Bæjarins besta - 16.11.1994, Blaðsíða 23

Frá björguninni úr Barðanum.
og dró gardínuna frá svefn-
herbergisglugganum. Aðeins
var farið að birta af degi og það
gekk á nreð leiðinlegum suð-
vestan éljahryðjum. Það fór
einhver hrollur um mig. Út-
kallið var á þá leið að það kom
píp í tækið mitt sem þýddi
Sigurður, Ingi. Friðrik - SIF -
útkall Alfa. Tækið sagði mér
ekkert meira en þetta þýddi að
einhver var í lífshættu. Eg vissi
að ég þurfti að drífa mig út á
flugvöll á sem allra stystum
tíma og hugsaði: ,,Það er eitt-
hvað mikið fram undan núna.”
Ég átti heima í hlíðunum og ók
sem leið Iá fyrir Öskjuhlíðina
og út á völl. Þegar ég kom
þangað lágu fyrir upplýsingar.
Bátur hafði strandað í klett-
unum við Hólahóla, vestan til á
Snæfellsnesi. Það voru bátar
fyrir utan, þeir sáu engin Ijós en
töldu sig sjá einhverja menn í
klettunum. Sjö vindstig voru á
þessum slóðum og það gekk á
með dimmum snjóéljum. Sjór
var mjög þungur.”
Sigurður Steinar Ketilsson,
spilmaður hafði gert sér vonir
um að það tækist að bjarga að
minnsta kosti einhverjum úr á-
höfn Barðans stuttu áður en
komið var á strandstað en er
þangað kom blasti við honum
átakanleg sjón:
„Þegar sé sá allt þetta brak í
sjónum og hvernig báturinn lá
hugsaði ég ekki nema eitt. Það
er ekki nokkur vera á lífi þarna.
Astandið þarna var hræðilegt.
Þegar við flugum yfir bátinn
fannst okkur allt steindautt
þarnaniðri. Allt virtist verabúið
þarna um borð. Við höfðum
hangið þarna yfir í dágóða stund
þegar það óvænta gerðist.
Skyndilega var hendi veifað í
gættinni á brúardyrunum bak-
borðsmegin þar sem hurðin
hafði brotnað af. Það var lífs-
mark.”
Nú tók adrenalínið að
streyma í mönnunum íþyrlunni.
Það var Bergþór stýrimaður
sem hafði veifað til þyrlunnar.
Hann var orðinn talsvert þrek-
aður. Páll flugstjóri gerði sér
grein fyrir að nú þurfti að láta
hendur standa fram úr ermum.
En spurningin var: Hvernig átti
að bera sig að við þessar að-
stæður?
„Þegar við töldum að fyrsti
maðurinn væri kominn í björg-
unarlykkjuna þorðum við ekki
að nota spilið. Fyrstu metrana
hífðum við manninn upp á
höndum. Um leið og við sáum
hann koma út um brúardyrnar
greip okkur mikil skeifing.
Maðurinn sat í lykkjunni. Hann
átti að smeygja henni undir
handarkrikana og draga hólk á
lykkjunni niður að brjósti. Við
höfðum einmitt óttast að ein-
hver myndi setjast í lykkjuna.
Ég hafði aldrei áður híft neinn
upp sem situr í lykkjunni enda
er það í rauninni stranglega
bannað. Ég lýsti því fyrir Páli
flugstjóra þegar ég sá manninn
koma sitjandi í lykkjunni. Ég
fann að honum var brugðið en
hann gerði sér auðvitað grein
fyrir að ekki yrði aftur snúið.
Það var útilokað að láta mann-
inn síga niður aftur, því hann
var kominn út úr brúnni. Menn
gerðu sér grein fyrir að þetta
var hættuspil.
Ekki var um annað að ræða
en að gera það sama og karlinn
sagði á togaranum í gamla daga:
„Hífa, slaka eða gera eitthvað."
Maðurinn hékk þarna sitjandi í
lykkjunni og allt virtist komið í
óefni. Hvað voru margir eftir á
lífi um borð? Ég vissi hvernig
hagaði lil í þessum báti og að
plássið væri ekki mikið þarna
fyrir níu menn miðað við
hvernig báturinn lá. Við sáum
þó í gegnum gluggann á korta-
klefanum að þar voru aðrirskip-
brotsmenn. A þessari stundu
fannst okkur þó útilokað að
fleiri en tveir eða þrír væru á
lífi.”
MIÐVIKUDAGUR 16. NÓVEMBER 1994 23