Morgunblaðið - Sunnudagur - 20.09.2020, Blaðsíða 12

VIÐTAL
12 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20.9. 2020
Þ
að var bjartur og fagur sunnudags-
morgunn og leiðin lá niður á
Skólavörðustíg á hið skrautlega
kaffihús Babalú. Bærinn var að
rumska og Hallgrímskirkjuklukk-
urnar glumdu hátt og snjallt; klukkan var ell-
efu og messan að hefjast. Blaðamaður skund-
aði inn á kaffihúsið og upp á aðra hæð og fast á
hælana kom viðmælandinn, leikarinn Þorvald-
ur Davíð Kristjánsson. Hann er önnum kafinn
um þessar mundir við tökur á nýrri bíómynd
en átti frí á þessum hvíldardegi og gaf sér tíma
til spjalls. Með rjúkandi kaffi í bollum komum
við okkur fyrir í eldgömlu vínrauðu plastsófa-
setti, undir súð sem alsett er gömlum póst-
kortum. Það fór vel um okkur innan um gamla
muni, útsaumaða púða og ljósmyndir úr fyrnd-
inni. Svolítið eins og að vera heima hjá sérvit-
urri ömmu.
Tólf tíma dagar
Spjallið hefst á kvikmyndinni sem Þorvaldur
leikur í um þessar mundir, en tökur standa nú
sem hæst á Svari við bréfi Helgu, eftir sam-
nefndri bók Bergsveins Birgissonar, í leik-
stjórn Ásu Helgu Hjörleifsdóttur. Myndin
verður vonandi tilbúin að ári.
„Við erum búin að vera í mánuð í tökum; hér
í Reykjavík, Hvalsnesi en þó aðallega á
Ströndum. Ég leik Bjarna bónda og ferlið er
búið að vera frábært. Dásamlegt að fá að vinna
aftur með Ásu Helgu. Hún er svakalega flink-
ur leikstjóri og hefur einstakt lag á okkur leik-
urunum. Hera Hilmarsdóttir og Aníta Briem
leika meðal annars í myndinni. Aníta leikur
líka með mér í Ráðherranum. Við lékum fyrst
saman tólf ára í Kardemommubænum og
þekkjumst því vel,“ segir hann og brosir.
„Við Hera höfum líka oft leikið saman, í
Vonarstræti og Andað og svo höfum við gert
saman stuttmynd. Það hjálpar til að vinna með
góðu fólki sem þú þekkir vel. Það gerir ferlið
auðveldara,“ segir hann og segist nýkominn til
borgarinnar.
„Við vorum að koma af Ströndum og erum
núna að taka upp á Suðurnesjum og í Reykja-
vík. Þetta eru yfirleitt í kringum ellefu til tólf
tíma vinnudagar. Það er krefjandi að vera í
tökum svona lengi á daginn. Sérstaklega þegar
maður er í burðarhlutverki. Þessir löngu
vinnudagar gefa manni þó tækifæri til að
hverfa frá hinu daglega amstri og sökkva sér
dýpra inn í heim verksins og karkatersköp-
unina sem skilar sér svo vonandi á stóra tjald-
inu. Sagan sjálf gerist að stærstum hluta í
kringum 1940 en það er líka flakkað fram og
aftur í tíma,“ segir Þorvaldur og segir það
bæði áhugavert og krefjandi að þurfa að leika
hlutverk í sama verki á ólíkum æviskeiðum.
Er þetta erfitt hlutverk?
„Hvert verkefni hefur sínar áskoranir. En
þetta verkefni er sennilega eitt mest krefjandi
hlutverk sem ég hef tekið að mér í gegnum ár-
in. Hlutverkið er stórt og krefst mikils af leik-
aranum. Sögusviðið er líka framandi fyrir mér.
Sveitalíf á Ströndum, þar sem ég þarf að leika
bónda og forðagæslumann. Ég hef reyndar áð-
ur leikið vinnumann á bóndabæ og hafði því
farið í gegnum ferlið að vera maður í nátt-
úrunni, vinnandi maður á bóndabæ. Sú reynsla
hefur hjálpað til í vinnuferlinu. Það hefur líka
hjálpað til að vera umkringdur hæfileikaríku
kvikmyndagerðarfólki og góðum meðleik-
urum. Þegar maður er umkringdur svona góðu
fólki þá er miklu auðveldara að treysta og gefa
ímyndunaraflinu lausan tauminn. En já, vissu-
lega er þetta krefjandi og margt í gangi tilfinn-
ingalega hjá persónum sögunnar,“ segir Þor-
valdur og segist aðspurður ekki hafa verið í
sveit sem barn.
„En mamma og pabbi eru hinsvegar utan af
landi. Þau ólust upp á Fáskrúðsfirði, sem er af-
skaplega fallegur fjörður fyrir austan, og var
ég mikið þar sem barn,“ segir hann en móðir
hans er Helga Jóna Óðinsdóttir, starfsmaður á
verkfræðistofu, og faðir hans Kristján Þor-
valdsson blaðamaður, sem nú býr í Danmörku.
Þorvaldur er alinn upp einbirni.
„Þau áttu mig mjög ung, um tvítugt. Þau
skildu svo þegar ég var stúdent. Ég á eina
hálfsystur, pabbamegin, þrettán ára. Hún var
að fermast um daginn þessi elska.“
Rómantíski fangaklefinn
Þorvaldur fór í leiklistarskólann hér heima og
kláraði fyrsta árið en fór þá til New York í
hinn virta Juilliard-listaskóla þar sem hann
lagði stund á leiklist í fjögur ár.
„Það var rosalegt ævintýri,“ segir Þorvaldur
og segist hafa fengið hlutverk í Hollywood-
mynd stuttu eftir útskrift.
„Ég lék leigumorðingjann Blue Eyes í Dra-
cula Untold; ég átti að drepa Drakúla. Ég var í
Belfast í tökum í nokkra mánuði; það var mjög
fínn tími,“ segir hann og brosir.
Var það draumur hjá þér að slá í gegn í Am-
eríku?
„Draumur, nei. Mig langaði alltaf að búa í
New York og læra þar og hvað kæmi á eftir
var opið; hvort ég kæmi heim eða yrði áfram
úti. Þegar ég hafði sem mestan áhuga á leiklist
snerist þetta um verkefnin. Ég vildi fá krefj-
andi verkefni; hvort sem þau væru á Íslandi
eða í útlöndum,“ segir hann og segir að lengi
hafi blundað í sér að búa í New York.
„Sá draumur byrjar strax í æsku; ég horfði
mikið á bíómyndir og margar þeirra gerast í
New York. Mér fannst ég þekkja borgina. Það
var svo frábært að búa þarna, en eftir á að
hyggja hefði ég átt að njóta borgarinnar betur,
en tíminn fór í námið og svo auðvitað var mað-
ur fátækur námsmaður,“ segir hann og lýsir
vistarverum sínum í stórborginni.
„Ég bjó fyrst inni á heimavist skólans. Her-
bergin voru eins og afar litlir fangaklefar, með
góðu útsýni yfir New York; það er ekki hægt
að kvarta yfir því. Þar deildi ég koju með
píanóleikara frá Chicago og einu baðherbergi
með átta öðrum strákum úr skólanum.“
Ári síðar flutti hann úr „rómantíska fanga-
klefanum“, eins og hann orðar það, yfir í hús
fyrir aftan Metropolitan-óperuna.
„Þrátt fyrir að vera nálægt óperunni var
þessi íbúð í gettói og ég deildi henni með
tveimur bekkjarfélögum. Hún var eiginlega
verri en heimavistin,“ segir hann og hlær.
„Eitt sinn var ráðist á okkur á leiðinni heim.
Þetta var um miðnætti og það veittust að okk-
ur nokkrir menn, kýldu vin minn og drógu upp
hníf. Við náðum svo að tala þá til,“ segir hann.
„Svo var það í annað sinn að bíll var
sprengdur í loft upp fyrir utan húsið okkar. Ég
á nokkrar svona minningar frá New York, sem
eru kannski rómantískar í minningunni en
voru þá erfiðar og hættulegar.“
Að víkka sjóndeildarhringinn
Þorvaldur flutti heim að loknu námi árið 2012,
enda kominn með íslenska konu, Hrafntinnu
Karlsdóttur. Í dag eiga þau tvær dætur,
þriggja og sjö ára.
Eftir heimkomuna hefur hann unnið sjálf-
stætt og ekki viljað fastráða sig hjá leikhúsum
borgarinnar.
„Það hefur verið mitt val. Það felst vissulega
ákveðið öryggi í því að vera á föstum samningi
hjá leikhúsunum og ég skil vel að fólk í okkar
stétt sækist eftir því, en mér hefur þótt það
hingað til vera bindandi að fastráða mig hjá
leikhúsunum. Ég hef verið heppinn með verk-
efni og því hefur þessi lausamennska hentað
vel. Þá er ég síður bundinn um helgar og get
notið þess að vera heima með fjölskyldunni.
En það koma oft svona tarnir inn á milli þar
sem maður þarf að vera lengi í burtu vegna
kvikmyndaverkefna. Undanfarin tvö ár hef ég
til að mynda þurft að vera svolítið í burtu
vegna vinnu og skólamála,“ segir Þorvaldur,
en hann er í MBA-námi við Oxford-háskóla í
Englandi. Hann er kominn langt á veg með
námið og fer utan í hverjum mánuði, viku í
senn.
„Þetta er svolítið eins og að vera í Harry
Potter-mynd, með allar gömlu byggingarnar.
Og borgin er dásamleg. Fyrir utan hvað það er
margt klárt fólk þarna sem er gaman að
spjalla við. Mig langaði bara að víkka sjón-
deildarhringinn; ég held það sé alveg nauðsyn-
legt fyrir okkur eyjarskeggja.“
Af hverju datt þér í hug að fá þér MBA-
gráðu?
„Ég er einfaldlega á þeim tímapunkti í mínu
lífi að mig langaði að prófa eitthvað nýtt. Ég er
búinn að leika síðan ég var tíu eða ellefu ára og
ég var bara orðinn þreyttur á þessu. Mig lang-
aði að gera eitthvað annað og eiga möguleika á
öðru en leiklist. Fjármál eða rekstrarhagfræði
heilla mig kannski ekki, heldur frekar að skapa
og hrinda hlutum í framkvæmd. Ég vildi líka
kynnast nýju fólki og læra af því. Í bekknum er
fólk frá öllum heimshornum og maður lærir svo
margt af því og um leið kynnist ég öðrum menn-
ingarheimum. Á sama tíma öðlast ég þekkingu á
viðskiptatengdum hlutum sem hjálpa manni
kannski að búa eitthvað til seinna meir.“
Námið hefur leitt hann alla leið til Indlands,
sem hann segir hafa verið mikla og góða
reynslu.
„Við vorum þar í viku og lærðum hvernig á
að stofna fyrirtæki í landi þar sem kerfið er
stórt og flókið. Það gerist ekki mikið flóknara
en Indand, en þarna skoðuðum við menn-
inguna, pólitíkina og söguna, auk þess að
skoða indversk fyrirtæki,“ segir hann.
„Ég finn það núna þegar ég eldist og sé að
fólk er að veikjast í kringum um mig og jafnvel
falla frá að það mikilvægasta er að rækta sam-
böndin við þá sem manni þykir vænt um sem
og rækta sjálfan sig, njóta þess að vera til og
prófa eitthvað nýtt. Fólki finnst kannski
stundum bratt að taka ákvarðanir eins og að
fara út í nám, en maður sér aldrei eftir því að
prófa. Stundum þarf maður bara að taka
stökkið og sjá hvað gerist.“
Löngunin til að skapa
Námið fær aðeins að bíða nú um stund vegna
kórónuveirunnar en Þorvaldur hefur í nógu að
snúast í leiklistinni. Hann viðurkennir að sá
áhugi hafi komið og farið á síðustu árum.
„Þetta er upp og niður. Ég byrjaði tíu ára í
útvarpsleikshúsi og hef í raun unnið við leiklist
á hverju ári síðan. Þetta byrjaði með því að
pabbi var að vinna á Ríkisútvarpinu og ég og
vinur minn vorum að þvælast á göngunum, í
fótbolta. Mér var þá boðin vinna í barna-
útvarpinu og þá fór boltinn að rúlla. En fram-
kvæmdagleðin í mér byrjaði mjög snemma;
tíu, tólf ára,“ segir hann og segist hafa sótt um
vinnu á hóteli barnungur.
„Ég man að ég var að hjóla í hverfinu mínu
og sá að það var verið að byggja hótel þannig
að ég bankaði upp á og bað um að hitta eigand-
ann,“ segir hann og hlær.
„Ég bað hann um vinnu og hann réð mig í að
bera töskur og í önnur smáverk. Þetta var
fyrsta djobbið, og leikhúsið,“ segir hann.
Síðar fór Þorvaldur í Versló og tók þar virk-
an þátt í leiklist og félagslífi skólans og var
meðal annars í stjórn nemendafélagsins.
„Ég var líka í 12:00 vídeónefndinni og við
framleiddum alls konar efni. Svo fyrir fjórum
árum var ég beðinn um að koma, ásamt góðum
hópi fólks, að því að þróa hjá Versló nýja
námsbraut; listir og nýsköpun. Það var mjög
gaman að koma til baka. Ég held nefnilega að
margir sem fara í Versló hafi í sér löngun til að
skapa og taka því þátt í nemendamóti, að búa
til tímarit, halda söngvakeppnir og svo fram-
vegis. Það hefur alltaf verið löngun hjá Versló
að vera með námsbraut sem hentar þessum
krökkum.“
Kafar djúpt í staðalímynd
Við vendum kvæði okkar í kross og hoppum
fram í nútímann, því í kvöld frumsýnir RÚV
Ráðherrann, nýja íslenska sjónvarpsseríu
framleidda af Sagafilm. Þar leikur Ólafur
Darri Ólafsson forsætisráðherra og formann
Sjálfstæðisflokksins sem greinist með geð-
hvörf. Þorvaldur Davíð leikur þar stórt hlut-
verk; varaformann Sjálfstæðisflokksins.
„Stundum þarf að
taka stökkið“
Leikarinn Þorvaldur Davíð Kristjánsson hefur leikið frá tíu ára aldri og vill nú prófa nýja hluti
meðfram leiklistinni. Hann stundar MBA-nám við Oxford-háskóla og segir það víkka sjóndeild-
arhringinn. Þorvaldur leikur stórt hlutverk í Ráðherranum sem frumsýndur er í kvöld á RÚV.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
’Herbergin voru eins og afarlitlir fangaklefar, með góðuútsýni yfir New York; það er ekkihægt að kvarta yfir því. Þar
deildi ég koju með píanóleikara
frá Chicago og sturtuklefa með
átta öðrum strákum.