Morgunblaðið - 21.09.2020, Qupperneq 20

Ég varð ungur
faðir og aðeins 18
ára gamall þegar ég
eignaðist þig, en átti þess ekki
kost að ala þig upp með hefð-
bundnum hætti, eftir að leiðir
okkar foreldra þinna lágu ekki
saman.
Þú varst skírð Jónína Ingibjörg
í höfuðið á ömmum þínum, í þeirri
trú að nöfn þeirra beggja yrðu þér
til gæfu. Í daglegu tali gekkstu
undir nafninu Ninna Bogga og
það varð þér til gæfu, í ljósi að-
stæðna, að fá að alast upp á Ak-
ureyri í öruggum faðmi Jónínu,
sem þú kallaðir ömmu, en reynd-
ist þér sem móðir og áttuð þið
kærleiksríkt samband alla tíð.
Ingibjörg, föðuramma þín, tengd-
ist þér einnig náið og ættarsvip-
urinn leyndi sér ekki.
Þú lærðir af Jónínu alla þá
kosti sem sú góða kona bar og
Jónína Ingibjörg
Árnadóttir
✝ Jónína Ingi-björg Árna-
dóttir fæddist 6.
september 1957.
Hún lést 29. ágúst
2020.
Útförin fór fram
18. september
2020.
kenndi þér þann
myndarbrag og
dugnað sem ein-
kenndi þig alla tíð.
Ég fylgdist reglu-
lega með þér í upp-
vextinum og reyndi
að hitta þig sem oft-
ast, þó oft væri ég
fjarri vegna vinnu
eða búsetu í öðrum
landshluta, en eftir
að þú varðst eldri og
fluttir til Keflavíkur fjölgaði sam-
verustundum okkar í milli, sem ég
fagnaði og var stoltur af þér.
Fjölskylduna sem þú stofnaðir
ung að árum með Óla þínum hélst
þú alltaf vel utan um og stjórnaðir
heimilishaldinu af skipulagðri
röggsemi og mikilli samheldni.
Þína nánustu settir þú í fyrsta
sæti, trygglynd og alltaf til staðar
þegar á þurfti að halda.
Þú tókst öllu sem að höndum
bar af æðruleysi, hvort sem það
voru alvarleg veikindi sem hrjáðu
þig, eða Óla þinn undanfarin ár og
stóðst sem klettur við hlið hans í
erfiðum veikindum.
Þér var sjálfri ekki hugað líf
þegar þú veiktist fyrst fyrir um
áratug og þá haldið sofandi vikum
saman eftir aðgerð þar sem margt
fór úrskeiðis og hafði alvarlegar
afleiðingar fyrir heilsu þína.
Þegar þú náðir þér á strik var
það kraftaverki líkast og við fjöl-
skyldan bænheyrð um að fá að
hafa þig lengur meðal okkar.
Aldrei kvartaðir þú né talaðir
illa um nokkurn mann, heldur inn-
rættir þú fjölskyldu þinni að
dæma aldrei neinn, heldur gefa
öllum tækifæri og koma vel fram
við aðra.
Það sýndi sig að þið voruð sam-
heldin fjölskylda og náin.
Þú varst útsjónarsöm og þér
féll aldrei verk úr hendi, hvort
sem það voru hannyrðir eða
kleinubakstur, en þau voru ófá
skiptin sem þú tókst að þér stór-
bakstur til að styrkja gott málefni,
eða svo að aðrir fengju að njóta.
Kleinurnar þínar voru frægar af
bragðgæðum og eftirsóttar.
Engin orð fá lýst þeirri sorg
sem ég ber í hjarta við þína hinstu
kveðjustund, en minning þín mun
lifa áfram um ókomna tíð.
Óla og fjölskyldunni allri votta
ég dýpstu samúð mína.
Hvíl í friði, kæra dóttir, blessuð
sé minning þín.
Árni Björgvinsson.
Ég kynntist þér fyrst þegar þú
varst á unglingsaldri skömmu eft-
ir að ég kynntist pabba þínum.
Í fyrstu virkaðir þú fremur hlé-
dræg og tók sinn tíma að kynnast
þér, en ég tók strax eftir því að þú
varst mörgum kostum búin. Ég
dáðist að því hvað þú varst alltaf
dugleg, ærleg og sterk þegar á
reyndi. Það sýndi sig best þegar
þú veiktist fyrst fyrir um áratug
og þér ekki hugað líf, en þú barð-
ist til baka af þeim krafti sem var
þér eðlislægur.
Þú varst kletturinn í fjölskyldu
þinni og hún var þér allt. Þau eiga
nú um sárt að binda og þá sér-
staklega Óli lífsförunautur þinn,
en þið kynntust ung að árum og
stóðuð þétt saman í einu og öllu,
þar til yfir lauk. Þið voruð sam-
heldin fjölskylda og áttuð ykkar
heimili í Keflavík og bjugguð þar
alla ykkar búskapartíð, eignuðust
þar þrjú vel gerð og dugleg börn,
sem gáfu þér yndisleg barnabörn
og voru þér svo kær.
Eftir að ég kynntist þér meira,
þótti mér alltaf vænna og vænna
um þig og þótti gott að finna faðm-
lag þitt þegar við hittumst. Ég á
erfitt með að átta mig á því að þú
sért farin og að samverustundirn-
ar verði ekki fleiri í þessu lífi og
mun sakna þín og syrgja.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum)
Vertu sæl, elsku Ninna mín,
með þökk fyrir allt.
Minning þín lifir í hjörtum okk-
ar.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Óla og fjölskyldu.
Jenný B. Sigmundsdóttir.
20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. SEPTEMBER 2020
Hann Jón Ár-
mann er farinn frá
okkur.
Það eru um 40
ár síðan ég kynnt-
ist Jóni Ármanni fyrst um 1980.
Þá var ég að spila í Lúðrasveit
Húsavíkur ásamt Guðmundi
Norðdahl o.fl. Þar var Jón öfl-
ugur básúnu- og túbuleikari, ég
man hvað hann var flinkur í
tónlistinni svo eftirtektarvert
var. Ég, óharðnaður unglingur-
inn, dáðist að þessum flinku
húsvísku hljóðfæraleikurum og
var Jón þar fremstur í flokki,
t.d. þegar við spiluðum á 1. maí
og 17. júní hátíðahöldum á
Húsavík.
Jón Ármann
Árnason
✝ Jón Ármannfæddist 10. jan-
úar 1936. Hann lést
1. september 2020.
Útför Jóns Ár-
manns fór fram 11.
september 2020.
Í annað skiptið
kynntist ég Jóni
þegar mamma og
hann tóku saman í
byrjun 10. áratug-
ar. Ég man hvað
mér fannst hann
strax vera áreiðan-
legur og traustur
maður. En hann
vann líka ávallt
mikið, var eftirsótt-
ur í smíðunum, sér-
staklega þegar endurhanna
þurfti gömul hús hjá fólki og
var vinsæll. Mér fannst ótrúlegt
hvað hann gat smíðað með
stubbunum, því hann hafði
misst framan af fingrum sér og
eru rennigripirnir hans sann-
arlega til vitnis um þá hæfi-
leika, hreint ótrúlegir gripir, og
á ég nokkra.
Ógleymanlegt er líka, hvern-
ig hann og mamma hjálpuðu
mér 1993 í veikindum þegar ég
var húsnæðis- og atvinnulaus,
það fæ ég seint fullþakkað, Jón
og mamma.
Það var alltaf svo gott að
koma í Auðbrekkuna til ykkar,
þar fann maður sig ávallt vel-
kominn líkt og í Strandbergi.
Jón hafði mikið umsvifis á
þessum tíma, oft var vinnudag-
urinn hans langur og mörg eru
húsin sem Jón hafði svo listi-
lega tekið í gegn á Húsavík.
Þarna fannst mér Jón vera í
essinu sínu, hafði mikið að gera
í smíðum og var eftirsóttur á
því sviði, en hann var lærður
húsgagnasmiður. Hann minntist
oft á það hvað hann hefði lært
mikið af föður sínum og talaði
oft um hvað Fossarar væru sér-
stakur „kynflokkur“. Jón hafði
s.s. mikla kímnigáfu, hann gat
gert grín að sjálfum sér og öðr-
um, t.d. grínaðist hann oft með
bláa blóðið í okkar ætt, eins og
hann nefndi það. Jón var maður
orða sinna, rökfastur, sérlega
vandvirkur og þoldi ekki léleg
vinnubrögð, og fannst mér allt-
af vera stutt í þessa húsvísku
kerskni sem einkenndi hann.
Svo kom að stóra smíðaverk-
efninu hjá þér Jón, þegar þið
keyptuð Strandberg 2005, sem
var verkefnið í ellinni eins og
börnin þín orðuðu það. Hvernig
það breyttist með tímanum úr
hreysi í höll er ótrúlegt. Hús
sem var í niðurníðslu en hefur
svo breyst í alpahöll, líkt og ég
kalla það oft. Og langmest
gerðirðu það einn því vinnu-
brögðin þurftu að vera ná-
kvæm.
Þegar Reginn var í pössun
hjá ykkur tveggja ára gerðirðu
kraftaverk við að fjarlægja flís-
ina og þegar hann kom suður
aftur talaði hann um það ca. 20
sinnum á dag að „Jón afi tók
flísina og Sámur fékk beinið“.
Og góðar ráðleggingar gafstu
mér, eins og fyrir brúðkaup
mitt 2008.
Nú er Jón Ármann farinn í
annan heim. Ég efa ekki að
hann muni smíða hina fegurstu
smíðisgripi og kenna mönnum
vönduð vinnubrögð þar efra.
Það varð brátt um hann Jón og
hans verður sárt saknað, þá
sérstaklega húmorsins.
Ég þakka fyrir góð kynni og
megir þú eiga greiða leið yfir
ána Styx. Ég færi mömmu og
börnum Jóns öllum, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kveðja frá
Agli.
Gunna frænka.
Þetta látlausa,
rammíslenska
gælunafn tilheyrir einni sterk-
ustu og merkustu persónu í lífi
mínu. Enda var hún alltaf efst á
vinsældalistanum og enginn
keppti við hana. Okkar vinátta
hófst þegar ég var unglingur. Við
deildum áhugamálum sem hægt
var að ræða í þaula, bæði í síma
og á fallega ilmandi heimilinu
þeirra Matta þar sem hjarta
Reykjavíkur slær, í Laugardaln-
um. Hugurinn kallar fram þenn-
an sérstaka ilm. Sambland af
Guðrún Ingibjörg
Jónsdóttir
✝ Guðrún Ingi-björg Jóns-
dóttir fæddist 18.
október 1928. Hún
lést 7. september
2020.
Útför hennar fór
fram 17. september
2020.
dásamlegri lykt af
kamfóruviðarkist-
unni, reykelsi, kert-
um, ávöxtum og
góðgæti. Lyktin
hennar Gunnu
frænku.
Gunna var á und-
an sinni samtíð.
Næstum hálf öld
síðan hún gerðist
grænmetisæta. Hún
töfraði fram ljúf-
fengar framandi kræsingar sem
sveitastelpan ég kunni lítil skil á.
Gunna var heimskona og þoldi
ekki smáborgarahugsun. Hún
flutti ung á mölina og hafði unun
af því að ferðast og kynnast
menningu annarra þjóða. Fáar
eldri konur tel ég að hafi verið
jafn vel lesnar í austrænum fræð-
um, spíritisma og speki sem við
þreyttumst aldrei að ræða. Ferð-
ir á miðilsfundi, til spáfólks og
spekinga þóttu okkur skemmti-
legar og kynslóðabilið truflaði
aldrei. Báðar vorum við reknar
áfram af forvitni og réttlætis-
kennd, leituðum svara við spurn-
ingunum stóru.
Þó Gunna væri glaðlynd og
ræki upp hláturrokur og stríðn-
islegt fliss þá var yfir henni ein-
hver helgur blær. Tignarleg,
tággrönn og teinrétt bar hún sig
eins og drottning, glæsileg kona
af Gerðisætt. Þær konur kalla
ekki allt ömmu sína. Gunna fór
sínar eigin leiðir og flíkaði ekki
einkamálum. Þvert á móti átti
hún mörg leyndarmál sem ég
stundum fékk hlutdeild í, þegar
hún taldi mig hafa þroska til. Hún
hvatti mig til mennta og ég þakka
fyrir að hafa farið að hennar ráð-
um og „unnið með höfðinu“ eins
og hún kallaði það. Henni tókst að
sannfæra mig um gildi þess að
nýta gáfur og hæfileika, spara
stritið.
Hún hefur alla tíð verið mér
mikil og góð fyrirmynd. Frænka
sem ég gat rætt við allt milli him-
ins og jarðar. Sem dæmdi mig
aldrei og mætti mér alltaf þar
sem ég var, hrósaði, hvatti og
hlustaði.
Ótal vini hef ég komið með í
bollaspá til hennar og spurði hún
oft kímin hvaða furðufugl ég
kæmi með næst. Allir kolféllu
þeir fyrir þessari sérstöku konu
sem töfraði fólk með sterkum
persónuleika og gáfum. Jurtate
og kertaljós, sitjandi í ljósa leð-
ursófanum með stóra páfagauk-
inn á öxlinni. Fleiri dýr fengu að
njóta Gunnu. Kettir spígsporuðu
um húsið og fólkið hennar vissi að
hún elskaði þá þrátt fyrir stöku
kvartanir.
Eftir því sem árin líða sé ég
betur hve djúpvitur og merk
frænka mín var. Ég hlakka til að
heyra frá henni fréttir úr Sum-
arlandinu margumrædda.
Þar trúi ég að hún gangi um
sali með bros á vör og heilsi göml-
um vinum. Endalaust þakklæti
og ótal minningar fylla hugann
nú þegar við fylgjum henni síð-
asta spölinn.
Ótal tebolla eigum við eftir að
drekka saman í annarri tilveru og
ræða málin sem fyrr. Þangað til
þakka ég henni fyrir ómetanleg-
an vinskap og tryggð alla tíð.
Elsku Gunna, takk og við sjáumst
síðar. Samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar frá okkur öllum.
Ingunn V. Sigmarsdóttir.
✝ Ólafur EinarFriðriksson
fæddist 6. apríl
1954 í Reykjavík.
Foreldrar hans
voru María Árna-
dóttir, f. 4. sept-
ember 1926, d. 22.
apríl 2020, og Frið-
rik Einar Björg-
vinsson, f. 29. jan-
úar 1923, d. 13.
september 1976.
Systur eru fjórar og er Ólafur
fjórði í fimm systkina hópi:
Helga, Áslaug, Kristín og yngst
er Elín Ásta.
Ólafur ólst upp í Bústaða-
hverfi, gekk í Breiðagerðisskóla
og síðan Réttarholtsskóla. Út-
skrifaðist með stúdentspróf frá
Menntaskólanum við Tjörnina
1974. Eftir stúdentspróf fór
hann í heimsreisu með vinum og
ferðaðist um Asíu. Settist síðan í
Háskóla Íslands í stjórnmála-
fræði og sat í stúdentaráði. Var
blaðamaður á DV, færði sig yfir
á RÚV bæði á útvarpi og í sjón-
varpi og sinnti stjórnmála-
fréttum. Þegar Stöð tvö fór í
loftið var hann einn af fyrstu
fréttamönnum stöðvarinnar í
nokkur ár. Starfaði
einnig hjá Íslenskri
erfðagreiningu á
þeirra fyrstu árum.
Árið 2004 hóf
hann nám í lög-
fræði við Háskól-
ann í Reykjavík og
útskrifaðist þaðan
sem lögfræðingur
2008. Eftir námið
vann hann í Fjár-
málaeftirlitinu til
ársins 2012 en þá var blóð-
sjúkdómurinn sem hrjáði Ólaf
farinn að verða fyrirferðarmik-
ill.
Hann skrifaði bókina „Lækn-
ir á vígvelli. Störf Gísla H. Sig-
urðssonar í hernumdu Kúveit“
og bókina „Skotveiði í íslenskri
náttúru“ og fyrir hana hlaut
hann tilnefningu til bókmennta-
verðlauna 1996. Hann vann
einnig marga áhugaverða
stjórnmála- og fræðsluþætti fyr-
ir sjónvarp.
Ólafur kvæntist hinn 8. júní
1986 Þórdísi Zoëga, f. 3. janúar
1955. Þau eiga soninn Kristján
Geir, f. 7. janúar 1998 í Rúmen-
íu.
Útförin fór fram í kyrrþey.
Fallinn er frá kær vinur og
skólafélagi Ólafur Einar Frið-
riksson. Óli Frikk eins og hann
var jafnan kallaður var hluti af
vinahópi í Menntaskólanum við
Tjörnina. Að loknu stúdentsprófi
1974 lögðum við Óli við þriðja
mann í níu mánaða langferð til
Asíu. Í þessu ferðalagi okkar
komu mannkostir og samvinnu-
hæfni Óla glöggt í ljós. Hann var
ráðagóður og traustur ferða-
félagi, fann lausnir og hafði ein-
stakt lag á að prútta við asíska
kaupmenn sem kom sér oft vel.
Þannig skipti hann til dæmis á
bók Þórbergs, Bréfi til Láru, í
fornbókaverslun í Katmandú og
fékk nokkrar í staðinn.
Síðar áttum við samleið í
veiðiskap með stöng og byssu.
Óli gat lagt til jeppa inn í Veiði-
vötn eða í Friðland að Fjalla-
baki, enda var hann jafnan vel
akandi. Hann hafði tekið meira-
próf, var öruggur og tryggur bíl-
stjóri og meðal annars liðtækur í
akstri steypubíls á námsárunum.
Óli var mikill prinsippmaður.
Skotveiði var gott dæmi um
hvernig hann gerði alla hluti vel
og rækilega. Til að kynna sér
slíkar veiðar og reyndar allt sem
viðkom skotveiði og náttúru-
vernd gaf hann út árið 1996 bók-
ina Skotveiði í íslenskri náttúru
þar sem hann sökkti sér í allar
hliðar málsins. Óli leitaði heim-
ilda hjá fjölda veiðimanna og
sérfræðinga. Gamalreyndir
veiðimenn sögðu að með útgáfu
bókarinnar væri búið að upplýsa
um öll leyndarmál veiðimanns-
ins, og nú gæti hver sem er farið
til veiða. Óli fylgdi ætíð í byggð
og á fjöllum lögum og siða-
reglum veiðimanna.
Óli Frikk hafði yndi af tónlist
og bóklestri og var víðlesinn.
Hann lærði bókband og batt inn
í skinnband. Sérstakan áhuga
hafði hann á sagnfræði og
stjórnmálafræði og lagði stund á
BA-nám í þeim greinum við HÍ.
Gaman var að hlusta á frásagnir
hans af sögulegum atburðum.
Hann hafði gott minni og sagði
skemmtilega frá með sinni skýru
og hljómsterku rödd. Færni í
skrifum, frásagnargleði og að
greina hismið frá kjarnanum
kom sér vel í störfum hans sem
blaða- og fréttamaður á helstu
fjölmiðlum landsins í liðlega tvo
áratugi. Hann lét viðmælendur
ekki komast upp með neinn moð-
reyk, en gat jafnframt laðað
fram skemmtilegar frásagnir í
krafti þekkingar sinnar. Óli lauk
árið 2008 prófi í lögfræði frá Há-
skólanum í Reykjavík og hóf að
vinna hjá Fjármálaeftirlitinu
rétt fyrir hrun. Skömmu síðar
þurfti hann að takast á við sinn
persónulega hrunadans, blóð-
sjúkdóm sem átti eftir að draga
úr honum mátt og varð honum
að lokum að aldurtila, langt fyrir
aldur fram.
Það var gæfuspor þegar þau
Óli og Þórdís ákváðu að ganga
lífsbrautina saman. Fallegt og
hlýlegt heimili þeirra ber smekk-
vísi þeirra vitni og þar eru listir
og hönnun í fyrirrúmi. Einnig
eru höfðinglegar veislur þeirra
minnisstæðar, þau voru sannir
matgæðingar sem kynntu ýmsar
nýjungar og frumlegheit. Á ní-
unda áratugnum áttu þau frum-
kvæði að því að bjóða vinahópi í
„julefrokost“. Það varð hefð og
boðið til skiptis heim.
Þau Óli og Þórdís eignuðust
Kristján Geir, einkason sinn,
sem gaman var að fylgjast með.
Svo liðu tímar og fundum okkar
fækkaði nokkuð vegna annríkis á
ýmsum sviðum í báðum fjöl-
skyldum. Þráðurinn slitnaði þó
aldrei. Við geymum minningar
um skemmtilegan og traustan
félaga, hlýtt bros með glettni í
augum, og áratuga vináttu.
Innilegar samúðarkveðjur til
Þórdísar, Kristjáns Geirs og fjöl-
skyldunnar.
Magnús og Helga.
Ólafur E
Friðriksson
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar
SOFFÍU KARLSDÓTTUR,
leikkonu og revíusöngkonu,
Kópubraut 20, Njarðvík.
Sérstakar þakkir sendum við D-deild HSS
fyrir hlýhug og góða umönnun.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón H. Jónsson