Morgunblaðið - 05.10.2020, Síða 28

28 MENNING
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. OKTÓBER 2020
Funahöfða 7, 110 Reykjavík | Sími 577 6666
   


Kæli- & frystiklefar
í öllum stærðum
Hólí bibbele
Fyrir margt löngu heimsótti hóp-
ur íslenskra mótorhausa Bandarík-
in. Þeir höfðu komið sér vel fyrir á
móteli. Einn þeirra fór að gramsa í
þeim fáu skúffum sem voru í her-
berginu og dró upp úr einni þeirra
Biblíuna sem er að finna í skúffum
sumra mót-
elherbergja þar-
lendis. Eitthvað
var þetta þekkta
rit ókunnugt
manninum, því
þegar hann
hafði flett því
um stund og séð
að í því var
fjöldi núm-
eraðra atriða las hann á kjölinn,
„Holí bibbele“ og spurði svo ferða-
félagana: „Strákar, ætli þetta sé ein-
hver pöntunarlisti?“
Relífesting sem klikkar ekki
Það bar til á myndarbýli í
Fnjóskadal að ungir bræður sem
þar bjuggu voru að vinna í Willys-
jeppa. Þeir þurftu að festa relí í
mælaborðið á honum en lentu í
vanda þar sem borvélin á bænum
var biluð. Sumir hefðu nú beðið með
að sinna verkinu þar til borvél yrði
handhæg en þessir menn voru ekki
þekktir fyrir að bíða eftir einu eða
neinu auk þess sem þeir voru, og
eru, með eindæmum ráðagóðir.
Þeim datt í hug að skjóta bara gat í
mælaborðið með riffli svo unnt væri
að festa relíið í einum grænum.
Skotið hitti beint í mark og hafði ná-
kvæmlega þær afleiðingar sem þeir
ætluðu. Verra fór þó að kúlan stöðv-
aði ekki för sína í mælaborðinu,
heldur hljóp í gegnum hvalbakinn
og líka vatnskassann. En á þeim
bænum þótti nú lítið mál að gera við
einn vatnskassa.
Heimleið af þorrablóti
Það bar við austur á landi að
sveitafólkið var að leggja af stað frá
félagsheimilinu eftir mjög vel
heppnað þorrablót. Sá sem minnst
hafði drukkið var settur undir stýri
á Land Rovernum og svo var pakk-
að í jeppann og lagt í’ann. Roverinn
læddist um ísilagðan sveitaveginn
en þrátt fyrir ýtrustu varkárni og
kannski vegna ástands ökumannsins
sveigði jeppinn af veginum og niður
aflíðandi halla. Hann hélst þó á hjól-
unum. Hirðin stökk út úr jeppanum
og hóf að kanna aðstæður. Fyrst var
reynt að aka upp á veginn aftur, en
eftir nokkrar árangurslausar til-
raunir varð ljóst að það mundi ekki
takast. Þá mundi einn farþeginn eft-
ir að um 150 metrar væru í mjög
stórt ræsi undir veginn og stakk
upp á að þangað yrði ekið, og síðan
beygt inn í ræsið, ekið í gegnum það
og svo upp á veginn hinum megin
þar sem var ekki eins bratt. Öllum
þótti þetta þjóðráð og var skálað
fyrir hugmyndinni. Roverinn lædd-
ist svo með slakkanum að ræsinu og
þegar menn höfðu mælt með aug-
unum að ræsið var bæði nógu hátt
og breitt fyrir Land Roverinn var
beygt inn í ræsið. Hugmyndin góða
virtist ætla að ganga upp, þar til
komið var inn í mitt ræsið. Þar var
hlykkur á stefnu ræsisins og þar
festist Land Roverinn og komst
hvorki aftur á bak né áfram. Það
voru því sjö pör af blautum spari-
skóm sem komust við illan leik upp
á þjóðveginn aftur og þáðu far með
þeim bílum sem enn voru á leið út í
sveitina af blótinu góða.
Grófur?
Það bar eitt sinn til að land-
græðslustjóri ríkisins gómaði bónda
nokkurn þar sem hann var að moka
grús á pall í malarnámi Land-
græðslunnar á Suðurlandi í tölu-
verðu óleyfi. Landgræðslustjórinn
sagði: „Heyrðu, er þetta nú ekki of
gróft?!“ Bóndinn: „Nei, nei, svona
vilja þeir hafa þetta.“
Ég er að hugsa um að
þvo mér um hendurnar
Þegar bílstjórar lenda í óhöppum
geta viðbrögð þeirra verið marg-
vísleg. Oft á þann veginn að þeir
hrökkva illa við, jafnvel frjósa alveg
og koma ekki upp einu orði. Óal-
gengara er að menn taki óhöppum
sínum af mikilli stillingu og yfirveg-
un. Sú saga er sögð af oddvita ein-
um vestfirskum, sem reyndar var
ekki góður bílstjóri, að persónuleiki
hans birti hin stóísku viðbrögð þeg-
ar hvert óhappið rak annað á akst-
ursævi hans. Eitt sinn velti hann
Moska sem hann átti ofan í skurð í
Hrútafirði. Oddvitinn gekk rólegur
heim á næsta bæ og var þar boðið
að þiggja góðgjörðir. Á milli kaffi-
sopa og munnfylli af kleinum var
hann spurður frétta. „Tja menn eru
nú alltaf að velta bílum,“ svaraði
oddvitinn. „Nú, hver var nú að
velta?“ spurðu heimamenn. „Ja ég
var að velta rétt áðan,“ svaraði odd-
vitinn. „Og hvað ætlarðu að gera í
málinu?“ spurðu heimamenn. „Ég
var nú að hugsa um að fá að þvo
mér um hendurnar,“ svaraði oddvit-
inn og stakk upp í sig nálægu vín-
arbrauði.
Sannir karlmenn hlusta ekki á
leiðbeiningar
Karlmaður nokkur ók niður bratt-
an og mjóan fjallveg á sama tíma og
kona kom akandi upp sama veginn.
Um leið og þau mættust rak konan
höfuðið út um gluggann og öskraði
„SVÍN!“ Karlinn brást hratt og
fljótt við þessu og öskraði á móti
„DRUSLA!“
Þau héldu svo hvort áfram leiðar
sinnar. Þegar karlinn tók næstu
beygju ók hann á svín og fipaðist
svo aksturinn að bíllinn fór fram af
veginum, valt 400 metra niður hlíð-
ina og karlinn dó.
Gæðamælingar
Það er til gömul skemmtisaga um
góða samsetningu boddís, þéttleika
þess og bils á milli bretta, hurða og
yfirbyggingar í bifreiðum þegar ver-
ið er að setja þær saman. Sagan er
einhvern veginn svona: Til að mæla
þéttleika bíla settu verkfræðing-
arnir hjá Toyota kött inn í bílinn að
kvöldi til. Ef kötturinn var virkur og
hress morguninn eftir þá var aug-
ljóst að of mikið súrefni komst ein-
hvers staðar inn í bílinn. En væri
kötturinn slappur, lystarlaus eða
jafnvel dauður þá var bíllinn talinn
vel byggður. Þegar GM-menn fréttu
af þessu kattarprófi ákváðu þeir
auðvitað að prófa það í nýsam-
settum bíl frá verksmiðjunni. Þeir
lokuðu vel öllum hurðum og glugg-
um hinnar nýsamsettu bifreiðar og
biðu morguns. Þegar þeir mættu til
vinnu daginn eftir var kötturinn
horfinn.
Fuglaflutningar
Skodaeigandi ók á eftir flutn-
ingabíl í mikilli umferð á Miklu-
brautinni. Í hvert skipti sem um-
ferðin stöðvaðist stökk ökumaður
flutningabílsins út og lamdi flutn-
ingakassann með sveru röri svo
glumdi í. Svo hélt hann áfram för.
Þetta gerðist endurtekið og Skoda-
eigandinn var orðinn mjög forvitinn
um hvernig á þessu stæði svo að
hann spurði flutningabílstjórann um
þetta þegar sá sló í sjöunda skiptið í
flutningakassann. „Sko sjáðu til,“
svaraði flutningabílstjórinn „ég er á
sex tonna flutningabíl en með átta
tonn af páfagaukum inni í kass-
anum. Til að koma í veg fyrir að
fjöðrunarkerfið gefi sig lem ég í
kassann og þannig haldast alltaf tvö
tonn af páfagaukunum á flugi sam-
tímis.“
Hámarkshraði í dreifbýli
Gömul kona ók eftir Þykkva-
bæjarvegi á 25 kílómetra hraða þeg-
ar lögreglan stöðvaði hana fyrir
grunsamlega hægan akstur. Löggan
sagði henni að sér fyndist hún aka
mjög hægt þar sem hámarkshrað-
inn á þessum þjóðvegi væri 90 kíló-
metrar á klukkustund. „Já en skiltið
þarna sagði 25 og þá á maður að
vera á þeim hraða,“ maldaði sú
gamla í móinn. Löggan leit á skiltið
og svaraði: „Þetta er númerið á
þjóðveginum niður í Þykkvabæ frú
mín góð en ekki hámarkshraða-
skilti.“ Um leið og löggan sagði
þetta sá hún karlinn konunnar þar
sem hann lá í yfirliði í farþegasæt-
inu. „Hvað er að honum?“ spurði
löggan. „Ég held ég viti það núna,“
sagði sú gamla. „Við vorum áðan á
þjóðvegi 205, Klausturvegi.“
Hvernig væri að gefa gömlum
manni séns?
Eftir að ég komst á eftirlauna-
aldur stytti ég mér oft stundir með
því að gera at í fólki. Til dæmis fór
ég einu sinni niður í bæ og inn í
verslun þar. Ég dvaldi þar aðeins í
fimm mínútur og þegar ég kom út
úr búðinni var lögga þar að skrifa
sektarmiða vegna ólöglegrar lagn-
ingar. Ég gekk til hans og sagði:
„Hey, hvernig væri að gefa gömlum
manni séns.“ Löggan hunsaði mig
svo ég kallaði hann svín. Hann
starði á mig og skrifaði annan
sektarmiða vegna slitinna dekkja.
Þá kallaði ég hann kleinuétandi
kjána svo hann skrifaði bara enn
einn sektarmiðann. Þetta gekk
svona í 20 mínútur, því meira sem
ég blótaði honum, þeim mun fleiri
sektarmiðar bættust við. Mér var
svo sem alveg sama, ég hafði nefni-
lega komið niður í bæ með strætó
og átti ekkert í þessum bíl.
Hversu djúp …?
Tveir sveitalubbar voru á veiðum
og ganga fram á mjög djúpa holu.
Þeir urðu mjög hissa á þessu. „Djöf-
ull er hún djúp þessi, maður sér
ekki til botns. Hvað ætli hún sé
djúp?“ sagði annar. „Ég veit ekki en
við skulum henda einhverju ofan í
hana og hlusta eftir hve lengi það er
að falla til botns.“ „Það liggur hérna
gömul og ónýt sjálfskipting. Haltu
undir hana með mér og látum hana
gossa.“ Þeir halda saman á skipting-
unni að holunni og „einn-tveir-þrír“,
láta hana gossa. Þeir beygja sig svo
yfir holuna og bíða eftir að skipt-
ingin hafni á botninum. Allt í einu
heyra þeir læti í runna á bak við þá
og sjá hvar geit ryðst í gegnum
runnann, hleypur hiklaust að hol-
unni og stekkur ofan í hana. Fé-
lagarnir stóðu þarna hissa og voru
að pæla í því hvað hefði eiginlega
gerst þegar gamall bóndi gengur
inn í rjóðrið. „Hey þið,“ sagði bónd-
inn, „sáuð þið félagarnir nokkuð
geitina mína hérna í nágrenninu?“
„Skrýtið að þú skyldir spyrja,“ sagði
annar sveitalubbinn, „við stóðum
hérna rétt áðan þegar geit kom á
100 kílómetra hraða og stökk með
hausinn á undan ofan í þessa holu.“
„Það getur ekki verið,“ svaraði
bóndinn, „ég var búinn að binda
hana við gamla sjálfskiptingu svo
hún færi ekkert.“
Skotheld aðferð til að
draga úr umferðarhraða
Það var mikið um of hraðan akst-
ur í gegnum sveitaþorpið en sveitar-
stjórnin hafði ekki efni á að kaupa
hraðamyndavél. Þess í stað setti
hún upp skilti: „Hægið ferðina -
Gamalt fólk.“ Skiltið hafði engin
áhrif á umferðarhraðann. Á næsta
fundi var ákveðið að setja upp annað
skilti: „Hætta! Börn að leik!“ Afleið-
ingarnar urðu engar, sami hraðakst-
urinn sem fyrr. Þá fékk sveitar-
stjórnin snjalla hugmynd sem hafði
þær afleiðingar að núna rétt mjak-
ast öll farartæki í gegnum þorpið,
svo liggur við umferðarteppu. Hún
setti upp nýtt skilti sem á stóð að-
eins eitt orð:
„NEKTARNÝLENDA“
Ekkert teini …
ekkert vandamál
Elísabet sat úti í garði í sólinni við
Laugarásveginn þegar Cadillac De-
Ville kemur allt í einu á fljúgandi
ferð í gegnum runna og stöðvast á
grasflötinni fyrir framan húsið
hennar. Hún hjálpaði öldruðum öku-
manninum út úr bílnum og bauð
honum að jafna sig í sólstólnum við
hliðina á hennar. „Jeminn,“ sagði
Elísabet, „þú ert nú orðinn nokkuð
gamall og samt akandi.“ „Jamm,“
svaraði sá gamli, „ég er orðinn svo
gamall að ég þarf ekkert öku-
skírteini.“ „Hvað segirðu … EKK-
ERT ÖKUSKÍRTEINI!“ át El-
ísabet upp eftir honum. „Neibb,“
svaraði sá gamli, „síðast þegar ég
fór í læknisskoðun spurði læknirinn
minn hvort ég væri með öku-
skírteini. Ég sýndi honum það.
Hann tók skæri, klippti það í tætlur,
henti í ruslið og sagði mér að hér
eftir þyrfti ég ekki á ökuskírteininu
að halda. Ég þakkaði honum bara
fyrir og fór.“
Gamansögur af mótorhausum
Bókarkafli | Í Mótorhausasögum eru sannar og sannlognar gamansögur af allskonar fólki í, við, undir, í kringum og ofan á bílum,
hér og þar. Þar má nefna Baldur búktalara, Dóru gjafmildu, Jón góðan daginn, Benna bensínstígvél, Alexöndru Mist, Magga á
80, Dóna í Garðlist, Stefni í Óefni og Stíg í Minna-Viti. Ragnar S. Ragnarsson skrásetti sögurnar og tók myndir í bókinni.
Ljósmynd/Ragnar S. Ragnarsson
Króm Einn klassískur Ford Fairlane árgerð 1956. Ljósmyndaður á Selfossi árið 2019.