Víðförli - 15.10.1990, Blaðsíða 14

Af íslenska söfnuðinum
í Kaupmannahöfn
Síðasti sunnudagur í september,
messudagur safnaðarins í Kaup-
mannahöfn.
Það er mikið að gera í Jónshúsi,
neðan af fyrstu hæðinni berst
pönnukökuilmurinn, Bergljót er að
ljúka við að undirbúa messukaffið.
Eg ætla aðeins að skreppa upp á
spítala og sjá hvernig sjúklingarnir
hafa það í dag. Fyrst þarf ég að
hringja og fá einhvern til að sækja
gömlu konuna niður á Amager til
messu. Klukkan 12.30 kemur Þor-
leikur, kórstjórinn okkar, og Jó-
hannes til að ná í nóturnar fyrir kór-
inn og kirkjulyklana því lokaæfing á
að vera fyrir messuna í kirkjunni.
Þetta var góð messa, margir altar-
isgestir, eða tæplega helnringur
kirkjugesta. Kórinn er alveg ljóm-
andi góður og organistinn okkar
Peter Lange og Þorleikur með
trompetinn, léku alveg frábærlega
saman.
í félagsheimilinu í Jónshúsi var
þéttsetinn bekkurinn í messukaff-
inu, að vanda. Fræðimaðurinn
Gunnar Steinn Jónsson, líffræðing-
ur, flutti erindi og ræddi umhverfis-
mál.
Það voru nokkuð margir ferða-
menn að heiman meðal kirkjugesta
og þar á meðal þingmenn og skrif-
stofustjóri Alþingis, sem voru á leið
til Rússlands. Þau höfðu áhuga á að
skoða húsið, vegna væntanlegra
breytinga. Við fengum formann ís-
lendingafélagsins og fulltrúa náms-
mannafélagsins á fund með þessu
ágæta og áhugasama fólki.
Við hér í íslensku „nýlendunni“ í
Kaupmannahöfn erum alltaf glöð að
fá gesti að heiman og í þessu tilviki
var það sérlega ánægjulegt.
Þingforsetar undir forystu Guð-
rúnar Helgadóttur, hafa sýnt starf-
semi íslendinga í Höfn og húsi Jóns
Sigurðssonar mikinn áhuga og vel-
vilja. Eins og áður sagði standa fyrir
dyrum breytingar í húsinu með það
fyrir augum að rýmka til, vegna vax-
andi starfs á öllum sviðum.
Við höfum nú flutt allt kirkjulegt
starf, utan guðsþjónustunnar, hér í
húsið. Kirkjuskólinn er í félagsheim-
ilinu og þar mæta foreldrar með
börn sín og taka þátt í öllu sem fram
fer, kóræfingar, sóknarnefndar-
fundir eru hér líka o.s.frv. Við eigum
ekki kirkju hér í Kaupmannahöfn,
en við höfum „safnaðarheimili“.
Allt félagslegt starf í þessu húsi mun
verða auðveldara og betra eftir breyt-
ingar og vegna velvilja Alþingis og
áhuga þess á „Jónshúsi".
Nei, við eigum ekki kirkju, eins og
hinar Norðurlandaþjóðirnar, en við
höfum notið mikillar gestrisni
dönsku kirkjunnar og verður það
seint fullþakkað. Starfsfólk Sct.
Paulskirkju, presturinn séra Paul
Foss og allt annað starfsfólk hefur
reynst okkureins og bestu bræður og
systur.
Nú standa fyrir dyrum miklar við-
gerðir og endurnýjun á þessari
gömlu og veglegu kirkju. Prestur og
sóknarnefnd hafa því verið að leita
fyrir sér um guðsþjónustustað. Þau
hafa tilkynnt okkur að þau settu sem
skilyrði að íslenski söfnuðurinn
fengi inni á sama stað meðan á við-
gerð stendur.
Fjárhagsstaða safnaðarins er bág-
borin og hefur engan grundvöll.
Tekjur eru engar þar sem sóknar-
gjöld eru engin. Námsmenn, sem hér
dvelja skamman eða langan tíma
greiða sín sóknargjöld heima á Is-
landi en eldra fólk, búsett hér, greiðir
eðlilega til sinnar sóknar. Við lifum
því á betli og snöpum, Kristnisjóður
hefur reynst okkur vel, þótt engan j
veginn mæti það þörfum. Sem dæmi
um fjárþörf safnaðarins get ég netnt
að sérhver messa kostar Dkr. 1.100
eða tæpar ellefu þúsund íslenskar
krónur.
Svo að ég snúi mér aftur að síðasta
sunnudeginum í september, þá átti
ég fund um kvöldið með einum af
lögfræðingum Dóms- & kirkjumála-
ráðuneytisins, sem um mánaðar
skeið var staðsettur hér í hliðstæðu
ráðuneyti. M.a. kynnti lögfræðingur-
inn sér vandamál sem brennur mjög
á ungum íslendingum hér. Það er
vandi sá að fá að halda íslenska
nafnalöggjöf og hefð vegna nafn-
gjafar og skírna á börnum sínum
fæddum hér í Danmörku. Danir
hafa eðlilega sína nafnalöggjöf, sem
gengur þvert á okkar nafnalög og
hefð. Þetta hefur valdið árekstrum,
og nú er svo komið að foreldrar
verða að greiða Dkr. 3.000 eða tæpar
íkr. 30.000 til að fá að halda íslensk
lög í þessum efnum. Sem dæmi um
vanda sem upp getur komið vil ég
nefna: — Jóna Jónsdóttir og Ari
Pétursson, íslenskir ríkisborgarar, í
óvígðri sambúð eignast son heima á
íslandi, sem þá er Arason. Þau fara
til framhaldsnáms í Danmörku og
eignast þar annan son, sem verður
þar Jónsdóttir (þar sem foreldrarnir
eru ekki í hjónabandi). Skömmu
síðar giftast þau og að ári liðnu eign-
ast þau dóttur, sem þá verður Péturs-
son, samkvæmt reglum, hefð og
lögum Dana. Til þess að fá þessu
breytt þurfa foreldrarnir að greiða
tæplega 60.000 íslenskar krónur, auk
mikillar fyrirhafnar og fjölda vott-
orða.
Deginum er lokið, á morgun bíða
önnur verkefni.
Kaupmannahöfn 1. okt. 1990.
í húsi Jóns Sigurðssonar
0ster Voldgade 12,
Lárus Þ. Guðmundsson.
14 — VÍÐFÖRLI