Samtökin '78 - Úr felum - 01.06.1984, Blaðsíða 16

svona. Meira romm?”
„Er með... en ég þyrfti að hringja.”
„Síminn er búinn að vera bilaður í kvöld. Ætlarðu
ekki að vera?”
„Vera? Jújú, mér liggur ekkert á strax. Hvar ertu
vanur að sitja?”
„Ég? Hvar sem er. Konan var vön að breiða úr sér í
sófanum, svo að ég er vanastur gólfinu.”
„Varstu giftur?”
„Brá þér núna? Hún fór fyrir mánuði.”
„Eruðið að skilja?”
„Nei, afhverjuþað? Hún barafór.”
„Vildi hún ekki skilja þig?”
„Þetta snýr allt öfugt í þér. Það var ég sem var seinn
að skilja. Kom heim um kaffileytið, hafði snúið mig, og
gómaði hana með skólastráknum uppi. Búið og gert.
Farin.”
Þeir horfðu á myndina, sátu í sófanum, hvor á sínum
enda. Þorsteini fannst einsog þagnargjá á milli þeirra.
Hann var órólegur útaf símanum. Ef hann hringdi ekki
fyrir miðnætti færi aðgerð X í gang. Það var samkomu-
lag milli hans og þess sem hann deildi íbúðinni með að
þegar annar færi á stefnumót að óséðu eða færi út að
veiða, þá væri hinn heima. Ef altílagihringingin kæmi
ekki, þá mundi sá sem heima sæti hafa samband við lög-
regluna. Þetta hafði aldrei gerst, en Þorsteinn horfði
bara á hryllinginn og dragsúginn í höllinni með hálfum
huga, hann var að velta því fyrir sér hvar lögreglan
mundi byrja að leita. Örfirisey? Gróttu? Nauthólsvik?
„Ha?”
„Viltu annan, sagði ég.”
„Játakk, hafðann þynnri.”
„Þú varst í órafjarska.”
„Ég var bara að hugsa hvað það væri notalegt hérna.”
„Það gerir félagsskapurinn.”
„Ætli ekki það.”
Gunnar kom sér aftur fyrir í sófanum og virtist fylgjast
með myndinni af áhuga. Nú er að hrökkva eða stökkva,
hugsaði Þorsteinn með sér, maður snýr ekki við úr þessu.
Giftur, skilinn, hvaða máli skiptir það? Allt svoleiðis
mega félagsfræðingarnir og allar þessar smásálir eiga.
Hann lét sig renna niður á gólf og tók með sér sessu úr
sófanum til þess að hafa undir sér. Gunnar gaf ekkert út
áþað, hreyfði sig ekki. Þorsteinn færði rommglasið yfir í
vinstri hönd, lauk við sígarettuna og hallaði sér aftur til
þess að slökkva í henni. Um leið og hann dró að sér
höndina lagði hann hana um ökklann á Gunnari.
„Er þetta sá sem þú snerir?” spurði hann sakleysið
uppmálað.
„Já, en hann er orðinn góður núna.”
Sem gat þýtt að ekki þyrfti að nudda hann, hversu
næmlega sem það væri gert. Eða þá að Þorsteinn þyrfti
ekki að vera svona varkár. Hvernig sem í þessu lá, þá
færði hann nú fingurgómana léttilega en ákveðið upp
mjúka loðnuna innanfótar. Þegar höndin lá á kálfanum
kom fimmaurabrandari í myndinni. Þeir hlógu báðir of
snemma, og Gunnar hreyfði sig, í fyrsta skipti í tíu mín-
útur, og sem ekkert væri teygði hann úr fætinum svo að
Þorsteinn gæti auðveldlega strokið vöðvana innanlæris.
„Verð að míga. Biddu.”
„Hvað nú” tautaði Þorsteinn með sjálfum sér. Tauga-
skrekkur og sektarkennd á elleftu stundu? Ætli hann
komi svo ekki með syndalestur, bolli af heitu súkkulaði
og svo karlmannlegt kveðjuhandtak. Ekki var það nú svo
slæmt — allt kom þetta líklega bara til af því að konan
var farin frá Gunnari, karlmaður var ódýrari og öruggari
en að reyna við kvenmann, bjóða út að borða og allt það.
En kannski, kannski hafði Gunnar horfið svona snögg-
lega vegna þess að honum var í raun og veru mál.
Gunnar stóð frammi á gangi.
„Þurfum ekki öll þessi ljós,” sagði hann og kímdi,
„bjarminn af sjónvarpinu dugar.” Hann slökkti ljósin
og skellti í lás frammi.
Hann settist á sessuna hjá Þorsteini og hallaði sér
uppað sófanum. Andartaki síðar lá vinstri handleggurinn
yfir öxlina á Þorsteini.
Þegar við elskumst eru það fingur okkar og varir sem
tala — ákaft, síðan stillilega, svo aftur ákaft. Nýr líkami
er einsog nýtt land sem býr yfir óendanlegum undrum,
hæðum, hólum og lautum. Við upplifunina vex okkur
færni, einsog landkönnuði með hverju nýju landi. En
samt eru það bara þeir sem allra mest eru einmana, og
þeir barnalegustu, sem láta blekkjast af færninni einni.
Án ástúðar og umhyggju verður engin rík ánægja, og
slíkra funda kjósum við ekki að minnast.
Fundur Þorsteins og Gunnars var ríkur af faðmlögum
og atlotum er báru vott vellíðan og unaði. Aðeins einu
sinni skiptust þeir á orðum, Þorsteinn hafði mjakað
hendinni lengra og dýpra milli læra Gunnars, þangað til
hann kipptist til:
„Ekki þetta.”
„Alltílagi,” hvíslaði Þorsteinn hlýlega, „ekki ég
heldur.”
„Og...?”
„Og... það eru fleiri leiðir,” sagði hann hljóðlega,
„mig langar að sjá framan í þig.”
„Hvað viltu?”
„Skiptir ekki máli... svona, finnst þér þetta ekki gott,
finnst þér það ekki?”
„Ofsalegt, dásamlegt.”
Myndin var svo búin þegar þeir kveiktu sér í bestu
sígarettu dagsins. Höfuð þeirra snertust þar sem þeir lágu
á sessunni.
„Heitirðu í alvörunni Gunnar?”
„Kyndugt að spyrja að því núna! Var ég ekki búinn að
segja þér það?”
„Mér datt þetta bara í hug. Sumir skipta um nafn
þegar dimmir, þú veist. Þú verður að viðurkenna að þú
komst dálítið einkennilega fyrir i sjoppunni.”
Gunnar hló, saug að sér reykinn og skellti svo uppúr:
„Það gat nú varla öðruvísi verið, var það?”
„Áttu við að þú hafir ekki verið með mörgum mönn-
um?”
„Ojú, nokkrum sinnum, í gamla daga. í skátunum.
Það var bara þetta venjulega, það þýddi ekki neitt sér-
stakt.”
„En afhverju ertu þá að hlæja?”
„Ætli ég hafi ekki bara verið að hugsa um hvað ég
heiti algengu nafni. Þú gengur bara inn i sjoppuna við
Straumnes og segir „Þú heitir Gunnar?” og ég veit ekki
fyrri til við veltumst um allsberir á teppinu. Dálítið
kostulegt, það verðurðu að viðurkenna.”
„Ég skil það ekki. Varla svararðu auglýsingunni, kem-
ur að hitta mig og býst svo við að við förum að ræða um
kjaraskerðinguna. ”
„Hvaða andskotans auglýsingu! Síminn er bilaður, ég
sagði þér það. Ég fór bara út í sjoppu að hringja. En ég
var að segja þér það — Gunnar er bara svo algengt
nafn.”
★ ★ ★
Guðni Baldursson íslenskaði. Sagan heitir Blind Date á
frummálinu og birtist í smásagnasafninu Cracks in the
Image/Stories by Gay Men, sem Gay Men’s Press í
London gaf út 1981.
16