Bæjarins besta - 16.11.1994, Qupperneq 11

1988
GætirþúekM
tokað annan
hvernúag?
„31. desember 1987 markaði
viss tímamót í verslunarsögu
Isafjarðarkaupstaðar. Þá var
lokað síðustu nýlenduvöru-
verslun bæjarins þar sem kaup-
maðurinn afgreiddi sjálfurallar
vörur yfir búðarborðið. Já, þá
lokaði Jónas Magnússon, versl-
un sinni fyrir fullt og allt. Mikill
sjónarsviptir er af Jónasarbúð.
þvíhún hefur verið sem órjúfan-
legur hluti af Isafirði eins og
þeir þekkja alist hafa hér upp...
Einn fastakúnninn sem var ós-
áttur við lokunina sagði við
Jónas: Þú fært ekkert að hætta.
Það þýðir ekkert, að setja
einhverja auglýsingu í gluggann
og loka svo bara. Gætir þú að
minnsta kosti ekki farið dálítið
hægar í sakirnar og lokað bara
annan hvern dag svona til að
byrja meö?” Frétt í 1. tbl. 1988.
Mlsffoyce
flyglanna
„Ég var bæði í flyglum og
píanóum. En þessi verksmiðja
er nú ein stærsta hljóðfæraverk-
smiðjan, framleiðir ef svo má
segja Rolls Royce flyglanna.
Þannig að þegar maður byrjar
að vinna í verksmiðju sem
þessari er manni ekki hleypt í
hvað sem er. Ég byrjaði í grófu
deildinni, í því að kynnast
viðnum, þar var maður látinn
handhefla og vinna á verk-
stæðinu til þess að byrja með til
þess að kynnast því hvernig
viðurinm er og vinna nteð hann.
Síðan fór maður smátt og smátt
út í ákveðna þætti framleiðsl-
unnar. Ég fékk ákveðna áætlun,
rúmlega tveggja ára áætlun, og
í henni stóð livað ég ætti að
gera í hverri viku, og hún stóðst
frá upphafi til enda.” Viðtal í6.
tbl. 1988 við Davíð S. Ólafs-
son, píanósmW.
Hótet
Botungarvík
„Um síðustu helgi var stofn-
að í Bolungarvík, hlutafélag
sem hefur það að markmiði sínu
að reist verði hótel í Bolungar-
vík. Einar Jónatansson, einn af
forsvarsmönnum hótelbygg-
ingarinnar sagði að farið yrði í
það að safna hlutafé og er stefnt
að því að hlutafé verði 15
milljónir króna. Undirbúnings-
hópur sem var með málið í
athugun lét reikna frumhug-
nrynd að hótelinu og er þar gert
ráð fyrir 18 herbergja hóteli,
áföstu félagsheimili Bolungar-
víkur. “ Frétt Í8. tbl. 11111988.
Gengiðuppað
Gleiðarhjalla
,,Ég byrjaði hérna uppi í
Stóruurð sem smákrakki, þetta
sjö eða átta ára gamall. Þar var
aðal brekkan. Þá voru ljós þar
og var skíða þar á hverju kvöldi.
Þá var lyftan sem var sett þar
upp ekki komin, hún kom löngu
seinna. Við gerðum mjög mikið
af því að fara þarna á skíði áður
en skíðalyfturkomu til, mórall-
inn í hópnum var svo góður.
Það gengu allir saman upp
hlíðina, manni fannst það ekkert
mál að ganga alveg upp undir
Gleiðarhjalla, enda var þetta
líka þannig þá að við voum
búnir að ganga þetta svo oft að
það voru komnar nokkurskonar
tröppur í hlíðina.” Viðtal í 13.
tbl. 1111 1988 við Hafstein
Sigurðsson, skWamann.
Ástarijóðá
sveitaböiium
„Það skemmtilegasta sem ég
gerði á þessum tíma sem ég var
þarna í Eyjafirðinum var að fara
ásveitarböllin. Égminnist þess
ákaflega vel þegar við vorum
að dansa á böllunum og ungu
mennirnir voru að senda mér
ljóð í laumi, svona hálfgerð
ástarljóð. Ég tók þessum ljóðum
náttúrulega vel, og ég hefði
svosem vel getað sest þarna að,
því úrvalið var ágætt.” Viðtal í
16. tbl. 1111 1988 við Guðrúnu
Vigfúsdóttur, veflistamann.
Fyrstihátur
Véismiðjunnar
Þórs sjosettur
„Það var viss tímamótasjó-
setning sem fór fram á Isa-
fjarðarhöfn sl„ laugardag. Þá
var sjósettur með pompi og
prakt, báturinn Inga VE sem er
fyrsti báturinn sem Vélsmiðjan
Þór smíðar. Það var eiginkona
Gestar, Ingibjörg Agústsdóttir,
sem nefndi bátinn, þarsem hann
hékk í krana rétt fyrir ofan
sjávarborðið. Að því loknu var
hann látinn síga varlega í sjóinn,
og eigandinn steig í fyrsta skipti
um borð." Frétt í 29. tbl.BB
1988.
Fjöióagjató-
þroti
„Viðhöfum veriðmeð harðar
innheimtuaðgerðir í gangi og á
næstu mánuðum mun lög-
fræðingur okkar hreinlega fara
að mönnum og fyrirtækjum og
koma þeim aðilum, sem ekki
hafa staðið við sínar skuld-
bindingar og eiga jafnvel ekki
fyrir þeim, beint í gjaldþrot. Það
er vitað mál að krafa bæjar-
sjóðs verður ekki eina krafan
sem verður á lofti. Því er
augljóst að fjöldi einstaklinga
og fyrirtækja veröur gjaldþrota
á næstu mánuðum.” Viðtal í
34. tbl. 111! 1988 við Bjarna
Sólbergsson, þóverandi fjár-
málastjóra ísafjarðarkaup-
staðar.
Lóðaróeiiur við
Aðaistræti
(Poiigötu)
„Síðastliðinn föstudag hóf
Guðmundur Þórðarson, bygg-
ingarverktaki framkvæmdir við
grunn á lóð sem hann hefur
fengið úthlutað undir fjölbýlis-
hús við Aðalstræti (Pollgötu).
Er Guðmundur var mættur með
sín tæki á svæðið kont Daði
Hinriksson, íbúi við Aðalstræti
13 og lagði bíl sínum á bygg-
ingarsvæðið svo að Guðmundur
átti í mestu erfiðleikum með að
athafna sig. Daði neitaði að færa
sínar eignir af lóðinni sem er í
eigu föður hans Hinriks Guð-
mundssonar og Daði hefur
fullan umráðarétt yfir og hefur
málið valdið miklu hugarangri
hjá þeim aðilum sem deilt hafa
þar um helgina. Eignir Daða
voru síðan færðaraf byggingar-
lóðinni með lögregluvaldi.” Úr
frétt í 34. tbl. 1111 1988.
Fimmtán aðitar
unóirsama
þaki
„Stjórnsýsluhúsið nýja á Isa-
firði var vígt á laugardaginn að
viðstöddu fjölmenni. Þar voru
samankomnir þingmenn, bæj-
arstjórn og starfsmenn í hinu
nýja húsi, auk fjölda annarra
gesta. Ráðherrar sem Itöfðu
boðað komu sína gálu þó ekki
mætt, enda nóg að gera fyrir
sunnan. Haraldur L. Haralds-
son, bæjarstjóri lýsti húsið
formlega afhent eignaraðilum
til reksturs og afhenti um leið
Ola M. Lúðvíkssyni formanni
rekstrarstjórnar hússins lykl-
ana.” Úrfrétt Í38. tbl. BB1988.
Éghetheitar
henóur
„Trúlega hefur þetta alltaf
blundað í mér. Ég tók fyrst eftir
þessu fyrir nokkrum árum. Ef
einhver í fjölskyldunni var með
verki, óþægindi eða meiðsli,
þótti oft gott að ég legði hendur
á viðkvæma staðinn og mörgum
fannst þeim líða betur. Mér
hefur verið sagt af þeirn senr ég
hef lært af, að ég hafi svo-
kallaðar heitar hendur. I fyrstu
hafði ég ekki mikla trú á þessu,
hélt að þetta væri bara eins og
hver og einn hefði, en eitthvað
er þetta því það hefur hjálpað.”
Viðtal í 40. tbl. BB 1988 við
Stefón Dan Óskarsson, eig-
anda Sttidíó Dan.
SigfúsB. Valdimarsson.
Ég varbiinó-
fuiiur
„Eftir þessa vertíð fór ég til
Vestmannaeyja og var þar í 12
vertíðir. Þar gekk ég í Hvíta-
sunnusöfnuðinn Betel og tók
þar niðurdýfingarskírn. Kristi-
legu starfi kynntist ég fyrst
norður á Siglufirði sumarið
1933. Þá var ég sjómaður á bát
sem var stundum í flutningum
á milli fjarða. Ég drakk mikið í
þá daga þó ungur væri og
svallaði mjög. Einn dag er ég
að rangla uppi í bæ á Akureyri,
blindfullur, og rekst þar á mann
sem biður um far með bátnum
til Siglufjarðar. Svo bauð hann
mér heim til sín þó ég væri
svona á mig kominn og fór að
tala við mig. Hann segist vera
að fara til Siglufjarðar til að
starfa þar á kristilegum sam-
komum með norsku fólki sem
þar rak sjómannaheimili. Svo
bauð hann mér á samkomu. Það
Úr gömlum b/öðum
Gömu/saga
austan úrKína
ÞETTA gerðist fyrir örófi alda austur í Kína, í byggð þeirri sent nefnd hefur verið „I friðsæld
hinna háu fjalla”.
I þeirri byggð voru þrjú menntasetur, en það voru: „Skóli byrjenda” í suðurbyggðunum. „Skóli
alþýðunnar” í norðurbyggðunum og „Skóli hinna hagnýtu fræða,” en hann var ímiðri byggðinni.
Við hvern skóla voru margir fræðarar og yfir hverjum skóla var lærimeistari.
Þá var Bjong Ving, lærimeistari við Skóla aiþýðunnar, nokkuð við aldur. Hann kvaddi sér
hljóðs í öldunarráði héraðsins og mælti: „Nú er ég á þeim aldri að ég hlýt að draga mig í hlé sem
lærimeistari. Þó vil ég, áður en ég læt af starfi, lýsa fyrir ykkur hvernig við getum bætt starfið í
skólunt byggðarinnar.
Mér hefur borist til eyrna að ungmenni, sem héðan fara til náms í niusterum hinna stóru borga
þyki ekki nógu vel undirbúin. Til að bæta úr þessu vil ég benda á þá leið að í byggðinni verði
ráðinn yfirlærimeistari. Sá skal settur yfir lærimeistara skólanna þriggja. Hann á að leita frétta í
musterunum, hvað þar sé helst að gerast í fræðslu og menntun, og hvers sé krafist af þeim sem þar
leita inngöngu. Þessu á hann síðan að miðla til skólanna hér og fylgjast með að eftir því sé farið.
Einnig hefi ég vitað þess dæmi að peningar sem skólarnir hafa til ráðstöfunar hafa ekki alltaf
verið skynsamlega notaðir. Því legg ég til að yfir skólanna verði ráðinn fjármálastjóri. Hann á að
leiðbeina stjórnendum skólanna um hvernig best megi nýta þá peninga sem þeir fá í sinn hlut.”
Að ræðu þessari lokinni baðst Bjong Ving lausnar frá starfi sinu. Hélt hann síðan á braut og gaf
sig að hugleiðingum og fræðistörfum.
Þegar Bjong Ving varfarinn litu hinirfriðsömu íöldungarráðinu hveráannan, ogsögðu: „Þetta
virðist vera nokkuð skynsamlegt,” og fóru svo að tala um eitthvað annað.
Hinir herskáu í öldungaráðinu hristu höfuðið, hver framan í annan og sögðu: „Hann er orðinn
elliær.”
Varnú lýsteftirlærimeistaraaðskólaalþýðunnar. Hal Lí, leiðtogihinnaherskáu í öldungarráðinu,
sóttist eftirstarfinu. Ekki leist hinum friðsömu áaðfelahonum það. Ottuðust að hann myndi fræða
börnin þannig upp að þau yrðu öll herská.
Var þá sendur boðberi um landið til að kunngera að lærimeistara vantaði við skóla alþýðunnar
1 Byggðinni í friðsæld hinna háu fjalla. Kom þá Beng Sving, fannbarinn og þrammandi á þrúgum
norðan úr Borg hinna þykku vetrarsnæva. Var hann settur lærimeistari.
Reiddist þá Hal Lí og kallaði saman fund forystumanna í flokki hinna herskáu í byggðinni. Þar
var rætt um, með hverjum hætti mætti heppnast að flæma Beng Sving úr byggðinni. Hal Lí
hugkvæmdist þá snjallræði. Kallaði hann til sín hina virðulegu frú, Thou Píe. Hal Lí sagði við
Thou Píe: „Ert þú reiðubúin að leggjanokkuð af mörkum til aðflæmaBeng Sving úr byggðinni?”
Thou Píe svaraði: „Það er ég, hvað sem er.” Hal Lí sagði þá við Thou Píe: „Farðu þá á fund, hinnar
virðulegu frúar Gei Sjang, en hún er hátt sett í flokki hinna friðsömu, og reyndu að sannfæra hana
um að nú sé rétti tíminn til að hrinda hugmyndum Bjong Vings í framkvæmd. Gangið síðan á fund
mandarínans. Þið skuluð lýsa fyrir honum hugmyndum Bjong Vings og biðja hann leyfis að
breyta skólahaldi í byggðinni í samræmi við þær.
Thou Píe fór til Gei Sjang og tókst eftir miklar fortölur að sannfæra hana um að rétti tíminn til
að breyta skólanum væri kominn.
Þær gengu svo á fund mandarínans og lýst fyrir honum hugmyndum Bjong Vings um
breytingar á skólahaldi.
Mandaríninn tók sér góðan umhugsunartfma og ráðfærði sig við ráðgjafa sína. Síðan kallaði
hann þær Thou Píe og Gei Sjang fyrir sig og sagði: „Það samrýmist ekki lögum vorum að neinn
lærimeistari hafi meira en einn aðstoðarlærimeistara eða yfirfræðara.
„Hvað gerum við þá?” sagði Gei Sjang. Þá svaraði Thou Píe: „Einn eða þrír, það skiptir ekki
öllu máli. Höfum þá baraeinn aðstoðarmeistara.”
Mandaríninn mælti: Byggðin í friðsæld hinna háu fjalla er varla nógu fjölmenn til að skipa
sérstakan eftirlitsmann með fjárreiðum skóla.”
„Verðum við þá að hætta við?” spurði Gei Sjang.
„Alls ekki” svaraði Thou Píe. „Þegar lærimeistarinn verður orðinn einn getur hann hæglega
annast það líka.”
„Er það þá vilji ykkar að í byggðinni verði einn skóli með einum lærimeistara og einum
yfírfræðara?” spurði mandaríninn.
„Já herra,” svöruðu þær báðar, Gei Sjang og Thou Píe.
„Verði sem þið viljið,” sagði mandaríninn.
I Byggðinni í friðsæld hinnaháu fjallaer nú rekinn einn skóli í húsakynnum þeim þar sem áður
var skóli hinna hagnýtu fræða. Allir voru ánægðir. Hinir friðsömu vegna þess að þeim tókst að
hrinda hugmyndum Bjong Vings í framkvæmd. Hinir herskáu eru ánægðir vegna þess að Beng
Sving vildi ekki starfa við nýja skólann. Anægðastir af öllum eru þó ökumenn hlaupakerranna
vegna þess að nú eru þeir á þönum um allan bæ að flytja börn til og frá skóla.
Fræðarinn Fa Tsu Gi, sem starfaði með Bjong Ving, skráði fyrsturþessa sögu. Síðan hefur hún
gengið mann frá manni, kynslóð fram af kynsióð.
Sögu þessafékk blaðið senda er hálfgerð styrjöld geysaði innan skólageirans á Isafirði árið
1985. Sagan hirtist í 26. tbl. BB. sem kom út23.júlí 1985.
MIÐVIKUDAGUR 16. NOVEMBER 1994
11