Bæjarins besta - 01.11.1995, Blaðsíða 13

Laufey Jónsdóttir er fram-
kvæmdastjóri Svæðisskrif-
stofu um málefni fatlaðra á
Vestfjörðum og hefur gegnt
því starfi frá árinu 1991.
Hún er þroskaþjálfí að
mennt, og hefur starfað að
málefnum fatlaðra í nærfellt
tuttugu ár. BB spjallaði við
hana um hana sjálfa, starfíð
fyrr og nú, og þær breyt-
ingar sem í vændum eru,
þegar málefni fatlaðra fær-
ast til sveitarfélaganna.
Laufey er fyrst innt eftir því,
hvaðan hún sé og hvert leið-
in hafí legið eftir skóla-
skylduna.
„Ég er fædd og uppalin í
Grundarfirði og og er næstelst
átta systkina. Fimmtán ára fór
ég að heiman í heimavist í
Reykholti í Borgarfirði. Það
var bara lenska á þeim tíma,
þeir sem vildu mennta sig, fóru
úr plássinu, því þar voru engin
menntunarúrræði. Að vísu var
hægt að fara til Stykkishólms,
en það var nieira „töff' að fara
í Reykholt.
I Reykholti þurfti ég að hluta
til að standa á eigin fótum, en
að hluta til var ég í vemduðu
samfélagi. Það fylgdi því á-
kveðin spenna að fara að
heiman og breyta til, þetta var
góð reynsla og ég mæli ein-
dregið með heimavistarskól-
um. Þeir eru ákveðið stökk-
bretti út í lífið og mér fannst
þetta vera góður tími. Ég
kynntist mörgum krökkum, alls
staðar að af landinu og held
sambandi við einhverja þeirra
enn þann dag í dag. Auðvitað
var tíminn misjafn, stundum
erfiður og ég fékk heimþrá, en
á móti kom allt þetta skemmti-
lega, félagslífið og íþróttirnar.
Hjá mér varð námið aukaatriði
á þessum árum, ég hafði oftast
verið efst í mínum bekk í
Grundarfirði, en þama skipti
félagsskapurinn meira máli.
Ég var í Reykholti í tvö ár
og fór þaðan til Reykjavíkur.
Ég var í Lindargötuskólanum í
eitt ár, en ég er svo mikil lands-
byggðarmanneskja í mér, að
mér líkaði ekki að búa í Reykja-
vík og mér leiddist námið. Ég
ákvað því að prófa að vinna í
fiski, fara á vertíð og sneri
aftur á heintaslóðimar. Það er
reynsla sem mér finnst ég búa
ennþá að, og er fegin að hafa
gert, frekar en að klára stúd-
entsprófið. Ég vann við upp-
skipun og útskipun, vann í salt-
fiski, skreið og handflakaði.
var á vélum og ég er fegin að
hafa fengið að prófa allan
þennan feril.
Síðar tók ég ákvörðun um
að fara í nám, og ég tók líka
ákvörðun um að eiga ekki
heima í Grundarfirði. Ég vildi
ekki festast í því að vera bara
Grundfirðingur og öðlast ekki
aðra lífssýn. Flestar mínar
skólasystur voru farnar að búa
og eignast börn, en ég vildi
gera eitthvað annað en það.
Það tímabil sein ég bjó þar,
var gott, en ég vildi takast á
við eitthvað annað.”
Hvað varð til þess að þú
ákvaðst að lœra þroskaþjálf-
un?
„Það var að ýmsu leyti
skemmtileg tilviljun sem olli
því að ég fór að kynna mér
málefni fatlaðra. Þegar ég var
í Lindargötuskólanum, fór ég
á uppeldis- og hjúkrunarbraut
eins og flestar konur gerðu á
þeim tíma. Við áttum að vera í
starfskynningu í viku og völd-
um okkur sjúkrahús. Tveimur
vikum áður en kom að starfs-
kynningunni, var okkur sagt
að við yrðum að vera í sloppum
og pilsi á sjúkrahúsinu, og ég
geng ekki í pilsi. Ég sagði nei,
ég færi ekki inn á sjúkrahús
öðruvísi en í buxum og gaf
mig ekkert nteð það. Kennarinn
varð því að finna annan stað
fyrir mig í starfskynningunni,
og ég fór í Höfðaskóla, sem þá
var þjálfunarskóli fyrir þroska-
hefta. Þar vaknaði áhugi minn
á málefnum fatlaðra.”
Fannst óeðlilegt að
þroskaheftír væru
út af fyrir sig
Hvernig fannst þér að koma
inn á meðal fatlaðra?
„Ég man eftir því hvað mér
fannst óeðlilegt að allir þroska-
heftir væru út af fyrir sig, en
þetta var árið 1975 og þá var
enginn ófatlaður nemandi í
skólanum. Ég sá strax að hver
og einn hafði sínar sérþarfir,
þessi vika var lærdómsrík og
ég ntan mjög vel eftir henni.
Þarna ákvað ég hvað ég ætlaði
að gera í lífinu, en fór samt
vestur í Grundarfjörð eins og
áður sagði og var þar næstu
tvö árin.
Þá sótti ég um vinnu á Lyng-
ási í Reykjavík, sem er dag-
heimili fyrir þroskaheft börn
og unglinga, og á þeim tíma
voru fullorðnir einstaklingar
þar líka. Ég hafði sótt um að
komast í Þroskaþjálfaskólann,
en fengið neitun af því mig
vantaði starfsreynslu. Ég ákvað
því að verða mér úti um
reynsluna, fékk vinnu á Lyng-
ási og það varð í rauninni minn
besti skóli. Hrefna Haralds-
dóttir var forstöðukona þar, og
hún er oft kölluð guðmóðir
þroskaþjálfa, því að mjög
margir þeirra sem hafa unnið á
Lyngási, hafa endað í Þroska-
þjálfaskólanum. Þeir hafa
fengið mikinn áhuga á starfinu
í gegnum Hrefnu og hennar
viðmót, hún var svo hvetjandi
og góð í samskiptum. Þegar ég
hafði öðlast tilskilda starfs-
reynslu, komst ég inn í skólann
og var þar næstu þrjú árin. En
ég hélt alltaf tryggð við Lyng-
ás og vann þar í öllum sumar-
fríum.”
Hvernig líkaði þér við
Þroskaþjálfaskólann?
„Minn bekkur stóð í mikilli
baráttu í skólanum allan náms-
tímann, en við vorum mjög
ósátt við hluta námsefnisins.
Við vorum til dæmis látin læra
hvernig við ættum að búa barn
út í barnavagn og hvemig við
ættum að gefa börnum brjóst.
MIÐVIKUDAGUR 1. NÓVEMBER 1995 13