Samtökin '78 - Úr felum - 01.03.1983, Blaðsíða 26
Þvílíkheimkoma! Strætisvagninn
stansar við umferðaljósin og ég
horfi út um gluggann á Glasgow,
gráa og sóðalega. Regnið hellist
niður og mér verður á að brosa,
þegai ég sé gamla húsmóður berj-
ast hetjulega við regnhlíf, sem
neitar að láta að stjórn. Og hinum
megin við götuna er auðvitað fylli-
bytta með derhúfu og í plastkápu.
Hann muldrar eitthvað við sjálfan
sig og slagar ískyggilega nálægt
rennusteininum. Þvilik borg. Ég
bretti upp ermarnar á skyrtunni
minni og lít aftur á sólbrennda
húðina, eins og ég gæti þannig
galdrað mig aftur til Marokkó. Ég
er fallega brúnn, þó ég segi sjálfur
frá
Marokkó.Ég fór þangaðí tveggja
vikna kynnisferð og ég upp-
götvaði sjálfan mig. Eg fór þangað
feiminn og uppburðarlítill og
hresstist allur við. Getur verið að
ég sé enn sami maðurinn? Ég er
öruggur núna. Ég er hamingju-
samur. Ég er hommi og mér finnst
gott að vera hommi. Ég tek ný-
framkallaðar myndirnar minar
upp úr töskunni og skoða þær
einu sinni enn. Þær eru þegar
orðnar kámugar. Fallegu dökk-
leitu strákarnir brosa lokkandi til
mín, svo að skín í skjannahvítar
tennumar. Marokkó. Ég loka aug-
unum og gef mig á vald imyndun-
araflinu. Þarna sé ég Abdul stinn-
an, vöðvastæltan smávaxinn strák
Við Mustapha syndum í sjónum,
glimum, skvettum hvor á annan
og tökumst á eins og óðir höfrung-
ar. Ég geng um heitar, rykugar
götumar og horfi i þessi ungu
norður-afríkönsku augu sem brosa
til mín. Þau endurspegla sólina,
sjóinn og hitann...
Marokkó. Ég opna augun. Tveir
myndarlegir strákar sitja á bekk.