Feykir - 09.10.2019, Blaðsíða 12

sagði, „við verðum bara að fara
að gera eitthvað.“ Fólkið sem
býr hérna er auðvitað búið að
reyna þetta mjög lengi og hefur
ekki náð eyrum stjórnvalda og
er svolítið að gefast upp, það er
bara þannig. En mér fannst það
kannski vera skylda mín, af því
að nú kom ég ný og fresk inn,
að ég tæki aðeins við keflinu og
reyndi að djöflast aðeins. Ekki
það að ég hef alveg fengið fólk
með mér og það hefur gengið
mjög vel og ég held að yfir höfuð
sé fólk voðalega þakklátt fyrir
að ég sé að atast í þessu en svo
eru örugglega einhverjir sem
eru orðnir þreyttir á mér en mér
er svo sem alveg sama um það,“
segir Guðrún og hlær dátt. „En
ég hugsa að þetta liggi svolítið í
því að mér finnist þetta óréttlátt
og þegar ég er lögð af stað í
eitthvað svona þá á ég rosalega
erfitt með að bakka og það er
hlaupin einhver kergja í mig,
já kergja og einhver þrjóska, og
ég yrði mjög hissa ef ég hætti
áður en þetta malbik kæmi.
En þetta tekur ótrúlega langan
tíma og þó að við komumst inn
á einhverja samgönguáætlun þá
þýðir það ekki neitt í rauninni
eins og staðan er í dag þó að
við berjumst nú fyrir því að
koma nafninu þar að. Þannig
að líklega endar það þannig að
það verða allir orðnir brjálaðir á
mér þegar upp er staðið,“ bætir
Guðrún glettnislega við.
Íbúarnir einhuga
um vegamálin
Guðrún segir mikla samheldni
ríkja í samfélaginu á Vatnsnesi
og íbúar beggja vegna nessins
vera einhuga í baráttunni. „Við
fórum auðvitað að nota þetta
myllumerki, #vegur 711, en ég
sé svolítið eftir því svona eftir á
vegna þess að þetta er ekki bara
vegur 711. En við ákváðum bara
að halda þessu við því þetta var
svolítið farið að festast, en við
erum bara einn félagsskapur í
rauninni og erum öll að berjast
fyrir því sama. Og þetta liggur
auðvitað í því að við neyðumst
til að nota veginn á hverjum
degi, við höfum ekkert val,
útlendingurinn velur að fara
hérna um einn hring og ég
vorkenni honum ekki neitt. En
við vorum t.d. að upplifa það nú
nýlega þegar vegurinn var mjög
slæmur að einn strákurinn
hjá okkur kom hérna heim og
kvartaði um í maga, sagðist
vera óglatt og var ómögulegur
eftir að hann kom heim og þá
hugsaði maður hvað það væri
ömurlegt að vera að leggja þetta
á þessi kríli, þó að það sé bara
stutt hingað, það er mun lengra
fyrir þau sem búa hér út frá.“
Guðrún segir að auðvitað sé
vegurinn misslæmur og ekki
séu allir kaflar jafnslæmir. Í
þurrviðrunum í sumar hafi
hann verið þolanlegur en eftir
að fór að rigna með haustinu
hafi ástandið orðið illþolanlegt.
„Vegagerðin er öll af vilja gerð
að halda veginum við, eins
og núna, hann var auðvitað
gjörsamlega ófær fyrir bara
nokkrum dögum og eftir að
hætti að rigna eru þeir búnir að
hefla hann þaðan sem malbikið
endar og langleiðina hingað en
ekki alla leið, og þar eru kaflar
sem eru mjög slæmir. Það er
eins hinu megin á nesinu og svo
auðvitað líka í Miðfirðinum,
vegurinn þar var orðinn mjög
slæmur líka og auðvitað þarf
að koma honum í lag, ég skil
það vel. Málið er að þetta er
svona fjórum fimm sinnum á
ári sem vegurinn verður ófær,
það kemur einhver svona
rigningarkafli og vegurinn
verður bara gjörsamlega ófær.
Ef við gætum sleppt því að
keyra hann á þeim tíma og verið
bara heima hjá okkur og fengið
vörur sjóleiðina, þá væri þetta
ekkert vandamál, í alvörunni.
En ég verð bara að fara, eins og
núna, við þurftum að endurnýja
bílinn, hinn var ónýtur, og
við keyptum okkur þarna
fínan Skoda og maður er bara
grenjandi hérna á leiðinni af því
að vera einfaldlega að skemma
hann, maður finnur það bara.
Ég var farin að leggja korteri
fyrr af stað í vinnuna til þess að
geta keyrt mjög rólega en það
hafði ekkert að segja, hann var
á felgunni fyrir utan ráðhúsið í
síðustu viku. Þetta er þreytandi
en við vonum auðvitað að
eitthvað verði gert í þessu núna.
Allavega hafa vegagerðarmenn
sagt að þeir ætli að leggja
malbik til mín svo að ég þegi, en
ég held það hafi nú bara verið
grín,“ segir Guðrún og glottir
við. „En eftir fundinn með
ráðherra í fyrra þá tóku þeir
svolítið við sér, þeir fóru t.d. að
ryðja niður einbreiðum brúm
og taka upp einbreið ristahlið
hér á leiðinni og setja tvöföld
ræsi og ég var mjög glöð að þeir
skyldu gera það. Þeir gaukuðu
því nú eitthvað að mér líka að
þessi ræsi væru nú höfð svona
breið til þess að malbikið mitt
kæmist fyrir á þeim, þannig
að ég hugsaði: „Jæja, þeir eru
eitthvað að undirbúa. Þeir vilja
sennilega endilega fara að þagga
niður í mér," sem er bara mjög
gott,“ segir Guðrún sposk.
Guðrún segir að talsverð
nýliðun sé á Vatnsnesinu og
jarðir hafi ekki verið að fara í
eyði enda sé gott að búa þar.
Hún segir þau hjónin nýlega
hafa tekið saman ábúendafjölda
í sveitinni og íbúar á Vatnsnesi
og við Vesturhóp sem hafi fasta
búsetu þar séu rúmlega áttatíu
talsins. Guðrún segist þó óttast
að þessi jákvæða þróun haldi
ekki áfram ef vegurinn batnar
ekki.
„Mér finnst mjög gott að búa
hérna. Ég er alin upp í sveit
en bjó svo á Hvammstanga og
einn vetur í Reykjavík en það
var alltaf draumurinn minn að
komast aftur í sveit. Ég fann líka
mjög mikinn mun eftir að ég
flutti hingað hvað vinnan fylgdi
mér minna heim. Ég bjó rétt hjá
skólanum og sá hann alltaf út
um gluggann en það breyttist
mikið við að keyra í burt frá
vinnustaðnum og komast heim
til sín út í sveit. Auðvitað fylgir
margt manni heim en það
munar rosalega að horfa ekki á
vinnustaðinn heiman frá, það
ætti enginn að gera. Mér finnst
frábært, þegar ég er búin að
vinna, að geta farið út í fjárhús
eða út og hitt hestana mína.
Þetta á virkilega vel við mig. Við
hjónin erum með kindur og ég
er með hesta. Pabbi á marga
hesta, er með hestaferðir, en
ég tók nú bara gömlu klárana
mína og einhverja svona
„ellilífeyrisþega“ hingað. Svo
hef ég aðeins verið að rækta
nú síðustu ár þannig að ég er
komin með eitthvað af trippum
en ég er nú alltaf að lofa því að
vera ekki að fjölga þessu neitt
alltof mikið svo ég ætla að reyna
að halda því.“
Þannig að þú gætir vel hugsað
þér að verða gömul hér?
„Já, ég gæti sko vel hugsað mér
það. Draumurinn er auðvitað
sá að þegar ég er orðin gömul
þá byggi ég mér sumarbústað
í Víðidal og við verðum þá
í Víðidal á sumrin og hér á
veturna. Ég búin að viðra þessa
hugmynd, ég er búin að planta
henni og ætla að hlúa að henni
og sjá hvað verður.“
Sauðadalsá. MYND:FE
Íbúar á Vatnsnesi settu nú í haust upp skilti á fjölförnustu stöðunum á nesinu þar sem heimamenn óska eftir aðstoð ferðamanna
við að ýta á stjórnvöld að laga veginn. Einnig eru ferðamenn hvattir til að taka myndir af þekktum ferðamannaperlum og merkja
á samfélagsmiðlum með myllumerkinu #vegur711 og skrifa texta við myndina sem segir frá baráttu íbúa og ástandi vegarins.
MYND: FE
Vegurinn er illa farinn eftir rigningar fyrri part septembermánaðar. MYND: FE
12 38/2019