Þjóðhátíðarblaðið - 09.08.1936, Side 12

Þ JÓÐHÁTÍÐ ARBL AÐIÐ 1936
Fyrsta Reykjavíkurför K. V.
Eftir að Björgúlfur Ólafsson læknir, sem þá
var hér sundkennari, hafði kennt nokkrum nem-
endum sínum o. fl. knattspyrnu, vaknaði mikill
áhugi ungra manna hér fyrir þeirri íþrótt og
var hún iðkuð af miklum áhuga næstu ár á
eftir. Sögðu þeir, sem vit höfðu á og séð höfðu
knattspyrnu í Reykjavík, að við hér stæðum
og girða gjörðina en það gerði hann með því
að taka prikið undir fæturna á sér.
Tækist honum nú þetta varð hann að „spenna
reiðann“ með því að hafa handaskifti á prikinu
fyrir aftan bak, en það reyndist venjulega
þyngsta þrautin, sem oftast endaði með því
að hryssan henti riddaranum af baki og var
þá oft hlegið dátt að óförunum.
Þegar leið fram yfir sumarmál skemmtu
menn sér í landlegum við glímur, burtreiðar,
handahlaup, við að „sækja smjör í strokk" og
„ríða til páfans“. o. fl. í bændaglímu voru venju-
lega tveir beztu glímumennirnir valdir og nefnd-
ir heimabændur. Þeir voru foringjar og völdu
sér liðsmenn á víxl, eftir að hafa varpað hlut-
kesti um hver mætti velja fyrst. Stundum var
líka skift liði á þann hátt, að bændurnir völdu
sér sinn vestishnappinn hvor og létu svo liðs-
menn kjósa hvorn hnappinn þeir vildu kjósa,
en þá vildi stundum verða mikill liðsmunur og
misjafnt mannval.
Var svo glímt af kappi, því allir vildu sigra,
en það var bót í máli fyrir þann sem féll, að
hann átti von á að sín yrði hefnt í næstu glímu.
Á þessu gekk oftast þar til ekki stóðu uppi nema
heimabændumir og var þá oft langur atgangur
og harður, því að mikið lá við að halda velli,
enda voru góðir glímumenn í hávegum hafðir
meðal vermanna.
Enda ég svo þessar línur og bið góðfúsan
lesara að taka viljann fyrir verkið. S. O.
þeim lítt að baki og ættum eins góða einstak-
linga eins og þeir. Það vaknaði því áhugi fyrir
því, að reyna sig við þá og árið 1912 var ákveð-
ið að fara og taka þátt í Knattspyrnumóti Is-
lands.
Var nú æft af kappi og voru þessir valdir
í aðalliðið:
Ágúst Eiríksson (f), Árni Gíslason, Árni J.
Johnsen, Árni Sigfússon, Ársæll Sveinsson,
Eyjólfur Ottesen, Georg Gíslason, Jóhann A.
Bjarnasen, Jón Ingileifsson (t), Steingrímur
Magnússon og Sæmundur Jónsson.
Kvöldið áður en lagt var af stað, var komið
saman á vellinum og þótti ekki ráðlegt að æfa
af kappi, svo enginn heltist úr lestinni. Var
einkum skotið á mark o. þ. u. 1. Þó vildi svo
slysalega til, að tveir beztu framherjarnir, Jó-
hann og Árni Gíslason meiddust þá báðir. Ann-
ar fékk brákuð ristarbein, en hinn svo vont
iriar á legg, að skera varð í um kvöldið.
Þótti nú illa á horfast og var rætt um, að
hætta við förina. Þótti flestum að það mundi
verða misjafnlega lagt út, og þar sem við höfð-
um nokkra daga hvíld í Reykjavík, áður en
kappleikir byrjuðu, var ákveðið að fara í þeirri
von að þessir menn gætu keppt með.
Jónsmessudagur rann upp með sólskini og
austan andvara, og „Perwie“ kom á réttum
tíma. Hún átti að koma við á Stokkseyri og
var því farið landleiðina þaðan til Reykjavíkur.
,,Perwie“ dvaldi nokkuð hér, eftir að við
komum um borð. Við vorum fullir af ferðahug
og leiddist biðin. Meðal farangurs voru nokkrir
baggar af hertum þorskhausum. Nokkrir okkar,
sem höfðu heyrt að harðæti væri gott við sjó-
veiki fannst það tilvalin dægradvöl, að rífa sér
kjamma. En þó hausarnir væru vel merktir,
vissum við ekki hver var eigandinn, en Pétur
hét hann. Okkur kom saman um að hægt mundi
vera að bæta honum skaðann, og fengum okkur
12