Hvöt - 01.03.1953, Blaðsíða 11

H V Ö T
9
látssemi. Þvínæst verður sífellt meiri
íhlutun herveldisins á fjármál lands-
ins, atvinnulíf, verzlun, hagnýtingu á
auðæfum landsins, á utanríkismál og
stjórnmál innanlands. Samfara þessu
eykst sljóvgunin fyrir sjálfstæði lands-
ins, en hugsunin um varanlegt sam-
band við herveldið magnast, sem lykt-
ar með því að ísland verði eitt
stjörnumerki í fána herveldisins. Og
meðan þetta gerist rýrnar dag frá
degi áhugi fyrir þjóðlegum arfi og
tungan slævist, svo að þeir tímar
koma, að við hérna heima „krossum
strítuna“, eins og frændur okkar og
vinir, Vestur-Islendingar, gerðu brátt,
þegar þeir þurftu að ganga yfir stræt-
ið. Nú er vestur-íslenzka þjóðarbrotið
drukknað í ensk-ameríska orðaflóð-
inu, aðeins fáir einstaklingar berast
um á flekum, og þeirra bíður hin eina
landtaka. —— Hér heima eru uggvæn-
leg teikn á lofti og mörg. Ég gæti
nefnt þau, ef rúm leyfði, en vil að-
eins nefna útvarp hersins, sem í and-
stöðu við landslög vælir á Keflavíkur-
velli frá morgni til kvölds og seilist
til æskulýðsins með lævísi, en hæðir
og lítilsvirðir þjóðina með því að
leika: Ó, guð vors lands í dagskrár-
lok. — Já, ég óttast spillandi áhrif
hersins á hugsunarhátt þjóðarinnar,
tungu hennar, menningu alla og sjálf-
stæði. Þess vegna leyfi ég mér að
ávarpa heiðraða lesendur þessa rits,
skólaæskuna, með hvatningarorðum
um að standa á verði gegn hinni gíf-
urlegu hættu, sem okkur stafar af
her í landinu. Minnizt þess, að með
ykkur sameinuðum gegn hersetunni,
sigrar hinn íslenzki málstaður.
Gu'ðbergur Bergsson Kennarask.:
TVÖ KVÆÐI
AUSTURLENZKT ÆVINTÝRI
Himinninn geymir þúsundir stjarna.
Ég á eina,
þú og ég, eina
stjörnu.
Við.
Heimurinn,
eina stjörnu
meðal milljóna.
Við sátum saman i húminu
í slcugga pálmanna
og horfðum á guð
kveikja á stjörnunum,
og þú hvíslaðir:
Það er svo erfitt
að elska og hata,
að lifa
er hættulegra en deyja,
í skugga pálmanna
um stjörnunótt.
VORNÓTT
Óttunnar þögn i vorbláum, litlausum himni,
þú djúpa kyrrð, þegar Iitlaus
vornóttin kemur
í djúpum svefni með döggvuð strá í túni.
Og hafdjúpsins niður,
sem hefst, hnígur og deyr er:
annarlegt hljómhaf í djúpu hafi óttans.
— Á svörtum þangvöxnum steinum
skolast löðrið
að eilífu.
Vornótt, þegar þögnin vakir
og Ijósið leitar undan fargi vetrarins
út í formlausa draumóra
vornæturinnar,