
og mátti líka vera það. Í dag er
flestur fatnaður með einföldum
beinum línum en draktirnar og
kjólarnir hennar voru aðskornir,
með púffermum, hringlaga pils-
um og fleiru. Í albúmum eru fjöl-
margar myndir af dætrum okk-
ar, alltaf í nýjum og nýjum
kjólum.
Eftir lát Sigga eignaðist hún
vin, Árna Stefánsson, sem hún
naut samvista við. En hún vildi
búa ein á Vallarbrautinni. Sam-
búð kom ekki til greina. Við Árni
minn fylgdum þeim til Banda-
ríkjanna. Stoppað var við Hvíta
húsið og við komumst inn í þing-
húsið, alla leið á þingpalla. Al-
gjört ævintýri fyrir hana.
Anna var sjálfstæð, íhaldssöm
og föst fyrir. Að hún mótmælti
ekki var ekki sama og samþykki.
Hún tók ákvarðanir á sinn hljóð-
láta hátt. En hún var líka skyn-
söm. Þegar getan þvarr og hún
var ekki lengur sjálfbjarga til að
hugsa um sig og umhverfið með
reisn ákvað hún að fara á hjúkr-
unarheimili. Hún tók þessa
ákvörðun af æðruleysi. Við vitum
að það er ekki auðvelt að breyta
lífsháttum sínum þó maður
ákveði breytinguna sjálfur. Um-
hverfislegar aðstæður á Grund
eru á margan hátt erfiðar. En
það er bætt upp með öðru og
sendum við þeim bestu þakkir
fyrir góða umönnun, góðan fjöl-
breyttan mat, hjartahlýju og
virkt félagsstarf. Síðustu misser-
in voru erfið en þó var aldrei
kvartað. „Stúlkurnar reyna að
gera sitt besta.“
Kannski langaði hana að verða
100 ára. Lífsviljinn var sterkur
en ótímabært fráfall Kristins og
afleiðingar hnémeiðslanna tóku
sinn toll.
Nú sé ég hana fyrir mér dans-
andi á tveimur jafnfljótum,
smart klædda og snyrta með
Sigga og Kristni. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Ingibjörg H. Elíasdóttir.
Elskuleg föðursystir mín,
Anna frænka, eins og hún var al-
laf kölluð, var næst-yngst systk-
ina föður míns, vel komin á 96.
aldursár er hún lést. Anna var
frænka með stóru F-i enda hafði
hún stórt, fallegt og vingjarnlegt
hjarta.
Er ég var barn austur á Eski-
firði fannst mér það heillandi að
eiga frænku norður á Akureyri
sem vann þar í fínni búð, Amaro,
sem þá var með stærri og fínni
verslunum landsins. Sem barni
fannst mér Akureyri stór bær
sem gaman var að heimsækja og
ég hlakkaði alltaf til að koma
þangað í heimsókn til Önnu á fal-
lega heimilið hennar í Goða-
byggðinni. Synir hennar hafa
alltaf tekið mér vel og fyrir norð-
an sýndu þeir mér, litla frænd-
anum, flottu bílana sína. Og það
var líka alltaf tilhlökkun þegar
Anna og fjölskylda hennar komu
í heimsóknir austur á Eskifjörð á
flotta Benzinum, sem í þá daga
var ekki algeng sjón austur á
fjörðum.
Árið 1974 fluttu Anna og Siggi
á Seltjarnarnesið, enda synir
hennar tveir, þeir Árni Gunnar
og Kristinn, löngu fluttir suður
og Önnu fannst gott að vera
nærri þeim. Var ég ætíð velkom-
inn heim til hennar út á Nes og
vel gert við mig í mat og öðrum
góðum viðgerningi hjá Önnu.
Það var alltaf gott og gaman
að heimsækja Önnu frænku og
spjalla við hana. Hún var full af
fróðleik frá fyrri tíð af sinni
löngu ævi og af mönnum og mál-
efnum og sagði frá mörgum við-
burðum sem hún upplifði á æsku-
árunum á Eskifirði. Ein
athyglisverðasta upplifun hennar
sem barn var er hún sá flugvél í
fyrsta sinn, þá 9 ára, þegar flug-
kappinn Charles Lindbergh og
kona hans lentu sjóflugvél sinni á
Eskifirði 1933 og gistu þar. Hún
sagði að þetta hefði verið mikill
merkisviðburður sem lengi var
talað um á Eskifirði.
Þegar ég flutti úr foreldrahús-
um á Eskifirði suður til Reykja-
víkur til að stunda nám í Verzl-
unarskólanum var svangi ungi
námsmaðurinn ánægður þegar
Anna bauð mér í heimsókn og
hafði þá alltaf tekið til mat. Ég
var ætíð velkominn út á Nes ef
ég væri svangur, sagði hún. Og
það var ekki í kot vísað hjá Önnu
og ég fór aldrei svangur þaðan.
Þarna reyndist hún mér eins og
besta móðir, slík var gæska
hennar.
Anna naut þess allar götur að
ferðast og fór hún ásamt Sigga
eiginmanni sínum reglulega í
ferðalög, oftast suður í sólina.
Það var mikið áfall fyrir Önnu
þegar Siggi þá rétt rúmlega sex-
tugur féll skyndilega frá í einu af
fríunum þeirra suður á Kýpur.
Alveg undir það síðasta naut
Anna þess að fá mig í heimsókn
og hún spurði alltaf um hvernig
gengi hjá mér og hvað væri að
frétta af krökkunum mínum og
hvernig þeim gengi. Hún hafði
gaman af að fá fréttir af fólkinu
mínu og hvort ég hefði einhverj-
ar fréttir frá Eskifirði og minnið
var ekki farið að svíkja hana því
hún mundi vel eftir fólki fyrir
austan og kunni deili á því alveg
undir það síðasta.
Við fjölskyldan minnumst öll
Önnu sem frænku sem var glæsi-
leg, gestrisin, hugulsöm, vinaleg,
hlýleg og örlát frænka. Hvíl í
friði, kæra Anna frænka. Þinn
bróðursonur,
Örn Jónasson og fjöl-
skylda Mosfellsbæ.
Anna „mamma“ var móðir mín
þegar ég var skiptinemi á Ak-
ureyri frá 1968-69. Nú skrifa ég
til að heiðra minningu hennar og
minnast hennar með hlýju, því ég
fæ henni aldrei fullþakkað. Hún
var yndisleg móðir, stórkostlegur
kokkur og frábær íslenskukenn-
ari. Ég mun alltaf minnast henn-
ar, fjölskyldu hennar og Íslands.
Timothy J. Gerbracht,
Indiana.
Anna Guðrún
Árnadóttir
Flest erum við sennilega
venjuleg þó enginn mælikvarði sé
til um hvað það þýðir að vera
venjulegur. En við skulum gera
ráð fyrir að flest okkar falli innan
mengis sem er tiltölulega svipað,
með mismunandi frávikum. En
svo eru hinir sem eru óvenjulegir,
eins og vinur minn Gísli Magnús-
son frá Friðheimi í Mjóafirði. Líf-
ið var honum um tíma örðugt og
dag einn stóð hann aleinn í heim-
inum með aleigu sína í ferðatösku.
Þá minntist hann gamals skips-
félaga, sem flutt hafði til Grund-
arfjarðar og þangað var stefnan
tekin. Í Grundarfirði eignaðist
hann nýtt líf, nýja vini og nýtt
Gísli Magnússon
✝ Gísli Magn-ússon fæddist í
Friðheimi í Mjóa-
firði 7. október
1941. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Vesturlands á
Akranesi 20. febr-
úar 2020. Útför
Gísla verður gerð
frá Langholts-
kirkju í dag, 2.
mars 2020, kl. 15.
frelsi til að vera
hann sjálfur. Þar
fékk hann ný tæki-
færi til að vera þátt-
takandi í lífinu og
verja frítíma sínum í
náttúru sem ekki
var ólík æskuslóðun-
um. Gönguferðir um
fagra náttúru urðu
til þess að börnin
fóru að kalla hann
„Gísla göngutúr“.
Það þótti honum góður titill. Þeg-
ar starfskraftar þrutu átti hann
annan fjársjóð sem hægt var að
leyfa öðrum að njóta. Það var
skemmtikrafturinn, hann vildi
gleðja og kæta. Hann hafði ein-
hverntíma verið í þjóðdönsum og
nú fór hann að birtast á torgum
þorpsins dansandi þegar honum
þótti henta. Það þótti ekki alltaf
passa en honum var sama, hann
vildi ekki að fólki leiddist.
Gísli kom oft á heimili mitt og
margar stundir sátum við yfir
skrafi um lífið og tilveruna. Kenn-
ingar Gísla voru oft æði sérstakar,
en vissulega opnuðu þær hjartað.
Kenningarnar um fegurðina sem
urðu til í einlægni hins barnslega
hjarta. Já, Gísli göngutúr var góð
manneskja sem vildi gleðja aðra
og kæta. Honum var gjafmildi
eðlislæg og rausnarlegur var
hann við vini sína. Þegar Gísli
flutti á dvalarheimilið Fellaskjól
vildi hann leggja lið og gleðja.
Hann fór því í Hrannarbúðina og
keypti körfuboltaspjald og færði
heimilinu, því gamla fólkið hefði
gott af að hreyfa sig. Gjöfin þótti
ekki henta en hugurinn var sam-
ur. Já, margt fer öðruvísi en ætlað
er.
Þegar við félagarnir heimsótt-
um Mjóafjörð, fyrir 15 árum, fann
ég glöggt hve æskuminningarnar
voru Gísla dýrmætar og hve gam-
an hann hafði af því að segja mér
frá. Ferðin var ævintýri með ætt-
ingjum og vinum. Og ekki kom
hann tómhentur, fangið fullt af
gjöfum og hálft bakarí í pokum.
Já, hann Gísli göngutúr var góður
maður sem vildi gleðja fólkið í
kringum sig og hafa gaman af líf-
inu. Hann var nefnilega óvenju-
legur, já, óvenjulega góður karl.
Okkur Grundfirðingum þótti
vænt um hann og hér var hann
þarfur þegn.
Blómabrekkurnar í sumar-
landinu fagna nú góðum og þar
áttu góðu að mæta, kæri vinur.
Með kveðju og þökk.
Ingi Hans.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Minningargreinar