Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.2007, Blaðsíða 12

'Telurðu þó í hundnuðum
eða þúsundum ..."
Þegar ég fór í alnæmisprófið
Þegar alnæmisfaraldurinn gaus upp var ég formaður í félagi
Samtakanna '78, félagi lesbía og homma á Islandi. Við
fengum lækna sem komu að alnæmismálum til að koma á
fund með félagsmönnum til að fræðast um málið og skiptast
á skoðunum. Þegar mótefnaprófið kom til sögunnar mæltu
læknarnir auðvitað með því að nota sér það en skoðanir voru
skiptar á meðal félagsmanna. Sumir töldu tilgangslaust að
fá að vita að maður sé með sjúkdóm sem ekkert væri hægt að
gera við. Aðrir óttuðust það að fara í prófið, bæði vegna þess
sjálfs og vegna heilbrigðisstarfsmanna sem ynnu verkin.
Þegar svona stóð á og skoðanir mjög skiptar gat stjórn
félagsins ekki mælt með einni leið umfram aðra, að fara í
próf eða ekki. Eg taldi afar ólíklegt að ég væri smitaður þó að
það væri svo sem aldrei að vita miðað við þekkinguna fyrir
rúmum tuttugu árum. En ég ákvað að fara í prófið - alveg
eins og kannski aðallega til reyna á sjálfum mér hvernig væri
að ganga í gegnum það. Ef mér litist vel á gæti ég mælt með
því að fara í próf, að minnsta kosti fyrir sjálfan mig.
Ég ákvað að fara ekki í þá sérstöku móttöku á vegum
spítalanna sem var ætluð fyrir mótefnapróf, heldur að fara
til almenns læknis. Þeir höfðu allir fengið leiðbeiningar
frá landlækni um það hvernig afgreiða skyldi beiðni um
mótefnamælingu.
Ég var skráður hjá lækni á heilsugæslustöð en hafði aldrei
hitt hann og vissi ekki hver hann var, enda svo sem sama
um það. Þannig að ég hringi og panta mér tíma, sem ég fékk
mjög fljótlega.
Læknirinn heilsaði mér og hann reyndist vera roskinn
maður. Hann spyr mig um erindið og ég segi honum að mig
langi til að fara í aids-próf. Hann verður gapandi hissa en
segir svo:„Hvers vegna vilt þú það?“
„Vegna þess að ég er hommi."
Það kemur á hann en svo segir hann: „Jæja, vinur minn.
Telurðu þá í hundruðum eða þúsundumi"
Hann gaf bara tvo svarkosti svo að ég svaraði: „Þá frekar í
hundruðum."
Þá setti hann hljóðan um stund en sagði svo:„Ja, ég veit bara
ekkert hvað ég á að gera.“
Ég spurði hann þá hvort hann hefði ekki nýlega fengið
leiðbeiningar frá landlækni. Jú, hann játti því og hugsaði sig
svo um og sagði: „Heyrðu, hringdu í mig á morgun.“
Svo kvöddumst við og ég hringdi daginn eftir. Hann segir
mér að fara daginn eftir klukkan eitt og hitta lækni sem hann
hafði talað við og væri tilbúinn að taka á móti mér.
Þegar ég kem stundvíslega klukkan eitt á staðinn er skrifstofan
opin en enginn inni. Ég hitti starfsmann á ganginum og segi
honum að ég hafi átt að hitta Guðmund1.
„Hann er kominn niðurj segir starfsmaðurinn og fylgir
mér niður á hæðina fyrir neðan og að dyrum að stórum sal
á við tveggja herbergja íbúð. Þar stendur læknirinn eins og
herforingi inni á miðju gólfi og tveir aðrir læknar sinn til
hvorrar handar, karl og kona.
Mér er heilsað afar virðulega og svo var sóttur stóll og settur
niður úti á miðju gólfi og mér boðið sæti. Þá sótti konan
sprautuna og færði Guðmundi, Hann mundar hana og dregur
blóð. Hinir læknarnir horfa á með aðdáun og konan segir:
„Guðmundur, en hvað þú manst þetta ennþá!“
„Já, maður gleymir því ekki sem maður hefur einu sinni lært,“
segir minn maður, Svo gekk hann að borði við vegginn og
settist við smásjá, renndi blóði á glerplötu og horfði dálítinn
tíma í smásjána. Að því loknu stendur hann upp og segir mér
að hringja í lækninn minn á morgun.
Ég hringdi í lækninn daginn eftir og fékk niðurstöðuna:„Þetta
er allt í fínu lagi.“
Eftir þessi fyrstu kynni af mótefnarannsókn ákvað ég að segja
ekki nokkrum manni frá þeim - og ekki fyrr en núna - því
að ég vildi ekki letja menn til að fara í próf. En ég gat heldur
ekki mælt með því. Hefði ég verið logandi hræddur um að
vera smitaður hefði ég orðið fyrir áfalli við móttökurnar hjá
heilsugæslulækninum og jafnvel í byrjun alnæmisfaraldursins
vissi hver sem fylgdist með að veiruna sér maður ekki í
venjulegri smásjá. Allt í plati!
Guðni Baldursson
1 Nafninu er breytt.
12