Vinnan - 01.05.1945, Blaðsíða 18

BJORN BJARNASON:
Heimsráðstefnan í London
Eins og lesendum Vinnunnar er kunnugt, var Al-
þýðusambandinu boðið að senda 2 fulltrúa á Heims-
ráðstefnu verkalýðsfélaganna, er haldin var í London
dagana 6.—17. febr.
Til þessarar ráðstefnu var boðað af T. U. C., sam-
Itandi brezku verkalýðsfélaganna, og annaðist það allan
undirbúning ráðstefnunnar, að öðru leyti en því, að í
des. s.l. kom saman í London nefnd, er í áttu sæti full-
trúar frá Bretlandi, Bandaríkjunum og Sovétríkjunum,
er ræddi og undirbjó til urnræðu ýms þau mál, er ráð-
stefnan tók til meðferðar.
Á ráðstefnunni áttu sæti yfir hálft þriðja hundrað
fulltrúar frá 43 þjóðum. Samtökin, er sendu þessa full-
trúa voru allmiklu fleiri, því að frá sumum löndum
komu fulltrúar 2ja eða fleiri samtaka.
Ráðstefnunni var skipt í tvennt. Fyrri hlutinn ræddi
nær eingöngu þau mál er snertu styrj aldarrekstur
Bandamanna, og á þeim hluta voru fulltrúar hlutlausu
þjóðanna aðeins áheyrendur. Síðari hlutinn ræddi
verkalýðsmálin almennt og þó einkum væntanleg al-
þjóðasamtök verkalýðsins.
Ráðstefnan kaus sér þrjá forseta, Isaak’s, forseta
annars brezka prentarasambandsins, Kusnetsov, forseta
verkalýðssambands Sovétríkjanna og Thomas, vara-
forseta C. I. 0. í Bandaríkjunum, og þrjá varaforseta,
Saillant, forseta frönsku mótspyrnuhreyfingarinnar,
Toledano, forseta C. T. A. L. (verkal.samb. Suður-
Ameríku) og Liu frá Kína, og skiptust þeir á um að
vera í forsetastóli, þó Isaak’s væri það oftast, enda
ágætur forseti, mjög ákveðinn, en jafnhliða gaman-
samur.
Þegar T. U. C. sendi út boðin til ráðstefnunnar, voru
Finnland, Búlgaría, Rúmenía og Italía ennþá í stríði
við Bandamenn, svo þeim var ekki boðin þátttaka, en
þegar ráðstefnan kom saman hafði svo skipazt, að þessi
ríki voru ekki lengpr í tölu óvinaríkja, og fóru þau
fram á að fá að senda fulltrúa á ráðstefnuna. Olli þetta
nokkrum ágreiningi, en niðurstaðan varð sú, að full-
trúum frá þessum löndum var veitt viðtaka, með full-
um réttindum.
Eg mun fara fljótt yfir sögu þess hluta ráðstefnunn-
ar, er fjallaði um styrjaldarmálin, en aðeins drepa á
þær samþykktir, er snerta verkalýðinn ahnennt.
í ályktun um afstöðu verkalýðssamtakanna til frið-
arsamninganna, 9. gr., segir svo:
Við viljurn sérstaklega vekja athygli á, að tryggja
verður:
1. að allir stríðsglæpamenn og svikarar fái réttmæta
refsingu.
2. að upprætt verði með öllu allt kerfi nazismans og
öll samtök hans og allar eigur þeirra gerðar upp-
tækar.
3. að setja undir eftirlit Bandamanna allan þunga-
iðnað Þýzkalands, flutningakerfið, banka og allar
eignir hringa og annarra stórfyrirtækja, svo og
lönd og eignir Junkaranna.
4. að nota út í æsar fjárhags- og framleiðslugetu
Þýzkalands til endurreisnar í þeim löndum, er Þjóð-
verjar hafa rænt og eytt.
5. að setja á fót stofnun, er hafi með höndum umsjón
með bótum til allra þeirra, er orðið hafa fyrir tjóni
af völdum Þjóðverja, er tryggi forgangsrétt þeirra,
er fyrir mestu tjóni hafa orðið.
í öllum þessum málum verður íhlutunar verkalýðs-
samtakanna að gæta.
í 12. gr. er lögð áherzla á, að uppræta verði með
öllu þýzhu Vinnufylkinguna, og í stað hennar að fela
Alþjóðasamtökum verkalýðsins að koma á fót lýðræðis-
sinnaðri verkalýðshreyfingu eins fljótt og auðið er.
13. gr. segir:
Heimsráðstefnan krefst þess, að allar eigur verka-
lýðssamtakanna, sem nasistar hafa sölsað undir sig,
verði aftur fengnar í hendur viðkomandi samtökum
og notaðar til að endurskapa lýðræðissinnuð og frjáls
verkalýðssamtök.
Af þessum samþykktum og mörgum öðrum í sama
anda er augljóst, að verkalýðssamtökin ætla ekki að
beita neinum vettlingatökum við útþurrkun nasismans.
I „Ályktun um endurbygginguna og mest aðkallandi
kröfur verkalýðssamtakanna“, segir svo:
5. gr. Gagngerðar ráðstafanir verður að gera til að-
stoðar þeim mörgu, er orðið hafa landflótta vegna
þátttöku sinnar í verkalýðsbaráttunni eða samtökum
andfasista, og eins hinna, er herleiddir hafa verið í
þrælkun til Þýzkalands. Ríkisstjórnir verða að sjá þeim
farborða þar til þeir eru komnir í örugga atvinnu.
72
VINNAN