Samtökin '78 - Úr felum - 01.03.1983, Síða 27

Hvorn kysi ég heldur? Mér lýst
betur á þann sem situr hægra
megin og sendi honum koss. Um
leið uppgötva ég mistökin. Ég er
ekki í Marokkó. Ég er i Glasgow.
Báðir þjóta á fætur, eins og þeir
hafi orðið fyrir raflosti og stara á
mig gegnum bílrúðuna. Ég horfi
skelfdur á þá og síg niður í sætið.
Þó ég horfi ekki beint á þá, sé ég
að þeir eru langt frá því að vera
ánægðir á svipinn. Andskotinn.
Hvers vegna kviknar ekki græna
ljósið? Báðir strákarnir hlaupa í
áttina að framdyrunum á vagnin-
um. Ef þeir komast inn, þá drepa
þeir mig. Þeir eru liklega með
hnífa. Þeir reka mig i gegn.
Til allrar hamingju kviknar
græna ljósið í tæka tíð og vagninn
fer af stað, en sú huggun dugir
skammt. Strákarnir byija að
hlaupa á eftir vagninum á ógn-
vekjandi hraða og senda mér klúr-
ar bendingar. Vagninn fjarlægist
þá hægt og ég anda léttar, en allt í
einu bremsar hann snögglega.
Köttur. Köttur álpast út á miðja
götuna. Skiptu þér ekki af honum.
Keyrðu yfir hann ...
Ég naga neglurnar skelfingu
lostinn á meðan strákarnir nálgast
Vagnstjórinn setur í gír. Guði sé
lof. En einhvern veginn klúðrar
hann því og á meðan hann er að
baksa við gírinn, hlaupa báðir
strákarnir að framdyrunum og
banka. Og þó þetta sé ekki stoppi
stöð, þá hleypir vagnstjórinn þeim
inn af góðmennsku sinni
Þeir borga fargjaldið og ganga
rólega aftur eftir vagninum i átt-
inatilmín. Eg sit aftast í vagnin-
um, rétt við neyðarútganginn svo
ég gríp eina möguleikann sem ég
hef. Eg tek í handfangið og ýti, en
handfangið er ryðgað og hurðin
opnast ekki. Það var svo sem við
þessu að búast. Helvítis strætis-
vagnarnir. Þeir setjast i næstu
sæti, sitt hvoru megin við mig.
Þeir segja ekkert, stara bara á
mig.
Tilfinningar mínar eru blendn-
ar. Annars vegar er ég dauð-
hræddur. Hins vegar æsa þessir
grimmu strákar mig kynferðis-
lega. Annar þeirra er dökkhærður
og með fallegan munn. Hinn er
ljóshærður með ísblá augu. Það
var hann sem ég sendi þennan
móðgandi koss. Þeir halda áfram
að stara á mig og smá von vaknar í
brjósti minu. Getur það verið að
þeir séu hommar? Er það mögu-
legt?
«Ertu kynvilltur?» spyr sá ljós-
hærði.
«Ég? Nei.»
«Hvers vegna sendirðu mér þá
koss?»
Ég hlæ vandræðalega. «Ég er
bara með slæman kæk.»
Sá ljóshærði kýhr mig í mag-
ann. Ég sit samanhnipraður um
stund og nudda á mér magann og
reyni mitt besta til að fá súrefni í
lungun. Það gengur illa.
«Þú ert helvitis kynvillingur,»
segir sá dökkhærði. Þú ert helvít-
is kynvillingur, helvitið þitt.»
Auk vina minna tveggja er ég
eini farþeginn i vagninum. Útlitið
ersvart. Ég reyni að vekja athygli
vagnstjórans með því að kalla og
biðja um hjálp, en hljóðin sem
koma úr barkanum eru likust
hneggi. Sá dökkhærði hlær að
þessari tilraun minni og slær mig
utanundir. Mér heyrist eitthvað
bresta en er ekki viss. Þá spyr
hann um seðlaveskið mitt og ég
rétti honum það og strýk um kjálk-
ann með hinni hendinni.
«Þú mátt taka peningana mína
ef þú lætur mig í friði,» heyri ég
sjálfan mig segja. (Ég hef alltaf
verið hræddur við líkamlegan sárs»
auka).
«Heyrðirðu þetta, Jim,» segir sá
ljóshærði.
«Já .»
Sá ljóshærði tekur mig hálstaki.
«Við ætlum að taka alla pening-
ana þina hvort sem er, vinur.»
Sá dökkhærði gefur sér góðan
tíma til að rannsaka veskið og á
meðan heldur sá ljóshærði háls-
takinu og starir í augun á mér.
Hann hefur falleg augu en þau
eru algerlega laus við alla hlýju.
Ekkert haf. Ekkert sólskin. Ekkert
í þessum hörðu augum nema kald-
ir múrveggir og regn. Vagninn
nemur staðar á stoppistöð.
«Finnst þér ég sætur, kynvill-
ingur ?» spyr hann.
«Nei.»
«Hann lýgur, helvítis kynvilhng-
urinn,» segir sá dökkhærði.
Ég er viðbúinn næsta höggi en á
því augnabliki birtist bjargvættur
í gervi lögregluþjóns.
«Forðum okkur, Kenny. Lögg-
an.»
«Ég er ekki búinn að afgreiða
hann.»
«Flýtum okkur...»
Þeir lita báðir með fyrirhtningu
á mig og sá dökkhærði hendir
veskinu í mig.
«Við eigum einhvem tíma eftir
að ná þér,» segir Kenny.
«Þú skalt ekki sleppa, helvitis
kynvillingurinn þinn,» segir Jim.
Og þeir fara út úr vagninum.
Það sem eftir er leiðarinnar sit
ég og stari út um gluggann. Ég er
með kökk í hálsinum og stingandi
verk i augunum. Kaldlyndu,
harðbrjósta skepnur. Kjálkinn á
mér virðist brotinn. Þegar ég
opna munninn fer sársauka-
straumur um andhtið. Og hvað
hef ég gert til að verðskulda slíka
meðferð ? Fyrir tíu mínútum virt-
ust öll vandamál min úr sögunni.
Og nú hafa fordómamir og sárs-
aukinn, sem ég þekkti áður en ég
fór til Marokkó, komið aftur í ljós.
Ég verð að kingja oft til að forðast
grátinn.
Ég fer úr vagninum á endastöð-
inni og burðast með þunga tösku
og handfarangur. Tveir menn
ganga fram hjá mér og
hlæja grófum hlátri. Fjandinn
hirði þessa ömurlegu borg. Fjand-
inn hirði Glasgowbúa. Á sama
augnabliki uppgötva ég að dökk-
hærði strákurinn hefur liklega
tekið aha peningana mina og lik-
legakemstégekkiheim. Ég opna
veskið mitt. Ekkert. Af fimmtán
pundum hefur hann ekkert skilið
eftir. Tárin spretta fram og nú
kæri ég mig kohóttan. Ég sit á
töskunni og lít sorgmæddur á
veskið mitt á meðan tárin og regn-
ið streyma í smálækjum niður
kinnarnar. Ég er kominn heim til
Glaseow.
En biðum við. Neðst i veskið
hefur verið troðið krumpuðum
pundseðli. Hann hefur skihð eitt
pund eftir handa mér. Hvers
vegna? Og þegar ég hugsa um
það, hvers vegna lét hann mig eig-
inlega fá veskið aftur ? Ég slétti
úr seðlinum. Það er eitthvað skrif-
að á hann, auðsjáanlega hripað
niður i miklum flýti.
«Jim MacLennan. 37 Southlea
Drive, Easterhouse. (Bý einn).
Sími 602 5476. Mér þykir þetta
leitt vinur.»
Ketill Guðmundsson þýddi.
27