Dagblaðið Vísir - DV - 27.11.2020, Page 16

16 FRÉTTIR 27. NÓVEMBER 2020 DV
KNÚS OG KOSSAR TÍMABUNDIÐ Í PÁSU
Þórey S. Guðmundsdóttir fór í sjálfskipaða sóttkví í fyrstu bylgju COVID. Á þessum
tíma fór hún nánast í daglega göngutúra með vini sínum og leiddist ekki neitt.
EKKERT AÐ VELTA MÉR UPP ÚR LEIÐINDUM
Guðmundur T. Sigurðsson horfir á björtu hliðarnar þótt COVID hafi stundum haml-
að honum frá að heimsækja ástkæra eiginkonu sína til 64 ára á hjúkrunarheimilið.
Þ órey S. Guðmundsdóttir, fyrrverandi íþrótta-kennari og formaður
Félags áhugafólks um íþróttir
aldraðra, hefur síðustu átta ár
kennt svokallaðan stóladans í
frístunda- og félagsstarfinu
Árskógum í Reykjavík. Eða
þar til COVID kom til sög-
unnar.
„Það skiptir svo miklu máli
að hreyfa sig á þessum aldri.
Í stóladansinum situr fólk á
stólum og ég leiði dans sem
samanstendur af ákveðnum
hreyfingum sem eru endur-
teknar. Þetta er auðvitað dott-
ið upp fyrir núna,“ segir hún.
Þórey á tvo syni með fyrri
eiginmanni sínum; annar
þeirra býr með fjölskyldu
sinni í Reykjavík en hinn á
Blönduósi. Seinni eiginmaður
hennar er látinn og býr hún nú
ein að Árskógum.
Daglegir göngutúrar
Í fyrstu bylgju COVID fór hún
sjálfskipaða sóttkví ásamt vini
sínum og syni hans. Þórey er
86 ára og vinurinn eilítið eldri
en sonur hans sem kom með
þeim í sóttkví er viðkvæmur
í lungum.
„Við höfðum einbýlishús út
af fyrir okkur í sjö vikur. Eig-
inlega var þetta bara nokkuð
skemmtilegt. Eiginkona sonar-
ins keypti í matinn fyrir okkur
og skildi matinn eftir við úti-
dyrnar. Ég var dugleg að baka
og við hjálpuðumst að við að
hafa matinn til,“ segir hún.
Daglegt líf þessar sjö vikur
var í nokkuð föstum skorðum
hjá þeim. „Við borðuðum
saman, lásum og horfðum á
sjónvarpið. Síðan fórum við
í bíltúr og nánast daglega
fórum við í góðan göngutúr.
Þetta var ánægjulegur tími
og okkur leiddist ekki neitt.“
Þau vinirnir óku gjarnan
upp að Korpúlfsstöðum og
fóru þar í gönguferð. „Golfið lá
niðri þannig að sú ös var ekki
til staðar. Það var varla nema
það væri úrhellisrigning sem
við fórum ekki út að ganga.“
Þórey er létt í lund og segist
ekkert hafa fundið fyrir þeim
kvíða sem margir hafa upplif-
að síðustu mánuði. „Ég er af-
skaplega bjartsýn manneskja.
Enginn á að þurfa að fá kvíða
eða láta sér leiðast. Maður
gerir bara sjálfur eitthvað í
málunum og það hef ég gert,“
segir hún af röggsemi.
Les Hlaupabók
barnabarnsins
Í seinni bylgju COVID hefur
hún haldið sig mikið heima
en þó hitt nánustu vini og
ættingja á höfuðborgarsvæð-
inu. „Helsta breytingin er að
maður hittir færra fólk. Ég
hef verið dugleg að hringja
í gömul skólasystkini og at-
huga hvernig þeim líður. Ég
hitti nú reglulega son minn
sem býr hér en spjalla minnst
einu sinni eða tvisvar í viku
við þann sem býr á Blöndu-
ósi í gegn um tölvuna. Þannig
sjáum við hvort annað og það
er næstum eins og að hittast.
Það er auðvitað ekkert knús
og kossar núna,“ segir Þórey
glaðlega.
Hún er enn dugleg að lesa og
lesefnið afar fjölbreytt. Hún
hefur nýlokið við bókina Næt-
urgalann, örlagasögu úr seinni
heimsstyrjöldinni, en er nú að
lesa Hlaupabókina eftir Arnar
Pétursson sem er sonarsonur
hennar, íþróttakennarans
fyrrverandi. Arnar er sjöfald-
ur Íslandsmeistari í maraþoni
og greinilegt að íþróttaáhug-
inn helst í ættinni. „Já, hann
á ekki langt að sækja þetta,“
segir hún hlæjandi. n
É g er almennt með það létt skap að þetta hef-ur ekki haft of mikil
áhrif á mig. Ég er ekkert að
velta mér upp úr neinum leið-
indum,“ segir Guðmundur T.
Siguðurðsson, fyrrverandi
sjómaður, sem býr í íbúðum
eldri borgara að Árskógum.
Nýr fiskur í uppáhaldi
Guðmundur er 85 ára, nánast
blindur og býr einn eftir að
eignkona hans flutti á hjúkr-
unarheimilið Skógarbæ fyrir
örfáum árum. Hann getur
nú heimsótt hana reglulega
en COVID hefur sannarlega
sett sitt strik í reikninginn á
síðustu mánuðum. „Nei, ég
hef ekki mátt heimsækja hana
allan tímann. Það hefur verið
dálítið niðurdrepandi því við
höfum verið saman í 64 ár og
erum orðin mjög samtvinnuð,
sérstaklega nú á efri árum,“
segir hann.
Sem stendur liggur allt fé-
lagsstarf á svæðinu niðri og
matsalan er lokuð en þangað
hefur Guðmundur sótt, ekki
síst til að fá félagsskap. „Ég
reyni núna að vera duglegur að
elda sjálfur. Ég hef keypt svo-
lítið af tilbúnum réttum sem
hægt er að setja í örbylgjuofn-
inn en allra best finnst mér að
fá nýjan fisk og við erum svo
heppin að það er mjög góð fisk-
búð hér í Mjóddinni.“
Hann viðurkennir að ástand-
ið hafi haft þau áhrif að hann
er ekki alveg jafn duglegur
að fara út að ganga og áður.
„Maður koðnar svolítið niður
þegar maður er svona einn og
verður stundum latur, sérstak-
lega þegar það liggur ekkert
fyrir þegar maður vaknar á
morgnana,“ segir Guðmundur
en áður vaknaði hann alltaf á
föstum tíma til að taka þátt í
skipulagðri dagskrá.
Góður hópur afkomenda
Hann reynir þó alltaf að líta
á björtu hliðarnar og hefð-
bundinn dagur er nú í nokkuð
föstum skorðum. „Ég fæ mér
að borða í hádeginu, fer út í
Skógarbæ eftir hádegi þar sem
Þórey S. Guð-
mundsdóttir
er bjartsýn
að eðlisfari
og hefur náð
að halda í
gleðina þrátt
fyrir heims-
faraldurinn.
MYND/STEFÁN
Guðmundur
T. Sigurðs-
son hlakkar
óneitanlega
til að félags-
starfið taki
aftur við sér.
MYND/STEFÁN
Við höfðum
einbýlishús
út af fyrir
okkur í sjö
vikur.
Ég reyni
núna að vera
duglegur að
elda sjálfur.
Erla Hlynsdóttir
erlahlyns@dv.is
Erla Hlynsdóttir
erlahlyns@dv.is
ég hitti konuna mína og fæ mér
kaffisopa. Eftir það geng ég oft
í búðina og þríf aðeins heima.“
Guðmundur segist ekki
finna mikinn mun á heilsunni
þó göngutúrunum hafi fækkað
en óneitanlega hafi það áhrif
að geta ekki hitt fólk í mat-
salnum. „Það er lítið af fólki á
ferli hér í húsinu,“ segir hann.
Þá hefur Guðmundur verið
duglegur að hringja í vini og
vandamenn. „Við hjónin eig-
um líka stóran hóp af afkom-
endum sem við erum í góðu
sambandi við.“ Síðustu ár hafa
þau verið hjá dætrum sínum
til skiptis á aðfangadag og
hann reiknar ekki með að það
verði breyting á nú. Á jóladag
er síðan hefð að borða hangi-
kjöt og hafa afleggjararnir
þá jafnvel komið í Árskóga
að borða. „Það er einfalt að
elda hangikjötið,“ segir hann
æðrulaus.