Samtökin '78 - Úr felum - 01.03.1983, Blaðsíða 11

gæti stutt mig. Einhver sem gæti
gefið bæði mér og þér stað til að
standa á í lifinu. En hvað maður
getur verið vitlaus! Ég vissi það
ekki þá, að ró og öryggi verðum
við að finna í sjálfum okkur - og
læra að virða þá manneskju sem
við höfum að geyma! Það var erf-
itt uppgjör við sjálfa mig.
Ég hafði lengi gert mér ljóst að
ég væri hrifnari af konum en
mönnum. En gat ég lifað sam-
kvæmt þvi? Allt frá unglingsár-
unum hafði ég hugsað sem svo:
«Kersti, þú verður hrifin af konum
kanske þú sért ein af þessum
hérna - héma lesbium?» Nei, það
mátti ekki gerast - það var ómögu-
legt. Það var rangt - það stríddi
gegn öllum náttúrulögmálum. Eg
myndi valda öllum þeim vonbrigð-
um sem þekktu mig. Hvilikt áfall
fyrir mömmu og pabba sem von-
uðust til að eignast vænan tengda
son. Nei ég varð að kæfa slikar
hugsanir og tilfinningar um leið
og þær létu í sér kræla, ekki bara
sjálfrar mín vegna heldur líka
vegna hinna.
Svo komst þú í heiminn, litli
anginn minn. Og ég fann að ég
hafði sannað fyrir sjálfri mér og
umheiminum að ég væri fullgild
kona! Þú varst sönnun þess að ég
væri eðlileg. Þarna lást þú htla
stelpan min, borin í heim úlfúðar
og haturs, heim sem rúmar þó lika
óendanlega ást. Og þú varst sjálf-
stæður einstaklingur með rétt til
að lifa þínu eigin lifi. Ég mátti
ekki gera þig sönnun eins eða
neins í mínu lífi.
En svo ég víki aftur að þeim ár-
um þegar ég var að reyna að út-
vega þér föður. Ég vildi að þú
gætir alist upp í «eðlilegri» fjölsk-
yldu. Það mistókst allt. Ég fann
nóg af mönnum sem voru fúsir til
að deila ábyrgðinni með mér, en
hugsanir minar snerust stöðugt
um það sama: Átti ég að fórna lifi
mínu til þess að þú gætir lifað
«eðlilegu» fjölskyldulífi? Það var
ekki karlmaður sem ég þráði.
Erfiðleikamir vom að vaxa mér
yfir höfuð. Ég fór að taka róandi
töflur og fá mér i staupinu eftir
vinnuna á kvöldin. Áfengisþörfin
jókst og bitnaði á þér. Að mestu
leyti tókst mér að leyna þig þessu
en það var ótrúlegt hve mikið þú
skildir og hversu fljót þú varst að
setja þig i varnarstöðu. Enn þann
dag i dag seturðu upp gamla skelf-
ingarsvipinn ef þú finnur að ég
læt eitthvað fara i taugarnar á mér
í örvæntingu minni stofnaði ég
stöðugt til nýrra sambanda. Og
með hveiju þeirra magnaðist þung
lyndið. Dag nokkurn settist ég
niður og skrifaði hjá mér allt það
versta sem mér datt i hug að gæti
gerst ef ég kæmi úr felum sem
lesbía. Þér yrði strítt á leikvell-
inum, þú yrðir ofsótt í skólanum.
Enginn faðir væri í lífi þínu sem
þú gætir lært af. í staðinn eign-
aðist þú tvær mæður. - Ætlir þú
munir skilja það í framtíðinni
hvers vegna ég varð að velja á
þennan hátt. Ég varð að fá að lifa
lífi minu eins og aðrir. En skyld-
um við, ég og vinkona mín, fá að
ala þig upp og hjálpa þér til að
verða heilsteypt manneskja án
þess að samfélagið hafi þar fingur
með i spilinu?
Nú búum við þrjár saman og
andrúmsloftið í fjölskyldunni er
orðiðnotalegtoggott. Ennþá ertu
svo ung að þú tekur það sem gerst
hefur gott og gilt án þess að velta
því fyrir þér hvort það sé rétt eða
rangt. Það breytist kannski þegar
þú stækkar og kynnist viðbrögð-
um umhverfisins.
Það var dýrlegt að sjá hvernig
þú breyttist þegar ég kom úr fel-
um sem lesbía og Vibeke flutti til
okkar. Oft áður hafði andlit þitt
verið svo óttablandið en nú geisl-
aðir þú af gleði.Þú sást að mömmu
þinni leið vel, hún var ánægð
og það hafði sín áhrif á þig. Þetta
hefur verið stórkostlegur tími, ró-
semin og öryggið kemur innan frá
úr því að við þurfum ekki að bæla
neinar tilfinningar. Þörfin til að fá
fá sér neðan í þvi hefur smám
saman horfið en hún á það til að
láta á sér kræla þegar mér finnst
erfiðleikarnir ætla að vaxa mér
yfir höfuð. En þá veit ég að ég hef
valið. Ég hef valið það að lifa lif-
inu með annarri konu og þá verð
ég að horfast í augu við erfiðleik-
ana af fullu raunsæi. - Og þú mátt
ekki hafna mér þegar þú stækkar -
þú mátt ekki fordæma mig. Hefði
verið betra að búa með óham-
ingjusamri móður? Ekki held ég
það. Við eigum aðeins eitt lif,
þess vegna er það hörmulegt ef
við látum hjá liða að grípa tæki-
færið og lifa þvi lífi sem okkur hef-
ur hlotnast.
-þýtt
£jét
Ég bið bak við
lokaða glugga
og læstar dyr
enginn veit hvað
biðin er löng,
ég einskis spyr.
Þín tillitssemi í trausti þess besta
mitt hjarta batt,
vitundin um að þú værir mér nærri
og það væri satt.
Þá veitti mér þrek
til að vona og biða
min villta þrá,
i vonanna musteri
virtist mér finna
þitt hjarta slá.
Helkalt húmið
um mig vafðist
og óttann skóp,
enginn heyrði í
kveljandi kyrrð
mitt kæfða óp.
-x