Morgunblaðið - 10.06.2020, Side 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. JÚNÍ 2020
✝ Jón JóhannVigfússon, vél-
fræðingur og org-
anisti, fæddist 2.
nóvember 1931 á
Gimli á Hellissandi.
Hann lést 29. maí
2020 á Heilbrigð-
isstofnun Suður-
lands.
Foreldrar hans
voru hjónin Kristín
Jensdóttir húsmóð-
ir, f. 5.11. 1989, d. 4.9. 1953, og
Vigfús Jónsson húsasmíðameist-
ari, f. 27.6. 1883, d. 11.3. 1889.
Jón var næstyngstur í hópi
þrettán systkina. Bróður sinn
lifa Vigfús, Iðunn og Ragna.
Látin eru Jóhanna, Jens, Hauk-
ur, Guðný, Svava, Guðbjörg,
Auður, Gyða og Erlingur. Auk
þeirra áttu systkinin uppeldis-
systur, Helgu Níelsdóttur, sem
er látin.
Eiginkona Jóns var Svanhild-
ur Stefánsdóttir, f. 21. febrúar
1938, d. 6. október 2016. Þau
giftu sig 4.10. 1958. Börn þeirra
Elísabet Anna. 3) Sævar Þór, f.
1989, móðir Laufey Finnboga-
dóttir. Sonur Sævars Þórs er
Ragnar Ingi. 4) Vigfús Blær, f.
1994, sambýliskona hans er
Christine Rae. 5) Aldís Björk, f.
1998, sambýlismaður hennar er
Brynjar Eiríksson.
Jón var fæddur og uppalinn á
Hellissandi. Hann fór rúmlega
tvítugur til náms í Reykjavík, í
Iðnskólann, Vélskólann og bætti
við sig rafmagnsdeild og lauk
námi 1958. Um fimmtugt hóf
hann nám í orgelleik við Tónlist-
arskóla Árnessýslu og lauk 5.
stigi. Fyrstu árin eftir að námi
lauk starfaði hann tímabundið
m.a. hjá vélsmiðjunni Héðni,
Sementsverksmiðjunni á Akra-
nesi, Andakílsárvirkjun, á skip-
um og síðast á Gróttu RE þar til
hann réðst til starfa hjá Lands-
virkjun við Sogsvirkjanir 1966.
Hjá Landsvirkjun vann Jón þar
til hann fór á eftirlaun. Meðfram
þessu gerðist hann organisti í
Grímsnesi og Grafningi. Jón var
virkur í kórastarfi frá unga
aldri, lengst í Karlakórnum
Fóstbræðrum og nú síðast hjá
Söngsveit Hveragerðis.
Útför Jóns fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag, 10. júní
2020, og hefst athöfnin klukkan
13.
eru: 1) Steinunn
Kristín, f. 26.6.
1959, maki Sig-
urður Jakob Hall-
dórsson, f. 1953. 2)
Vigfús f. 15.9. 1961,
d. 18.11. 1984. 3)
Ingi Þór, f. 4.10.
1966, maki Dalla
Rannveig Jóns-
dóttir f. 1964. Börn
Steinunnar og El-
ísar Reynarssonar
eru: 1) Ástrós, f. 1982, maki
hennar er Valtýr Sigurðsson, f.
1982. Þeirra börn eru Steinunn
Kristín, Súsanna og Elís. 2) Jón,
f. 1984. 3) Svana Kristín, f. 1989.
Börn hennar og Hermanns H.
Bridde eru Sigrún Hrafnhildur
og Hákon Hrafn. Börn Inga og
Döllu eru: 1) Regína Diljá, f.
1983, faðir Jón Pétur Guðjóns-
son. Maki Regínu er Árni Krist-
inn Gunnarsson, f. 1980, og eiga
þau Róbert Elí, Birki Ísak og
Gunnar Bergvin. 2) Jón Birkir,
f. 1985, faðir Jón Pétur Guð-
jónsson. Dóttir Jóns Birkis er
Elsku pabbi minn er fallinn
frá, einungis nokkrar vikur síðan
hann var að plana ferð um landið
og spá í hvort við gætum ekki
skotist vestur eða norður á litla
jeppanum hans. Hann var ótrú-
lega duglegur alla tíð og ekki síst
núna síðustu árin, mjög ákveðinn
og sjálfstæður í öllum athöfnum
og sá um öll sín mál sjálfur. Sam-
band okkar var gott og núna síð-
ustu árin spjölluðum við saman
daglega. Oft komu sögur að vest-
an en hann var mjög stoltur af
sínu fólki, öllum systkinahópnum
og lífinu á Hellissandi. Góðar eru
einnig minningarnar úr Gríms-
nesinu og ég segi oft að það voru
forréttindi að fá að alast upp á
Ljósafossi og Írafossi. Það var
örlítill bóndi í pabba enda vorum
við með hesthús og hænsnakofa,
matjurtagarða, það var traktor á
heimilinu enda heyjað á sumrin
o.s.frv. Bæði mamma og pabbi
voru virk í sveitasamfélaginu,
mamma kenndi í skólanum, var í
kvenfélaginu, pabbi í hestunum,
spilaði í messum og á þorrablót-
um o.fl. enda var tónlist mjög
stór þáttur alla tíð í hans lífi. Það
var mikið sungið og spilað á
heimilinu og við tókum meira að
segja lagið á sjúkrahúsinu nokkr-
um dögum áður en hann kvaddi.
Söngsveit Hveragerðis tók hon-
um fagnandi núna síðustu árin og
það kunni hann að meta, talaði
mikið um hve gott fólk væri í
þeim hópi.
Síðustu ár bjó pabbi stutt frá
heimili okkar Döllu, kom oft í mat
og vildi vita klukkan hvað mat-
urinn væri tilbúinn og svo kom
hann askvaðandi á mínútunni.
Það var ekki að sjá að hann væri
að verða 89 ára þegar hann var
greindur með lungnakrabba fyrir
örfáum vikum. „Já svona er þetta
Ingi minn,“ sagði hann við mig og
svo fór hann í baráttuna algjör-
lega æðrulaus og einbeittur, og
sagði við mig að hann væri sáttur,
hefði átt gott líf og væri í raun
tilbúinn að kveðja. „Ég er nú ekki
fimmtugur,“ sagði hann. Við
pabbi vorum mjög miklir vinir og
þess vegna er sárt að kveðja en
sáttur fer hann yfir í drauma-
landið og fyrir það er ég þakk-
látur.
Góða ferð pabbi.
Ingi Þór Jónsson.
Kær tengdafaðir minn, Jón
Vigfússon, er fallinn frá. Jón var
á áttugasta og níunda aldurári.
Gagnvart Jóni kom samt svo
sterkt í huga mér að rita „langt
um aldur fram“. Ég hafði oft
gantast með að Jón yrði að
minnsta kosti 120 ára gamall, því
svo var hans atgervi, líkamlegt
og andlegt, að þar væri um korn-
ungan mann að ræða. Hann háði
stutta baráttu við krabbameinið
sem tók aðeins fáar vikur að
leggja hann að velli. Jón var vel á
sig kominn, stundaði alhliða lík-
amsrækt, hjólaði gjarnan nokkra
kílómetra á dag, var virkur í
gönguferðum, mætti gjarnan í
líkamsræktarstöðina og spilaði
golf.
Fyrir tæpum fjórum árum
gekk hann með mér og Steinunni
á Úlfarsfell, blés ekki úr nös og
taldi Úlfarsfellið ekki mikla fjall-
göngu. Viku síðar tjáði hann mér
að hann væri kominn upp að
Steini í Esjuhlíðum, sem sýnir
hans fantaform, þá kominn á
miðjan níræðisaldur. Hann var
liðtækur í heimilisstörfum, tölvu-
maður til síðasta dags, notaði
snjallsíma og ók Cherokee-jeppa
sínum hvert sem var. Framan-
greint skýrir hvers vegna ég
montaði mig gjarnan af ótrúlegri
getu og færni tengdapabba.
Jón var mikill áhugamaður um
hesta og hafði um langa tíð átt
hesta sjálfur. Fyrir nokkrum ár-
um fórum við norður í Húna-
vatnssýslu í hrossarétt ásamt því
að heimsækja fjölskyldumeðlimi.
Við fylgdumst með rekstri hrossa
um langan veg á leið í hina í hina
kunnu Skrapatungurétt. Þarna
var Jón í essinu sínu og hafði
mikið gaman af. Við gistum svo á
gamla hótelinu á Blönduósi. Þá er
mér ljóslifandi minningin hinn
næsta morgun er við biðum í af-
greiðslunni að Jón settist niður
við píanó sem þar var og hóf að
spila létt ættjarðarlög. Eftir örfá-
ar mínútur var allt starfsfólk hót-
elsins komið svo og nokkrir gest-
ir sem á hótelinu dvöldu.
Myndaði fólk hring í kringum
Jón og var hann klappaður upp
hvað eftir annað og mér leið sem
ég væri umboðsmaður Bítlanna.
Tónlistin hefur alltaf verið stór
hluti af lífi Jóns og hans fjöl-
skyldu eins og flestir þekkja.
Jón fæddist í heimskreppunni
miklu og lifði því margar kreppur
og þá síðustu nú er kórónuveiran
leiddi af sér. Jón var menntaður
vélfræðingur og hafði um dagana
unnið margvísleg störf. Hann
kom að byggingu Sementsverk-
smiðunnar á Akranesi og milli
bekkja í Vélskólanum var Jón á
varðskipinu Þór, með Eiríki
Kristóferssyni, þeim frækna
skipherra. Skömmu fyrir lok síld-
aráranna var Jón vélstjóri á
Gróttu RE-128, norsksmíðuðu
síldarskipi, við mikla veiði og
mæddi oft mikið á vélstjórum að
keyra „dallana“ eins og hægt
væri í kappi við að forðast lönd-
unarbið. Jón var einn af þessum
lykilvélstjórum sem áttu oft
„trikk“ uppi í erminni við að fá
meira út úr skipsvélinni en ætlað
var í kapphlaupinu um löndun.
Jón átti svo farsælan langan tíma
með Svanhildi konu sinni og
börnum við Sogsvirkjanir þar
sem hann gegndi vélstjórastöðu
og starfaði hjá Landsvirkjun uns
eftirlaun tóku við.
Með virðingu vil ég þakka
þessum heiðursmanni samleið-
ina, þótt ekki hafi verið ýkja löng,
hlýhug og vinskap, sem hefur
verið mér gleðileg, lærdómsrík
og fróðleg.
Sigurður Jakob Halldórsson.
Í dag kveð ég mætan mann,
Jón Jóhann Vigfússon tengdaföð-
ur minn.
Þegar ég læt hugann reika og
hugsa um okkar tíma saman sem
spannar um 30 ár fyllist ég hlýju
og þakklæti yfir því að hafa haft
hann sem reglulegan þátttak-
anda í okkar lífi. Hann bjó stutt
frá og ekki var það óalgengt að
heyra fagra tóna hljóma út um
stofugluggann hjá honum, þar
sem hann sat og spilaði ýmist á
harmónikku eða píanó. Hann var
duglegur að hjóla til okkar og oft-
ar en ekki var guðað á gluggann
til að kanna hvort það væri kaffi á
könnunni.
Við borðuðum saman reglu-
lega, drukkum kaffi og ræddum
um heima og geima. Við vorum
ekki alltaf sammála um málefni
líðandi stundar og höfðum gaman
af því að skiptast á skoðunum.
Minningar um þennan mæta
mann ylja og veit ég að Svana og
Vigfús hafa tekið vel á móti hon-
um.
Takk fyrir allt elsku tengda-
pabbi.
Þín tengdadóttir,
Dalla.
Elsku Jón afi er lagður af stað
í hinsta sinn. Það er sérstakt að
þurfa að kveðja svo sviplega afa
sem manni þótti svo hress, svo
kvikur og frár á fæti, eiturskarp-
ur og orkumikill. Kannski er
huggun harmi gegn að hann
þurfti ekki að heyja langa baráttu
við krabbameinið, heldur fékk
tækifæri til að melta fréttirnar og
kvaddi svo með reisn. Þegar ég
hugsa um afa sé ég fyrir mér
hendurnar hans.
Í höndum afa mátti ef vel var
að gáð sjá spegilbrot úr lífi hans.
Harðduglegur og vinnusamur
alla tíð átti hann líka til listfengi
og blíðu.
Hrammarnir sem skenktu mér
með hraði kúffullar skeiðar af
sykri út á skyrið þangað til varla
glitti í skyr lengur.
Stuttir, breiðir fingur – og
höggvið framan af nokkrum –
sem samt gátu töfrað tóna fram
úr orgelum og píanóum með slíku
næmi að undrum sætti. Þegar ég
var í söngnámi kom hann til að
hlusta á mig syngja og ég man
hvað ég óttaðist dóm eyrnanna
hans afa, sem voru eins tónviss
og hugsast gat – og hvað ég varð
því fegin þegar afi sagði að þetta
hefði bara verið fínt. Betra hrós
var ekki hægt að biðja um. Afi
tvínónaði aldrei við hlutina, hann
var rokinn af stað áður en maður
vissi af eitthvað út, til að sinna
hestunum og fara í skreppitúra.
Hann spjallaði aldrei lengi, en
átti það til að hringja stutt símtöl
til að heyra hvernig gengi, til
dæmis þegar við vorum með Dídí
okkar úti í Noregi á spítala. Það
þótti okkur óendanlega vænt um.
Nú er hann stokkinn af stað enn
einu sinni, en við fáum hann ekki
óvænt í heimsókn aftur. Hann er
kominn til Svönu ömmu og mikið
held ég að þau séu bæði ham-
ingjusöm með það. Ég sé þau fyr-
ir mér; afa við píanóið og þau
bæði syngjandi gamla lagið sem
afi samdi og amma orti textann
við. Hvíl í friði, elsku afi minn.
Í kvöld mig langar ástin mín
að klappa á dyr hjá þér.
Kannski þú viljir koma
í ökuferð með mér.
Við leggjum okkar leið
þar sem enginn okkur sér,
sitjum hlið við hlið,
kyssumst við og við.
Óskir okkar verða á einn og sama veg,
tilveran er dásamleg.
Það skal verða indælt
okkur kvöldið hjá,
unaðsstundu þeirri
ekkert spilla má.
Ótal skýjaborgir
byggjum okkur þá.
Sitjum hlið við hlið,
kyssumst við og við.
Áfram síðan ökum okkar æviveg.
Alltaf saman þú og ég.
Þín
Ástrós.
Elsku besti afi minn. Mikið
varstu að drífa þig að fara til
ömmu. En ég bjóst svo sem ekki
við öðru frá þér sem alltaf dreifst
allt af. Ég er líka alveg jafn
hvatvís og þú, það er fínt. Þegar
ég var lítil skildi ég ekki hvað þú
sagðir. Þú rumdir bara og amma
svaraði kannski: „Já, hún er kort-
er í þrjú.“ Þú varst ekkert mikið
að spjalla við mig, enda hafði ég
ekki hugmynd hvað þú værir að
segja, en þú brostir til mín og
hélst í höndina mína með risa-
stóru höndunum þínum. Svo
starði ég á þig spila á orgelið með
þessum höndum og furðaði mig á
hvernig þú gætir hitt á rétta
tóna.
Á unglingsárum mínum flutt-
uð þið amma til Reykjavíkur og
þegar hún tók að veikjast af alz-
heimer tókst þú að þér að elda
alltaf matinn.
Þvílíkur dýrðarkokkur, eins og
þú hefðir aldrei gert annað. Þá
neyddistu líka til að tala meira og
þá fékk ég að heyra allt um sigra
Sjálfstæðisflokksins. Að horfa á
þig hjálpa ömmu gegnum veik-
indin, dúlla við hana og sinna
henni var ómetanlegt. Ég sá ást
þína í verki.
Ég veit að þú varst 88 ára, en
þú ert yngsti 88 ára maður sem
ég hef hitt.
Svo hraustur og hress og með
þykka glæsilega hárið þitt hent-
istu um, gekkst í öll verk. Ég var
ekki tilbúin að þú myndir deyja
eftir svona stutt veikindi. Ég hélt
ég ætti nokkur ár eftir til að
hangsa með þér á spítalanum og
rífast við þig um pólitík og sam-
mælast um góða tónlist. Ég var
ekki tilbúin, en ég sé hversu
ósanngjarnt það var af mér að
ætlast til að þú myndir lifa í þess-
um sársauka. Hvíldu í friði, ég
elska þig.
Þín
Svana Kristín Elísdóttir.
Jón Jóhann
Vigfússon
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUÐRÚNAR RÖGNU PÁLSDÓTTUR,
Lautasmára 1, Kópavogi.
Gunnar Páll Guðbjörnsson
Björgvin Jens Guðbjörnsson Steinunn G. Jónsdóttir
Rafnar Þór Guðbjörnsson Guðrún Á. Eðvarðsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGURBJÖRG HAFSTEINSDÓTTIR
frá Hvammi í Langadal,
lést laugardaginn 6. júní. Hún verður
jarðsungin frá Blönduóskirkju 13. júní
klukkan 15.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á orgelsjóð
Blönduóskirkju, reikningsnúmer 307-13-300040
kt. 550914-0340.
Hafsteinn Runólfsson Sigrún Dúna Karlsdóttir
Rannveig Runólfsdóttir Gauti Jónsson
Njáll Runólfsson Ásta Þórisdóttir
Bjarni Runólfsson Auður Elfa Hauksdóttir
Svala Runólfsdóttir Benedikt Blöndal Lárusson
barnabörn og langömmubörn
✝ Steinar Lúð-víksson fæddist
í Neskaupstað 2.6.
1936. Hann lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 8.5. 2020. For-
eldrar hans voru
Lúðvík Jósepsson,
f. 16.6. 1914, d.
18.11. 1994 og
Fjóla Steinsdóttir,
f. 15.10. 1916, d.
12.12. 1997. Stein-
ar kvæntist Guðrúnu Helgadótt-
ur 31.12. 1956, dóttir þeirra er
Elín Sólveig Steinarsdóttir, f.
29.10. 1959. Maður hennar var
Kristinn Már Vestmann Magn-
ússon, f. 2.6. 1953, d. 14.7. 1993.
Börn þeirra eru 1. Sunna, maki
Bergmundur Elv-
arsson, börn a.
Sindri Már, b.
Darri, c. Máni. 2.
Dagur. 3. Lúðvík.
4. Eygló. Steinar
og Guðrún skildu.
Seinni kona hans
var Sigurbjörg
Helgadóttir, henn-
ar börn eru 1. Stef-
anía, börn a. Andr-
ea, b. Kolbeinn Ari,
c. Steinunn Björg og 2. Ágúst
Guðmundsson, börn a. Freyr, b.
Guðmundur Ágúst. Steinar og
Sigurbjörg skildu. Útför Stein-
ars fór fram frá Kapellunni í
Fossvogi 14. maí sl. í kyrrþey
að ósk hins látna.
Steinar Lúðvíksson er dáinn
tæplega áttatíu og fjögurra ára.
Hann var sonur Lúðvíks Jóseps-
sonar sem náði því að vera for-
maður Kommúnistafélagsins í
Neskaupstað, varaformaður
Sósíalistaflokksins og formaður
Alþýðubandalagsins. Í honum
var öll þessi saga. Baráttan fyrir
útfærslu landhelginnar, meiri-
hlutinn í Neskaupstað í hálfa öld.
Steinar var eina barn Lúðvíks og
Fjólu. Hann varð auðvitað rót-
pólitískur. Hvað annað? Það var
gaman að tala við hann um póli-
tík. Hann hringdi stundum. Þeg-
ar Steinar flutti sín pólitísku er-
indi varð hann svo undarlega
líkur pabba sínum að það var
næstum því fyndið. Góður dreng-
ur. Fjóla mamma hans var höfnin
og húsmóðirin. Eina dóttur átti
Steinar, hana Ellu sem á fjögur
börn. Það er erfitt að finna hlýrra
samband en var á milli þeirra
allra.
Lúðvík fór á þing 1942. Steinar
þá 6 ára. Pólitíkin varð yfir og allt
um kring. „Skólagangan fór öll í
vitleysu,“ sagði Steinar mér í við-
tali sem ég tók við hann og fleiri
og birtist í Andvara 2014 í tilefni
af 100 árum frá fæðingu Lúðvíks.
„Við komum ekki suður á haustin
fyrr en þingið var sett; þá var
skólinn löngu byrjaður og ég kom
því mikið seinna en hinir krakk-
arnir. Svo þurfti kannski að fara
aftur um áramót austur í skólann
þar.“ Þingmenn utan af landi
fengu eitt herbergi á Hótel Borg.
Þar voru þau öll þrjú í nokkra
mánuði á ári. Einn veturinn var
Steinar fyrir austan hjá Gunnari
Ólafssyni skólastjóra. En Steinar
stóð af sér sviptingar yngri ár-
anna og mikið meira en það. Var
íþróttakennari að mennt. Starf-
aði sem slíkur lengi, var íþrótta-
fulltrúi Kópavogsbæjar, síðar yf-
irmaður sundlauga Kópavogs og
seinna skíðasvæðastjóri í Blá-
fjöllunum. Steinar var sviptur því
starfi þegar íhaldið komst til
valda í Kópavogi. Hættulegt að
hafa rauðan skíðasvæðavörð.
Segir sig sjálft. Kalt stríð. Hann
var sundkappi á yngri árum og
tók þátt í frjálsum íþróttum.
Steinar tók virkan þátt í pólitísk-
um félögum á Norðfirði og í
Kópavogi. Var í Æskulýðsfylk-
ingunni, Félagi óháðra kjósenda í
Kópavogi, þar oft á listum, í Al-
þýðubandalaginu og loks í Eldri
vinstri grænum. Síðast hittumst
við Steinar á kosningaskrifstof-
um. En við hittumst almennilega
vorið 2016. Þá var hann svo bratt-
ur að komast austur þegar
minnst var afmælis Lúðvíks Jós-
epssonar frá árinu 2014. Þar tal-
aði sagnfræðingurinn Guðni Jó-
hannesson um landhelgisbaráttu
Lúðvíks og ég talaði um sögu
Lúðvíks. Á eftir ókum við saman
upp að Norðfjarðargöngunum og
þar voru teknar myndir að kemp-
unni við gangamunnann.
Með Steinari og félögum hans
er gengin björt og falleg saga. En
sú saga lifir. Ekkert getur lýst
mannkyni og okkar litlu þjóð
fremur út úr vandanum sem við
blasir um þessar mundir en fé-
lagsleg sjónarmið, sósíalísk rót-
tæk viðhorf sem taka allar
ákvarðanir út frá hagsmunum
heildarinnar. Það hefði Steinar
sagt.
Við Guðrún flytjum með þess-
um línum Ellu og stórfjölskyldu
hennar samúðarkveðjur.
Svavar Gestsson.
Steinar Lúðvíksson