Fréttablaðið


Fréttablaðið - 18.12.2020, Qupperneq 18

Fréttablaðið - 18.12.2020, Qupperneq 18
Dreifing Bókatíðinda 2020 er mislukkuð. Nú skora ég á tónlistarmenn að berjast fyrir varðveislu hússins og heiti jafnframt á borgaryfirvöld að fella úr gildi ákvörðun um niðurrif Steindórsskálans. Í mínum uppvexti var ég oft spurð að því hvort ég hefði fæðst „fyrir eða eftir gos“. Eldgosið á Heimaey í Vestmannaeyjum hinn 23. janúar 1973 markaði svo djúpstæð spor í hugum fólks að það réttlætti nýtt tímatal; „fyrir og eftir gos“. Þeir sem upplifðu þessar hamfarir urðu sann- arlega annarrar tegundar en við hin sem fæddumst þar á eftir. Og skyldi engan undra. Gosið í Eyjum er eini atburðurinn á Íslandi í mannaminn- um sem kemst næst því ástandi sem einkennir stríðsátök: Heilt bæjar- félag er vakið upp af værum svefni um miðja nótt, fólk beðið um að taka með sér sínar allra heilögustu eigur, henda sér með börn og gamalmenni út í kuldann og myrkrið til að flýja undan blússandi eldglæringum og sprengingum, fara niður á höfn, raða sér þar í stóra og smáa báta og koma sér upp á land. 400 heimili urðu eldi að bráð eða grófust undir gjósku í gosinu. Fjöldi fólks missti lífsviður- væri sitt og góð laun á meðan gosinu stóð og enn aðrir snéru aldrei aftur til Eyja, nema sem gestir. Útgerðin varð fyrir tímabundnum aflabresti en var komin í full afköst einungis einu ári eftir að gosið hófst (Nakam- ura, Sigurdsson og Steinsson, 2017), en gífurlegur eignabruni varð og erfitt er að sjá að fullur skaði hafi nokkurn tíma verið Eyjamönnum bættur. Nú þegar þjóðin tekst á við nátt- úruhamfarir, þó af öðrum toga séu með tilkomu veirufaraldursins, er okkur nauðsynlegt að draga lær- dóm af sambærilegum verkefnum sem við höfum tekist á við, eins og Vestmannaeyjagosið. Aftur er komin upp sú staða að afmark- aður hópur vinnandi fólks missir lífsviðurværi sitt á svipstundu vegna ytri aðstæðna sem ekkert þeirra olli með aðgerðum sínum eða aðgerðaleysi. Það fólk á yfir höfði sér að missa heimili sín, þar sem það mun ekki geta staðið við fjárhagslegar skuldbindingar sem það tók á sig þegar allt lék í lyndi. Aðrir hafa þurft að flytja sig fyrir- varalaust frá vinnustað og heim til að vinna, undir ólíkum kringum- stæðum. Sum börn þurfa að horfa á eftir mæðrum sínum og feðrum ganga til björgunar- og umönn- unarstarfa á morgni hverjum, sem stefna lífi sínu og langtímaheilsu í hættu. Önnur börn eiga foreldra sem geta ekki gefið af listsköpun sinni eða þurfa að loka dyrunum að velheppnuðum atvinnurekstri; veitingastöðum, skemmtistöðum, upplifunarþjónustu og ferðamanna- stöðum, með tilheyrandi tekjufalli og hættu á greiðslufalli lána þar sem heimilin eru oft lögð að veði. Enginn veit hvenær hættir að gjósa svo menn geti snúið aftur til starfa með eðlilegum hætti. Eins og tjóninu af eldgosinu í Eyjum var ójafnt skipt milli lands- manna er því ójafnt skipt í veiru- gosinu. Flestir Íslendingar finna lítið sem ekkert fyrir hamförunum, fyrir suma er þetta jafnvel búbót, á meðan aðrir eiga á hættu að missa allt sem þeir hafa byggt upp sem og lífsviður- væri sitt. Afar skiptar skoðanir eru um það hvort úrræðin hafi verið nægjanleg í Eyjagosinu, en óumdeilt er að þau voru sértæk og að þeim var beint í réttan farveg; til að aðstoða þær fjölskyldur sem misstu allt sitt í náttúruhamförunum – enda ein- skorðaðist áfallið við eina byggð og fyrir fram skilgreindan hóp. Engum datt í hug að senda peningaseðla inn á heimili allra landsmanna vegna gossins eða greiða útgerðarmönnum í Eyjum styrk til að segja fólkinu upp. Viðbrögð stjórnvalda við þeim efna- hagslegu hamförum sem á okkur hafa nú dunið hafa ekki verið nógu sértæk og markviss til að geta mætt þörfum heimilanna, sum hafa bein- línis verið röng. Og, eins og VR hefur bent á, hafa heimilin að stórum hluta greitt fyrir þá beinu aðstoð sem þau hafa fengið hingað til, með úttekt eigin séreignarsparnaðar, sem er staðgreiðsluskattskyldur. VR hefur lagt til sértæka aðgerð til að aðstoða einstaklinga og heimili sem misst hafa lifibrauð sitt í þess- um faraldri eða orðið fyrir miklum tekjumissi, sjá umfjöllun á vefsíðu VR um Stuðningslán til heimilanna. Úrræðið er tímabundið og byggir á þeirri hugsun að samfélagið allt beri byrðarnar af efnahagslegum afleið- ingum náttúrhamfara. Þó svo að Covid kunni að hafa margar jákvæð- ar og óvæntar afleiðingar í för með sér þurfum við að gæta þess að gera ekki sömu mistök og í Eyjagosinu: Að samfélagið láti það viðgangast að sá hópur sem er svo óheppinn að vinna og búa nálægt gosstöðvunum beri einn stóran hluta af kostnað- inum við náttúruhamfarir sem eiga sér stað á okkar landi. Gleymum því ekki að ferðaþjón- ustan hefur skapað þjóðarbúinu meiri gjaldeyristekjur en sjávarút- vegurinn undanfarin ár. Þeir sem í ferðaþjónustu hafa starfað eiga betra skilið frá okkur hinum en að við sitjum að ávinningnum og látum þau svo um að „redda sér“ og passa að bjargráðin komi ekki í veg fyrir að þau „taki á sínum málum“, eins og ónefndur áhrifamaður orðaði það þegar ræddar voru til- lögur um björgunaraðgerðir í þessu gosi. Sagan kennir okkur margt og það getur verið dýrkeypt að hunsa hennar lærdóm – líf svo margra er nú í uppnámi. Eldgos í Eyjum og viðbrögð við heimsfaraldri Guðrún Johnsen efnahags­ ráðgjafi VR Í þrjátíu ár eða meira hefur Félag íslenskra bókaútgefenda gefið út Bókatíðindi, þar sem bækur útgefnar á árinu eru kynntar, með mynd af kápum og stuttri lýsingu á efni þeirra. Útgefendur líta á þetta sem auglýsingu, og kosta birtingu í þessu riti fyrir bækur sínar. Ritið mun vera einstakt á heimsmæli- kvarða, og sýnir að Íslendingar eru bókaþjóð. Bókatíðindin hafa komið út í nóvember og verið borin inn á hvert heimili landsins af Póstinum sem nú heitir Íslandspóstur. Menn hafa beðið þess með eftirvæntingu og tilhlökkun, að sjá hvaða bækur eru í boði fyrir jólin, enda hyggja þá flestir á bókakaup til eignar eða gjafa. Jólin eru stærsti „bókamark- aður“ þjóðarinnar, sem kunnugt er. Fyrir mig hafa Bókatíðindin verið gleðigjafi á dimmasta tíma ársins, sem mætti vel kalla „litlu jólin“. Varla get ég hugsað mér betri jóla- gjöf. Snemma í nóvember frétti ég að þau væru komin í hús á höfuð- borgarsvæðinu, og stuttu síðar á Akureyri. Auk þess voru þau á net- inu. Þá getur ekki liðið á löngu áður en þau koma í Egilsstaði, hugsaði ég, og spennan magnaðist dag frá degi. Svo liðu vikur án þess að þau kæmu í póstkassann. Þetta gat ekki verið einleikið. Loks kom að því að ég leitaði skýringa í pósthúsinu, og frétti þá að Íslandspóstur sæi nú ekki um dreifingu Bókatíðinda, en okkur dreif býlisfólki væri gefinn kostur á að sækja þau á bensínstöð N1, þar væru þau stundum til en stundum ekki. Þótt kominn sé á níræðisaldur var ég tindilfættur þangað, og hafði heppnina með mér. Þá rámaði mig í að hafa heyrt það auglýst í útvarpi að N1 afgreiddi þau, en ég hélt að það væri bara aukalega. Nú blasti skýringin við, á bls. 2 í Bókatíðindum stendur: Dreifing: Póstdreifing og N1. Við eftirgrennsl- an á Netinu kom í ljós að „Póst- dreifing“ er fyrirtæki, sem ber út Fréttablaðið, Moggann og sitthvað fleira á Reykjavíkursvæði og Akur- eyri, en ekki annars staðar. Það sama hlaut þá að gilda um Bóka- tíðindin. Ég varð að bíta í það súra epli, að vera annars f lokks borgari þessa lands, að áliti stjórnar Félags íslenskra bókaútgefenda, ekki þess verður að fá bókaskrána. Þann- ig var landsbyggðarfólki hróplega mismunað af bókaútgefendum, því að N1 „dreifir“ engu, og hefur aldr- ei gert. Það er bensínstöð, víðast með sjálfsala, aðeins með þjónustu á fáeinum stöðum utan höfuð- borgarsvæðis. Þó að margir eigi leið þangað eru það fyrst og fremst bíleigendur. Gamalt fólk kemur þar sjaldan, allra síst nú í „Kóvítinu“, einmitt það fólk sem mest kaupir af bókum, og margir vita ekki að Bókatíðindin fáist þar. Bókabúðir eru orðnar mjög fáar í dreif býlinu, til dæmis er engin hér austanlands, því erum við háðari Bókatíðindum en þéttbýlingar með bókakaup. Ég sendi Félagi íslenskra bókaút- gefenda tölvupóst og bað um skýr- ingar á þessari mismunun. Svarið var eintak af Bókatíðindum sent með Íslandspósti! Ég hef reynt að vekja athygli blaða- og fréttamanna í mínu umhverfi á þessu makalausa mis- rétti, sem fjórðungur þjóðarinnar verður að búa við, en hlotið mis- jafnar undirtektir. Það er eins og margir sætti sig við að dreif býlið sitji ekki við sama borð og stærsta þéttbýli landsins, enda svo sem ekki óvanalegt. Sjálfum finnst mér þetta eitt mesta kjaftshögg sem ég hef orðið fyrir á ævinni. Furðulegt er að útgáfufyrirtæki á „landsbyggðinni“ sem eiga bækur í Bókatíðindum, skuli sætta sig við þetta, því þeirra markaðssvæði eru að miklu leyti utan þéttbýlis. Í þeirra sporum myndi ég neita að borga uppsett birtingargjald. Dreif- ing Bókatíðinda 2020 er mislukkuð. Ég hef kynnst mörgum bókaút- gefendum, reynt þá að góðu einu, og átt við suma þeirra farsælt samstarf. Í síðustu lög mun ég trúa því að þeir séu allir sáttir við þá „dreifingarað- ferð“ Félags íslenskra bókaútgef- enda, sem hér var lýst. Það er einlæg von mín að þeir grípi í taumana og fái stjórn félags- ins til að snúa af villu síns vegar, og taka aftur upp almenna dreifingu á þessari jólagjöf, jafnvel þó að það kosti eitthvað meira. Í þeirri von hlakka ég til jólanna 2021. Glappaskot Félags íslenskra bókaútgefenda Helgi Hallgrímsson náttúru­ fræðingur Flestir Íslendingar finna lítið sem ekkert fyrir ham- förunum, fyrir suma er þetta jafnvel búbót á meðan aðrir eiga á hættu að missa allt sem þeir hafa byggt upp sem og lífsviðurværi sitt. 12. desember 1939 mátti sjá í Morgunblaðinu fyrirsögnina „Merkasti tónlistarviðburður á Íslandi: „Sköpunin“ eftir Haydn í Bifreiðaskála Steindórs.“ Hvað var að gerast? Hver var þessi merk a st i tón l ist a r v ið - burður á Íslandi? Það var verið að f lytja óratóríu í fyrsta skipti hér á landi. Páll Ísólfsson tónskáld hafði komið heim af norrænu tónlistar- móti fullur af eldmóði. Það voru svo mörg snilldarverk tónlistar- sögunnar sem Íslendingar þekktu ekki, hér var engin sinfóníuhljóm- sveit, enginn tónleikasalur og Tón- listarskólinn í Reykjavík aðeins 9 ára gamall. Páll vildi kynna löndum sínum einhverjar af þeim tónlistarperlum sem hann hafði hlýtt á erlendis og hann ákvað að láta f lytja hér á vegum Tónlistarfé- lagsins óratóríuna „Sköpunin“ eftir Joseph Haydn. Óratóríur eru stór verk, til f lutn- ings á þeim þarf fjölmennan kór, hljómsveit og einsöngvara. Hvar átti að f lytja slíkt verk í landi sem átti engan tónleikasal? Því svarar Páll í viðtali í Morgunblaðinu 12. desember 1939: „— Hafið þjer heyrt um nýja konsertsalinn okkar, bifreiða- skála Steindórs við Seljaveg, í okkar hópi kallað ,,Forum Stein- dórs" . Við höfum nokkurn tíma vitað um þetta ágæta hús, en satt að segja ekki haft kjark til þess að fara fram á það við Steindór Ein- arsson að hann f lytji um hávetur 40—50 bíla, til þess að við getum haldið þar einn hljómleik. En nú kvíðum við engu lengur, Steindór tók okkur opnum örmum og býður okkur húsið endurgjaldslaust fyrir hljómleikana, f lytur sjálfur burtu alla bílana í 2—3 daga og skilar öllu pússuðu og fínu og upphituðu. Húsið rúmar að minnsta kosti 2000 manns, og eru meðlimir Tónlist- arfjelagsins og aðrir vinir okkar á ferð um allan bæ, alla þessa viku að safna bekkjum og stólum.“ Þannig varð þetta ævintýri að veruleika: fyrsta óratóría á Íslandi f lutt í stórum bílaskála. Mörgum áratugum síðar stóðu nokkrir þeirra sem tóku þátt í f lutningnum að því að settur var minningar- skjöldur á húsið með upplýsingum um þennan merka tónlistarf lutn- ing. Ástæðan fyrir því að þetta er rifjað upp hér er sú að nú stendur til að rífa þetta hús. Samkvæmt frétt í Morgunblaðinu 16.11. sl. hefur byggingafulltrúi Reykja- víkurborgar samþykkt niðurrif húsa á reitnum þar sem til stendur að byggja þar há fjölbýlishús. Ég er forviða að virðing borgar- yfirvalda fyrir tónlistarminjum skuli ekki vera meiri en þetta. Steindórsskálinn er eitt af táknum íslenskrar tónlistarsögu, tákn um stórhug tónlistarunnenda sem létu ekki bugast þrátt fyrir erfiðar aðstæður. Og hvað á nú að gera við minningarskjöldinn? Verður hann kannski einn og sér á tónlistarsafni eftir nokkra áratugi ásamt þeim upplýsingum að því miður sé búið að rífa húsið vegna skammsýni yfirvalda ársins 2020? Við höfum misst mörg hús úr íslenskri menningarsögu og er þess skemmst að minnast þegar Fjala- kötturinn var rifinn árið 1985, en þar hvarf af sjónarsviðinu dýr- gripur úr íslenskri kvikmynda- og leikhússögu. Ég hélt hins vegar að menn væru nú orðnir víðsýnni og gerðu sér betur grein fyrir gildi menningarminja. Nú skora ég á tónlistarmenn að berjast fyrir varðveislu hússins og heiti jafn- framt á borgaryfirvöld að fella úr gildi ákvörðun um niðurrif Stein- dórsskálans. Björgum tónlistarminjum Una Margrét Jónsdóttir dagskrár­ gerðarmaður 1 8 . D E S E M B E R 2 0 2 0 F Ö S T U D A G U R18 S K O Ð U N ∙ F R É T T A B L A Ð I Ð

x

Fréttablaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.