Morgunstjarna - 01.02.1933, Blaðsíða 5

ctrvvv'r l
0
í hjttífyrrft var ég á bæ á Skeiöunum, sem heitir Arakot. Þar voru
tveir^kálfar,^en seinna urðu Þeir Þrír. Eldri kálfunutíi var aldrei gefið
nafn á meðan ég var Þar, en litli kálfurinn var strax og við sá\im hann
látinn heita Húfa. Mikið vorum viö krakkamir fegin, Þegar við fréttum rc
hún œtti að lifa, við vildum alltaf fá að fara með mjólkina handa henni.
Þegar hún var búin með Það,sem við komum meðr settum viö hendurna upp
x han*1 og lofuðum henni að sjúga Þœr, Það var engin gætta á að hún biti
okkur, Því hún^var alveg tannlaus. Einn góðan veðurdag fengu stærri kál
amir að fafa út í fyrsta sinn. Allir komu út úr bænum, til Þess að sjá
hvernig Þeim líkaði úti. Það var ekki að sjá að Þeinu líkaði neitt illa,
Því Þeir hömuðust^allan daginn, en öllu gamni fylgir nokkur alvara. Annai
Þeirra datt ofan í dóúpan skurð, og Þegar hann lokgfins brölti upp úr
honum draghaltur, voru Þoir báðir loksðir inni, sÁro Þcir færu sér ekki
meir aö voða, og Þar með var gleðinni lokið Þann daginn.
Áldís sfevíðsdóttir, 7. bekk A.
F E R D A S A C- A.
1 sumar sem leið, var ég í Ólafsvífc hjá móðursystir minni. Eg hlakk:
aði ákaflega til sunnudagsins, Því að Þá átti ég að fá að taka Þátt í
reiðtúr út í svokallaðan Djúpadal. Ve'ðrið var ágætt, en samt voru ein-
hverjir skýhnoðrar í austri á sunnudagsmorguninn. Hestarnir voru komnir