Morgunblaðið - 07.05.2020, Síða 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. MAÍ 2020
✝ Birna Björns-dóttir fæddist
í Reykjavík 6.
ágúst 1954. Hún
andaðist á Lands-
spítalanum 16.
apríl 2020.
Foreldrar
hennar voru hjón-
in Björn Ander-
sen, f. í Reykjavík
15. febrúar 1921,
d. 6. desember
2004, og Anna Ólafsdóttir, f.
10. febrúar 1916 að Upphólum í
Biskupstungum, d. 16. janúar
2005.
Systkini Birnu eru Hrefna
Björnsdóttir, f. 29. júní 1944,
Árni Mogens Björnsson, f. 30.
ágúst 1946, og Sigríður Ólöf
Björnsdóttir, f. 12.
september 1952.
Synir Birnu eru
Ingi Þór Ólafsson, f.
24. mars 1972, og
Ásbjörn Stefán
Helgason, f. 5.
ágúst 1977, d. 18.
október 2002. Eig-
inkona Inga Þórs er
Hildur Þórarins-
dóttir, f. 29. apríl
1977. Sonur Inga
Þórs af fyrra sambandi er Elv-
ar Örn, f. 17. apríl 1995. Börn
Inga Þórs og Hildar eru Þórar-
inn Ólafur, f. 31. janúar 2002,
Anna Birna, f. 27. febrúar 2006,
og Hilmir Hugi, f. 26. febrúar
2013.
Útförin fór fram 5. maí 2020.
Elskuleg fallega systir mín hún
Birna kvaddi þennan heim 16.
apríl sl. Mikill er missir okkar
allra. Birna var mjög skemmtileg,
alltaf í góðu skapi, þótt hún væri
þjáð af krabbameini, sem hún
greindist með fyrir nokkrum ár-
um.
Birna var mjög sjálfstæð, bjó
seinni árin ein í fallegri íbúð sem
hún átti í Grafarvogi. Hún eign-
aðist tvo syni, Inga Þór, með Ólafi
Árnasyni, en þau bjuggu saman
stuttan tíma. Yngri soninn Ás-
björn Stefán, sem er látinn, eign-
aðist hún með Helga Ásgeirssyni
og var fráfall Ásbjörns henni mik-
ill harmur. Birna og Helgi bjuggu
saman í nokkur ár, en hún átti
mjög gott samband við báða
barnsfeður sína alla tíð.
Birna var mjög laghent, það
var sama hvað hún tók sér fyrir
hendur, það lá allt vel fyrir henni,
hvort sem það var saumaskapur,
bílaviðgerðir eða smíðar fyrir
heimilið þá mundaði hún borvélina
og önnur verkfæri eins og ekkert
væri sjálfsagðara.
Henni þótti gaman að ferðast,
hvort heldur hér innanlands eða
erlendis.
Fór í skíðaferðir til Austurríkis,
sólarlandaferðir til Spánar, m.a.
til að heimsækja vinkonu sína Öllu
Mæju á Torrevieja sem þar býr.
Mest naut hún sín þegar hún
heimsótti Inga Þór og fjölskyldu
til Danmerkur þar sem þau
bjuggu um hríð, þar sem Hildur
tengdadóttir hennar var í sérnámi
í læknisfræði.
Ingi Þór og Hildur eiga þrjú
börn, Þórarinn Ólaf, Önnu Birnu
og Hilmi Huga.
Áður átti Ingi Þór soninn Elvar
Örn. Fjölskyldan og barnabörnin
voru Birnu einkar kær.
Birna átti seinni ár góðan vin,
hann Ómar Halldórsson, þau voru
skólasystkin úr Langholtsskóla.
Eftir að veikindin ágerðust fluttist
hún í íbúð sem Ingi Þór og Hildur
útbjuggu fyrir hana í húsi sínu í
Árbæjarhverfi. Henni auðnaðist
ekki lengri tíma þar en sjö mán-
uðir þegar kallið kom.
Ég veit að þú ert á góðum stað
og þar verður tekið vel á móti þér.
Elsku Ingi Þór og fjölskylda,
innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra og megi Guð vera með
ykkur.
Hlýjar kveðjur
og ljósið bjarta,
snerti ykkur,
staldri við.
sorgina sefi,
vonina veiti
og vitið til,
það kemur vor.
Hrefna Björnsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Birna okkar.
Ég kynntist þér fljótlega eftir
að við Ingi fórum að vera saman
fyrir rúmum tveim áratugum. Þú
þá rétt fertug í bílskúrnum að
rétta beyglu á bílnum þínum.
Smágerð, myndarleg, ljóshærð og
í vinnugalla. Þú tókst mér strax
vel, varst alltaf elskuleg við mig og
hlý. Ég dáðist að því hvernig þú
nánast ein hafðir alið drengina
þína tvo upp, hversu sjálfstæð, úr-
ræðagóð og jákvæð þú varst. Þú
gast einhvern veginn allt, hvort
sem það var að elda, baka, sauma,
prjóna, smíða, gera við bíla eða
rafmagn. Ótrúleg kona.
Allar minningar um þig eru
góðar. Allar heimsóknirnar, hitt-
ingarnir, ferðalögin innanlands,
komur þínar til Danmerkur og svo
síðustu mánuðir þar sem við höf-
um fengið að búa með þér á heim-
ili.
Barnabörnin muna þig alltaf
brosmilda, glaða og þolinmóða.
Þau segja þig ekki hafa verið hina
dæmigerðu ömmu. Frekar eins og
vinur eða félagi. Þig var hægt að
fá í leik og spil. Það var hægt að
láta þig lesa ótal bækur á sama
kvöldi. Þú fórst í bíóferðir, keilu,
horfðir með þeim á barnatímann
og stundum hryllingsmyndir. Þá
skutlaðist þú með þau um Reykja-
vík í misviturlegar erindagjörðir,
lánaðir þeim bílinn þinn og meira
segja borgaðir hraðasekt sem
barst inn um lúguna nokkrum vik-
um eftir slíkt lán.
Okkur finnst við vera að kveðja
þig allt of snemma. Við hefðum
svo gjarnan viljað eiga fleiri góðar
stundir með þér hér í Brekkubæn-
um nú þegar tekur að sumra.
Elsku Birna, ég vil af öllu
hjarta þakka þér fyrir allar sam-
verustundirnar og þann tíma sem
við fengum með þér, allt sem þú
kenndir okkur, þau viðhorf sem
þú hafðir til lífsins og deildir með
okkur og alla þá ást og þann kær-
leik sem þú barst til Inga, mín og
barnanna. Þín verður sárt saknað.
Hvíl í friði, elsku Birna.
Hildur, Elvar, Þórarinn,
Anna Birna og Hilmir Hugi.
Birna Björnsdóttir
✝ SvanhvítSkúladóttir
fæddist á Berg-
þórugötu 3. þann
16. júlí 1926. Hún
lést á heimili sínu,
Hrísateig 30, þann
12. apríl 2020. For-
eldrar hennar voru
þau Jónína Ragn-
hildur Jónsdóttir,
f. 30. maí 1894, d.
7. feb. 1967, og
Skúli Guðmundsson, f. 6. nóv.
1902, d. 3. mars 1987. Sam-
mæðra bróðir hennar var
Sverrir Sverrisson, f. 12. ágúst
1933, d. 1. ágúst 2007, en einn-
ig átti Svanhvít fjögur sam-
feðra systkini, þau Svanrúnu
Axelmu Skúladóttur, f. 14. feb.
1932, d. 27. ágúst 2010, Guð-
mund Heimi Skúlason, f. 5. maí
1934, Elfar Jóhannes Skúlason,
mundur og Elísabet Íris og 3)
Halldór Andrésson, f. 29. sept.
1966, d. 15. apríl 1968. Barna-
barnabörn hennar eru 8 tals-
ins.
Svanhvít ólst upp í miðbæ
Reykjavíkur með móður sinni
og Sverri bróður, oftar en ekki
við kröpp kjör. Á sumrin
dvaldist hún hjá ömmu sinni
og móðursystur á Ketilvöllum
í Laugardal og líkaði vistin
þar vel. Svanhvít lærði hár-
greiðslu í Iðnskólanum í
Reykjavík, eftir að hún
útskrifaðist árið 1945 vann
hún á vinsælustu hárgreiðslu-
stofu bæjarins þess tíma. Með
hárgreiðslustarfinu safnaði
hún sér fyrir húsmæðranámi í
Danmörku, hún var þar við
nám frá 1947-1948 og starfaði
svo aftur sem hárgreiðslukona
þangað til hún eignaðist börn-
in sín.
Þau Andrés hófu búskap
sinn á Laugavegi 63 og byggðu
svo hús sitt á Hrísateig 30. Þar
bjó Svanhvít til æviloka.
Útför hennar fer fram í
kyrrþey 7. maí 2020.
f. 17. júlí 1936, og
Svanfríði Skúla-
dóttur, f. 27. apríl
1943.
Svanhvít giftist
Andrési Guðmundi
Jónssyni, f. 10.
september 1924, d.
4. janúar 1993,
þann 12. apríl 1952
og eignuðust þau
þrjú börn, þau 1)
Helgu Jónu Andr-
ésdóttur, f. 13. apríl 1952, maki
hennar er Róbert Haukur Sig-
urjónsson, f. 30. desember
1948. Börn þeirra eru Andrés,
Svana Rebekka, María Rut,
Stefán Haukur og Daníel. 2)
Jón Viðar Andrésson, f. 24. júní
1953, maki hans er Anna Björg
Arnljótsdóttir, f. 5. maí 1960.
Börn þeirra eru Arnar Bragi,
Ingunn Katrín, Andrés Guð-
Elsku fallega og góða amma.
Þegar ég fékk símtal frá
mömmu seinnipart páskadags
um að amma væri dáin ætlaði
ég hreinlega ekki að trúa því.
Amma hefði sjálfsagt ekki trú-
að því sjálf þrátt fyrir háan ald-
ur, enda að undirbúa matarboð
næsta dag og hugurinn skýr og
skarpur. Þó það sé virkilega
sárt að hún sé farin er ég vissu-
lega þakklát fyrir það að hún
kvaddi tilveruna sársaukalaust,
á tíræðisaldri og heima hjá sér
á Hrísateignum eins og hún
hafði óskað sér.
Húsið hennar og afa heitins á
Hrísateig stóð mér og okkur
systkinunum alltaf galopið og
án efa litum við öll á það sem
okkar annað heimili. Á mínum
fyrstu árum þegar ég bjó í
kjallaranum á Hrísateignum fór
ég upp á sunnudagsmorgnum í
sparikjól til að vekja ömmu og
afa og oft fylgdi því rölt í bak-
aríið með ömmu í kjölfarið.
Seinna meir þegar amma
hélt svo eina af sínum skemmti-
legu afmælisgrillveislum þótti
mér frábært að gista heima hjá
henni með dætrum mínum og
vakna með þeim og ömmu, fara
í sama bakaríið og kaupa sæta-
brauð fyrir okkur. Alltaf vel-
komin og svo notalegt að geta
alltaf komið við.
Amma var mér mikil og góð
fyrirmynd, mér alltaf ljúf, góð
og traust og ég sá hana sem
metnaðarfulla og vinnusama
konu sem lét ekki vaða yfir sig
enda fékk fólk hennar skoðanir
oft umbúðalaust.
Hún kostaði sig sjálf til náms
bæði hérlendis og í Kaup-
mannahöfn og vann á vinsæl-
ustu hárgreiðslustofu miðbæj-
arins. Það hefur án efa átt vel
við hana þar sem hún var mjög
félagslynd og hafði gaman af
því að spjalla um allt og ekkert.
Afi bað mig stundum að fara út
að kíkja eftir henni þegar hún
hafði skroppið út í eina af búð-
unum á Laugalæknum og
ílengst þar, alltaf fann ég hana
á spjalli við hina og þessa sem
hún þekkti í hverfinu. Hún stóð
einnig alltaf svo mikið með
fólkinu sínu að betri bandamað-
ur verður vandfundinn.
Amma var alltaf til í selskab
eins og hún orðaði það. Þegar
María mín var nýfædd og Gísli
á sínum vikulegu hljómsveit-
aræfingum bauð amma okkur
mæðgum í mat á hverju mið-
vikudagskvöldi og Helga Birna
naut svo síðar gestrisni hennar
þegar við Gísli vorum að brúa
bil á milli fæðingarorlofs og
leikskóla með því að taka á
móti henni á hverjum morgni.
Oft var bayonne-skinka og
sætabrauð í boði en það var í
miklu uppáhaldi hjá ömmu. Við
höfum og munum áfram tengja
ýmist góðgæti við ömmu og
sumt verður alltaf kallað lang-
ömmuís, langömmukjöt og
langömmukex af stelpunum
mínum, Maríu og Helgu Birnu.
Við áttum svo okkar gæða-
stundir með því að fara reglu-
lega saman á tónleika og í leik-
hús. Það er sérstaklega
dýrmætt að við skelltum okkur
saman ásamt Maríu minni á
Rocketman í bíó á sólríkum
degi síðasta sumar. Ég veit að
við mæðgurnar eigum aldrei
eftir að gleyma þessum fallega
degi.
Ég á ekki til næg orð til að
lýsa áhrifum ömmu á líf mitt,
hún var ástríkur klettur sem
alltaf var hægt að treysta á og
er kvödd með djúpum söknuði
og þakklæti.
Blessuð sé minning þín,
amma mín, ég elska þig og mun
ávallt gera og veit að við hitt-
umst aftur síðar.
Svana Rebekka Róberts-
dóttir og fjölskylda.
Hér sit ég og ætlaði að skrifa
heillangan pistil, en orðin renna
flest úr greipum mér. Kveðja,
hvernig á maður að kveðja
ömmu, konu sem maður hefur
þekkt allt sitt líf, sem vildi allt
fyrir mann gera. Ég veit það
ekki, en það er það sem liggur
fyrir mér. Amma dó á páskadag
síðastliðinn, öllum að óvörum,
en líklega eins og hún hefði
helst viljað sjálf, í rólegheitum
heima hjá sér, friðsælt. Einnig
bar daginn upp á brúðkaups-
afmæli hennar og afa, sem fór
fyrir svo löngu, þau eru nú
sameinuð á ný. Ég var búinn að
rúlla í gegnum síðustu tvær
vikurnar ótrúlega létt, hvort
sem það er fyrir tilfinningamók
eða eitthvað annað. Þar til á
mánudaginn, þegar það var
haldin smá kveðjustund fyrir
fjölskylduna. Þá skilaði það sér
af fullum þunga, eins og að
vera kýldur í magann, amma er
dáin. Einn af hornsteinum mín-
um í lífinu farinn, takk fyrir
allt, án þín væri ég ekki sá sem
ég er í dag. Hvíl í friði og bless-
uð sé minning þín.
Kveðja
Arnar B. Jónsson.
Það var mjög sárt þegar ég
fékk þær fréttir að amma væri
dáin og það líður ekki sá dagur
sem ég hugsa ekki til hennar
og finnst enn mjög skrítið að
geta ekki kíkt til hennar í heim-
sókn á Hrísateiginn, staðinn
sem ég hef litið á sem annað
heimili mitt frá barnæsku.
Þegar ég hugsa um ömmu
fer ég gjarnan til þeirra góðu
tíma þegar ég var ungur og fór
í pössun til hennar á Hrísateig-
inn, en þangað fórum við Stebbi
bróðir alltaf eftir skóla og hitt-
um gjarnan Arnar frænda þar.
Við þrír áttum svo sannarlega
skemmtilegar stundir þar sam-
an og uppátækin voru óend-
anleg en uppáhaldið mitt var
líklega þegar við máttum gista
heima hjá ömmu og leigja spólu
fyrir kvöldið. Þá byrjuðum við
gjarnan á að fara í langan
göngutúr til að geta sagt hver
öðrum sögur af deginum og
hvað skyldi vera í matinn þegar
við kæmum aftur heim til
ömmu.
Amma átti stóran þátt í að
gera mig að þeim manni sem ég
er í dag og fyrir það er ég gríð-
arlega þakklátur. Allar þær
góðu stundir, góða matinn og
þær lexíur sem hún hefur gefið
mér út í lífið.
Amma var gríðarlega sterk
og umhyggjusöm kona sem
hafði gaman af lífinu og lét
aldurinn svo sannarlega ekki
stoppa sig.
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Daníel Róbertsson.
Þú leiddir mig, verndaðir og
varst mér svo góð, alla þína tíð.
Mínar fyrstu minningar um þig
voru að þú varst alltaf til í að
fara með mér í Laugardags-
laugina, taka í spil í sumar-
bústaðaferðum, þýða dönsku
Andrésar Andar-blöðin, taka
stætó í bíó og bjóst til bestu
pönnukökurnar. Húsið á Hrí-
sateignum var nánast eins og
félagsmiðstöð, enda höfðu allir
nánir fjölskyldumeðlimir lykil
að húsinu þínu, og þannig vildir
þú hafa það, umvafin ættingjum
sem þráðu samverustund með
þér. Þú og afi voruð afskaplega
samrýnd og hlý hjón, þar sem
kærleikurinn skein allt um
kring.
Þegar afi dó, langt fyrir ald-
ur fram, þá reyndir þú eftir
fremsta megni að halda uppi
hlutverki ykkar beggja, og
gerðir þú það afskaplega vel og
meira til.
Sem barn var alltaf dekrað
við mann og ósjaldan bakað eft-
ir dönskum uppskriftum, enda
húsmæðraskólagengin í Dan-
mörku. Þó varst þú miklu
meira en húsmóðir fyrir mér,
þú varst hárgreiðslukona, sterk
og bein í baki þrátt fyrir erfið
og flókin uppeldisár, lást ekki á
skoðunum þínum og lést bæði
taka eftir þér og fyrir þér fara
hvert sem þú fórst.
Við áttum ófá símtölin um
Nágranna og Glæstar vonir,
ásamt fjölskyldudrama. Þá
varstu ávallt tilbúin að hlusta á
erfiðleikana og reyndir eftir
fremsta megni að leysa úr þeim
með visku þinni og lífsreynslu.
Með aldrinum urðu samtölin
þyngri og þegar þú varst veik
eitt skiptið, þá hreinlega neitaði
ég að fara og þá bauðstu mér
að vera og það þáði ég með
þökkum. Saman tvær sköpuð-
um við ógleymanlegar minning-
ar.
Við töluðum saman við rúm-
stokkinn þinn á kvöldin, borð-
uðum saman, fórum í ísbíltúra,
horfðum á bíómyndir og fórum
í utanlandsferðir saman. Ávallt
var gleðin við hönd, að
ógleymdum leyndarmálunum
sem fóru okkar á milli.
Eftir að ég og fjölskyldan
fluttum til Noregs þá fannst
þér nóg komið eftir hartnær 6
ár.
Þú hringdir í mig að nú
skyldi ég koma heim til Íslands
og svaraði ég líkt og þú gerðir
þegar langamma Jóna hringdi í
þig til Danmerkur. Reyndist
það mikið gæfuspor fyrir okkur
báðar þar sem við urðum sam-
einaðar sem ein stór fjölskylda
á Hrísateignum til dánardags.
Ég elska þig, amma mín,
meira en allt, þú munt aldrei
gleymast. Takk fyrir allt sem
þú hefur gefið mér og minni
fjölskyldu.
María Rut Róbertsdóttir.
Ég minnist ömmu minnar
sem skemmtilegustu og gest-
risnustu konu sem ég hef á ævi
minni kynnst, hún setti fjöl-
skylduna sína alltaf í fyrsta
sæti og við fjölskyldan eigum
ótal margar minningar um
hana.
Þær munu aldrei gleymast
og verð ég ömmu ævinlega
þakklátur fyrir öll þau ár sem
hún gaf okkur.
Sem börn fórum við alla
virka daga til hennar eftir skóla
og eyddum deginum með henni
á meðan mamma og pabbi voru
að vinna og gistum við um helg-
ar.
Amma var sjálf að vinna við
skúringar í Laugalækjarskóla á
þessum tíma og tók okkur
systkinin stundum með sér í
vinnuna þar sem við gátum
hlaupið um skólann og fiktað í
fullt af dóti sem væri líklega
aldrei leyft í dag en þetta eru
minningar sem munu alltaf
fylgja manni.
Þó við hefðum ekki þurft að
fara hverfanna á milli daglega
til ömmu þá langaði okkur allt-
af að fara í heimsókn og eyða
deginum heima hjá ömmu þar
sem hennar heimili var okkar
annað heimili og stóð okkur
alltaf opið.
Við frændurnir hittumst allt-
af heima hjá ömmu, horfðum á
teiknimyndir og svo var farið út
að leika eða í sund með ömmu,
þegar heim var komið var
amma alltaf tilbúin að gera
handa okkur steikt brauð á
pönnu með hangikjöti og osti.
Amma var dugleg að baka og
alltaf var hún til í að gera
pönnukökur, vanillukex eða
ógleymanlegu kökuna með
hvíta kreminu.
Þó svo árin liðu og maður
færi að fullorðnast, kominn með
bílpróf og margt að gera, þá
hélt maður alltaf áfram að
koma til hennar hvort sem
maður var að koma í heimsókn
til að horfa á sjónvarpið með
henni í hádegishléi í vinnunni
eða hitta aðra því alltaf voru
einhverjir í heimsókn líka.
Bílskúrinn hjá ömmu var
óspart notaður til að dunda í
bílnum sínum og þá kom amma
alltaf labbandi í bílskúrinn til
að athuga hvernig gengi og
bauð manni verkfæri sem afi
hafði átt eða einungis til að
spjalla.
Ef ömmu vantaði einhverja
aðstoð þá var það alltaf sjálf-
sagt að koma og hjálpa til.
Amma vildi hafa fínt í kringum
sig og á hennar seinustu árum
fórum við í framkvæmdir þar
sem skipt var um parket og
sett upp ný eldhúsinnrétting
heima hjá henni og alltaf var
hún jafnþakklát fyrir aðstoðina.
Við fórum saman í ótalmarg-
ar sumarbústaðarferðir og svo
þegar amma fór að hætta að
treysta sér til að koma með í
sumarbústað þá reyndum við
alltaf að fá hana til að koma því
hún var svo mikill partur af
okkar lífi og ómissandi að hafa
hana með þar sem hún hafði
nóg til að spjalla um og hélt
samræðunum gangandi.
En núna ertu komin í sum-
arlandið til afa og Halldórs son-
ar þíns, orðin léttari á fæti og
getur notið næsta kafla.
Ég er svo þakklátur fyrir að
hafa haft þig í mínu lífi og að
hafa getað kynnt þig fyrir syni
mínum áður en þú fórst. Minn-
ingar um þig munu alltaf lifa í
hjarta okkar.
Stefán Haukur Róbertsson.
Svanhvít
Skúladóttir
HINSTA KVEÐJA
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt, hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa)
Minning um fallega konu
lifir.
Hvíldu í friði, elsku
amma.
Ingunn Katrín Jónsdóttir.