Morgunblaðið - 07.12.2020, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. DESEMBER 2020
✝ Halldór ÞórGrönvold
fæddist í Reykja-
vík 8. mars 1954
og ólst þar upp.
Hann lést á Land-
spítalanum þann
18. nóvember 2020
eftir stutt veikindi,
66 ára að aldri.
Foreldrar hans
voru Kveldúlfur
Grönvold, f. 12.
mars 1901 á Siglufirði, d. 24.
apríl 1962, og Emilía Oddbjörg
Grönvold, f. 1. apríl 1912 í
Litlu-Skógum í Stafholts-
tungum, d. 1. apríl 1996.
Halldór átti einn bróður:
Karl Gústaf Grönvold, f. 28.
október 1941 í Reykjavík.
Eiginkona Halldórs var
Greta Baldursdóttir, fyrrver-
andi hæstaréttardómari, f. 30.
mars 1954. Foreldrar hennar
voru Baldur Guðmundsson, f.
11. apríl 1929 í Reykjavík, d.
21. mars 2016, og Anna Björg
Ósk Jónsdóttir, f. 3. desember
1928 á Hafnarnesi í Fáskrúðs-
firði, d. 27. mars 2012.
Halldór og Greta gengu í
hjónaband 8. janúar 1982.
Börn þeirra eru: 1) Eva, f.
16. apríl 1979, gift Björgvini
Inga Ólafssyni, f. 9. júní 1978.
íslenska vinnumarkaðsmódels-
ins. Hann sat í stjórn Vinnu-
málastofnunar frá 1996 og
beitti sér í fræðslumálum inn-
an verkalýðshreyfingarinnar,
einkum starfsmenntamálum,
og var fulltrúi ASÍ í starfs-
menntasjóði og síðar í stjórn
Fræðslumiðstöðvar atvinnu-
lífsins. Halldór átti sæti í sam-
ráðsnefnd aðila vinnumark-
aðarins hjá EFTA og voru
Evrópumál honum hugleikin.
Hann tók virkan þátt í samn-
ingum á Evrópuvísu um fjöl-
skylduvænni vinnustaði og
breytingu á vinnutímatilskip-
uninni. Halldór tók virkan þátt
í breytingum á fæðingarorlofs-
löggjöfinni sem náðust árið
2000, þar á meðal rétti feðra
til töku fæðingarorlofs. Á síð-
ustu árum beitti Halldór sér
sérstaklega gegn misnotkun á
erlendu vinnuafli og tók þátt í
gerð kjarasamninga og laga-
setningar um málefni erlends
vinnuafls. Jafnframt beitti
hann sér fyrir aðgerðum til að
uppræta brotastarfsemi á
vinnumarkaði.
Útför Halldórs fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 7. des-
ember 2020, kl. 13. Vegna að-
stæðna geta aðeins nánir að-
standendur og vinir verið
viðstaddir.
Athöfninni verður streymt á
slóðinni: https://youtu.be/
Ezc9enwZ3PY
Virkan hlekk á slóð má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
Börn þeirra eru
Benedikt, f. 1. maí
2007, Baldur, f. 9.
október 2011, og
Hildur María, f. 5.
september 2019. 2)
Arnar, f. 27. febr-
úar 1991.
Halldór lauk
námi í stjórnmála-
fræði við Háskóla
Íslands og meist-
aranámi í
vinnumarkaðsfræðum við Uni-
versity of Warwick á Englandi.
Halldór helgaði verkalýðs-
hreyfingunni alla starfsævi
sína eftir að hann lauk námi.
Fyrst starfaði hann sem skrif-
stofustjóri hjá Iðju, félagi
verksmiðjufólks í Reykjavík,
en fluttist til ASÍ árið 1993
sem skrifstofustjóri. Frá 2001
var hann aðstoðarfram-
kvæmdastjóri ASÍ og deild-
arstjóri félags- og vinnumark-
aðsdeildar. Jafnframt hélt
Halldór utan um störf mið-
stjórnar ASÍ frá því hann kom
til starfa. Samhliða störfum
sínum fyrir ASÍ kenndi Hall-
dór vinnumarkaðsfræði við
Háskóla Íslands.
Halldór vann alla tíð öt-
ullega að réttindum launafólks
og var mjög mótandi í þróun
Ekki óraði mig fyrir því síðast-
liðið sumar að hrausti, sterki og,
að ég hélt, ósigrandi pabbi minn
ætti eftir að yfirgefa okkur áður
en aðventuna bæri að garði. Og
ekki grunaði mig þá að hann ætti
eftir að verða svo veikur að hans
einstaki styrkur og þrek nægðu
ekki til að ráða niðurlögum vá-
gestsins sem bankaði upp á hjá
okkur í ágústmánuði.
Pabbi minn var snjall, dugleg-
ur, greiðvikinn og ósérhlífinn.
Hann var réttsýnn og fylginn sér,
og jafnaðarmaður af lífi og sál
sem helgaði starfsævi sína bar-
áttunni fyrir bættum hag hinna
vinnandi stétta. Hann lét til sín
taka í opinberri umræðu og ég
fylltist stolti yfir því hvernig hann
léði þeim rödd sem enga hafa. En
pabbi minn lét ekki við það sitja
að taka þátt í umræðunni heldur
lét hann verkin tala. Þannig vakti
það athygli og undrun fyrir rúm-
um 40 árum þegar hann tók að
sér, samhliða ritgerðarskrifum í
háskólanum, að gæta litlu dóttur
sinnar svo nýbökuð móðirin
kæmist til vinnu. Slík sjálfskipuð
og ólaunuð feðraorlof voru fá-
heyrð á þeim tíma, en hann pabbi
átti reyndar eftir að taka þátt í að
breyta því mörgum árum síðar.
Svo rölti hann með mig í kerru í
vinnuna til mömmu til að gefa
mér að drekka.
Þannig var pabbi minn. Mikill
fjölskyldumaður sem sinnti föð-
urhlutverkinu af alúð. Hann
sýndi skólagöngu og tómstundum
okkar systkina, og síðar barna-
barnanna, mikinn áhuga og
mætti til að mynda nánast und-
antekningarlaust á íþróttakapp-
leiki hjá okkur öllum í hinum
ýmsu íþróttum, hvert á land sem
var. Þrátt fyrir að hann hafi ekki
haft mjög hátt í stúkunni þá var
gott að vita af honum þar og finna
fyrir stuðningi hans.
Pabbi var allra besta fyrir-
mynd sem hægt er að hugsa sér
og með verkum sínum innrætti
hann okkur metnað, auðmýkt og
náungakærleik. Hann bar virð-
ingu fyrir öllum, átti ekki óvini og
var svo vel liðinn af samferðar-
mönnum sínum að eftir var tekið.
Undanfarin ár áttu afabörnin
hug hans allan og hann sá ekki
sólina fyrir þeim. Afi Dóri átti
sérstakt vinasamband við afa-
strákana sína, Benedikt og Bald-
ur, og þótt litla Hildur María hafi
ekki verði nema rétt tæplega eins
árs þegar hann fór inn á spítalann
þá hafði hún fyrir löngu heillað
afa upp úr skónum og hann sat og
stóð eftir hennar hentisemi.
En nú sjáum við á eftir sterka
og trausta klettinum sem við
reiddum okkur svo mikið á. Elsku
besta pabba mínum sem fór allt of
fljótt og næstum fyrirvaralaust
frá okkur. Söknuðurinn er nánast
óbærilegur og það er mér lífsins
ómögulegt að útskýra fyrir litlu
strákunum mínum, hans stærstu
aðdáendum, hvernig það megi
vera að afi þeirra og vinur sé far-
inn frá okkur og komi ekki aftur.
Ég kveð með orðum afastráks-
ins Benedikts sem bárust mér í
skilaboðum þegar við mamma og
Arnar fylgdum elsku pabba síð-
asta spölinn: „Mamma, þú verður
að lofa mér að segja afa hversu
mikið ég elska hann og hversu
mikið mér þykir vænt um hann og
hversu þakklátur ég er að hafa
fengið hann sem afa, því hann er
besti afi í heimi.“
Hvíldu í friði elsku pabbi minn.
Þín,
Eva.
Fallinn er frá yndislegi mágur
okkar Halldór eða Dóri hennar
Gretu eins og við kölluðum hann
þar sem sjaldnast var annað
þeirra nefnt nema hitt nafnið
kæmi með því þau hjónin voru af-
ar samrýnd og miklir vinir.
Dóri kom við á Borgarspítalan-
um til að fara í blóðprufu á leið
sinni til vinnu í lok ágúst en átti
því miður ekki afturkvæmt úr
þeirri heimsókn. Hann greindist
með bráðahvítblæði og það felldi
hann á innan við þremur mánuð-
um. Dóri var ávallt kletturinn í
fjölskyldunni, rólegur, yfirvegað-
ur, hlýr og kom fram af virðingu
við allt fólk. Barnavinur mikill og
þegar við stórfjölskyldan fórum í
árlegt frí okkar til Ítalíu var eng-
inn með áhyggjur af börnunum
því þau voru jú að leika við Dóra
sinn og væru okkar börn ekki til
staðar þá komu bara önnur börn
til skrafs og ráðagerða enda staf-
aði einstök hlýja af Dóra.
Dóri var ætíð bóngóður og
hann var mjög verklaginn og
hafði yndi af alls konar smíða-
vinnu. Eru æði mörg heimili í fjöl-
skyldunni sem hann mætti inn á
með bakpokann sinn, klyfjaður
græjum, til að setja upp ljós og
myndir og þess vegna skella
parketi á gólf fyrir okkur. Aldrei
neitt mál hjá Dóra.
Þegar þau hjón keyptu sér
sumarbústað með sínum bestu
vinum þá var nú Dóri í essinu sínu
því það þurfti að laga pall, smíða,
græja og gera. Dóri var verka-
lýðsmaður og óþreytandi að berj-
ast fyrir réttindum verkafólks og
munum við ekki eftir 1. maí öðru-
vísi en hann hafi verið úti á landi
að flytja ræður eða þá í kröfu-
göngu. Dóttir hans Eva var ekki
há í loftinu þegar hún sat á há-
hesti á pabba sínum í kröfugöngu.
Um leið og við kveðjum ynd-
islega mág okkar sendum við
elsku Gretu, Evu, Arnari og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Jenný Anna, Ingibjörg
Jóna, Guðlaug Björk,
Ingunn, Guðmundur,
Hilma Ösp og Steinunn.
„Það er ósköp tómlegt hér við
hliðina á mér,“ voru síðustu skila-
boð mín ásamt baráttukveðjum
til vinnufélaga míns og vinar
Halldórs Grönvold á andlátsdegi
hans þann 18. nóvember sl.
Skömmu eftir að hann hóf störf
hjá Iðju – félagi verksmiðjufólks í
Reykjavík hóf ég störf sem lög-
maður félagsins og nokkrum ár-
um eftir að hann flutti sig yfir til
ASÍ gekk ég til liðs við þann góða
hóp sem þar vann. Þar völdumst
við saman með skrifstofur hlið við
hlið með kaffistofuna beint fyrir
framan okkur. Þeirri skipan héld-
um við þrátt fyrir flutninga og
ýmsar tilfæringar næstu áratug-
ina og vörðumst staðfastlega öll-
um kröfum um aðskilnað, stutt í
kaffi, stutt í spjall og fátt sem
fram hjá fór. Ég held að við höf-
um notið ágætlega þekkingar og
reynslu hvor annars, að minnsta
kosti gátum við svarað hvor fyrir
annan um flest það sem að störf-
um okkar laut og viðkom úrlausn-
arefnum kjarasamninga og
vinnuréttar. Nú ef ekki, þá var
auðvelt að taka stutt hlé í samtali,
kíkja í gættina og tékka sig af.
Það var einnig einkar gott að tak-
ast á við flókin og erfið verkefni
með Halldóri og þar skipti mestu
máli að hann hafði skýra sýn um
hvert hlutverk hann hefði í störf-
um fyrir málstað launafólks og
innan hreyfingarinnar, gat skipst
á skoðunum um markmið og leið-
ir og leyft sér að vera ósammála
en alltaf þannig að engum duldist
hvaða hagsmuni hann var að
verja. Hann vissi að á vinnumark-
aði lýkur engri deilu, erfiðri eða
léttri, fyrr en henni lýkur – með
samningum. Annað er ekki í boði
og þá stendur fólk upp frá borð-
um og leggur ágreininginn aftur
fyrir sig. Á þeim áratugum sem
við unnum saman skildumst við
aldrei ósáttir og það er ekki lítils
virði þegar litið er til baka. Í
störfum mínum var Halldór mér
því afskaplega mikilvægur ráð-
gjafi, félagi og vinur með sinn
hafsjó af fróðleik, léttu lund,
lausnamiðuðu hugsun og óbilandi
áhuga á málefnum verkalýðs-
hreyfingarinnar og íslensks
vinnumarkaðar. Eftir hartnær 40
ára samstarf er því margra góðra
stunda að minnast úr leik og
starfi sem of langt er að telja. Þar
falla í einn farveg minningar úr
ferðalögum innanlands og utan,
úr löngum samningalotum og
stundum löngum rökræðum um
landsins gagn og nauðsynjar.
Halldór var að mörgu leyti dulur
um sitt einkalíf en engum duldist
hversu náin þau Greta voru og
yndislegt að fá að fylgjast með
þeim í gegnum árin og þeirri alúð
og fegurð sem þau lögðu í sam-
band sitt. Ég votta henni, börnum
þeirra, barnabörnum og ættingj-
um mína innilegustu samúð.
Þeirra missir er mikill. Nú skilur
leiðir. Hafðu þökk kæri vinur, ég
kveð þig með djúpri virðingu og
söknuði.
Magnús M. Norðdahl.
Halldór Grönvold borðaði ekki
skötu. Þess í stað sá hann stað-
fastlega til þess að þegar yngri
kynslóðin hafði kyngt hinum
skyldubundna smakkbita á ári
hverju var okkur öllum tryggð
pítsa, og það helst í öruggri fjar-
lægð frá kæstum kræsingum.
Þegar við svo urðum eldri og
þóttumst stórkarlaleg vera farin
að hafa smekk fyrir þessu ramm-
íslenska góðgæti þá kímdi Dóri
bara, borðaði sitt rúgbrauð og
rófustöppu og beindi góðlátlegum
augum til okkar með svip sem
kannski gaf til kynna að hann
vissi eitthvað sem við ekki gerð-
um. Það er einmitt sá svipur, og
þá sérstaklega hin lúmska glettni
einstaklega hlýrra augna, sem er
og verður það sem ég sé þegar ég
hugsa til Dóra. Ég þekkti Dóra
sem einstakan mann sem öll börn
drógust að, sem grínaðist lúmskt
og brosti oft og sem virtist aldrei
tapa yfirvegun sinni og ró. Göfug
störf í þágu íslensks verkalýðs
voru nokkuð sem ég heyrði af síð-
ar meir en þó aldrei frá honum
sjálfum enda lét hann ekki hátt af
átökum og afrekum á þeim vett-
vangi. Þegar ég fór svo sjálf síðar
meir að máta mig við ólíkar hag-
fræðikenningar og stjórnmála-
hugmyndir hlustaði Dóri meira
en hann talaði og spurði áleitinna
spurninga sem fengu mig til að
staldra við og hugsa málið aftur.
Þannig skildi hann mikið eftir án
þess nokkurn tíma að þurfa að
hafa hátt um það. Þannig var
hann einstakur.
Minning Dóra mun lifa í ótal
gleðistundum sem einkenna upp-
vaxtarárin öll. Hann var fyrir-
mynd samkenndar og náunga-
kærleika sem hann veitti af sér
öllum þeim sem voru svo heppnir
að fá að kynnast honum. Það er
skrýtið að hugsa til hátíðanna
handan við hornið án Dóra með
okkur til að brosa yfir skötunni,
sofa yfir skaupinu eða halda heita
pottinum heitum alla páskana.
Skarð hans verður ekki fyllt en
við minnumst hans með gleði og
þakklæti, og kannski jafnvel pítsu
á Þorláksmessu. Mínar kærustu
samúðarkveðjur til ykkar Greta,
Eva, Arnar og fjölskylda.
Lilja Dögg Jónsdóttir.
Missir og söknuður. Þessi orð
hafa leitað á okkur að undanförnu
þegar við syrgjum Halldór Grön-
vold sem var tekinn frá okkur allt
of snemma. Hann sem hafði svo
mikið að lifa fyrir, hann sem hafði
svo mikið að gefa öðrum, hann
sem var svo vandaður og traust-
ur. Hann sem hefur staðið okkur
svo nærri svo lengi og á svo þægi-
legan hátt.
Fyrstu kynnin voru fyrir um
fjörutíu árum. Við bjuggum í
sama húsinu við Hraunbæ og
hann tók af skarið þegar átti að
mála, við gætum vel gert það
sjálf, sem við gerðum og þar með
hófust tengslin. Með okkur tókst
einlæg vinátta og samgangur í
húsinu varð líkari því sem ein fjöl-
skylda væri. Við komum úr ólík-
um áttum, höfðum ólíkan bak-
grunn og stunduðum ólík störf en
sameinuðumst í gleði og vináttu.
Oft var kátt á hjalla í Hraunbæn-
um og börnin okkar erfðu vin-
skapinn.
Árin liðu og við fluttum úr
Hraunbænum en tengslin héld-
ust. Saman allar verslunar-
mannahelgar í tjaldútilegum hér
og þar. Saman á þorrablótum í
einhverjum bústaðnum. Saman í
páskabústað alltaf. Saman marg-
ar aðrar helgar á hverju ári í bú-
stöðum. Saman í smurbrauði og
ákavítissnafsi á aðventunni. Sam-
an í skötunni á Þorláksmessu.
Saman í öllum viðburðum í fjöl-
skyldunum. Saman öll gamlárs-
kvöld. Saman í ferðalögum innan-
lands og erlendis. Greta og Dóri,
Magga og Ómar, Hildur og Jón
Baldvin. Saman flestum stundum
í vinskap, trausti og gleði. Börnin
þekktu ekki annað og annað kom
aldrei til greina hjá þeim.
Líklega var það skrifað í skýin
að við færum alla leið – keyptum
saman bústað á Flúðum. Við vor-
um búin að vera í sama bústaðn-
um þar mjög oft og urðum hálf-
umkomulaus þegar hann var ekki
lengur í boði. Drógumst eins og í
leiðslu að Ásabyggðinni og fest-
um kaup á bústað sem varð „óðal-
ið okkar“. Þar höfum við í fjögur
ár bætt fjölmörgum stundum í
dýrmætt safn samverustunda.
Nýr kafli hófst í sögu sem við
höfðum væntingar um að yrði
löng og sameiginleg. Í óðalinu
höfum við notið þess að vera en
líklega ekkert okkar eins mikið
og Dóri. Þar fékk hann útrás fyrir
enn eina hæfileikana sem hann
bjó yfir en hafði fengið fá tæki-
færi til að þroska. Dóri hefði allt
eins getað lagt smíðar fyrir sig.
Hann var ekki aðeins laginn með
tommustokk, hamar, nagla og sög
heldur með afbrigðum útsjónar-
samur, vandvirkur, nákvæmur og
með næmt auga fyrir fegurð í
vönduðu verki. Millimetri til eða
frá var slæm skekkja í hans aug-
um. Svo var það potturinn að
loknu góðu dagsverki – Dóri oftar
en ekki í honum fram á nótt!
Dóri var ekki maður sem fór
mikið fyrir. Hann var ljúfmennið
sem lætur verkin tala en miklast
ekki af þeim sjálfur. Við sem stóð-
um honum nærri kynntumst líka
vel umhyggju hans, elsku og
hjálpsemi í erfiðleikum annarra.
Hann var barnagæla, börnin sog-
uðust að honum og ekki bara
vegna þess að hann fór með þeim
í pítsu þegar við hin hámuðum í
okkur skötu á Þorláksmessu-
kvöldi – Dóri var ekki skötumað-
ur!
Minningar um Halldór Grön-
vold hafa fyllt huga okkar að und-
anförnu. Fallegar minningar um
góðan dreng og sannan vin.
Jón Baldvin, Svanhildur
(Hildur), Ómar og
Margrét (Magga).
Við Jana kynntumst Dóra
fyrst í Menntaskólanum í Hamra-
hlíð þar sem hann var litríkur
marxisti og bóhem og áberandi í
skólalífinu, virkilega klár strákur
sem oftar en ekki ræddi mismun-
andi sjónarmið við kennara. Síðar
lágu leiðir okkar Dóra saman á
vettvangi Alþýðusambandsins
þegar ég hóf störf þar og Dóri var
að vinna hjá Iðju, félagi verk-
smiðjufólks. Nokkru síðar hóf
Dóri svo störf hjá ASÍ og þar
unnum við saman í rúm 15 ár,
góður félagi að öllu leyti.
Dóri var eldhugi í störfum sín-
um hjá ASÍ og hafði mikinn fé-
lagslegan áhuga. Hann var þar að
auki mjög fróður um sögu og þró-
un hreyfingarinnar og tengsl
hennar við stjórnmálin. Mér er
minnisstætt þegar við Dóri fórum
einu sinni með Benedikt Davíðs-
syni forseta ASÍ í heimsókn til
ritstjóra Morgunblaðsins, þeirra
Matthíasar og Styrmis. Þarna
vorum við stráklingarnir innan
um þessa stóru menn sem ræddu
söguna og baráttuaðferðir fyrr á
tímum. Það leið ekki á löngu áður
en Dóri blandaði sér í umræðuna
og auðvitað af mikilli þekkingu.
Ég man að hann ræddi um ræðu
Bjarna Benediktssonar á Varðar-
fundi sem hafði skipt miklu máli á
sínum tíma. Þar að auki var rætt
um júnísamkomulag og fleira og
ég sá að þessir eldri menn horfðu
með aðdáun á þennan unga mann
sem var svo vel að sér í þeirra
áhugamálum og sýndi svona mik-
inn skilning á sögunni.
Svona var Dóri, það voru fáir
sem stóðust honum snúning hvað
varðaði þekkingu á sögu verka-
lýðshreyfingarinnar, þróun henn-
ar og möguleikum og hann átti
alltaf auðvelt með að tengja sam-
an sögu og stöðuna í nútímanum.
Með honum er horfinn afburða-
starfsmaður og eldhugi sem skil-
ur eftir sig stórt skarð. Við Jana
vottum Gretu, Evu, Arnari og að-
standendum okkar dýpstu sam-
úð.
Ari Skúlason.
Ég hef aldrei kynnst annarri
eins vinnuelju eins og hjá Hall-
dóri Grönvold félaga mínum.
Hann helgaði sig baráttu launa-
fólks fyrir betra lífi og varði allri
starfsævinni innan verkalýðs-
hreyfingarinnar. Hann setti bar-
áttuna ofar eigin frama, alltaf
með nýjar hugmyndir, alltaf til í
samstarf, alltaf harður þegar kom
að því að tala fyrir bættum rétt-
indum. Launafólk á honum að
þakka baráttu fyrir lögum um
keðjuábyrgð, um kennitöluflakk,
um ný og bætt lög um starfskjör,
baráttuna gegn mansali, um
vinnustaðaeftirlit og um fæðing-
arorlof beggja foreldra, svo fátt
eitt sé nefnt. Hann skildi mikil-
vægi þess að halda til haga sögu
launafólks og sögu baráttunnar af
því að hann vissi að sú saga mætti
aldrei gleymast.
Þegar ég var kjörin forseti ASÍ
var hann boðinn og búinn að veita
mér alla þá hjálp sem ég þurfti,
þröngvaði ekki hjálpinni upp á
mig og reyndi aldrei að segja mér
fyrir verkum en var til staðar og
ég naut leiðsagnar hans í hví-
vetna. Alltaf hafði hann tíma og
alltaf var hugsunin skýr og mark-
viss. Aldrei nokkurn tímann varð
ég vör við að hann setti mig niður
vegna kynferðis eða aldurs enda
var hann maður sem bæði skildi
mikilvægi jafnréttis og endurnýj-
unar ásamt hinni sögulegu arf-
leifð. Hann var hrygglengja og
hann var traust.
Stundum kom hann á skrifstof-
una á morgnana og hafði „aðeins
verið að hugsa málið í gærkveldi“.
Það boðaði alltaf góðar hugmynd-
ir og nýja hugsun. Í fordómum
mínum varð ég alltaf jafn hrifin af
því að „miðaldra maður“ hefði til
að bera þessa fersku nálgun.
Þegar hugmynd kviknaði um
að við myndum sýna félögum
okkar í Palestínu samstöðu með
ferð þangað og eftirfylgni þá
sökkti hann sér í verkefnið af alúð
og eldmóði og lét sig meira að
segja hafa það að skrá sig á Face-
book til að komast í samband við
þá sem við vildum ná tengingu
við. Hann vissi sem var að verka-
lýðsbaráttan er alþjóðleg og
stuðningur við þá sem höllum
fæti standa skilgreinir okkur sem
samfélag og hreyfingu, hvort sem
það er innanlands eða utan.
Eftir fráfall Halldórs hefur ein
minning sótt sérstaklega á mig og
það er þegar ég sat við hlið hans í
flugvél á leið utan vegna vinnu og
var að lesa bókina Gráskinnu eftir
Arngrím Vídalín. Þar kemur fyrir
setningin: „En Jóhannes var
aldrei kallaður Grönvold. Það
fæddist enginn með slíkt nafn;
maður aflaði sér þess.“ Halldór
Grönvold aflaði sér sannanlega
nafnsins og hafði mjög gaman af
Halldór Þór
Grönvold